We mogen nog eens naar het Hoge Noorden trekken, en dat met een spel van Belgische makelij! Valda is een spel dat een paar jaar geleden al zijn verschijning maakte via Kickstarter, en nu brachten Bannan en Geronimo Games het bij ons naar de gewone bordspellenmarkt met licht aangepaste spelregels. Valda is een strategische engine builder waarin je controle hebt over een viking die de mythische boom Yggdrasil wil beklimmen om zo het Noorse godendom te betreden. Verwacht je aan een felle strijd tussen clans die hetzelfde doel beogen, terwijl je grondstoffen verzamelt en tempels bouwt om de goden te eren en hun hulp te krijgen.
Valda
werd ontworpen door Nathan Vermeulen en is geschikt voor twee tot vijf spelers en duurt ongeveer een half uur per speler. Het wordt gespeeld over zes ronden en je hoofddoel is het verzamelen van volgelingen die ervoor zorgen dat je hogerop de boom Yggdrasil klimt. Dat dit op Belgische grond bedacht werd, hielp wel om mijn interesse te wekken omdat ik altijd benieuwd ben naar wat onze landgenoten op de markt brengen. We hebben toch al een mooie reputatie verworven met spellen als Smallworld, Dreamscape, Black Angel, Fuji Koro en Factory Funner. Toch ga ik Valda uiteraard onderwerpen aan een eerlijk en objectief oordeel!
Hail the Norse Gods!
Elke speler krijg aan de start een spelersbord dat opgedeeld is in vijf kolommen. Elke kolom beeldt per fase alle mogelijke acties af. Aanvankelijk start iedereen met exact dezelfde mogelijkheden, maar een groot deel van Valda draait om het upgraden van je spelersbord, dat dus gaandeweg zal gaan afwijken van je tegenstanders omdat je op bepaalde vlakken sterker zal worden. Dat doe je door tempels te bouwen om de goden te eren en door extra mijnen te bouwen. In de eerste fase van je beurt kun je met behulp van dobbelstenen grondstoffen verzamelen, afhankelijk van het aantal werkzame mijnen op dat moment. In fase twee trek je kaarten en voer je acties uit, bijvoorbeeld door kaarten te spelen. In de derde fase kun je je vergaarde grondstoffen dan gaan gebruiken om de eerder vernoemde tempels en mijnen te bouwen. Tempels plaats je dan op het centrale spelbord in het bijhorende domein van de zeven goden, die elk gespecialiseerd zijn in verschillende zaken. Zo is Surtur puur gericht op vechten en Tyr op verdediging. Dankzij die tempels krijg je een speciale kaart uit de bijhorende goddelijke stapel, speel je een nieuwe mogelijke actie vrij op je spelersbord (of je maakt een actie sterker), en je krijgt er volgelingen bij waardoor je een stap dichter bij de overwinning komt.
Gevechten zijn in eerste instantie een beetje een vreemd gegeven in Valda. Die worden afgehandeld in fase vier van je beurt, maar de actieve speler is niet degene die gevechten initieert. Eén voor één moeten de tegenstanders beslissen of ze de actieve speler gaan aanvallen. Dat gebeurt steeds met een gevechtskaart waarop de aanvalskracht afgebeeld staat, en verdedigen doe je eveneens met gevechtskaarten, met daarop een schild. Net als in dat ‘andere’ spel met Noorse goden en vikings: Blood Rage. Er komt ook wat blufpoker bij kijken, want je weet in principe niet exact welke kaarten je tegenstander achter de hand houdt. Wanneer je kaarten trekt in fase twee van je beurt, moet je die wel eerst open op tafel leggen voor je ze toevoegt aan je handkaarten, maar er zijn nog verschillende andere manieren om aan kaarten te geraken. Veruit de interessantste kaarten komen trouwens niet uit de algemene trekstapels (die opgedeeld zijn in actiekaarten en gevechtskaarten), maar uit de goddelijke stapels. Elk van die stapels bevat bovendien één goddelijk wapen. Deze kaarten zijn ook maar eenmalig te gebruiken, maar zijn wel enorm sterk. Kortom, er zijn genoeg redenen om veel tempels te bouwen! Een gevecht verliezen kan ertoe leiden dat je tempel vernietigd wordt of dat je volgelingen verliest, allerminst ideaal dus. In de laatste fase van je beurt kun je op verschillende manieren volgers krijgen, maar elk van deze manieren moet je eerst vrijspelen door een tempel te bouwen. Het is daardoor de enige fase op je bord die aan de start van het spel nog niet werkzaam is.
