Je moet Music van Sia eens kijken als je een trainwreck van een film wil zien op dat vlak.
In lijn met het topic....Maddy Ziegler die een meisje met een autisme spectrum stoornis speelt in Music op de meest clichématige smoelen trekkende manier indenkbaar.
Het moeilijkste van ASS zijn drie dingen:
1. Het is (zoals bij elke mentale aandoening) behoorlijk gevoelig, en geen duidelijke lijn waar de grens ligt
2. De naam zegt het zelf: het is zeer gevarieerd, maar ondertussen is duidelijk dat Rain Man-achtige ASS'ers nauwelijks voorkomen)
3. Voor de dramatiek (of soms komedie) is het beter om te stereotyperen, maar het informeert de mensen uiteindelijk niet correct.
Ik denk dat een ASS'er het nog het best van al zou doen, want hij weet wat het is (allez sommigen zouden het kunnen denk ik), en misschien dat de acteur ook iemand met ASS moet zijn, of iemand die er ervaring mee heeft, want je moet het niet gaan spelen op basis van wat wikipedia en de DSM over autisme schrijft imo. En zelfs dan nog is het veel stereotieper dan op basis van die beschrijvingen. Misschien dat je dan om de variatie binnen ASS uit 2-3 perspectieven kunt werken in een soort van grand ensemble / mozaiekfilm. Maar er zijn veel mogelijkheden. Het is gewoon nog nooit goed gedaan.
Bij een film over de psychiatrie denk ik dat Ken Loach dat goed zou doen. En bij een film over anorexia, genoeg mensen die het zelf hebben meegemaakt enzovoort die dat goed zouden kunnen (Aronofsky zou er iets speciaals mee kunnen doen denk ik). De regisseur van Whiplash volgens mij ook. Nog tal van andere mental ilnesses waar je kunt op inzoomen, maar eigenlijk gaan zulke films meer over de filmervaring (en bijhorende twists enzovoort), in plaats van over de mental illness zelf.
Nog een probleem is ook, begin en eindpunt. Want het is niet iets dat je in 1 keer hebt. Je kan wel getriggered worden, oké, maar het bouwt zich wel op. En dan is het belachelijk om te denken (van bvb. eetstoornissen) dat je in 2 maanden tijd zo graatmager bent, als 2 maanden er voor in de film nog geen vuiltje aan de lucht was. Dus dan moet je kiezen wat je wilt tonen, de downfall of gewoon wanneer het laagtepunt al bereikt is. Zelfde met autisme: daar is bvb. geen begin in, tenzij qua discovery of rediscovery, maar anders is het iets dat het er altijd is. Dus is er niet echt een beginpunt, en moet het een soort van period piece / period drama worden.
Bij dat soort films zou ik eerder ofwel puur (arthouse) drama goen, ofwel een soort van thriller die op je huid zit, want volgens mij werkt dat beter. Whiplash is een drama maar het voelt aan als één van de meest spannende films ooit gemaakt (of die echt zo nauw op uw huid zit). En voor een eetstoornis gaat dat best werken, want het is ook zo. En het gaat ook over jouw lichaam en de perceptie ervan. Eigenlijk genderidentiteit/automutilatie idem dito qua approach, qua neerwaartse spiraal/struggling met (body) identity.
15-year-old Klara is about to eat lunch with four other youngsters at the Eating Disorder Clinic under the supervision of the nurses. They have 30 minutes to eat up.
letterboxd.com
Deze short komt nog het beste in de buurt, maar daar zit de "thrill" in het benuttigen van een maaltijd.
Wel problematisch is dat bij zo een film, als je met bvb. een actrice werkt, dat je niet om het te willen verfilmen ook een probleem creëert, want met actrices qua ondergewicht werken is ethisch ook niet zo eenvoudig om correct (en al zeker niet om ze te verhongeren voor scènes). Dat maakt het moeilijker, dus moet je misschien met special effects werken + dat je met een dunne actrice niet onbedoeld anderen triggert. Op dat vlak is dat echt niet eenvoudig, want sommigen gaan zo een film als een legitimisatie van hun "levensstijl/probleem" zien, of er thinspo van maken.
Maar alle problemen zijn er om te omzeilen, desnoods teken / animeer je de film, zoals bij Perfect Blue bvb.
