Baby’s. Er zijn onderwerpen die vurige debatten teweeg kunnen brengen: links of rechts, strafmaten, zomer of winter, ananas of geen ananas en de brabbelende hoopjes mens ook wel ‘baby’ genaamd. Iedereen heeft zijn eigen idee over de kleinste incarnatie van een mens. Je kan zowel babykoorts als baby-angst hebben en een regenboog aan emoties tussenin. Maar één iets waar de meeste mensen het wel over eens zijn, is dat er weinig onschuldiger is dan een baby. Los van welgemikte vuistjes in je oog, verse (nog warme) melk in je haar of een naast de pamper gemikt overblijfsel in je decolleté (ik kijk naar jou, Squidward Junior de Eerste), zo een wolkje in een onesie is het toonbeeld van een nieuwe pagina vol kansen. Tenminste, in de non-fictie wereld …
The Baby is een achtdelige reeks met afleveringen van rond het half uur. Je kan deze nu integraal bekijken op Streamz of HBO. Wat doet deze baby voor de algemene Baby Rep?
Coochie coochie … booh?
Materiaal voor nachtmerries is altijd een leuk onderwerp voor literatuur, film en televisie. Elk jaar komt men wel met iets nieuws op de proppen om ons goed schrik aan te jagen, soms met een echt fenomeen tot gevolg (denk Blair Witch) maar net zozeer zijn er evergreens die altijd goed gesmaakt worden. Eentje daarvan is de horror die achter volstrekte onschuld kan schuilgaan. Kinderen die compleet creepy en moordzuchtig blijken te zijn. Een Damian uit Omen laat nog steeds veel mensen met een behoorlijke side eye naar kleine jongetjes met een schooluniform kijken. Rosemary’s baby gaf menig moeder-in-spe nachtmerries. Een kwaadaardig kind staat zo volstrekt haaks op wat wij maatschappelijk aanvaardbaar vinden, dat er in fictie maar twee mogelijkheden zijn om ermee om te gaan: exorcisme, of het kwaad uit het kind drijven - en de onschuld is hersteld - of vernietiging, het kwaadaardige kind heeft geen plaats in onze wereld en moet kapot gemaakt worden. Toegegeven, in de echte wereld weten we niet zoveel beter wat ermee te doen.
Er zijn een aantal verschillende manieren waarop we deze minder ideale kinderen gaan terugvinden. Er zijn monsterlijke geboortes - denk Omen of Rosemary’s Baby - die tonen dat de genen van mams of paps behoorlijk wat invloed hebben (met een duidelijke voorkeur voor de onschuldige moeder en de duivelse vader). Dan zijn er ‘begenadigde’ kinderen, zij met speciale krachten zoals in Firestarter, en bezeten kinderen (The Exorcist) of kinderen die wat we noemen ‘wild’ zijn en los van onze - zelf opgestelde - normen leven (bijvoorbeeld Lord of the Flies). Allemaal op hun eigen manier verwijzend naar hoe gebroken families of onoplettende ouders een uiterst nefaste invloed op kinderen kunnen hebben. Spookjes lijken dan nog de minst schrikwekkende van de lijst.
Slaap, kindje, slaap … voor altijd
Natasha is 38 en heeft een aangenaam leventje. Ze is chefkok met leuke collega’s, heeft een behoorlijk appartement en is close met haar vriendinnen. Wanneer de mensen rondom haar echter beginnen aan de ‘volgende stap’ in hun leven en daar al eens een kindje bij komt piepen, begint er een breuklijn in de vriendschappen te komen. Natasha is happy zoals haar leven loopt en kan niet direct begrip opbrengen voor de vrouwen rondom haar die andere keuzes maken. Aangezien ze niet gezegend is met de gave van diplomatie, zorgt dat voor wat botsingen. Terwijl ze er even op uit trekt om haar gedachten op een rijtje te zetten, eindigt Tash met een baby in haar armen. Letterlijk. Een spoor van luiers en lijken volgt haar vanaf dat moment. Wie of wat is het mysterieuze kind en wat wil hij precies van zijn nieuwe moeder? Laat het duidelijk zijn: The Baby is een trippy ervaring. Ergens denk ik, terugdenkend aan toen mijn erfgenamen baby waren, dat ik nog nooit zo een goede voorstelling van het beginnend moederschap (ouderschap) gezien heb als hier. Ja, dit programma bevat een dosis horror, maar dat is net zo goed deel van het kind-hebben. Het hallucinante, de soms absurd grappige ‘ben ik nu mijn verstand aan het verliezen of gewoon moe’-momenten en de af en toe extreem uiteenlopende gevoelens die zowel kind als ervaring kunnen oproepen … Ik bekeek het als reviewer, maar als moeder beroerde het ook iets. De baby die gestalte geeft aan ‘de baby’ is ook nog eens zo schattig dat het bijna strafbaar zou zijn (de tweeling die hier zijn acteerdebuut maakt, is bijzonder expressief), wat er voor zorgt dat je wel snapt dat ‘ie kwaadaardig is maar ishijschattigjawateendotje.
