Toegegeven, ik maak graag lijstjes en de meest gebruikte app op mijn telefoon is, op de camera na, ongetwijfeld Notes. Zo hou ik er, als geheugensteuntje, bijvoorbeeld een overzicht op na van aangekondigde games die ik zo goed als zeker wil spelen. Umurangi Generation, meer bepaald de Switch-port die niet meteen een concrete releasedatum had, stond al een hele poos vanboven te pronken in dit lijstje. De game werd oorspronkelijk in mei 2020, in volle pandemie dus, gereleased op PC en al snel hoorde ik hier en daar lovende woorden die ook nog ’ns herhaald werden in menig eindejaarslijstje. Met reden?
Nomen est omen, Umurangi Generation is even uniek als de titel laat vermoeden. Aan de oppervlakte is het een dartele first-person fotografie simulator met als decor een veelkleurige wereld die echter, zo merk je al snel, volledig op instorten staat. Het lijkt wel alsof Jet Set Radio en Pokémon Snap een dystopisch bastaardkind hebben gebaard, gekruid met wat Neon Genesis Evangelion en Akira en in een gestileerd PSX-jasje. De kleuren en polygonen spatten bij momenten dan wel van het scherm, de sfeer is echter buitenaards, cyberpunk en techno-apocalyptisch. De hele ervaring an sich past ook perfect bij de tijd waarin we nu leven. Al gauw wordt het allemaal deprimerend as f*ck, maar dat is het journaal van 19 uur ook en daar beleef ik persoonlijk minder plezier aan. De Umurangi Generation is de laatste generatie mensen die onze aardbol ten onder ziet gaan. Hier zijn pandemieën, klimaatverandering en neoliberalisme geen onderwerpen meer. Het is allemaal naar de spreekwoordelijke knoppen, maar de jongeren in deze wereld zijn creatiever dan ooit. Nou dan, als dit de sfeer is!
Fototoestel in de aanslag
Je speelt als een koerier voor de Tauranga Express die, gewapend met z’n spiegelreflexcamera, als bijbaan foto’s maakt. De structuur van de game is opgebouwd uit een handvol levels, waarin je telkens een aantal doelstellingen moet vervullen. Om het eenvoudiger te stellen moet je een aantal zaken fotograferen, die als het ware telkens een soort minipuzzel zijn. Die doelwitten worden gradueel moeilijker en het is vaak een kwestie van op zoek te gaan naar het juiste perspectief. Meestal zijn er meerdere mogelijkheden en het gebeurde meer dan eens dat één van de objectieven onbedoeld in de foto belandt was. Voor een aantal doelstellingen zal je echter wel serieus mogen grasduinen, maar het voelt nooit aan alsof je op zoek bent naar een speld in een hooiberg. Oh en, zonder spoilers: er is een bepaald object waar je beter geen foto van neemt én met reden.
Zodra je een foto gemaakt hebt is er trouwens geen weg terug. Dit is analoge fotografie, zonder undo-knop én met filmrolletjes. Denk dus twee keer na voor je op de shutter klikt, of nét niet. De optionele tutorial geeft je immers de duidelijke boodschap mee dat er geen slechte foto’s bestaan en je niet beoordeeld wordt op hoe mooi je foto’s zijn; zoals Immanuel Kant al schreef is schoonheid immers subjectief. De game heeft in de praktijk wel z’n eigen algoritme om je foto’s te beoordelen op kleur, inhoud en compositie. Na iedere foto krijg je de mogelijkheid een aantal correcties of touch ups te doen via een menu met sliders. Gemaakte foto’s komen trouwens vanzelf terecht in de folder met screenshots van je Switch, maar dit kan je makkelijk en telkens uit- of terug aanvinken. Na ieder level krijg je een unlockable in de vorm van lenzen, filters en extra sliders waarmee je kleur- en contrastcorrecties kan doen en tegen het einde van het spel heb je een hele resem upgrades waardoor het allemaal opmerkelijk dicht aanleunt bij echte fotografie. Die upgrades en correcties zijn, op de lenzen na, puur stilistisch en hoef je voor de duidelijkheid niet te gebruiken. Ieder level heeft een tijdslimiet van tien minuten, maar dit maakt op zich niet zoveel uit en eigenlijk laat je deze best achterwege bij een eerste playthrough. Als je in één keer voor alle doelwitten wil gaan, ga je er namelijk vaart achter mogen zetten, wat een beetje tegen de aard van het spel in gaat.
