In een alternatieve wereld waar zoogdieren het voor het zeggen hebben, staat de Canadese stad Vancouver op het punt grote veranderingen te ondergaan. Voor dat kan gebeuren, moeten de centrale figuren die die revolutie teweeg zullen brengen, getest worden: vooraleer ze met sociopolitieke verandering omkunnen, hoe gaan ze om met de kleinere veranderingen die het leven op ons afschiet?
In mijn review van Backbone kan je lezen dat ik deze versie van Vancouver een geslaagde wereld met geweldig geschreven personages en ambitieuze politieke thematiek vond, die zijn ambities in het verhaal niet volledig kon waarmaken. Tails: The Backbone Preludes zal niets veranderen aan die verwarrende conclusie, maar biedt wel meer van de hypnotiserend goede dialoog en brengt zijn terugkerende personages nog beter tot leven met emotioneel rakende flashbacks die hun identiteit in Backbone sterk contextualiseert.
Het Vancouver van weleer
Jaren voor de gebeurtenissen van Backbone, gingen diens personages door hun eigen persoonlijke verhalen die hun latere persoonlijkheid zouden definiëren. In zestien korte hoofdstukken, krijg je één aspect van het leven van de vier hoofdpersonages te zien doorheen vier stadia in hun leven. Howard was het hoofdpersonage van Backbone; Preludes graaft dieper in zijn vriendschap met zijn kamergenoot en mede-revolutionair Larry tijdens zijn jaren aan de universiteit. Clarissa was de antagoniste van Backbone en in Preludes krijgen we te zien hoe ze als adolescent tot jonge vrouw haar plaats vindt in haar maffiafamilie. Renee was Howards partner in Backbone en zij moet in Preludes kampen met een schrijnende waardendissonantie tussen haar man (een politieagent) en haarzelf (een journaliste). Eli is een nieuw personage, een wetenschapper die samen met zijn partner Jorge een vreemde ontdekking doet buiten de muren van Vancouver.
Net als in Backbone stap je door de wereld als een 2D-sidescroller en is er een focus op het voeren van tekstuele gesprekken. Stemacteurs zijn net als bij zijn voorganger niet van toepassing. Aan de ene kant is dat jammer, maar aan de andere kant kan het geschrift wel voor zichzelf spreken voor fervente lezers. Er is ook een onderzoeksaspect aan Tails, al zijn er geen traditionele puzzels meer in te vinden. Deze fictieve versie van Vancouver wordt nog steeds effectief vormgegeven aan de hand van kleine personages die aspecten van de maatschappij belichamen, alsook de prachtige neon noir pixel art style, de jazzy ambient muziek en de knapperende geluidseffecten waar we in Backbone op verliefd geworden zijn.
Interne verandering
Boven alles zal je van The Backbone Preludes genieten voor zijn inzichtvolle, elegante woorden die zijn emotionele verhalen ondersteunen. De subliem geschreven dialoog die tegelijk druipt van persoonlijkheid, emotie, geschiedenis en stijl, is een perfecte match voor de meer intieme verhalen die Preludes wil vertellen. Waar Backbone zelf een groots maatschappelijk verhaal over onderdrukking en structurele ongelijkheid wou vertellen met behulp van sterke personages, graaft The Backbone Preludes dieper in de personages, maar behoudt de maatschappijkritiek meer als een contextfactor. Deze iets minder ambitieuze, maar meer intieme psychologische verhaalvertelling is dan ook een sprankelend succes. Elk verhaal houdt zich bezig met de rol van verandering in onze levens: de wisselvalligheid waarmee belangrijke mensen ons leven betreden en verlaten alsook hoe verschillende mensen met die schifting omgaan en wat het hen kan bijleren voor de toekomst. Elk verhaal heeft zijn momenten om te schijnen, maar Howards verhaal, dat het meest maatschappelijk inconsequent van de vier is, weergalmde voor mij specifiek omdat het wat gevoelige zenuwuiteinden raakte, maar met evenveel tact als realisme en inzicht in een verhaal gegoten is. Ook Renee's verhaal gaat om een stimulerende en herkenbare problematiek; hoe communiceren we met mensen wiens waarden loodrecht op de onze blijken te staan? Elk van de personages moet alleszins deze meer universele levenslessen doorgaan om de ruggengraat te ontwikkelen die ze in Backbone nodig hebben ...