In The Baby krijgen we niet enkel Natasha’s - toegegeven bizarre - ervaring met moederschap, maar een aantal verhalen die terugkomen op de basisvraag ‘wat doet een goede moeder?’. Een paar vrouwen die allemaal keuzes maakten (al dan niet vrijwillig) en de gevolgen voor zowel moeder als kind. Het klinkt heel diep voor een programma van amper acht afleveringen die bijna allemaal onder de dertig minuten binnenkomen, maar er zit punch in en het slaagt in die opzet. De cast en makers van dit programma zijn allemaal relatief nieuw en onbekend. Michelle de Swarte is met Natasha nog maar aan haar tweede acteercredit maar is een plezier om bezig te zien. Amira Ghazalla is de kennelijk onverwoestbare Mrs. Eaves, een vrouw met een trieste geschiedenis en een serieus ei te pellen met de baby. Tanya Reynolds (Sex Education, Delicious) heeft als Helen de rol die het meest tragisch is en haar verhaal, dat het verhaal van velen in haar tijdsvak is, geeft bij momenten een ongemakkelijke brok in de keel. Sinéad Cusack als Barbara, een moeder die keuzes maakte en daar moet mee leven, is het enige echt bekende gezicht in de show. Baby zelf is een rol voor Albie en Arthur Hills, dit is hun eerste rol (laatbloeiers, duidelijk) maar voor een debuut dus echt wel killin’ it! The Baby is een van de vreemdste programma’s die je de komende tijd (en gepasseerde tijden) zal zien en oprecht de dikke vier uur van je tijd waard.
The Baby is een achtdelige reeks met afleveringen van rond het half uur. Je kan deze nu integraal bekijken op Streamz of HBO. Wat doet deze baby voor de algemene Baby Rep?
Coochie coochie … booh?
Materiaal voor nachtmerries is altijd een leuk onderwerp voor literatuur, film en televisie. Elk jaar komt men wel met iets nieuws op de proppen om ons goed schrik aan te jagen, soms met een echt fenomeen tot gevolg (denk Blair Witch) maar net zozeer zijn er evergreens die altijd goed gesmaakt worden. Eentje daarvan is de horror die achter volstrekte onschuld kan schuilgaan. Kinderen die compleet creepy en moordzuchtig blijken te zijn. Een Damian uit Omen laat nog steeds veel mensen met een behoorlijke side eye naar kleine jongetjes met een schooluniform kijken. Rosemary’s baby gaf menig moeder-in-spe nachtmerries. Een kwaadaardig kind staat zo volstrekt haaks op wat wij maatschappelijk aanvaardbaar vinden, dat er in fictie maar twee mogelijkheden zijn om ermee om te gaan: exorcisme, of het kwaad uit het kind drijven - en de onschuld is hersteld - of vernietiging, het kwaadaardige kind heeft geen plaats in onze wereld en moet kapot gemaakt worden. Toegegeven, in de echte wereld weten we niet zoveel beter wat ermee te doen.
Er zijn een aantal verschillende manieren waarop we deze minder ideale kinderen gaan terugvinden. Er zijn monsterlijke geboortes - denk Omen of Rosemary’s Baby - die tonen dat de genen van mams of paps behoorlijk wat invloed hebben (met een duidelijke voorkeur voor de onschuldige moeder en de duivelse vader). Dan zijn er ‘begenadigde’ kinderen, zij met speciale krachten zoals in Firestarter, en bezeten kinderen (The Exorcist) of kinderen die wat we noemen ‘wild’ zijn en los van onze - zelf opgestelde - normen leven (bijvoorbeeld Lord of the Flies). Allemaal op hun eigen manier verwijzend naar hoe gebroken families of onoplettende ouders een uiterst nefaste invloed op kinderen kunnen hebben. Spookjes lijken dan nog de minst schrikwekkende van de lijst.
