De eerste Ghostbusters-film dateert alweer van 37 jaar geleden. Dat is een dikke tien jaar “van voor mijn tijd”. Maar ik bezit nog levendige herinneringen van zowel de originele als de sequel die vijf jaar later uitkwam. Thuis bekeken we als kind videocassettes aan de lopende band. Het duurde dan ook niet lang eer ik doorhad hoe ik films moest programmeren om op te nemen, want deze kleine snotneus mocht nog niet laat genoeg opblijven om het einde te kunnen zien. Zo zijn bepaalde scènes me steeds bijgebleven: de armen die door de stoel schieten, de Stay Puft Marshmallow Man, het roze slijm, de creepy ontvoering van de baby, Vigo, de scène bij de verlaten metrolijn, noem maar op. Bij het herbekijken van beide films is duidelijk gebleken dat dit voornamelijk voor de jongsten nightmare fuel was en deze films op de eerste plaats komedies waren. Zo goed als alle humor ontglipt je ook als kind. Nu, 32 jaar na de sequel en tal van animatieseries, comics en games komen ze terug met een vervolg op de proppen. Hieronder mijn mening over Ghostbusters: Afterlife!
De film werd geregisseerd door Jason Reitman, bekend van onder meer Juno, Up in the Air en Tully. Het leuke hieraan is dat Jason de zoon is van Ivan Reitman, de regisseur van de originele Ghostbusters-films. Menig mensen zullen blij zijn te horen dat deze sequel de Ghostbusters-film uit 2016 volledig negeert.
The Family Business
Wanneer alleenstaande moeder Callie (Carrie Coon) een uitzettingsbevel krijgt voorgeschoteld rest haar niets anders om met haar puberende zoon Trevor (Finn Wolfhard) en manusje-van-alles dochter Phoebe (Mckenna Grace), de zomer te spenderen in het dorpje Summerville in Oklahoma. Daar heeft ze de boerderij geërfd van haar net overleden vader. Bij hun aankomst worden ze begroet door een onnatuurlijke aardbeving die na kennismaking met de buurtbewoners dagelijkse kost blijkt te zijn. Trevor klust bij in een hamburgertent en leert zo wat leeftijdsgenoten kennen. Phoebe gaat dan weer op zomerschool waar ze in contact komt met klasgenoot Podcast (Logan Kim) en leerkracht/seismoloog Mr. Grooberson (Paul Rudd) ontmoet. Stap voor stap ondervindt het gezin dat er bovennatuurlijke krachten aan het werk zijn. Wanneer er onwetend een geestenval wordt geopend, is het aan Phoebe, Trevor en Podcast om het mysterie van hun overleden grootvader te ontrafelen en zo de onontkomelijke apocalyps tegen te houden!
“There hasn't been a ghost sighting in 30 years”
Ghostbusters: Afterlife klampt zich met een enorme greep vast aan nostalgie. Voornamelijk vanuit de originele film komen de meeste referenties en knipogen. Ik zou zelfs durven zeggen dat de grondlegger van de franchise verplichte kost is eer je je naar de dichtstbijzijnde cinema rept. Enkel dan lijkt het me mogelijk om de volle 100% van Afterlife te kunnen genieten.
Als we Mr. Grooberson mogen geloven is er reeds dertig jaar geen spook meer gesignaleerd. Laat daar nu net verandering in komen wanneer proton packs en ghosttraps tevoorschijn komen! Wie met de verwachtingen zat dat we de ene na de andere spectaculaire achtervolging van geesten voorgeschoteld zouden krijgen, is er wel wat aan voor de moeite. In de plaats volgen we een familie die de pijnlijke gevolgen onder ogen moet zien te komen van de overleden (groot)vader die hun volledige leven out of the picture was en een hoop vragen achterliet. De film spendeert veel tijd en aandacht aan de ontwikkeling van personages en ontvouwt het verhaal langzaamaan met gelukkig zowel genoeg mysterie als de nodige dosis humor voor jong en oud.
Ergens is het wel wat jammer dat, op een tweetal scènes na, Ghostbusters: Afterlife voornamelijk gericht is op het jongere publiek. 37 jaar geleden kon je eenvoudiger de scènes tellen waar er niet in gerookt werd dan waar dat wel het geval was. Menige diehard fans zullen zeker en vast wel nog de scène herinneren waarin er zelfs coïtus door een geest aan de gang was. Nu, het kindvriendelijke wil zeker niet zeggen dat de moppen ondermaats, belachelijk of idioot zijn (zie de vrouwelijke Ghostbusters uit 2016). Wat je wel kunt verwachten is een wat droger en doordacht gevoel voor humor. Niet te vergelijken met het type humor en tempo dat we van Bill Murray gewend zijn.
Verder heeft de film tal van emoties bij me los kunnen krijgen. Dit is enerzijds te danken aan het hoge gehalte aan nostalgie maar ook door het mooie eerbetoon aan Harold Ramis die in 2014 overleed aan een auto-immuunziekte en de rol van Egon Spengler vertolkte. De film heeft enorm veel respect voor het bronmateriaal en zorgt ervoor dat we de zure nasmaak van het misbaksel uit 2016 eindelijk achterwege kunnen laten. Blijf trouwens zitten tot na de aftiteling. Er is een mid en after credits scène aanwezig!