Hoewel sommigen het wellicht jammer zullen vinden dat er geen traditionele puzzels te vinden zijn in Preludes, komt snuggerheid en alertheid nog steeds goed van pas doorheen de verhalen. Je zal geen cijfercombinatie moeten uitpuzzelen om verder te geraken, maar tijdens sommige dialoogsegmenten is niet elke optie gelijkwaardig: zo vergen sommige segmenten wat emotionele intelligentie in je antwoorden om met een positieve uitkomst door te gaan. Ook zijn er stukken waar je kritisch moet nadenken over stukken informatie om de situatie het best te begrijpen. Met andere woorden, puzzels zijn nog steeds aanwezig, maar ze zijn nu verweven met Backbones beste kenmerk: zijn dialoog.
Onvermijdelijke gevolgen
Naast het links en rechts wandelen en de dialoogopties, heeft Tails nog twee gameplay-gimmicks toe te voegen: opruimen en foto's trekken. Zo krijg je een doos van spullen die je moet zien te etaleren in de kast. Diep is deze mechanic niet, maar het is er voor wat lichte variëteit en om net zoals het personage wat te bekomen. Renee zal dit bijvoorbeeld doen als procrastinatie wanneer zij eigenlijk een artikel moet schrijven. Herkenbaar! Als Howard heb je ook de optie om foto's te nemen met een zeer beperkte fotomodus. Uiteindelijk vond ik die geen meerwaarde bieden bovenop de standaard screen capture.
Tails: The Backbone Preludes heeft naast een paar extra limitaties (zoals een te klein lettertype en de onmogelijkheid om secties te herspelen) dus een zeer positieve indruk achtergelaten. Wel moet het vermeld worden dat het spel maar drie tot vier uur duurt en weinig samenhang zou hebben zonder kennis van het basisspel Backbone. Gezien als een DLC, is Tails echter wel een rakende, succesvolle en vooral literair verrijkende contextualisatie van de reeds interessante personages. Dat het geen impact kan hebben op de gebeurtenissen van het basisspel is jammer maar begrijpelijk en Tails vindt zijn eigen manieren om toch impactvol te zijn.
In mijn review van Backbone kan je lezen dat ik deze versie van Vancouver een geslaagde wereld met geweldig geschreven personages en ambitieuze politieke thematiek vond, die zijn ambities in het verhaal niet volledig kon waarmaken. Tails: The Backbone Preludes zal niets veranderen aan die verwarrende conclusie, maar biedt wel meer van de hypnotiserend goede dialoog en brengt zijn terugkerende personages nog beter tot leven met emotioneel rakende flashbacks die hun identiteit in Backbone sterk contextualiseert.
Het Vancouver van weleer
Jaren voor de gebeurtenissen van Backbone, gingen diens personages door hun eigen persoonlijke verhalen die hun latere persoonlijkheid zouden definiëren. In zestien korte hoofdstukken, krijg je één aspect van het leven van de vier hoofdpersonages te zien doorheen vier stadia in hun leven. Howard was het hoofdpersonage van Backbone; Preludes graaft dieper in zijn vriendschap met zijn kamergenoot en mede-revolutionair Larry tijdens zijn jaren aan de universiteit. Clarissa was de antagoniste van Backbone en in Preludes krijgen we te zien hoe ze als adolescent tot jonge vrouw haar plaats vindt in haar maffiafamilie. Renee was Howards partner in Backbone en zij moet in Preludes kampen met een schrijnende waardendissonantie tussen haar man (een politieagent) en haarzelf (een journaliste). Eli is een nieuw personage, een wetenschapper die samen met zijn partner Jorge een vreemde ontdekking doet buiten de muren van Vancouver.
Vancouver wordt nog steeds effectief vormgegeven aan de hand van kleine personages die aspecten van de maatschappij belichamen.
Net als in Backbone stap je door de wereld als een 2D-sidescroller en is er een focus op het voeren van tekstuele gesprekken. Stemacteurs zijn net als bij zijn voorganger niet van toepassing. Aan de ene kant is dat jammer, maar aan de andere kant kan het geschrift wel voor zichzelf spreken voor fervente lezers. Er is ook een onderzoeksaspect aan Tails, al zijn er geen traditionele puzzels meer in te vinden. Deze fictieve versie van Vancouver wordt nog steeds effectief vormgegeven aan de hand van kleine personages die aspecten van de maatschappij belichamen, alsook de prachtige neon noir pixel art style, de jazzy ambient muziek en de knapperende geluidseffecten waar we in Backbone op verliefd geworden zijn.
