Drie jaar na het succes van Girl, de debuutfilm van regisseur Lukas Dhont, brengt hij zijn tweede langspeelfilm Close uit. Dit ontroerend verhaal won de Grand Prix 2022 op het filmfestival van Cannes en kreeg een minutenlange staande ovatie. Close was ook de openingsfilm van het filmfestival van Gent op 11 oktober. Vanaf twee november is hij ook te bekijken in de bioscopen. Regisseur Dhont is een meester in het maken van puur menselijke verhalen; hij schreef dit script samen met Angelo Tijssens.
Léo en Rémi zijn hechte vrienden. Ze zijn dertien jaar, een leeftijd waarop men geen vragen stelt over sociale normen en waarden. Voor hen is dit dan ook een zorgeloze tijd: spelen, naar school gaan en uren praten na bedtijd. Léo is kind aan huis bij Rémi, die geen broers of zussen heeft. Ze maken plannen voor de toekomst en zijn overtuigd dat hun vriendschap voor eeuwig is. Rémi speelt hobo, ze willen rondreizen en rijk worden in de muziekwereld.
Jongensjaren
Léo (Eden Dambrine) en Rémi (Gustav De Waele) groeien op het platteland op - de ouders van Léo telen bloemen. Ze genieten van rennen tussen de velden, soldaatje spelen, forten bouwen en ‘s avonds moe tegen elkaar in slaap vallen. ”Ben je zenuwachtig” vraagt Rémi op de eerste schooldag van de middelbare school, ”Een beetje” is het antwoord van Léo.
Hun onschuldige, natuurlijke manier om met elkaar om te gaan, is ook op school merkbaar. Tijdens de pauze genieten ze van de zon, Rémi’s hoofd op Léo’s buik als een kussen, om naar de lucht te staren. De band tussen de twee boezemvrienden valt al snel op en hun klasgenootjes stellen zich vragen over hun vriendschap en of ze misschien een koppel zijn. Die discussie maakt iets los bij Léo, waardoor hij meer en meer afstand neemt van zijn beste vriend. Er ontstaan onherstelbare scheuren in hun vriendschap. Léo zoekt contact met de stoerdere jongens, gaat ijshockeyen, fietst vroeger naar school om Rémi te ontlopen en voetbalt in de pauzes met zijn nieuwe vrienden. Rémi weet hier geen raad mee, raakt verscheurd maar wil zijn ouders niet om advies vragen. En dan komt die ene dag met een schooluitstapje naar zee …
Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet
Lukas Dhont weet perfect in beeld te brengen wat er kan gebeuren als iemand op jonge leeftijd met labels geconfronteerd wordt, hoe weinig er nodig is om een rotsvaste band toch los te krijgen en hoe dramatisch de gevolgen kunnen zijn. Dhont weet intimiteit krachtig vast te leggen op film en laat emotie zonder woorden uitdrukken. Het verhaal is subtiel, met scènes die banaal lijken en ongemakkelijke gesprekken met een onmiskenbare spanning. Het blijft echter onduidelijk of de jongens meer voor elkaar voelen of het gevoel er slechts is bij één van hen.
De scènes zijn mooi in beeld gebracht en de activiteiten op het veld doorheen de vier seizoenen, zorgen voor een duidelijke tijdlijn. Ik was zelf aangegrepen door de close-ups; door van dichtbij de emoties te volgen, word je in het verhaal meegesleurd. Het was muisstil in de bioscoopzaal, op wat gesnotter na. De sterke prestatie van de cast geeft het gevoel dat het om echte families gaat.
Léo en Rémi zijn hechte vrienden. Ze zijn dertien jaar, een leeftijd waarop men geen vragen stelt over sociale normen en waarden. Voor hen is dit dan ook een zorgeloze tijd: spelen, naar school gaan en uren praten na bedtijd. Léo is kind aan huis bij Rémi, die geen broers of zussen heeft. Ze maken plannen voor de toekomst en zijn overtuigd dat hun vriendschap voor eeuwig is. Rémi speelt hobo, ze willen rondreizen en rijk worden in de muziekwereld.
Jongensjaren
Léo (Eden Dambrine) en Rémi (Gustav De Waele) groeien op het platteland op - de ouders van Léo telen bloemen. Ze genieten van rennen tussen de velden, soldaatje spelen, forten bouwen en ‘s avonds moe tegen elkaar in slaap vallen. ”Ben je zenuwachtig” vraagt Rémi op de eerste schooldag van de middelbare school, ”Een beetje” is het antwoord van Léo.
Hun onschuldige, natuurlijke manier om met elkaar om te gaan, is ook op school merkbaar. Tijdens de pauze genieten ze van de zon, Rémi’s hoofd op Léo’s buik als een kussen, om naar de lucht te staren. De band tussen de twee boezemvrienden valt al snel op en hun klasgenootjes stellen zich vragen over hun vriendschap en of ze misschien een koppel zijn. Die discussie maakt iets los bij Léo, waardoor hij meer en meer afstand neemt van zijn beste vriend. Er ontstaan onherstelbare scheuren in hun vriendschap. Léo zoekt contact met de stoerdere jongens, gaat ijshockeyen, fietst vroeger naar school om Rémi te ontlopen en voetbalt in de pauzes met zijn nieuwe vrienden. Rémi weet hier geen raad mee, raakt verscheurd maar wil zijn ouders niet om advies vragen. En dan komt die ene dag met een schooluitstapje naar zee …
Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet
Lukas Dhont weet perfect in beeld te brengen wat er kan gebeuren als iemand op jonge leeftijd met labels geconfronteerd wordt, hoe weinig er nodig is om een rotsvaste band toch los te krijgen en hoe dramatisch de gevolgen kunnen zijn. Dhont weet intimiteit krachtig vast te leggen op film en laat emotie zonder woorden uitdrukken. Het verhaal is subtiel, met scènes die banaal lijken en ongemakkelijke gesprekken met een onmiskenbare spanning. Het blijft echter onduidelijk of de jongens meer voor elkaar voelen of het gevoel er slechts is bij één van hen.
Dhont weet intimiteit krachtig vast te leggen op film en laat emotie zonder woorden uitdrukken.
De scènes zijn mooi in beeld gebracht en de activiteiten op het veld doorheen de vier seizoenen, zorgen voor een duidelijke tijdlijn. Ik was zelf aangegrepen door de close-ups; door van dichtbij de emoties te volgen, word je in het verhaal meegesleurd. Het was muisstil in de bioscoopzaal, op wat gesnotter na. De sterke prestatie van de cast geeft het gevoel dat het om echte families gaat.
Conclusie
Close neemt een diepere kijk in de wereld van vriendschappen en doet dit op een sombere en confronterende manier. De film volgt de dertienjarige Léo en Rémi die boezemvrienden zijn, zolang ze zich kunnen herinneren. Een onverwachte wending doet alles kantelen. Een film die in je gedachten blijft hangen, je doet nadenken over je eigen vriendschappen. Een terechte prijswinnaar.
Pro
- Sterke cast
- Mooie cinematografie
- Diepgang
- Nostalgie
Con
- Enkel voor de echte drama liefhebber
8
Over deze film
Beschikbaar vanaf
11 oktober 2022
Genre
- Drama
Speelduur
105 minuten
Regie
Lukas Dhont
Cast
Eden Dambrine, Gustav De Waele, Émilie Dequenne, Léa Drucker, Kevin Janssens, Marc Weiss
Uitgever
Menuet
