Een vloekpot beginnen voordat je kindje geboren wordt, lijkt voor een koppel een goed idee. Niemand wil uiteraard dat hun dochter haar eerste woordje "fuck" wordt. Maar hoe kostelijk wordt zo'n gewoonte wanneer je ook even verliefd wordt op een andere man dan de vader van je dochter?
The Swearing Jar is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van schrijfster Kate Hewlett, die ook het scenario voor de film neerpende. Deze romantische drama-musical werd geregisseerd door Lindsay MacKay die vooral films en kortfilms met kleine budgetten maakt. Afkomstig uit Canada, werd The Swearing Jar voor het eerst getoond op het TIFF (het filmfestival van Toronto) in september van 2022, maar vanaf 16 augustus 2023 wordt de film in selecte zalen vertoond in België.
Jammer genoeg is het minder geweldig gesteld met de mannen in de film: Careys man Simon lijkt een onaangename klootzak, en haar nieuwe vlam Owen is een karikatuur van de mannen in de boeken van Nicholas Sparks. Hierdoor missen beide koppels, die uiteraard de focus van het verhaal vormen, wat chemie. Het is niet natuurlijk of meeslepend om gebeurtenissen tussen twee mensen te bekijken waarbij de ene zoveel geloofwaardiger overkomt dan de ander. Het probleem ligt hier uiteraard niet enkel bij de acteurs, maar ook bij het script dat duidelijk dichtbij dat van het desbetreffende toneelstuk ligt. Zo vertaalt de theaterdialoog zich niet altijd geweldig naar het scherm. Ik kan me voorstellen dat dit een prachtig toneelstuk is, en dat de mannen iets charismatischer naar voren komen op een podium. Maar als een film riskeerde The Swearing Jar soms iets te saai te zijn. Al is het op de oppervlakte een gangbare film, heeft het toch nog wat grote problemen. Eentje daarvan is de cinematografie, die wisselt tussen doodnormale shots die het moelijk maken om je aandacht erbij te houden; en shots die wel eens iets nieuws doen, maar niet altijd passen. Al probeerde de cinematograaf op momenten om de beelden interessant te maken, deed hij dit vaak op manieren die niet overeenkwamen met de bedoeling van de scène. Zo kadert de camera personages soms in krappe geometrieën op momenten wanneer hun wereld juist opengaat, of gebruikt hij silhouetten voor emotioneel intieme scènes.
Uiteindelijk gaat het hier om een traditioneel romantisch drama met traditionele waarden: Carey definieert zich rond haar relaties met de mannen in haar leven. Haar relaties met vrouwen zijn secundair (wanneer ze ooit getoond worden), alsook haar passies, werk en eender welke zaak in haar leven die niets met romantiek te maken heeft. De film buist dan ook zwaar voor de Bechdel-test en voelt op vele manieren wat oubollig, alsof het evenwel in de vroege jaren negentig gemaakt kon worden. Haar gebondenheid aan de mannen in haar leven geeft het personage een onbedoelde zin van zieligheid of een laag zelfbeeld. Aan de andere kant vindt er gelukkig geen overseksualisatie van het hoofdpersonage plaats. Ook komen de gevoelens en boodschappen ten minste oprecht over. Als je van straightforward romantische drama's houdt, is deze ondanks zijn problemen een van de beste opties van de laatste jaren.
The Swearing Jar is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van schrijfster Kate Hewlett, die ook het scenario voor de film neerpende. Deze romantische drama-musical werd geregisseerd door Lindsay MacKay die vooral films en kortfilms met kleine budgetten maakt. Afkomstig uit Canada, werd The Swearing Jar voor het eerst getoond op het TIFF (het filmfestival van Toronto) in september van 2022, maar vanaf 16 augustus 2023 wordt de film in selecte zalen vertoond in België.
Een oneven liefdesdriehoek
Op een dag laat de zachtaardige muzikante en schoolleraar Carey aan haar eigenwijze vriend Simon weten dat ze zwanger is. Samen besluiten de twee vloekgrage mensen om een "swearing jar" te beginnen: elke keer dat ze tegen elkaar vloeken, moeten ze een geldbiljet in de pot steken. Gelukkig is er een uitzondering: vloeken mag nog steeds tijdens het zingen. Dus reken maar dat Carey gebruikmaakt van haar muzikale talenten om toch een paar vuile woordjes over haar lippen te krijgen. Doorheen Careys zwangerschap worden de twee op meer dan enkel deze manier beproefd. Zo wordt het leven nog complexer wanneer Carey de charmante en jeugdige Owen ontmoet. Verhalen over liefdesdriehoeken moet je voor zijn en dat ben ik niet, maar deze is relatief draaglijk. De film wordt voornamelijk rechtop gehouden door de gemeende en intieme performance van Adelaide Clemens als het hoofdpersonage Carey. Met een aanstekelijke lach, genuanceerd stemgebruik en sterke gezichts- en lichamelijke expressies grondt de Australische Michelle Williams-lookalike de emotie van de film wonderbaarlijk goed. Ook Kathleen Turner voegt veel toe aan de film: als Careys geloofwaardig neergezette schoonmoeder, bekleedt ze het soort persoon die niet altijd aangenaam is om rondom je te hebben, maar die het toch steeds goed bedoelt. Haar scènes geven de film de nodige dosis persoonlijkheid en ook wat lichtere kost.De film wordt voornamelijk rechtop gehouden door de gemeende en intieme performance van Adelaide Clemens.
