Ik vond helemaal niet dat het punt van de serie was dat je met de rijke mensen zou lachen of hun af te schilderen als dom of kansloos of slecht. Was voor mij eerder een analyse mensen en van machtsverhoudingen en klasse-verhoudingen in een maatschappij en hoe dat het gedrag, de keuzes en de persoonlijkheid van die mensen bepaalt. De niet-geprivilegieerden worden ook helemaal niet vrijgesproken en verrichten ook slechte daden en de rijke mensen worden ook vermenselijkt met echte, relatable problemen.
Daarom dat het einde ook zo enorm cynisch is en dat uiteindelijk ook zo goed als de status quo behouden of verbeterd wordt voor iedereen die rijk is en aantal van de personages zonder geld of status berooid achterblijven. Kai zit in de gevangenis, Armond is dood, Belinda haar dromen, plannen en motivatie (zie in de vuilbak gooien van haar plan) zijn de grond ingeboord, Rachel zit vast in een huwelijk als trophy-wife.
Om jouw voorbeeld te nemen van Tanya, Jennifer Coolidge haar personage: zij was voor mij vooral tragisch. Iemand met zware psychische problemen die zich telkens vastklampt aan de eerste de beste persoon die haar een houvast en/of gevoel van waardering geeft. Wanneer ze op het eiland aankomt en Belinda ontmoet is dat ineens haar beste vriendin, iemand die de leegte in haar vult en waar ze de meest grootse beloften aan doet: ze zal haar helpen met het opstarten van haar eigen welness-centrum. Voor Belinda is dat een droom die uitkomt maar voor Tanya is dat een throwaway belofte: eentje die ze kan maken omwille van haar fortuin, maar eentje die ze door haar wispelturige gedrag nooit zal nakomen. Niet omdat ze dat niet meent in het moment maar omdat ze telkens dat ze iemand ontmoet in een honeymoon-fase zit die dan net zo snel weer wegebt wanneer de volgende persoon die haar leegte vult voorbijkomt. Een eeuwig ongelukkige persoon die door haar privilege niet beseft wat voor broken ze achter haar laat. Bijvoorbeeld de laatste scene tussen haar en Belinda: "I don't want another transactional relationship" zegt ze terwijl ze een envelop met geld op tafel legt. Ze
denkt dat ze haar patroon verandert, maar ze zit zo vast in dat patroon dat ze niet doorheeft dat ze gewoon doet wat ze altijd al heeft gedaan (en wat haar moeder altijd deed?)
Dit is voor mij geen kritiek op het personage, eerder een analyse hoe haar rijkdom en privilege haar isoleren voor de gevolgen van haar karakter.
Elke verhaallijn van deze serie is volgens te bekijken door de lens van machtsverhoudingen en privilege en is vooral kritisch voor het systeem dat dit in stand houdt. Zo heb je Armond die in een onderdanige machtsverhouding zit ten opzichte van Shane Patton en door onder andere zijn rebellie hiertegen zelf ten onder gaat hieraan. Dit terwijl hij als baas zelf zijn macht misbruikt ten opzichte van zijn werknemers door hen onder invloed te overtuigen tot seksuele handelingen in ruil voor privileges die hijzelf kan uitdelen.
Of het verhaal van Rachel en Shane. Rachel, iemand die praktisch gezien vanuit de armoede komt ten opzichte van haar nieuwe man, tot het besef komt dat er verwacht van haar wordt dat ze haar autonomie opoffert als nieuwe trophy wife. Helemaal uit haar lood geslagen, maar als ze uiteindelijk moet kiezen tussen een leven met geld of een leven waarbij ze clickbait rommel moet schrijven voor een hongerloon toch voor het privilege van het geld kiest.
Shane zelf, waarschijnlijk de meest hatelijke hufter die ik al in lange tijd in een serie heb gezien, komt ook maar uit een omgeving waarbij hij bijna voorbestemd was om te eindigen als wie hij was. Dat was het punt van de hele verhaallijn met zijn moeder en de hotelkamer en waarom zijn moeder op bezoek kwam. "You're a big baby" zei Rachel tegen hem en dat klopt: hij is gewoon nog altijd een kind dat ook zo door zijn moeder behandelt wordt, van kleinsaf aan al grootgebracht door iemand die zo doorgedrongen is van minachting voor mensen met minder geld dat hij dat ook gewoon geïnternaliseerd heeft. Zijn conflict met Armond is dan ook wel interessant want objectief gezien had hij volkomen gelijk: heeft Armond had de verkeerde kamer geboekt, hij loog daarover tegen Shane en probeert uiteindelijk nog eens zijn huwelijksreis goed te kloten omdat Shane het er niet bij laat liggen. Maar ze hebben Shane bewust zo'n onhebbelijk lul gemaakt dat je toch kant kiest voor Armond.
