Een jonge Italiaanse videokunstenares en een gepensioneerde man, die tientallen jaren geleden van Italië naar Luxemburg verhuisde, treffen elkaar bij toeval. Deze ontmoeting resulteert in een onverwachte vriendschap die hun levens een nieuwe wending geeft. Io sto bene vertelt een eenvoudig verhaal met een diepere betekenis over arbeidsmigratie, vervlogen dromen en zelfontdekking.
Io sto bene is de vierde langspeelfilm van filmmaker Donato Rotunno. Hij verkende eerder het thema van arbeidsmigratie in zijn documentaire Terra Mia Terra Nostra, waarbij hij zijn eigen familiegeschiedenis onderzocht. Deze film ziet hij als een fictieve voortzetting, waarbij hij zich deze keer losmaakt van zijn persoonlijke verleden. Donato Rotunno is trouwens ook medeproducent van de Vlaamse film Holly van Fien Troch, die vanaf 22 november in de bioscoop te zien is. Io sto bene is beschikbaar op de streamingdienst Sooner.
De jonge Leo staat aan het begin van haar carrière en bevindt zich in een relatie waarvan ze niet zeker weet waar die naartoe gaat. Net als Antonio decennia geleden, is Leo naar Luxemburg gekomen voor werk. Ze verdient haar geld als videojockey in cafés en nachtclubs. Haar oorspronkelijke plan was om samen met haar vriend op Europese VJ-tournee te gaan, maar hij liet haar onverwacht achter. Zonder een thuis, met beperkte financiële middelen en zwanger, blijkt Antonio onverwacht Leo’s reddende engel te zijn.
Wat de twee hoofdrolspelers naast hun Italiaanse afkomst met elkaar verbindt, wordt snel duidelijk in de eerste scènes: ze zijn beiden eenzaam in deze wereld. Terwijl Leo aan haar mengtafel staat in een drukke bar, kijkt ze door de menigte heen de leegte in. Aan de andere kant is Antonio op zijn afscheidsfeest ter gelegenheid van zijn pensioen, maar hij staat alleen met het boeket bloemen dat hem in de hand is gedrukt. Niemand heeft aandacht voor hem en hij lijkt verloren te midden van de mensen die zogenaamd zijn gekomen om hem te eren.
Het grootste deel van de film krijgen we inzicht in het leven van Antonio, waarbij een aanzienlijk deel van de scènes zich afspeelt in de late jaren ‘60. Het decor voor deze periode is minimaal, met weinig retro-details. De cinematografie creëert duidelijkheid over de flashbacks door een dromerige weergave met bruin- en geeltinten. De film schakelt tussen dialogen in het Italiaans, Luxemburgs, Frans en Engels, waardoor een authentiek beeld ontstaat. Er is duidelijk besloten om geen flashbacks van het leven van Leo te tonen; we komen weinig over haar te weten, net zoveel als Antonio ontdekt.
Io sto bene is de vierde langspeelfilm van filmmaker Donato Rotunno. Hij verkende eerder het thema van arbeidsmigratie in zijn documentaire Terra Mia Terra Nostra, waarbij hij zijn eigen familiegeschiedenis onderzocht. Deze film ziet hij als een fictieve voortzetting, waarbij hij zich deze keer losmaakt van zijn persoonlijke verleden. Donato Rotunno is trouwens ook medeproducent van de Vlaamse film Holly van Fien Troch, die vanaf 22 november in de bioscoop te zien is. Io sto bene is beschikbaar op de streamingdienst Sooner.
Een nieuw leven
Antonio vestigde zich op jonge leeftijd in Luxemburg, waar hij als gastarbeider werkte. Daar ontmoette hij Mady, met wie hij trouwde en samen een schildersbedrijf begon dat al snel zeer succesvol werd. Nu, jaren later, gaat hij met pensioen en is Mady overleden. Het huis is veel te groot geworden voor hem alleen en staat te koop. Antonio staat op het punt te verhuizen naar een bejaardentehuis.De jonge Leo staat aan het begin van haar carrière en bevindt zich in een relatie waarvan ze niet zeker weet waar die naartoe gaat. Net als Antonio decennia geleden, is Leo naar Luxemburg gekomen voor werk. Ze verdient haar geld als videojockey in cafés en nachtclubs. Haar oorspronkelijke plan was om samen met haar vriend op Europese VJ-tournee te gaan, maar hij liet haar onverwacht achter. Zonder een thuis, met beperkte financiële middelen en zwanger, blijkt Antonio onverwacht Leo’s reddende engel te zijn.
Eenzaam tussen eerbetoon; het boeket in zijn hand, maar onopgemerkt in de menigte van zijn eigen afscheidsfeest.
Wat de twee hoofdrolspelers naast hun Italiaanse afkomst met elkaar verbindt, wordt snel duidelijk in de eerste scènes: ze zijn beiden eenzaam in deze wereld. Terwijl Leo aan haar mengtafel staat in een drukke bar, kijkt ze door de menigte heen de leegte in. Aan de andere kant is Antonio op zijn afscheidsfeest ter gelegenheid van zijn pensioen, maar hij staat alleen met het boeket bloemen dat hem in de hand is gedrukt. Niemand heeft aandacht voor hem en hij lijkt verloren te midden van de mensen die zogenaamd zijn gekomen om hem te eren.
Ontsnapping aan tradities
Centraal staan de menselijke verlangens, hoop en dromen. Terwijl we heen en weer schakelen tussen het verleden en het heden, doorkruisen we vijftig jaar van het leven van Antonio. Dit wordt perfect vertolkt door de ervaren acteur Renato Carpentieri en Alessio Lapice die de jonge Antonio speelt. In de rol van Leo brengt Sara Serraiocco op overtuigende wijze de chaos over van iemand die nog niet weet waar het leven naartoe zal leiden.Het grootste deel van de film krijgen we inzicht in het leven van Antonio, waarbij een aanzienlijk deel van de scènes zich afspeelt in de late jaren ‘60. Het decor voor deze periode is minimaal, met weinig retro-details. De cinematografie creëert duidelijkheid over de flashbacks door een dromerige weergave met bruin- en geeltinten. De film schakelt tussen dialogen in het Italiaans, Luxemburgs, Frans en Engels, waardoor een authentiek beeld ontstaat. Er is duidelijk besloten om geen flashbacks van het leven van Leo te tonen; we komen weinig over haar te weten, net zoveel als Antonio ontdekt.
Conclusie
Io sto bene belicht het voortdurende menselijke verlangen naar een betere toekomst, een plek waar hoop en dromen centraal staan, maar waar tegenslagen onvermijdelijk zijn. De eenzaamheid wordt benadrukt door dialogen in verschillende talen, terwijl de flashbacks de realiteit tonen die zich ooit heeft opgedrongen. Io sto bene valt binnen het slow burn genre en heeft met anderhalf uur een perfecte speelduur.
Pro
- Acteerwerk
- Mooi verhaal
Con
- Iets te weinig aandacht voor details
- Open einde
7
Over deze film
Beschikbaar vanaf
2 februari 2021
Genre
- Drama
Speelduur
94 minuten
Regie
Donato Rotunno
Cast
Renato Carpentieri, Alessio Lapice, Sara Serraiocco, Marie Jung ...
Uitgever
Tarantula