Passive storytelling
De bovengenoemde objectieven zijn echter maar een leidraad. Hierdoor ga je namelijk automatisch het hele level afschuimen en heb je al snel door dat er zoveel meer aan de hand is en de game is groots in zijn gelaagdheid. Het volledige verhaal wordt, vaak ongesuikerd, aan de hand van het decor, krantenknipsels, posters en graffiti verteld en is een masterclass in wat men passive storytelling noemt. Geen dialogen, voice acting of cutscenes, dus. Met de camera in de hand ga je, als een toeschouwer die verder geen interactie heeft met deze wereld, zelf het verhaal construeren. Je hebt zelf geen invloed op dit verhaal, je kan enkel documenteren en niemand lijkt door te hebben dat je er bent, maar toch voel je jezelf deel van deze wereld. Eén constante zijn je vier vrienden, incluis een pinguïn, die je telkens opnieuw tegenkomt en je poses kan laten aannemen. Vogue!
Omdat er geen woord gezegd wordt en de omgeving zijn werk doet, komt de soundtrack vanzelf meer op de voorgrond. De muziek die dit alles omkadert is, om het in één woord te zeggen, fantastisch. Deze is van de hand van Thor HighHeels, een Nederlandse muzikant en YouTuber uit Haarlem die hiervoor trouwens nog geen soundtracks gemaakt had. Ik mag alvast hopen dat deze man het hier niet bij laat. Ik namedrop er gratuit nog een aantal genres tegenaan: de muziek houdt ergens het midden tussen synthwave, trap, electronica en house met flarden boogie en juke. Dat klinkt misschien heel willekeurig, maar er zit echt een lijn in en het past ook allemaal perfect bij de visuals. De soundtrack telt maar liefst vijftig tracks en kan je trouwens volledig op Bandcamp vinden voor de prijs van een overpriced latte in een hippe koffiebar. Even googelen, zou ik zeggen! Thor is momenteel trouwens ook bezig aan zijn eigen game. Ik ben alvast benieuwd!
Indie pur sang
Tijd om een klein intermezzo muggenziften in te lassen, dan hebben we dat ook meteen achter de rug. Yup, de physics zijn behoorlijk wankel en af en toe is de gravitatiewet van Newton even zoek. Yup, de framerate krijgt hier en daar al eens een dreun, maar door de aard van het spel maakt dit niet zoveel uit. Yup, de menu’s zijn geen toonbeeld van overzichtelijkheid en het is niet altijd meteen duidelijk welke button in het menu je precies geselecteerd hebt. Laat me desalniettemin duidelijk zijn: deze minpuntjes doen er eigenlijk helemaal niet toe. De gyro controls, die eigen zijn aan de Switch port en zowel handheld als met de Pro Controller werken, maken het nemen van foto’s nog leuker en intuïtiever en in de handheld-modus kan je ook gebruikmaken van het touch screen. Dit zijn meteen ook QOL-upgrades van formaat ten opzichte van de weliswaar technisch betere PC-versie. In de opties is er trouwens ook een reeks instellingen voor mensen die kleurenblind zijn. Thumbs up hiervoor!
De Switch versie die ik speelde (met het addendum Special Edition) is gebundeld met de Macro DLC, die zich twee weken voor de main game afspeelt en automatisch unlockt zodra je de credits van de base game bereikt hebt. Oh en, nu het toch over credits gaat: die zijn kort. Heel kort. Umurangi Generation is namelijk het eerste geesteskind van Naphtali Faulkner en werd volledig door hem geschreven en gemaakt. Nu zijn er intussen wel meer indie-games die door één persoon gemaakt zijn (denk bijvoorbeeld aan Undertale, Stardew Valley, A Short Hike en Minecraft), maar ik blijf het toch telkens enorm straf vinden en het gebeurt niet zelden dat die games ook steengoed zijn. Naphtali is een Nieuw-Zeelandse Māori developer en houdt er een filosofie op na die westers design in vraag stelt en respectvol design heet. Hij kwam op het idee voor dit spel toen hij zijn neefje een DSLR camera leerde gebruiken, wat hij spelenderwijs als een videospel deed. De rechtstreekse aanleiding voor het verhaal kwam dan weer van de telkens terugkerende bosbranden in Australië en, meer bepaald, het systematisch negeren van klimaatverandering door de Australische regering. Umurangi betekent trouwens “rode lucht”, dus de link is niet ver zoek. Doorheen de game en de DLC merk je ook echt de invloed van de pandemie en de BLM protesten. Het is een waar document van onze tijd en eentje om te koesteren!
