Zonder enige voorkennis over de regisseur of het plot stapte ik de bioscoopzaal in om La vie de ma mère te zien. Ik verwachtte een doorsnee Franse komedie voorgeschoteld te krijgen, maar werd aangenaam verrast door een verhaal dat veel diepzinniger was, met een perfecte balans tussen drama en komedie. De film draait om Pierre, wiens rustige leven plotseling wordt verstoord wanneer zijn moeder Judith, die hij al twee jaar niet heeft gezien, onverwacht voor de deur staat. Ze is ontsnapt uit de kliniek waar ze verbleef vanwege haar bipolaire stoornis.
Julien Carpentier schreef en regisseerde het verhaal, geïnspireerd door het advies van een auteur: 'Schrijf over wat je kent.' Dit weerspiegelt zich duidelijk in de film, die gebaseerd is op zijn eigen familiegeschiedenis. Vooral de ziekte van zijn moeder, die net als het personage Judith dezelfde aandoening heeft, vormt het centrale thema van het verhaal.
Bij hun ontmoeting is het duidelijk dat Judith hyperactief is en al een tijdje haar medicatie niet meer heeft ingenomen. Pierre belooft zijn grootmoeder om Judith terug te brengen naar de kliniek. Om haar vrijwillig in de auto te krijgen, probeert hij haar met een smoesje mee te nemen. Hij belooft dat ze naar het kerkhof gaan, zogenaamd om het graf van haar vader, zijn grootvader, te bezoeken, wetende dat dit de enige manier is waarop Judith akkoord zal gaan.
De film wordt gedragen door de scènes waarin Agnès Jaoui en William Lebghil een prachtige connectie tot stand brengen. Hun samenspel voelt natuurlijk en authentiek aan, waardoor de kijker moeiteloos in het verhaal wordt getrokken. Hoewel de cinematografie niet bijzonder opvallend is, slaagt ze er wel in om de essentie van de scènes perfect over te brengen. De beelden dienen als een trouwe weergave van de sfeer en de emoties die de film wil overdragen. Bovendien fungeert de muziek als bindmiddel om de verschillende elementen naadloos samen te voegen tot een harmonieus geheel.
Julien Carpentier schreef en regisseerde het verhaal, geïnspireerd door het advies van een auteur: 'Schrijf over wat je kent.' Dit weerspiegelt zich duidelijk in de film, die gebaseerd is op zijn eigen familiegeschiedenis. Vooral de ziekte van zijn moeder, die net als het personage Judith dezelfde aandoening heeft, vormt het centrale thema van het verhaal.
Werk, leven en ziekte
Pierre (William Lebghil) is een 33-jarige bloemist die een schijnbaar rustig leven leidt. Hij runt zijn bloemenzaak, waar Ibou (Salif Cissé), zijn medewerker, hem helpt bij het selecteren en inkopen van bloemen op de vroegmarkt. Hoewel hij een vriendin heeft, worstelt hij om zich emotioneel te binden, tot haar grote frustratie. Op een drukke ochtend wordt Pierre gebeld door zijn grootmoeder, die hem vertelt dat zijn moeder Judith (Agnès Jaoui) plotseling is opgedoken na twee jaar afwezigheid. Het blijkt dat Judith, die lijdt aan een bipolaire stoornis, ontsnapt is uit de kliniek.Moeder Judith is ontsnapt uit de kliniek.
Bij hun ontmoeting is het duidelijk dat Judith hyperactief is en al een tijdje haar medicatie niet meer heeft ingenomen. Pierre belooft zijn grootmoeder om Judith terug te brengen naar de kliniek. Om haar vrijwillig in de auto te krijgen, probeert hij haar met een smoesje mee te nemen. Hij belooft dat ze naar het kerkhof gaan, zogenaamd om het graf van haar vader, zijn grootvader, te bezoeken, wetende dat dit de enige manier is waarop Judith akkoord zal gaan.
Een krachtige band
Filmmaker Carpentiers persoonlijke ervaring met een bipolaire moeder heeft een diepgaande invloed gehad op deze film. De scènes voelen authentiek aan, doordrenkt van een diepgaand begrip voor deze ziekte. Door het personage van Judith wil hij de kijker laten inzien wat dit inhoudt, hoe de signalen voor de omgeving zijn en welke impact deze ziekte heeft. Wanneer Pierre en Judith op de begraafplaats aankomen en Judith een woedeaanval krijgt, zegt ze: "Ik doe het niet met opzet." Als partner, zoon of familielid begrijp je dat dit een symptoom van de ziekte is, maar betekent dat dat je alles moet tolereren? De machteloosheid die Pierre op zo'n moment voelt, samen met het besef van Judith dat ze ergens wel weet wat er gebeurt, is hartverscheurend om te aanschouwen.De film wordt gedragen door de scènes waarin Agnès Jaoui en William Lebghil een prachtige connectie tot stand brengen. Hun samenspel voelt natuurlijk en authentiek aan, waardoor de kijker moeiteloos in het verhaal wordt getrokken. Hoewel de cinematografie niet bijzonder opvallend is, slaagt ze er wel in om de essentie van de scènes perfect over te brengen. De beelden dienen als een trouwe weergave van de sfeer en de emoties die de film wil overdragen. Bovendien fungeert de muziek als bindmiddel om de verschillende elementen naadloos samen te voegen tot een harmonieus geheel.
Conclusie
De film belicht een bijzonder thema op een indrukwekkende manier, dankzij de regie van Julien Carpentier. Hij weet humor, emotie en soms zelfs explosieve scènes op meesterlijke wijze te combineren, waardoor de machteloosheid van de hoofdpersonages voelbaar wordt. De cast speelt uitstekend samen en weet de karakters tot leven te brengen, waardoor ik na afloop van de film een sterk verlangen voelde om meer over hen te ontdekken. Het verhaal voelde als een reis die nog verder ontwikkeld kon worden, wat de film tot een buitengewoon mooie ervaring maakt.
Pro
- Grappig en ontroerend
- Opbeurende film
- Opmerkelijke acteurs
Con
- Vaag over diagnose, relevant voor langdurige opsluiting?
7.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
13 maart 2024
Genre
- Drama
Speelduur
105 minuten
Regie
Julien Carpentier
Cast
Agnès Jaoui, William Lebghil, Alison Wheeler, Salif Cissé ...
Uitgever
Cinéart
