Als beginnende bordspellenrecensent en startende ontdekker van de wat meer diepgaande bordspellen geraak je al snel overweldigd door de uitgebreide boardgames van vandaag. Om zelf geen stappen over te slaan, maak ik het me niet moeilijker dan het moet zijn en probeer ik de bordspellenwereld op een voorzichtig tempo te betreden. Neen, voor mij nog geen übercomplexe spelwerelden waar de getallen, strategieën en onderliggende thema’s rond de oren vliegen. Daarom ook dat het coöperatieve kaartspel The Brain van de alom bekende 999 Games me een volgende logische stap leek in de queeste naar het worden van een gepokte en gemazelde kenner. Tijd dus om mijn hersenpan aan het werk te zetten.
The Brain
van de Duitse designer Peter Jürgensen (onder andere bekend van de in 2018 verschenen Nimble en Pechvogel) is een coöperatief kaartspel dat tot maximaal vier personen gespeeld kan worden, gaande van een leeftijd van 12 tot 99 jaar. Een potje kan een speeltijd hebben van ongeveer een kwartier tot een halfuur. Bij het spel vormen de personen aan tafel gezamenlijk één brein met als doel om het spel te verslaan. Daarbij moet je de kaarten in je hand en de voorraad opspelen voor er te veel kaarten in het midden van de tafel blijven liggen. Anders is het spel afgelopen.
Deduceren en logisch nadenken als het gezamenlijke ‘brein’ is dus de boodschap om de overwinning binnen te rijven. Dit doe je met in totaal 36 speelkaarten waar op elk exemplaar een achtergrondkleur, soort dier en actiesymbool staat afgebeeld. Die actiesymbolen bepalen de hoofdmoot van het spel. Wanneer je een doneerkaart in het speelveld legt, moet je een extra kaart aan een andere speler naar keuze geven. Heb je een bedekkenkaart, moet je deze kaart op een andere kaart in het midden van de tafel leggen. Heb je een kaart waar het terugnemensymbool op staat, kan je een gespeelde kaart aan jouw kaartenarsenaal toevoegen. Het extra kaartexemplaar is voor de hand liggend, dan speel je twee kaarten in plaats van één. Ten slotte zijn er ook twaalf verwijderkaarten in het spel die in een soort- en kleurvariant zijn onderverdeeld. Met deze kaarten kan je de soort of kleur wegspelen die op dat moment geactiveerd is in het spel.
Pittiger wordt het wanneer je met een compagnie als gezamenlijk brein de puzzel moet zien op te lossen. Een mens is namelijk een communicatief wezen en kan dat moeilijk verbergen. Dat bleek dan ook in de eerste spellen die ik met gezelschap speelde. Aangezien niet iedereen het engelengeduld heeft van Moeder Teresa, moesten we meermaals onherroepelijk de strijd staken omdat iemand zijn of haar mond niet kon houden. Enkele mislukte pogingen later (je raadt het al - het was steeds dezelfde persoon) lukte het wel om geluidloos The Brain door te spelen. Al snel zorgt het samenspel voor een nieuwe dimensie want in het hoofd kruipen van je medespeler, wordt al heel wat moeilijker dan in je eigen logica en brein te kijken. Tussen de speelsessies door leer je echter door het net afgelopen spel met de groep te bespreken, elkaars gedachtegang beter te begrijpen. Leuk om zien hoe deze evaluatiemomenten je als groep sterker kunnen maken in het tackelen van de uitdaging.
Echter ligt ook bij het coöperatief spelen het grootste probleem bij de te gemakkelijke middelste moeilijkheidsgraad. Na enkele spelletjes krik je de uitdaging zeker op, want te gemakkelijk is nooit fijn en haalt de voldoening volledig uit het spel. De ontwikkelaars hadden gerust de standaard moeilijkheidsgraad wat uitdagender mogen maken, want het risico dat je geïnteresseerde spelers na hun eerste ronde hierdoor afschrikt, is zeker bestaande. Verder is dit ook geen kaartspel dat je heel de avond in de ban houdt. Na een uur spelen heb je zeker wel een palate cleanser nodig. Ook raad ik bij dit spel voornamelijk aan om het met zijn tweeën te spelen. Zo blijft het tempo er vlot in en hoef je niet te lang op je beurt te wachten, wat bij drie en zeker bij vier spelers als storend kan ervaren worden. Maar als prettig tussendoortje dat gemakkelijk op te pikken valt, slaagt The Brain zeker in zijn opzet.
The Brain
Communicatie in crisis
Zo simpel is het echter niet, want je mag tijdens de uitdaging absoluut niet communiceren met je medespelers. Naargelang het moeilijkheidsniveau dat je kiest, wordt de limiet van het aantal kaarten dat maximaal in het midden van de tafel mag liggen, groter dan wel kleiner. Zo mogen beginners tot maximaal zeven kaarten in het midden laten liggen na hun beurt, bij gevorderden zijn dat er zes en op het expertniveau zijn dat er nog maar vijf. Uiteraard staat het je vrij om het moeilijkheidsniveau tot een maximum te verhogen. De echte sadomasochisten kunnen het zich moeilijk maken door een minimum van twee handkaarten (bij een normaal spel zijn het er vijf) te hanteren bij het begin van het spel.Gezamenlijk deduceren en logisch nadenken is het credo om de overwinning binnen te rijven.