Slaap, kindje, slaap … voor altijd
Natasha is 38 en heeft een aangenaam leventje. Ze is chefkok met leuke collega’s, heeft een behoorlijk appartement en is close met haar vriendinnen. Wanneer de mensen rondom haar echter beginnen aan de ‘volgende stap’ in hun leven en daar al eens een kindje bij komt piepen, begint er een breuklijn in de vriendschappen te komen. Natasha is happy zoals haar leven loopt en kan niet direct begrip opbrengen voor de vrouwen rondom haar die andere keuzes maken. Aangezien ze niet gezegend is met de gave van diplomatie, zorgt dat voor wat botsingen. Terwijl ze er even op uit trekt om haar gedachten op een rijtje te zetten, eindigt Tash met een baby in haar armen. Letterlijk. Een spoor van luiers en lijken volgt haar vanaf dat moment. Wie of wat is het mysterieuze kind en wat wil hij precies van zijn nieuwe moeder? Laat het duidelijk zijn: The Baby is een trippy ervaring. Ergens denk ik, terugdenkend aan toen mijn erfgenamen baby waren, dat ik nog nooit zo een goede voorstelling van het beginnend moederschap (ouderschap) gezien heb als hier. Ja, dit programma bevat een dosis horror, maar dat is net zo goed deel van het kind-hebben. Het hallucinante, de soms absurd grappige ‘ben ik nu mijn verstand aan het verliezen of gewoon moe’-momenten en de af en toe extreem uiteenlopende gevoelens die zowel kind als ervaring kunnen oproepen … Ik bekeek het als reviewer, maar als moeder beroerde het ook iets. De baby die gestalte geeft aan ‘de baby’ is ook nog eens zo schattig dat het bijna strafbaar zou zijn (de tweeling die hier zijn acteerdebuut maakt, is bijzonder expressief), wat er voor zorgt dat je wel snapt dat ‘ie kwaadaardig is maar ishijschattigjawateendotje.
Ja, dit programma bevat een dosis horror, maar dat is net zo goed deel van het kind-hebben
In The Baby krijgen we niet enkel Natasha’s - toegegeven bizarre - ervaring met moederschap, maar een aantal verhalen die terugkomen op de basisvraag ‘wat doet een goede moeder?’. Een paar vrouwen die allemaal keuzes maakten (al dan niet vrijwillig) en de gevolgen voor zowel moeder als kind. Het klinkt heel diep voor een programma van amper acht afleveringen die bijna allemaal onder de dertig minuten binnenkomen, maar er zit punch in en het slaagt in die opzet. De cast en makers van dit programma zijn allemaal relatief nieuw en onbekend. Michelle de Swarte is met Natasha nog maar aan haar tweede acteercredit maar is een plezier om bezig te zien. Amira Ghazalla is de kennelijk onverwoestbare Mrs. Eaves, een vrouw met een trieste geschiedenis en een serieus ei te pellen met de baby. Tanya Reynolds (Sex Education, Delicious) heeft als Helen de rol die het meest tragisch is en haar verhaal, dat het verhaal van velen in haar tijdsvak is, geeft bij momenten een ongemakkelijke brok in de keel. Sinéad Cusack als Barbara, een moeder die keuzes maakte en daar moet mee leven, is het enige echt bekende gezicht in de show. Baby zelf is een rol voor Albie en Arthur Hills, dit is hun eerste rol (laatbloeiers, duidelijk) maar voor een debuut dus echt wel killin’ it! The Baby is een van de vreemdste programma’s die je de komende tijd (en gepasseerde tijden) zal zien en oprecht de dikke vier uur van je tijd waard.
Conclusie
Met het stijgende aanbod aan streamingdiensten, krijgen we ook meer risiconemers en programma’s waar onze oude analoge aanbieders van zouden huiveren. Dat geeft ons dan verborgen leukerds zoals The Baby. Ik ben er nog steeds niet uit wat de uiteindelijke boodschap zou moeten zijn, los van momming be tough maar het resoneerde bij mij ergens waar ik het helemaal niet verwachtte en het blijft bij. Zelfs nu, twaalf uur na het uitkijken, probeer ik het nog te definiëren. Misschien is dat te veel denkwerk om toe te staan? Misschien moeten we er niet meer achter gaan zoeken? Maar de baby maakt maar al te graag duidelijk wat hij wel en niet wil, en in dit geval wíl hij ons bijblijven. En dat lukt hem. Dit is allesbehalve de klassieke evil baby-setup, ondanks de klassieke evil baby. Het is horror maar geen gore, grappig zonder grollen. The Baby is in zijn soort uniek en mag absoluut een plaats op zo ongeveer elke to view-lijst. Vreemd genoeg kan het zelfs een troost zijn op die momenten dat je naar je eigen baby zit te staren met een gevoel van wtf ben ik aan het doen.
Pro
- Erg origineel
- Format voor het concept is vrij uniek en heel aangenaam
- Maakt meer los dan je zou verwachten
Con
- Niet direct een moraalbooster voor wie nog nadenkt over kinderen krijgen
8.5
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
8 juli 2022
Genre
- Horror
- Komedie
- Thriller
Speelduur
30 minuten
Regie
Faraz Shariat, Stacey Gregg, Ella Jones, Nicole Kassell
Cast
Michelle de Swarte, Amira Ghazalla, Amber Grappy, Tanya Reynolds, …
Uitgever
Streamz / HBO
