Onlangs werd Ravenbound uitgebracht voor de pc, een single player roguelite met een open wereld waarin zowel middeleeuwse als fantasy-elementen te ontdekken zijn. In de game ben je een Vessel. Dat is een menselijke of dierlijke krijger welke dient als tijdelijk draaglichaam voor een oeroude magische kracht en die zich ook kan transformeren in een raaf. Het uiteindelijke doel is, zoals we het al vaker hoorden, om de wereld te bevrijden van een boosaardige god die alle andere goden gevangennam en zo ook de mensheid gijzelt.
Op het vlak van storytelling heeft Ravenbound dan ook verder niets meer te vertellen. Er is overigens maar één manier om dat einddoel te behalen: je zal moeten vechten, vechten, en nog eens vechten. Zelfs de combat blijkt niet meteen de meest complexe welke ik tot dusver in een roguelite tegenkwam. Of Ravenbound zich überhaupt dan wel in iets onderscheidt, vernemen jullie hier.
Tijdens die eerste minuten in Ravenbound leer je natuurlijk hoe de tegenstanders te bekampen en hoe te navigeren doorheen de uitgestrekte wereld. Toch zal hier niets je echt van de sokken blazen. Je beschikt zowel over een snelle maar lichte aanval als over een tragere maar krachtigere mêlee-uithaal, en beide kunnen ook vanuit de lucht uitgevoerd worden. Elke klap die je uitdeelt zonder zelf geraakt te worden bouwt steeds meer Focus-kracht op, tot het ogenblik waarop je je tegenstander via een speciale move wat extra damage kan verkopen: Surge heet dat dan. Indien je zelf wat schade oploopt, ben je trouwens niet meteen deze health definitief kwijt. Er wordt dan in jouw levensstrook een simulatie weergegeven hoeveel health je kwijt zou kunnen raken. Door zelf snel terug te slaan, kun je alsnog het potentieel verloren stukje health proberen te recupereren of de schade te beperken. Aangezien je jezelf enkel kan genezen op specifieke locaties, blijkt dit wel een handig mechanisme, omdat je het vaker nodig hebt dan je vooraf ooit had kunnen vermoeden.
Om jezelf toch ietwat te beschermen, is er gelukkig nog een Guard-actie, welke weliswaar Mana consumeert. Je kan daarnaast onbeperkt over de grond glijden om aanvallen te ontwijken. Heel gek dat de staminastrook ontbreekt in deze game, want het haalt aan een kant de moeilijkheidsgraad wat naar beneden. Al zal ik verderop in deze review nog over deze klagen. Elke perfect getimede sliding biedt je trouwens het bijkomende voordeel dat je personage steeds dichter bij de Frenzy-staat komt. Eénmaal de piek hiervan bereikt is, kun je je opponenten alweer een zwaarder pak rammel verkopen. Tenslotte, hoe kan het tegenwoordig anders, is er ook in Ravenbound een grapple hook van de partij om naar hartenlust mee te slingeren zoals Tarzan. Ja, misschien is het meest verfrissende element van de ganse besturing wel het feit dat je op bepaalde locaties de gedaante van een raaf kan aannemen, om zo flinke stukken van de indrukwekkend grote wereld via de lucht over te slaan. Wat een prachtig zicht is dat dan. Het doet je alvast voor even al de rest vergeten.
Zoals in een typische roguelite, dien je dus steeds weer een nieuwe run te doen wanneer je verslagen wordt. Telkens wanneer je zo’n run start, krijg je de keuze tussen een aantal krijgers met willekeurige eigenschappen. De punten die je tijdens de vorige run verzameld hebt, kun je gelukkig inzetten om je nieuwe krijger sterker te maken. Maar laat varen, die ijdele hoop, want de gameplay blijkt die vergevingsgezindheid dan weer te compenseren op een ander gebied.