Nomen est omen, Umurangi Generation is even uniek als de titel laat vermoeden. Aan de oppervlakte is het een dartele first-person fotografie simulator met als decor een veelkleurige wereld die echter, zo merk je al snel, volledig op instorten staat. Het lijkt wel alsof Jet Set Radio en Pokémon Snap een dystopisch bastaardkind hebben gebaard, gekruid met wat Neon Genesis Evangelion en Akira en in een gestileerd PSX-jasje. De kleuren en polygonen spatten bij momenten dan wel van het scherm, de sfeer is echter buitenaards, cyberpunk en techno-apocalyptisch. De hele ervaring an sich past ook perfect bij de tijd waarin we nu leven. Al gauw wordt het allemaal deprimerend as f*ck, maar dat is het journaal van 19 uur ook en daar beleef ik persoonlijk minder plezier aan. De Umurangi Generation is de laatste generatie mensen die onze aardbol ten onder ziet gaan. Hier zijn pandemieën, klimaatverandering en neoliberalisme geen onderwerpen meer. Het is allemaal naar de spreekwoordelijke knoppen, maar de jongeren in deze wereld zijn creatiever dan ooit. Nou dan, als dit de sfeer is!
Fototoestel in de aanslag
Je speelt als een koerier voor de Tauranga Express die, gewapend met z’n spiegelreflexcamera, als bijbaan foto’s maakt. De structuur van de game is opgebouwd uit een handvol levels, waarin je telkens een aantal doelstellingen moet vervullen. Om het eenvoudiger te stellen moet je een aantal zaken fotograferen, die als het ware telkens een soort minipuzzel zijn. Die doelwitten worden gradueel moeilijker en het is vaak een kwestie van op zoek te gaan naar het juiste perspectief. Meestal zijn er meerdere mogelijkheden en het gebeurde meer dan eens dat één van de objectieven onbedoeld in de foto belandt was. Voor een aantal doelstellingen zal je echter wel serieus mogen grasduinen, maar het voelt nooit aan alsof je op zoek bent naar een speld in een hooiberg. Oh en, zonder spoilers: er is een bepaald object waar je beter geen foto van neemt én met reden.
“Het lijkt wel alsof Jet Set Radio en Pokémon Snap een dystopisch bastaardkind gebaard hebben.
Zodra je een foto gemaakt hebt is er trouwens geen weg terug. Dit is analoge fotografie, zonder undo-knop én met filmrolletjes. Denk dus twee keer na voor je op de shutter klikt, of nét niet. De optionele tutorial geeft je immers de duidelijke boodschap mee dat er geen slechte foto’s bestaan en je niet beoordeeld wordt op hoe mooi je foto’s zijn; zoals Immanuel Kant al schreef is schoonheid immers subjectief. De game heeft in de praktijk wel z’n eigen algoritme om je foto’s te beoordelen op kleur, inhoud en compositie. Na iedere foto krijg je de mogelijkheid een aantal correcties of touch ups te doen via een menu met sliders. Gemaakte foto’s komen trouwens vanzelf terecht in de folder met screenshots van je Switch, maar dit kan je makkelijk en telkens uit- of terug aanvinken. Na ieder level krijg je een unlockable in de vorm van lenzen, filters en extra sliders waarmee je kleur- en contrastcorrecties kan doen en tegen het einde van het spel heb je een hele resem upgrades waardoor het allemaal opmerkelijk dicht aanleunt bij echte fotografie. Die upgrades en correcties zijn, op de lenzen na, puur stilistisch en hoef je voor de duidelijkheid niet te gebruiken. Ieder level heeft een tijdslimiet van tien minuten, maar dit maakt op zich niet zoveel uit en eigenlijk laat je deze best achterwege bij een eerste playthrough. Als je in één keer voor alle doelwitten wil gaan, ga je er namelijk vaart achter mogen zetten, wat een beetje tegen de aard van het spel in gaat.
Passive storytelling
De bovengenoemde objectieven zijn echter maar een leidraad. Hierdoor ga je namelijk automatisch het hele level afschuimen en heb je al snel door dat er zoveel meer aan de hand is en de game is groots in zijn gelaagdheid. Het volledige verhaal wordt, vaak ongesuikerd, aan de hand van het decor, krantenknipsels, posters en graffiti verteld en is een masterclass in wat men passive storytelling noemt. Geen dialogen, voice acting of cutscenes, dus. Met de camera in de hand ga je, als een toeschouwer die verder geen interactie heeft met deze wereld, zelf het verhaal construeren. Je hebt zelf geen invloed op dit verhaal, je kan enkel documenteren en niemand lijkt door te hebben dat je er bent, maar toch voel je jezelf deel van deze wereld. Eén constante zijn je vier vrienden, incluis een pinguïn, die je telkens opnieuw tegenkomt en je poses kan laten aannemen. Vogue!
