De Belgische filmmaker Vivian Goffette brengt met Les Poings Serrés een aangrijpend familiedrama dat verteld wordt vanuit het perspectief van een kind. In deze film staat de zoektocht van een jongen naar zijn identiteit centraal, terwijl hij worstelt met de reputatie van zijn vader, een beruchte misdadiger. Met een subtiele en emotionele benadering verkent Goffette de complexe dynamiek van familiebanden en de impact van het verleden op de toekomst.
De inspiratie voor deze film kwam voort uit Goffettes interesse in vader-zoonrelaties, een thema dat onbewust in al zijn films naar voren komt. Als zoon van een bekende schrijver heeft hij persoonlijk ervaren hoe het is om voortdurend geassocieerd te worden met je vader. Dit leidde tot de vraag: wat gebeurt er met een kind dat een beroemde vader heeft, maar die geen rolmodel is? Om dit te onderzoeken, heeft hij uitgebreid onderzoek verricht en gesprekken gevoerd met kinderen in vergelijkbare situaties, gevangenen en psychologen.
Luciens moeder heeft de herinneringen aan zijn vader uit de fotoalbums verwijderd in een poging de familiegeschiedenis uit te wissen. Voor haar en zijn broer is het geen moeite om vader te vergeten, maar Lucien worstelt met zijn afwezigheid. Ondanks de haat die hij voelt jegens zijn vader, besluit Lucien hem toch op te zoeken, tegen het advies van zijn moeder in. Hij hoopt oprecht dat zijn vader berouw toont. Lucien verlangt naar de aanwezigheid van een liefhebbende vader, een rol die zijn vader beweert op zich te nemen om zijn misdaden goed te maken. Dit verlangen zet een manipulatief proces in gang dat onontkoombaar lijkt.
Een nog belangrijkere vraag die de film stelt, is hoe iemand zich ontwikkelt wanneer hij opgroeit als kind van een misdadiger. De film wil niet de grijze gebieden van de crimineel of zijn tekortkomingen verkennen, maar ons meenemen op de emotionele reis van een kind dat moet omgaan met het verlies van de relatie met zijn vader. Maar ook moet Lucien omgaan met de vooroordelen van zijn omgeving, waar hij al bij voorbaat is veroordeeld als een slecht persoon. De directe aanpak van het verhaal kan frustrerend zijn omdat het meteen alle antwoorden onthult die de uitkomst van Luciens reis bepalen.
De inspiratie voor deze film kwam voort uit Goffettes interesse in vader-zoonrelaties, een thema dat onbewust in al zijn films naar voren komt. Als zoon van een bekende schrijver heeft hij persoonlijk ervaren hoe het is om voortdurend geassocieerd te worden met je vader. Dit leidde tot de vraag: wat gebeurt er met een kind dat een beroemde vader heeft, maar die geen rolmodel is? Om dit te onderzoeken, heeft hij uitgebreid onderzoek verricht en gesprekken gevoerd met kinderen in vergelijkbare situaties, gevangenen en psychologen.
Een criminele vader
Lucien is een teruggetrokken en eenzame elfjarige jongen die samenwoont met zijn moeder en oudere broer in een afgelegen dorp. Zijn leven wordt op zijn kop gezet door het overlijden van zijn grootmoeder aan vaderskant. De begrafenis wordt overschaduwd door spanning, met zowel politie als media die zich verzamelen bij de poort van de begraafplaats. Dit komt doordat zijn vader, een beruchte misdadiger, onder politiebegeleiding de begrafenis van zijn moeder mag bijwonen.De begrafenis van Luciens grootmoeder trekt de aandacht van de pers.
Luciens moeder heeft de herinneringen aan zijn vader uit de fotoalbums verwijderd in een poging de familiegeschiedenis uit te wissen. Voor haar en zijn broer is het geen moeite om vader te vergeten, maar Lucien worstelt met zijn afwezigheid. Ondanks de haat die hij voelt jegens zijn vader, besluit Lucien hem toch op te zoeken, tegen het advies van zijn moeder in. Hij hoopt oprecht dat zijn vader berouw toont. Lucien verlangt naar de aanwezigheid van een liefhebbende vader, een rol die zijn vader beweert op zich te nemen om zijn misdaden goed te maken. Dit verlangen zet een manipulatief proces in gang dat onontkoombaar lijkt.
Zo vader, zo zoon?
In plaats van de gebruikelijke focus op de misdaad en de daders, werpt regisseur Vivian Goffette in deze film een uniek licht op het perspectief van een tiener, de zoon van een veroordeelde misdadiger die in de samenleving wordt beschouwd als een monster. Het diep verlangen naar een vaderfiguur wordt treffend weerspiegeld in de blik van de jongen, prachtig vertolkt door Yanis Frisch. Laurent Capelluto, die de rol van de vader op zich neemt, schittert in manipulatie, met als voornaamste doel de jonge Lucien aan zijn zijde te krijgen. Tegelijk laat hij – voor de kijkers – geen enkele twijfel bestaan over zijn ware bedoelingen.Een nog belangrijkere vraag die de film stelt, is hoe iemand zich ontwikkelt wanneer hij opgroeit als kind van een misdadiger. De film wil niet de grijze gebieden van de crimineel of zijn tekortkomingen verkennen, maar ons meenemen op de emotionele reis van een kind dat moet omgaan met het verlies van de relatie met zijn vader. Maar ook moet Lucien omgaan met de vooroordelen van zijn omgeving, waar hij al bij voorbaat is veroordeeld als een slecht persoon. De directe aanpak van het verhaal kan frustrerend zijn omdat het meteen alle antwoorden onthult die de uitkomst van Luciens reis bepalen.
Conclusie
Les Poings Serrés is een bescheiden, doch krachtige film die zijn boodschap helder en doeltreffend overbrengt. Het is echter geen opbeurende film en laat op sommige momenten de dramatische toon te ver doorslaan. Het ontbreekt helaas aan hoopvolle of vrolijke passages. Maar door de relatief korte speelduur, sterke acteerprestaties en een goed script blijft deze film boeien.
Pro
- Interessante thematiek
- Intens en gerichte focus
- Prima vertolkingen
Con
- Beklemmende toon
- Vermoeiend door eenzijdige focus
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
7 februari 2024
Genre
- Drama
- Familie
Speelduur
86 minuten
Regie
Vivian Goffette
Cast
Laurent Capelluto, Lucie Debay, Wim Willaert, Yanis Frisch ...
Uitgever
Lumière Benelux
