Gewoonlijk krijgen we bij BeyondGaming een erg toffe variatie voorgeschoteld wat bordspellen betreft. Ik kan genieten van spellen van quasi elk genre of elke moeilijkheidsgraad. Het ene moment loop ik burrito’s te gooien of grijp ik naar een totem in ’t midden van de tafel, om daarna in alle ernst Mars om te ploegen tot een leefbare planeet. Er geldt steeds één essentiële randvoorwaarde: hoe eenvoudig of moeilijk het spel ook is, het plaatje moet kloppen. Zonder voorkennis en met een dosis nieuwsgierigheid, gingen we onlangs aan de slag met Name 5. Of het plaatje klopt, dat lees je hier.
Normaal schenk ik graag enige aandacht aan de designer. BoardGameGeek leert me dat Name 5
ontworpen zou zijn door Brian Turtle, een naam die niet meteen een belletje doet rinkelen en die vreemd genoeg ook niet vermeld wordt op de doos of in de handleiding van ons reviewexemplaar. Het wordt bij ons uitgegeven door Goliath en het spel is geschikt voor minstens twee spelers. In theorie kun je grote teams vormen die het tegen elkaar opnemen, dus het maximale aantal spelers ligt niet echt vast.
Een kleurrijk bord vol met grijze zones
Name 5 is een erg eenvoudig spel waarbij de clou in de naam verwerkt zit. Je moet in bepaalde categorieën vijf woorden kunnen noemen die bij de opdracht horen die op je kaart staat. Wat voor opdracht je krijgt, hangt af van de positie van je pion op het bord. Voortbewegen doe je op de meest klassieke manier: met een dobbelsteen. Het einddoel is om het laatste vakje op het bord te bereiken en een laatste ultieme opdracht juist uit te voeren. Als je een vraag goed beantwoordt, blijft je team aan beurt en gooi je nogmaals de dobbelsteen. Op deze manier kun je maximaal vijf keer een opdracht uitvoeren, daarna gaat de beurt automatisch naar het volgende team. De kleur van het vakje waarop je pion belandt, bepaalt welke opdracht je moet uitvoeren. Je neemt dan een kaart en leest de opdracht voor van de overeenkomstige kleur. Sommige opdrachten zijn duidelijk, en daarin is een antwoord steeds juist of fout. Bijvoorbeeld “personages uit Sesamstraat”. Ofwel heeft en personage meegespeeld in Sesamstraat, ofwel niet. Er bestaat geen grijze zone. Bij opdrachten als “redenen om te huilen”, “grappige bekende vrouwen”, “dingen die snel kapotgaan” of “beroemdheden met een hoog IQ”, zit je niet in een afgebakend gebied, en daar wringt het schoentje bij Name 5.
De handleiding slaagt erin om meer verwarring te zaaien dan ik voor mogelijk hield bij een spel van deze eenvoud. Daarbij zit het probleem vooral bij de speciale vakjes op het speelbord, die de normale regels ombuigen. Hoe je op het laatste vakje belandt, waar je de laatste vragen moet beantwoorden om het spel te winnen, is ook een zaak die we volgens eigen interpretatie toegepast hebben. De handleiding bestaat uit twee kleine pagina’s, en daarop is een paragraaf besteed aan huisregels omdat ze zich bewust zijn van de subjectiviteit van “correcte antwoorden”. In een quiz- of bordspel heeft subjectiviteit volgens mij geen plaats. Ik hou helemaal niet van grijze zones in spelregels, maar dit spel is voor een groot deel een kwestie van interpretatie. Ik ben ervan overtuigd dat sommige spelers zich hier niks van aantrekken, ikzelf echter wel. Verder lees ik letterlijk zaken als “Wij vinden dat dit mag”, “Als dit te chaotisch wordt…” of “Kies gewoon een andere kaart” (als je het niet eens bent over wat men als juiste oplossingen kan beschouwen).
Dit wordt er eentje om snel te vergeten. Ik moet al in een héél sadistische bui zijn om dit aan vrienden voor te stellen. Of gewoon stomdronken, dat kan ook, want het voelt een beetje als Sharknado opzetten tijdens een filmavond. Grappig voor heel even...