Boompje klimmen
Elke speler komt zes keer aan beurt, en degene die na afloop het hoogste op de boom staat, wint het spel. Het klinkt weinig, zes beurten, maar je kunt erg veel doen in een beurt. Helaas betekent dat ook dat er heel wat downtime bij komt kijken, maar gelukkig merk je daar dankzij het gevechtsmechanisme niet zo erg veel van. Er is genoeg interactie tussen spelers om je niet te gaan vervelen. Er zitten enorm veel kaarten in het spel. De kaarten in de gewone trekstapels zijn allemaal vrij standaard, maar de echt leuke kaarten die ook wat onvoorspelbaarheid in het spel gooien, vind je in de goddelijke stapels. Sommige van deze kaarten wijken sterk af van de basiskaarten. Gespeelde goddelijke kaarten (behalve de goddelijke wapens) gaan bovendien naar de algemene aflegstapel, waardoor de trekstapels sterker worden als ze terug geschud worden, een leuke dynamiek. Dat betekent dat er natuurlijk ook wat geluk gemoeid is bij het trekken van kaarten, maar dat mocht de pret niet bederven.
Valda liet na enkele keren spelen al een erg goede indruk na en er valt weinig op aan te merken. Als ik enkele puntjes van kritiek moet bedenken, zal het al snel neigen naar muggenziften. Met name grafisch gaf alles me wat de indruk van een prototype in plaats van een definitieve uitvoering. Ik kan er moeilijk de vinger op leggen, maar het is een gevoel dat me al meteen bekroop en nooit wegging. Er worden bijvoorbeeld erg veel illustraties gerecycleerd op kaarten, en zelfs op de spelersborden. Die bestaan uit drie mannelijke en twee vrouwelijke vikings, die enkel verschillen qua kleur. De tekeningen op zich zijn in orde. Voorts is de handleiding erg onaangenaam om te lezen, maar uiteindelijk doet ze wel het nodige, namelijk de spelregels verduidelijken. Met uitzondering van één flagrante fout in de Nederlandstalige spelregels, terwijl de verwoording in het Engels wel correct is … Maar goed, Nathan Vermeulen levert hoe dan ook een geweldig debuut af (speurwerk leert me dat hij eerder ook al Booz Mooz maakte, maar dat tellen we even niet mee aangezien het self-published was), en we zijn erg benieuwd wat hij nog in zijn mars heeft.
Valda
Hail the Norse Gods!
Elke speler krijg aan de start een spelersbord dat opgedeeld is in vijf kolommen. Elke kolom beeldt per fase alle mogelijke acties af. Aanvankelijk start iedereen met exact dezelfde mogelijkheden, maar een groot deel van Valda draait om het upgraden van je spelersbord, dat dus gaandeweg zal gaan afwijken van je tegenstanders omdat je op bepaalde vlakken sterker zal worden. Dat doe je door tempels te bouwen om de goden te eren en door extra mijnen te bouwen. In de eerste fase van je beurt kun je met behulp van dobbelstenen grondstoffen verzamelen, afhankelijk van het aantal werkzame mijnen op dat moment. In fase twee trek je kaarten en voer je acties uit, bijvoorbeeld door kaarten te spelen. In de derde fase kun je je vergaarde grondstoffen dan gaan gebruiken om de eerder vernoemde tempels en mijnen te bouwen. Tempels plaats je dan op het centrale spelbord in het bijhorende domein van de zeven goden, die elk gespecialiseerd zijn in verschillende zaken. Zo is Surtur puur gericht op vechten en Tyr op verdediging. Dankzij die tempels krijg je een speciale kaart uit de bijhorende goddelijke stapel, speel je een nieuwe mogelijke actie vrij op je spelersbord (of je maakt een actie sterker), en je krijgt er volgelingen bij waardoor je een stap dichter bij de overwinning komt.
Wie houdt van mid-weight bordspellen of van het viking-thema, is bij Valda aan het juiste adres.