De film werd geregisseerd door Jason Reitman, bekend van onder meer Juno, Up in the Air en Tully. Het leuke hieraan is dat Jason de zoon is van Ivan Reitman, de regisseur van de originele Ghostbusters-films. Menig mensen zullen blij zijn te horen dat deze sequel de Ghostbusters-film uit 2016 volledig negeert.
The Family Business
Wanneer alleenstaande moeder Callie (Carrie Coon) een uitzettingsbevel krijgt voorgeschoteld rest haar niets anders om met haar puberende zoon Trevor (Finn Wolfhard) en manusje-van-alles dochter Phoebe (Mckenna Grace), de zomer te spenderen in het dorpje Summerville in Oklahoma. Daar heeft ze de boerderij geërfd van haar net overleden vader. Bij hun aankomst worden ze begroet door een onnatuurlijke aardbeving die na kennismaking met de buurtbewoners dagelijkse kost blijkt te zijn. Trevor klust bij in een hamburgertent en leert zo wat leeftijdsgenoten kennen. Phoebe gaat dan weer op zomerschool waar ze in contact komt met klasgenoot Podcast (Logan Kim) en leerkracht/seismoloog Mr. Grooberson (Paul Rudd) ontmoet. Stap voor stap ondervindt het gezin dat er bovennatuurlijke krachten aan het werk zijn. Wanneer er onwetend een geestenval wordt geopend, is het aan Phoebe, Trevor en Podcast om het mysterie van hun overleden grootvader te ontrafelen en zo de onontkomelijke apocalyps tegen te houden!
“There hasn't been a ghost sighting in 30 years”
Ghostbusters: Afterlife klampt zich met een enorme greep vast aan nostalgie. Voornamelijk vanuit de originele film komen de meeste referenties en knipogen. Ik zou zelfs durven zeggen dat de grondlegger van de franchise verplichte kost is eer je je naar de dichtstbijzijnde cinema rept. Enkel dan lijkt het me mogelijk om de volle 100% van Afterlife te kunnen genieten.
Als we Mr. Grooberson mogen geloven is er reeds dertig jaar geen spook meer gesignaleerd. Laat daar nu net verandering in komen wanneer proton packs en ghosttraps tevoorschijn komen! Wie met de verwachtingen zat dat we de ene na de andere spectaculaire achtervolging van geesten voorgeschoteld zouden krijgen, is er wel wat aan voor de moeite. In de plaats volgen we een familie die de pijnlijke gevolgen onder ogen moet zien te komen van de overleden (groot)vader die hun volledige leven out of the picture was en een hoop vragen achterliet. De film spendeert veel tijd en aandacht aan de ontwikkeling van personages en ontvouwt het verhaal langzaamaan met gelukkig zowel genoeg mysterie als de nodige dosis humor voor jong en oud.
De film heeft enorm veel respect voor het bronmateriaal en zorgt ervoor dat we de zure nasmaak van het misbaksel uit 2016 eindelijk achterwege kunnen laten.
Ergens is het wel wat jammer dat, op een tweetal scènes na, Ghostbusters: Afterlife voornamelijk gericht is op het jongere publiek. 37 jaar geleden kon je eenvoudiger de scènes tellen waar er niet in gerookt werd dan waar dat wel het geval was. Menige diehard fans zullen zeker en vast wel nog de scène herinneren waarin er zelfs coïtus door een geest aan de gang was. Nu, het kindvriendelijke wil zeker niet zeggen dat de moppen ondermaats, belachelijk of idioot zijn (zie de vrouwelijke Ghostbusters uit 2016). Wat je wel kunt verwachten is een wat droger en doordacht gevoel voor humor. Niet te vergelijken met het type humor en tempo dat we van Bill Murray gewend zijn.
Verder heeft de film tal van emoties bij me los kunnen krijgen. Dit is enerzijds te danken aan het hoge gehalte aan nostalgie maar ook door het mooie eerbetoon aan Harold Ramis die in 2014 overleed aan een auto-immuunziekte en de rol van Egon Spengler vertolkte. De film heeft enorm veel respect voor het bronmateriaal en zorgt ervoor dat we de zure nasmaak van het misbaksel uit 2016 eindelijk achterwege kunnen laten. Blijf trouwens zitten tot na de aftiteling. Er is een mid en after credits scène aanwezig!
Conclusie
De nostalgie druipt enorm van Ghostbusters: Afterlife. De film is een mooi en emotioneel eerbetoon aan zowel het bronmateriaal als de overleden Harold Ramis. Terwijl Ghostbusters nooit snelle actiefilms waren, was het voor mij allemaal net iets te braaf en miste ik nog een extra portie spokenjagen! De film moet het vooral hebben van de goede acteerprestaties en het langzame ontvouwen van mysterie en drama. Gelukkig is er genoeg humor en diepgang aanwezig waardoor het nooit verveelt.
Pro
- Respect voor bronmateriaal
- Nostalgie
- Emotioneel
- Personages met diepgang
Con
- Net iets te braaf
- Te weinig ghosts!
7
Over deze film
Beschikbaar vanaf
17 november 2021
Genre
- Avontuur
- Familie
- Fantasie
Speelduur
123 minuten
Regie
Jason Reitman
Cast
Mckenna Grace, Carrie Coon, Finn Wolfhard, Paul Rudd, Logan Kim, Celeste O'Connor, ...
Uitgever
Sony Pictures