Normaal schenk ik graag enige aandacht aan de designer. BoardGameGeek leert me dat Name 5
Een kleurrijk bord vol met grijze zones
Name 5 is een erg eenvoudig spel waarbij de clou in de naam verwerkt zit. Je moet in bepaalde categorieën vijf woorden kunnen noemen die bij de opdracht horen die op je kaart staat. Wat voor opdracht je krijgt, hangt af van de positie van je pion op het bord. Voortbewegen doe je op de meest klassieke manier: met een dobbelsteen. Het einddoel is om het laatste vakje op het bord te bereiken en een laatste ultieme opdracht juist uit te voeren. Als je een vraag goed beantwoordt, blijft je team aan beurt en gooi je nogmaals de dobbelsteen. Op deze manier kun je maximaal vijf keer een opdracht uitvoeren, daarna gaat de beurt automatisch naar het volgende team. De kleur van het vakje waarop je pion belandt, bepaalt welke opdracht je moet uitvoeren. Je neemt dan een kaart en leest de opdracht voor van de overeenkomstige kleur. Sommige opdrachten zijn duidelijk, en daarin is een antwoord steeds juist of fout. Bijvoorbeeld “personages uit Sesamstraat”. Ofwel heeft en personage meegespeeld in Sesamstraat, ofwel niet. Er bestaat geen grijze zone. Bij opdrachten als “redenen om te huilen”, “grappige bekende vrouwen”, “dingen die snel kapotgaan” of “beroemdheden met een hoog IQ”, zit je niet in een afgebakend gebied, en daar wringt het schoentje bij Name 5.
De opdrachten waarbij de antwoorden subjectief zijn, vormen het grootste probleem.
De handleiding slaagt erin om meer verwarring te zaaien dan ik voor mogelijk hield bij een spel van deze eenvoud. Daarbij zit het probleem vooral bij de speciale vakjes op het speelbord, die de normale regels ombuigen. Hoe je op het laatste vakje belandt, waar je de laatste vragen moet beantwoorden om het spel te winnen, is ook een zaak die we volgens eigen interpretatie toegepast hebben. De handleiding bestaat uit twee kleine pagina’s, en daarop is een paragraaf besteed aan huisregels omdat ze zich bewust zijn van de subjectiviteit van “correcte antwoorden”. In een quiz- of bordspel heeft subjectiviteit volgens mij geen plaats. Ik hou helemaal niet van grijze zones in spelregels, maar dit spel is voor een groot deel een kwestie van interpretatie. Ik ben ervan overtuigd dat sommige spelers zich hier niks van aantrekken, ikzelf echter wel. Verder lees ik letterlijk zaken als “Wij vinden dat dit mag”, “Als dit te chaotisch wordt…” of “Kies gewoon een andere kaart” (als je het niet eens bent over wat men als juiste oplossingen kan beschouwen).
Dit wordt er eentje om snel te vergeten. Ik moet al in een héél sadistische bui zijn om dit aan vrienden voor te stellen. Of gewoon stomdronken, dat kan ook, want het voelt een beetje als Sharknado opzetten tijdens een filmavond. Grappig voor heel even...
Conclusie
Name 5 voelt aan als een spel dat bedacht werd als hobbyproject door eerstejaars scoutsleiders, niet als iets dat ooit het recht zou mogen hebben om in een winkelrek te belanden. De meerderheid van de vragen hebben gelukkig een duidelijk juist of fout antwoord, maar om zeker te zijn moesten we vaak gaan opzoeken of de antwoorden wel echt correct waren. We gaven er helaas niet genoeg om om dat ook daadwerkelijk te doen. De opdrachten waarbij de antwoorden subjectief zijn, vormen het grootste probleem. Bij het spelen van Name 5 moet je een knop omdraaien en het spel vooral niet te serieus nemen. Het werd regelmatig zo absurd dat het ene lachsalvo na het andere uitbrak, dat is dan ook de enige verdienste die ik Name 5 kan toeschrijven. Het duurt ook verrassend lang voor een spelletje van deze omvang, waardoor dit puur tijdverlies wordt. Het plaatje klopt niet ...
Pro
- Zo slecht dat het "goed" wordt
- Het spelmateriaal is brandbaar
Con
- Te veel subjectiviteit
- Pionnen bewegen met een dobbelsteen niet meer van deze tijd
- Chaotisch op een vervelende manier
- Sommige speciale vakjes zijn verwarrend
- Er zijn ontelbare leukere alternatieven
2
Over
Uitgever
- Goliath
Designer
Brian Turtle
Aantal spelers
2+
Tijdsduur
30-60 minuten