In Ravenbound zit er namelijk een complex kaartensysteem verwerkt. Elke gewonnen gevecht levert je fragmenten op. Elke drie fragmenten die je verzamelt, mag je een kaart kiezen, door deze bij een zogenaamde Empower te betrekken. Deze kaarten bieden allerhande voordelen zoals krachtigere wapens, een steviger harnas, relikwieën met speciale eigenschappen of heel specifieke buffs. Nagenoeg elke kaart die je wil inzetten vereist echter Mana, en deze magische grondstof ligt toevallig niet meteen makkelijk voor het rapen. Hiervoor dien je ofwel Bounty Cards te vinden in kisten, ofwel, een pak waarschijnlijker: het onder de grond te gaan zoeken. Wanneer je zoals de meeste spelers gedwongen bent tot dat laatste, dien je te reizen naar een welbepaalde locatie, iets wat enkel als raaf te ontdekken valt want het spel bevat geen kaart, daar eerst in een krater te springen, om er vervolgens steeds hetzelfde groepje vijanden een kopje kleiner te maken. Ronduit irritant.
Hoe langer je Ravenbound speelt, hoe meer je er ook begint op te letten dat je gigantisch veel kaarten verzamelt die je toch meestal niet kan inzetten. Ofwel omdat je alweer geen Mana over hebt, ofwel omdat de voordelen die op de kaarten staan allemaal op elkaar lijken en je liever gewoon wacht tot er echt iets bijzonders uit de bus valt wat ingeschakeld kan worden met je kostbare Mana. Het blijkt trouwens ook erg moeilijk om elkaar aanvullende kaarten te vinden. En dan heb ik nu nog niets verteld over Hatred. Net zoals het klinkt, levert alles wat Hatred is in Ravenbound, je ferme nadelen op. Hoe meer Hatred je verzamelt, hoe beperkter de vaardigheden van je krijger dus worden, of hetzelfde principe anders verwoord: het schaalt de kracht van je vijanden ietwat op. Daarbovenop komt dat de balans hierin dan ook nog eens overhelt in het nadeel van de speler. De mogelijkheden om je verzamelde Hatred kwijt te spelen zijn immers quasi nihil, waardoor je run al vanaf den beginne steeds meer afstevent in de richting van een gewisse dood. Neen, Hatred heeft zijn naam absoluut niet gestolen.
Op het eerste gezicht lijkt de prachtige open wereld één van de grootste troeven van Ravenbound, tot je beseft dat deze wel erg monotoon uitgewerkt werd. Je hoeft bijvoorbeeld echt niet verwonderd te raken dat je plots exact dezelfde gebouwen tegenkomt, met precies hetzelfde groepje vijanden. Doordat je enkel op welbepaalde plekken kan veranderen in een raaf, dien je je trouwens vooral te voet te verplaatsen. Zo zul je nog sneller dan je wou merken dat de spelwereld, naast die copy-paste groepjes vijanden, die verkopers die veel te veel munten vragen voor een product dat door de RNG-factor absoluut geen certitude is en die gelijkaardige, druilerige dorpjes waar je enkel wil healen, volkomen levenloos is. Over de performantie en passende soundtrack valt daarentegen niet echt klagen, alhoewel: helaas wordt de volumeknop van de meeste liedjes naar mijn goesting vaak iets te snel dichtgedraaid. Jawel, alsnog een ambigu compliment voor een doorgaans erg repetitieve game …
Op het vlak van storytelling heeft Ravenbound dan ook verder niets meer te vertellen. Er is overigens maar één manier om dat einddoel te behalen: je zal moeten vechten, vechten, en nog eens vechten. Zelfs de combat blijkt niet meteen de meest complexe welke ik tot dusver in een roguelite tegenkwam. Of Ravenbound zich überhaupt dan wel in iets onderscheidt, vernemen jullie hier.