Interne verandering
Boven alles zal je van The Backbone Preludes genieten voor zijn inzichtvolle, elegante woorden die zijn emotionele verhalen ondersteunen. De subliem geschreven dialoog die tegelijk druipt van persoonlijkheid, emotie, geschiedenis en stijl, is een perfecte match voor de meer intieme verhalen die Preludes wil vertellen. Waar Backbone zelf een groots maatschappelijk verhaal over onderdrukking en structurele ongelijkheid wou vertellen met behulp van sterke personages, graaft The Backbone Preludes dieper in de personages, maar behoudt de maatschappijkritiek meer als een contextfactor. Deze iets minder ambitieuze, maar meer intieme psychologische verhaalvertelling is dan ook een sprankelend succes. Elk verhaal houdt zich bezig met de rol van verandering in onze levens: de wisselvalligheid waarmee belangrijke mensen ons leven betreden en verlaten alsook hoe verschillende mensen met die schifting omgaan en wat het hen kan bijleren voor de toekomst. Elk verhaal heeft zijn momenten om te schijnen, maar Howards verhaal, dat het meest maatschappelijk inconsequent van de vier is, weergalmde voor mij specifiek omdat het wat gevoelige zenuwuiteinden raakte, maar met evenveel tact als realisme en inzicht in een verhaal gegoten is. Ook Renee's verhaal gaat om een stimulerende en herkenbare problematiek; hoe communiceren we met mensen wiens waarden loodrecht op de onze blijken te staan? Elk van de personages moet alleszins deze meer universele levenslessen doorgaan om de ruggengraat te ontwikkelen die ze in Backbone nodig hebben ...
Puzzels zijn nog steeds aanwezig, maar ze zijn nu verweven met Backbones beste kenmerk: zijn dialoog.
Hoewel sommigen het wellicht jammer zullen vinden dat er geen traditionele puzzels te vinden zijn in Preludes, komt snuggerheid en alertheid nog steeds goed van pas doorheen de verhalen. Je zal geen cijfercombinatie moeten uitpuzzelen om verder te geraken, maar tijdens sommige dialoogsegmenten is niet elke optie gelijkwaardig: zo vergen sommige segmenten wat emotionele intelligentie in je antwoorden om met een positieve uitkomst door te gaan. Ook zijn er stukken waar je kritisch moet nadenken over stukken informatie om de situatie het best te begrijpen. Met andere woorden, puzzels zijn nog steeds aanwezig, maar ze zijn nu verweven met Backbones beste kenmerk: zijn dialoog.
Onvermijdelijke gevolgen
Naast het links en rechts wandelen en de dialoogopties, heeft Tails nog twee gameplay-gimmicks toe te voegen: opruimen en foto's trekken. Zo krijg je een doos van spullen die je moet zien te etaleren in de kast. Diep is deze mechanic niet, maar het is er voor wat lichte variëteit en om net zoals het personage wat te bekomen. Renee zal dit bijvoorbeeld doen als procrastinatie wanneer zij eigenlijk een artikel moet schrijven. Herkenbaar! Als Howard heb je ook de optie om foto's te nemen met een zeer beperkte fotomodus. Uiteindelijk vond ik die geen meerwaarde bieden bovenop de standaard screen capture.
Gezien als een DLC, is Tails echter wel een rakende, succesvolle en vooral literair verrijkende contextualisatie.
Tails: The Backbone Preludes heeft naast een paar extra limitaties (zoals een te klein lettertype en de onmogelijkheid om secties te herspelen) dus een zeer positieve indruk achtergelaten. Wel moet het vermeld worden dat het spel maar drie tot vier uur duurt en weinig samenhang zou hebben zonder kennis van het basisspel Backbone. Gezien als een DLC, is Tails echter wel een rakende, succesvolle en vooral literair verrijkende contextualisatie van de reeds interessante personages. Dat het geen impact kan hebben op de gebeurtenissen van het basisspel is jammer maar begrijpelijk en Tails vindt zijn eigen manieren om toch impactvol te zijn.
Conclusie
Aangezien Tails: The Backbone Preludes op zich geen verbindend materiaal heeft tussen zijn vier hoofdpersonages en in het totaal erg kort is (met een speelduur van hoogstens vier uur), is het best om deze niet als een nieuwe iteratie, maar als een DLC van Backbone te zien. Als een stuk DLC gezien, is Tails geweldig. Zijn focus op het intieme boven het sociologische en zijn gebruik van gesprekken als verborgen puzzels, blijken goed te passen met de subliem geschreven personages. Elk van de vier verhaaltjes is een emotioneel rakende verkenning van hoe we omgaan met verandering, die diepte en context toevoegt aan de hoofdpersonages van Backbone.
Pro
- Subliem schrijfwerk
- Intiemere focus
- Art style blijft aantrekkelijk
- Effectieve muziek en sounddesign
- Traditionele puzzels vervangen door gesprekspuzzels
Con
- Geen centraal verhaal, werkt enkel als context voor Backbone
- Erg kort
- Irritaties zoals klein lettertype en geen hoofdstukselectie
- Nog steeds geen stemacteurs
8
Over
Beschikbaar vanaf
2 februari 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Adventure
Ontwikkelaar
- EggNut
Uitgever
- Raw Fury