Deduceren en logisch nadenken als het gezamenlijke ‘brein’ is dus de boodschap om de overwinning binnen te rijven. Dit doe je met in totaal 36 speelkaarten waar op elk exemplaar een achtergrondkleur, soort dier en actiesymbool staat afgebeeld. Die actiesymbolen bepalen de hoofdmoot van het spel. Wanneer je een doneerkaart in het speelveld legt, moet je een extra kaart aan een andere speler naar keuze geven. Heb je een bedekkenkaart, moet je deze kaart op een andere kaart in het midden van de tafel leggen. Heb je een kaart waar het terugnemensymbool op staat, kan je een gespeelde kaart aan jouw kaartenarsenaal toevoegen. Het extra kaartexemplaar is voor de hand liggend, dan speel je twee kaarten in plaats van één. Ten slotte zijn er ook twaalf verwijderkaarten in het spel die in een soort- en kleurvariant zijn onderverdeeld. Met deze kaarten kan je de soort of kleur wegspelen die op dat moment geactiveerd is in het spel.
Solo slim
Mijn eerste potje met The Brain besloot ik alleen aan te vatten, om het spel wat te leren. Want ja, er is ook een solovariant van dit spel. Hierbij heb je de touwtjes in handen van je eigen handkaarten en die van een tweede, in het fysiek onbestaande speler. Doordat je handkaarten van beide ‘spelers’ open op tafel laat liggen, hoef ik er geen tekeningetje bij te maken dat de solovariant zo wel erg gemakkelijk wordt. Noem het misschien beginnersgeluk, maar dat eerste potje won ik zonder al te veel mijn grijze massa in te spannen. Ook nadien, zelfs door stevig de moeilijkheidsgraad op te krikken, slaagde ik vaker in mijn opzet dan niet. Daardoor zal ik in de toekomst minder geneigd zijn om The Brain nog eens als solospeler op te starten aangezien de uitdaging hierin toch ontbreekt.Pittiger wordt het wanneer je met een compagnie als gezamenlijk brein de puzzel moet zien op te lossen. Een mens is namelijk een communicatief wezen en kan dat moeilijk verbergen. Dat bleek dan ook in de eerste spellen die ik met gezelschap speelde. Aangezien niet iedereen het engelengeduld heeft van Moeder Teresa, moesten we meermaals onherroepelijk de strijd staken omdat iemand zijn of haar mond niet kon houden. Enkele mislukte pogingen later (je raadt het al - het was steeds dezelfde persoon) lukte het wel om geluidloos The Brain door te spelen. Al snel zorgt het samenspel voor een nieuwe dimensie want in het hoofd kruipen van je medespeler, wordt al heel wat moeilijker dan in je eigen logica en brein te kijken. Tussen de speelsessies door leer je echter door het net afgelopen spel met de groep te bespreken, elkaars gedachtegang beter te begrijpen. Leuk om zien hoe deze evaluatiemomenten je als groep sterker kunnen maken in het tackelen van de uitdaging.
Kleurenblindvriendelijk
Al hoeft dat helemaal niet te betekenen dat The Brain heel zwaar is om te spelen. Door de korte spelduur en de vlotheid van het kaarten leggen gaat de tijd enorm vooruit, wat alleen maar bijdraagt bij het pick up and play-gehalte van deze titel. De felle kleuren, mooie illustraties en duidelijke symbolen versterken dit gevoel alleen maar. Een absolute plus als persoon met kleurenblindheid: de makers hebben ook gedacht om aan de kleuren een achtergrondpatroon toe te voegen zodat het onderscheid ook door mensen met deze erfelijke aandoening vlot kan gevolgd worden.Echter ligt ook bij het coöperatief spelen het grootste probleem bij de te gemakkelijke middelste moeilijkheidsgraad. Na enkele spelletjes krik je de uitdaging zeker op, want te gemakkelijk is nooit fijn en haalt de voldoening volledig uit het spel. De ontwikkelaars hadden gerust de standaard moeilijkheidsgraad wat uitdagender mogen maken, want het risico dat je geïnteresseerde spelers na hun eerste ronde hierdoor afschrikt, is zeker bestaande. Verder is dit ook geen kaartspel dat je heel de avond in de ban houdt. Na een uur spelen heb je zeker wel een palate cleanser nodig. Ook raad ik bij dit spel voornamelijk aan om het met zijn tweeën te spelen. Zo blijft het tempo er vlot in en hoef je niet te lang op je beurt te wachten, wat bij drie en zeker bij vier spelers als storend kan ervaren worden. Maar als prettig tussendoortje dat gemakkelijk op te pikken valt, slaagt The Brain zeker in zijn opzet.
Conclusie
The Brain is door zijn hoge pick up and play-gehalte een ideaal tussendoortje tussen al het grote bordspelgeweld. Verwacht je hier niet aan tonnen diepgang, maar aan een coöperatief kaartspel dat de communicatieve vaardigheden van jezelf en je medespeler(s) op de proef stelt terwijl je elkaars gedachtegang beter leert begrijpen. Mijn persoonlijke mening is echter dat het spel op zijn best is wanneer je met zijn getweeën de uitdaging (met een opgeschroefde moeilijkheidsgraad) aangaat. Als solospeler is The Brain namelijk veel te gemakkelijk en met meer dan twee spelers is er van het vlotte tempo niet meer veel te merken.
Pro
- Er is aan de kleurenblinden gedacht
- Hoog pick up and play-gehalte
- Geinige vormgeving
- Je leert de logica van je medespelers kennen
Con
- Standaard moeilijkheidsgraad is te gemakkelijk
- Spel toont voornamelijk zijn waarde met twee spelers
- Te lange wachttijden tot je beurt bij drie of vier spelers
7
Over
Uitgever
- 999 Games
Designer
Peter Jürgensen
Aantal spelers
1-4
Tijdsduur
15-30 minuten