Vooral als raaf memorabel
Tijdens die eerste minuten in Ravenbound leer je natuurlijk hoe de tegenstanders te bekampen en hoe te navigeren doorheen de uitgestrekte wereld. Toch zal hier niets je echt van de sokken blazen. Je beschikt zowel over een snelle maar lichte aanval als over een tragere maar krachtigere mêlee-uithaal, en beide kunnen ook vanuit de lucht uitgevoerd worden. Elke klap die je uitdeelt zonder zelf geraakt te worden bouwt steeds meer Focus-kracht op, tot het ogenblik waarop je je tegenstander via een speciale move wat extra damage kan verkopen: Surge heet dat dan. Indien je zelf wat schade oploopt, ben je trouwens niet meteen deze health definitief kwijt. Er wordt dan in jouw levensstrook een simulatie weergegeven hoeveel health je kwijt zou kunnen raken. Door zelf snel terug te slaan, kun je alsnog het potentieel verloren stukje health proberen te recupereren of de schade te beperken. Aangezien je jezelf enkel kan genezen op specifieke locaties, blijkt dit wel een handig mechanisme, omdat je het vaker nodig hebt dan je vooraf ooit had kunnen vermoeden.
Om jezelf toch ietwat te beschermen, is er gelukkig nog een Guard-actie, welke weliswaar Mana consumeert. Je kan daarnaast onbeperkt over de grond glijden om aanvallen te ontwijken. Heel gek dat de staminastrook ontbreekt in deze game, want het haalt aan een kant de moeilijkheidsgraad wat naar beneden. Al zal ik verderop in deze review nog over deze klagen. Elke perfect getimede sliding biedt je trouwens het bijkomende voordeel dat je personage steeds dichter bij de Frenzy-staat komt. Eénmaal de piek hiervan bereikt is, kun je je opponenten alweer een zwaarder pak rammel verkopen. Tenslotte, hoe kan het tegenwoordig anders, is er ook in Ravenbound een grapple hook van de partij om naar hartenlust mee te slingeren zoals Tarzan. Ja, misschien is het meest verfrissende element van de ganse besturing wel het feit dat je op bepaalde locaties de gedaante van een raaf kan aannemen, om zo flinke stukken van de indrukwekkend grote wereld via de lucht over te slaan. Wat een prachtig zicht is dat dan. Het doet je alvast voor even al de rest vergeten.
Repetitie in zijn irritantste vorm
Zoals in een typische roguelite, dien je dus steeds weer een nieuwe run te doen wanneer je verslagen wordt. Telkens wanneer je zo’n run start, krijg je de keuze tussen een aantal krijgers met willekeurige eigenschappen. De punten die je tijdens de vorige run verzameld hebt, kun je gelukkig inzetten om je nieuwe krijger sterker te maken. Maar laat varen, die ijdele hoop, want de gameplay blijkt die vergevingsgezindheid dan weer te compenseren op een ander gebied.
Steeds hetzelfde groepje vijanden een kopje kleiner moeten maken is ronduit irritant.
In Ravenbound zit er namelijk een complex kaartensysteem verwerkt. Elke gewonnen gevecht levert je fragmenten op. Elke drie fragmenten die je verzamelt, mag je een kaart kiezen, door deze bij een zogenaamde Empower te betrekken. Deze kaarten bieden allerhande voordelen zoals krachtigere wapens, een steviger harnas, relikwieën met speciale eigenschappen of heel specifieke buffs. Nagenoeg elke kaart die je wil inzetten vereist echter Mana, en deze magische grondstof ligt toevallig niet meteen makkelijk voor het rapen. Hiervoor dien je ofwel Bounty Cards te vinden in kisten, ofwel, een pak waarschijnlijker: het onder de grond te gaan zoeken. Wanneer je zoals de meeste spelers gedwongen bent tot dat laatste, dien je te reizen naar een welbepaalde locatie, iets wat enkel als raaf te ontdekken valt want het spel bevat geen kaart, daar eerst in een krater te springen, om er vervolgens steeds hetzelfde groepje vijanden een kopje kleiner te maken. Ronduit irritant.