Om verder te gaan op dat privilege-aspect en waar dat het sterkst wordt uitgebeeld in deze serie: het verhaal van Kai en Paula. Paula: jong, idealistisch en zelf lid van een etnische minderheid krijgt het enorm op de zenuwen van de wereldvreemde boutades van de ouders van Paula over kolonialisme, hoe blanke jongens en mannen het toch wel echt oh zo zwaar hebben etc. Zij is wel de persoon die tegen Kai antwoord dat ze wel een opleiding en een leven heeft om terug te gaan en toch wel zeker niet kan blijven op dit eiland. Dit nadat ze niet opgezet was met de speech van Mark waarin hij stelt dat het des mensen is om je voordelen niet op te geven.
Zij is ook de persoon die, uit een soort van misplaatst rechtvaardigheidsgevoel vermengd met een soort wraakgevoel, de oorzaak wordt dat Kai waarschijnlijk de gevangenis in moet gaan. Iemand die acuut het privilege aanvoelt van de rijke, blanke familie waar ze mee op vakantie is. Maar niet bereidt is om haar eigen privileges op te geven en wiens acties ervoor zorgen dat iemand met minder privilege als haar fucked for life is en de val neemt, terwijl zij gewoon terug naar huis kan gaan. Haar afwijzing van Kai's uitnodiging om te blijven gebeurt ook kort na de speech van Mark waar hij stelt
Ik kan nog wel even verdergaan maar dit is al véééél te lang dus in conclusie:
Je kan het hen eigenlijk moeilijk kwaad nemen ze weten niet beter. Hierdoor werkt het imo minder goed als kritiek maar wordt het eerder gewoon haha kijk naar de domme rijke mensen.
Ik ga volledig akkoord met je eerste zin, maar niet met de tweede. Het is juist omdat ze niet beter weten dat het juist zoveel beter voor mij werkt als kritiek. Want het probleem is niet dat rijke mensen slechte personen zijn. Het probleem is dat het systeem en de bijbehorende privileges (of dat nu macht, rijkdom, huidskleur, ..) is ervoor zorgen dat mensen niet bewust zijn van hun acties en de gevolgen daarvan op anderen. Don't hate the players, hate the game om het in een slogan uit te drukken.
Tenslotte wil ik nog even aanhalen hoe geniaal ik het vind hoe sterk de verhaallijnen in elkaar verweven zijn:
Het aandacht zoeken van Tanya leidt tot verliezen van de drugs wat samen met het gedrag van Shane leidt tot de neerwaartse spiraal van Armond. Door het gebrek aan drugs zoekt Paula een andere afleiding die ze vind in Kai wat uiteindelijk leidt tot zijn arrestatie én het herstellen van het huwelijk van Nicole en Mark. Wat ook alleen maar mogelijk was omdat Mark in het begin dacht dat hij teelbalkanker had wat ertoe leidde dat hij zijn oom opbelde waar hij het dubbelleven van zijn vader hoorde. Dat zorgde ervoor dat hij vertelde over zijn overspel die aan tafel luidop sprak over de dure armband waarbij Paula dat hoorde. Het is ook die inbraak voor de armbanden die Shane paranoïde maakt voor inbrekers en daardoor uiteindelijk Armond neersteekt. Ik kan me geen serie herinneren waarbij alle verhaallijnen zo met elkaar verweven werden en elkaar beïnvloeden zonder dat het onnatuurlijk aanvoelde.
). De laatste drie afleveringen gaan dan helemaal de esoterische toer op en dat werd me iets teveel (IK WIL GEWOON GIGANTISCHE ROBOTS ZIEN, GEEF ME MIJN ROBOTS!!!) .
Ik was grote fan van de film, en ik vergeleek de eerste afleveringen iets teveel ermee, maar halfweg seizoen 1 zat ik er volledig in!