Omdat er geen woord gezegd wordt en de omgeving zijn werk doet, komt de soundtrack vanzelf meer op de voorgrond. De muziek die dit alles omkadert is, om het in één woord te zeggen, fantastisch. Deze is van de hand van Thor HighHeels, een Nederlandse muzikant en YouTuber uit Haarlem die hiervoor trouwens nog geen soundtracks gemaakt had. Ik mag alvast hopen dat deze man het hier niet bij laat. Ik namedrop er gratuit nog een aantal genres tegenaan: de muziek houdt ergens het midden tussen synthwave, trap, electronica en house met flarden boogie en juke. Dat klinkt misschien heel willekeurig, maar er zit echt een lijn in en het past ook allemaal perfect bij de visuals. De soundtrack telt maar liefst vijftig tracks en kan je trouwens volledig op Bandcamp vinden voor de prijs van een overpriced latte in een hippe koffiebar. Even googelen, zou ik zeggen! Thor is momenteel trouwens ook bezig aan zijn eigen game. Ik ben alvast benieuwd!
Indie pur sang
Tijd om een klein intermezzo muggenziften in te lassen, dan hebben we dat ook meteen achter de rug. Yup, de physics zijn behoorlijk wankel en af en toe is de gravitatiewet van Newton even zoek. Yup, de framerate krijgt hier en daar al eens een dreun, maar door de aard van het spel maakt dit niet zoveel uit. Yup, de menu’s zijn geen toonbeeld van overzichtelijkheid en het is niet altijd meteen duidelijk welke button in het menu je precies geselecteerd hebt. Laat me desalniettemin duidelijk zijn: deze minpuntjes doen er eigenlijk helemaal niet toe. De gyro controls, die eigen zijn aan de Switch port en zowel handheld als met de Pro Controller werken, maken het nemen van foto’s nog leuker en intuïtiever en in de handheld-modus kan je ook gebruikmaken van het touch screen. Dit zijn meteen ook QOL-upgrades van formaat ten opzichte van de weliswaar technisch betere PC-versie. In de opties is er trouwens ook een reeks instellingen voor mensen die kleurenblind zijn. Thumbs up hiervoor!
Al gauw wordt het allemaal deprimerend as f*ck, maar dat is het journaal van 19u ook.
De Switch versie die ik speelde (met het addendum Special Edition) is gebundeld met de Macro DLC, die zich twee weken voor de main game afspeelt en automatisch unlockt zodra je de credits van de base game bereikt hebt. Oh en, nu het toch over credits gaat: die zijn kort. Heel kort. Umurangi Generation is namelijk het eerste geesteskind van Naphtali Faulkner en werd volledig door hem geschreven en gemaakt. Nu zijn er intussen wel meer indie-games die door één persoon gemaakt zijn (denk bijvoorbeeld aan Undertale, Stardew Valley, A Short Hike en Minecraft), maar ik blijf het toch telkens enorm straf vinden en het gebeurt niet zelden dat die games ook steengoed zijn. Naphtali is een Nieuw-Zeelandse Māori developer en houdt er een filosofie op na die westers design in vraag stelt en respectvol design heet. Hij kwam op het idee voor dit spel toen hij zijn neefje een DSLR camera leerde gebruiken, wat hij spelenderwijs als een videospel deed. De rechtstreekse aanleiding voor het verhaal kwam dan weer van de telkens terugkerende bosbranden in Australië en, meer bepaald, het systematisch negeren van klimaatverandering door de Australische regering. Umurangi betekent trouwens “rode lucht”, dus de link is niet ver zoek. Doorheen de game en de DLC merk je ook echt de invloed van de pandemie en de BLM protesten. Het is een waar document van onze tijd en eentje om te koesteren!
Conclusie
Umurangi Generation is een meeslepende, ontnuchterende en unieke ervaring die me geen moment verveeld heeft en, met wat we het laatste anderhalf jaar hebben doorsparteld, merkwaardig genoeg ook een tijdsdocument dat net op het juiste moment komt. Als kers op de taart is alles vergezeld van een magnifieke soundtrack. De slordigheidjes die er hier in daar insluipen, bedek ik maar al te graag met de mantel der liefde. Umurangi Generation is er eentje om te koesteren; het gebeurt immers niet elke dag dat een game de samenleving een spiegel voorhoudt. In één woord: aanrader!
Pro
- Originaliteit in overvloed
- Soundtrack is fantastisch
- Replayability
Con
- Framerate krijgt hier een daar een dreun
- Controls en physics zijn af en toe wankel
9
Over
Beschikbaar vanaf
5 juni 2021
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
Ontwikkelaar
- Origame Digital
Uitgever
- Playism