Over Hatred, gebrek aan balans en een lege wereld
Hoe langer je Ravenbound speelt, hoe meer je er ook begint op te letten dat je gigantisch veel kaarten verzamelt die je toch meestal niet kan inzetten. Ofwel omdat je alweer geen Mana over hebt, ofwel omdat de voordelen die op de kaarten staan allemaal op elkaar lijken en je liever gewoon wacht tot er echt iets bijzonders uit de bus valt wat ingeschakeld kan worden met je kostbare Mana. Het blijkt trouwens ook erg moeilijk om elkaar aanvullende kaarten te vinden. En dan heb ik nu nog niets verteld over Hatred. Net zoals het klinkt, levert alles wat Hatred is in Ravenbound, je ferme nadelen op. Hoe meer Hatred je verzamelt, hoe beperkter de vaardigheden van je krijger dus worden, of hetzelfde principe anders verwoord: het schaalt de kracht van je vijanden ietwat op. Daarbovenop komt dat de balans hierin dan ook nog eens overhelt in het nadeel van de speler. De mogelijkheden om je verzamelde Hatred kwijt te spelen zijn immers quasi nihil, waardoor je run al vanaf den beginne steeds meer afstevent in de richting van een gewisse dood. Neen, Hatred heeft zijn naam absoluut niet gestolen.
Hatred heeft zijn naam absoluut niet gestolen.
Op het eerste gezicht lijkt de prachtige open wereld één van de grootste troeven van Ravenbound, tot je beseft dat deze wel erg monotoon uitgewerkt werd. Je hoeft bijvoorbeeld echt niet verwonderd te raken dat je plots exact dezelfde gebouwen tegenkomt, met precies hetzelfde groepje vijanden. Doordat je enkel op welbepaalde plekken kan veranderen in een raaf, dien je je trouwens vooral te voet te verplaatsen. Zo zul je nog sneller dan je wou merken dat de spelwereld, naast die copy-paste groepjes vijanden, die verkopers die veel te veel munten vragen voor een product dat door de RNG-factor absoluut geen certitude is en die gelijkaardige, druilerige dorpjes waar je enkel wil healen, volkomen levenloos is. Over de performantie en passende soundtrack valt daarentegen niet echt klagen, alhoewel: helaas wordt de volumeknop van de meeste liedjes naar mijn goesting vaak iets te snel dichtgedraaid. Jawel, alsnog een ambigu compliment voor een doorgaans erg repetitieve game …
Conclusie
Ravenbound had erg veel potentie, maar zoals de game op dit moment uitgewerkt is, blijkt het toch wel een ferme tegenvaller. Na enkele uren raak je gewoonweg verveeld, ofwel gefrustreerd. Vooral Hatred verpest dat feestje, maar de ongebalanceerde RNG, de nagenoeg disfunctionele kaarten, een monotone, lege spelwereld en nog andere van die minder geslaagde designkeuzes hebben hier ook een groot aandeel in. En dat is helaas iets waar de prachtige open wereld, de prima soundtrack en de relaxerende vluchten als raaf niets aan kunnen veranderen. Er zijn momenteel gewoonweg te veel redenen om deze game links te laten liggen, waardoor het enkel nog goed kan komen met een flinke herwerking.
Pro
- Prachtige wereld, vooral om als raaf vanuit de hoogte te aanschouwen ...
- Combat voelt in het begin lekker aan ...
- Prima soundtrack ...
Con
- ... maar erg levenloze wereld eenmaal op de grond
- ... maar game begint erg snel te vervelen
- ... maar toch soms iets mis met het geluid bij overgangen
- Te weinig balans in diverse aspecten van de game
5.5
Over
Beschikbaar vanaf
30 maart 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Action
- Roguelike
Ontwikkelaar
- Systemic Reaction
Uitgever
- Systemic Reaction