Gevechten zijn in eerste instantie een beetje een vreemd gegeven in Valda. Die worden afgehandeld in fase vier van je beurt, maar de actieve speler is niet degene die gevechten initieert. Eén voor één moeten de tegenstanders beslissen of ze de actieve speler gaan aanvallen. Dat gebeurt steeds met een gevechtskaart waarop de aanvalskracht afgebeeld staat, en verdedigen doe je eveneens met gevechtskaarten, met daarop een schild. Net als in dat ‘andere’ spel met Noorse goden en vikings: Blood Rage. Er komt ook wat blufpoker bij kijken, want je weet in principe niet exact welke kaarten je tegenstander achter de hand houdt. Wanneer je kaarten trekt in fase twee van je beurt, moet je die wel eerst open op tafel leggen voor je ze toevoegt aan je handkaarten, maar er zijn nog verschillende andere manieren om aan kaarten te geraken. Veruit de interessantste kaarten komen trouwens niet uit de algemene trekstapels (die opgedeeld zijn in actiekaarten en gevechtskaarten), maar uit de goddelijke stapels. Elk van die stapels bevat bovendien één goddelijk wapen. Deze kaarten zijn ook maar eenmalig te gebruiken, maar zijn wel enorm sterk. Kortom, er zijn genoeg redenen om veel tempels te bouwen! Een gevecht verliezen kan ertoe leiden dat je tempel vernietigd wordt of dat je volgelingen verliest, allerminst ideaal dus. In de laatste fase van je beurt kun je op verschillende manieren volgers krijgen, maar elk van deze manieren moet je eerst vrijspelen door een tempel te bouwen. Het is daardoor de enige fase op je bord die aan de start van het spel nog niet werkzaam is.
Boompje klimmen
Elke speler komt zes keer aan beurt, en degene die na afloop het hoogste op de boom staat, wint het spel. Het klinkt weinig, zes beurten, maar je kunt erg veel doen in een beurt. Helaas betekent dat ook dat er heel wat downtime bij komt kijken, maar gelukkig merk je daar dankzij het gevechtsmechanisme niet zo erg veel van. Er is genoeg interactie tussen spelers om je niet te gaan vervelen. Er zitten enorm veel kaarten in het spel. De kaarten in de gewone trekstapels zijn allemaal vrij standaard, maar de echt leuke kaarten die ook wat onvoorspelbaarheid in het spel gooien, vind je in de goddelijke stapels. Sommige van deze kaarten wijken sterk af van de basiskaarten. Gespeelde goddelijke kaarten (behalve de goddelijke wapens) gaan bovendien naar de algemene aflegstapel, waardoor de trekstapels sterker worden als ze terug geschud worden, een leuke dynamiek. Dat betekent dat er natuurlijk ook wat geluk gemoeid is bij het trekken van kaarten, maar dat mocht de pret niet bederven.
Valda liet na enkele keren spelen al een erg goede indruk na en er valt weinig op aan te merken. Als ik enkele puntjes van kritiek moet bedenken, zal het al snel neigen naar muggenziften. Met name grafisch gaf alles me wat de indruk van een prototype in plaats van een definitieve uitvoering. Ik kan er moeilijk de vinger op leggen, maar het is een gevoel dat me al meteen bekroop en nooit wegging. Er worden bijvoorbeeld erg veel illustraties gerecycleerd op kaarten, en zelfs op de spelersborden. Die bestaan uit drie mannelijke en twee vrouwelijke vikings, die enkel verschillen qua kleur. De tekeningen op zich zijn in orde. Voorts is de handleiding erg onaangenaam om te lezen, maar uiteindelijk doet ze wel het nodige, namelijk de spelregels verduidelijken. Met uitzondering van één flagrante fout in de Nederlandstalige spelregels, terwijl de verwoording in het Engels wel correct is … Maar goed, Nathan Vermeulen levert hoe dan ook een geweldig debuut af (speurwerk leert me dat hij eerder ook al Booz Mooz maakte, maar dat tellen we even niet mee aangezien het self-published was), en we zijn erg benieuwd wat hij nog in zijn mars heeft.
Conclusie
Wie houdt van mid-weight bordspellen of van het viking-thema, is bij Valda aan het juiste adres. Het ziet er complexer uit dan het eigenlijk is en speelt dus erg vlot. Componenten zijn van prima kwaliteit. De dubbelgelaagde spelersborden houden de blokjes mooi op hun plaats en alles wordt duidelijk weergegeven. De beurten duren wat lang maar gevechten zorgen voor de nodige interactie en regelmatige opschudding. De strijd om de hoogste plek op de boom Yggdrasil te bereiken was steeds erg spannend. Thematisch zit het ook goed ineen, door de unieke goddelijke kaarten. Het is perfect speelbaar met twee maar het wordt vooral interessant vanaf vier spelers omdat er dan automatisch meer gestreden wordt om kostbare plekjes om tempels te bouwen. Intussen zijn er bovendien al enkele uitbreidingen verschenen. Valda is een spel dat ik met plezier nog af en toe zal bovenhalen!
Pro
- Spannende strijd
- Eenvoudig maar toch uitdagend
- Verschillende strategische mogelijkheden
- Componenten van goede kwaliteit
Con
- Net iets te veel downtime
- Handleiding is niet geweldig
8
Over
Uitgever
- Bannan
- Geronimo Games
Designer
Nathan Vermeulen
Aantal spelers
2-5
Tijdsduur
60-150 minuten