Jammer genoeg is het minder geweldig gesteld met de mannen in de film: Careys man Simon lijkt een onaangename klootzak, en haar nieuwe vlam Owen is een karikatuur van de mannen in de boeken van Nicholas Sparks. Hierdoor missen beide koppels, die uiteraard de focus van het verhaal vormen, wat chemie. Het is niet natuurlijk of meeslepend om gebeurtenissen tussen twee mensen te bekijken waarbij de ene zoveel geloofwaardiger overkomt dan de ander. Het probleem ligt hier uiteraard niet enkel bij de acteurs, maar ook bij het script dat duidelijk dichtbij dat van het desbetreffende toneelstuk ligt. Zo vertaalt de theaterdialoog zich niet altijd geweldig naar het scherm. Ik kan me voorstellen dat dit een prachtig toneelstuk is, en dat de mannen iets charismatischer naar voren komen op een podium. Maar als een film riskeerde The Swearing Jar soms iets te saai te zijn. Al is het op de oppervlakte een gangbare film, heeft het toch nog wat grote problemen. Eentje daarvan is de cinematografie, die wisselt tussen doodnormale shots die het moelijk maken om je aandacht erbij te houden; en shots die wel eens iets nieuws doen, maar niet altijd passen. Al probeerde de cinematograaf op momenten om de beelden interessant te maken, deed hij dit vaak op manieren die niet overeenkwamen met de bedoeling van de scène. Zo kadert de camera personages soms in krappe geometrieën op momenten wanneer hun wereld juist opengaat, of gebruikt hij silhouetten voor emotioneel intieme scènes.
Countrymusical of traditioneel romantisch drama?
De film wordt ook beschreven als een musical. Dit musicalgedeelte bestaat eruit dat er doorheen de film flashforwards gebeuren naar het verjaardagsfeest van Simon, waar Carey een concertje opzet. De liederen, die allemaal als soft country of folk beschreven kunnen worden, zijn hartelijk, aangenaam en mooi gezongen, maar ze lijken elk op elkaar, voegen weinig toe aan het verhaal en blijven niet in het brein rondspoken na de film. Als het merendeel van de liedjes in een musical weggelaten kunnen worden zonder een tonaal of logisch probleem te veroorzaken, weet je wel dat je een probleem aan handen hebt. Daarnaast werd ik naar het einde van de film toe geïrriteerd door allerlei kleine, onnodige conflicten die naar je toe gegooid worden. Op zich heeft The Swearing Jar hiernaast een consistente en hartelijke toon. Dus deze soapachtige addities die het einde dramatischer moeten maken, hadden gerust weggelaten mogen worden.De countryliederen zijn hartelijk, aangenaam en mooi gezongen, maar ook vrij gelijkaardig en onbelangrijk.
Uiteindelijk gaat het hier om een traditioneel romantisch drama met traditionele waarden: Carey definieert zich rond haar relaties met de mannen in haar leven. Haar relaties met vrouwen zijn secundair (wanneer ze ooit getoond worden), alsook haar passies, werk en eender welke zaak in haar leven die niets met romantiek te maken heeft. De film buist dan ook zwaar voor de Bechdel-test en voelt op vele manieren wat oubollig, alsof het evenwel in de vroege jaren negentig gemaakt kon worden. Haar gebondenheid aan de mannen in haar leven geeft het personage een onbedoelde zin van zieligheid of een laag zelfbeeld. Aan de andere kant vindt er gelukkig geen overseksualisatie van het hoofdpersonage plaats. Ook komen de gevoelens en boodschappen ten minste oprecht over. Als je van straightforward romantische drama's houdt, is deze ondanks zijn problemen een van de beste opties van de laatste jaren.
Conclusie
Een bitterzoet, sentimenteel, traditioneel romantisch melodrama. Dat The Swearing Jar een trouwe verfilming van een toneelstuk is, is al snel duidelijk. De toon, dialoog, personages, situaties en thema's zijn van het soort die het mooist uitblinken op het podium. Maar de overgang naar dit volledig ander medium is iets te onbedachtzaam en letterlijk gebeurd. De charmante dialoog, intieme muzieknummers en de sterke performances van Adelaide Clemens en Kathleen Turner krijgen vanwege saaie presentatie en onvoldoende alteraties een krap kamertje om in te schijnen. Daarnaast lijdt het script onder serieus oninteressante mannelijke personages en een laatste akte waarin onnodige, bekrompen conflicten centraal staan. Toch is de film zachtaardig en oprecht van natuur. Als je van romantische drama's over het alledaagse houdt, zal dit je perfect bekoren.
Pro
- Echt wel charmante dialoog, maar ...
- Adelaide Clemens is een ster; ook Kathleen Turner biedt screen presence
- Leuke premisse, effectieve twist
- Tonaal en emotioneel sterk en consistent
- Als je van straightforward romantische drama's houdt, is deze film een van de beste opties van de laatste jaren
Con
- De eigenzinnige dialoog past minder goed in een film dan in het toneel
- Cinematografisch ondoordacht
- De mannelijke personages zijn eendimensioneel
- Derde akte vol onnodige soapachtige conflicten
- Veel van de liedjes lijken op elkaar en zijn nutteloos
6.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
16 augustus 2023
Genre
- Drama
- Musical
- Romantiek
Speelduur
111 minuten
Regie
Lindsay MacKay
Cast
Adelaide Clemens, Patrick J. Adams, Douglas Smith, Kathleen Turner
Uitgever
Levelfilm
