Het zijn weer mooie tijden voor liefhebbers van mech-actie. Naast een paar recente Gundam-releases zoals SD Gundam Battle Alliance en Mobile Suit Gundam Battle Operation Code Fairy, en de remakes van de eerste drie Front Missions, worden we volgende maand na maar liefst tien jaar nog eens getrakteerd op een gloednieuwe Armored Core-game. Om ons in de tussentijd bezig te houden, hebben GameTomo en GameCrafterTeam het vervolg op hun bejubelde indiehit uit 2017 uitgebracht, met name Project Nimbus, dat in 2019 ook een Complete Edition heeft gekregen met alle DLC. Na een jaar in Early Access te hebben doorgebracht, kreeg de sequel Nimbus INFINITY op 22 juni eindelijk zijn volwaardige release voor pc.
Het verhaal van Nimbus INFINITY speelt zich af 21 jaar na de gebeurtenissen van de eerste game. De wereld lijkt de grote oorlog achter zich te hebben gelaten, maar dit is verre van de waarheid. Iets dat de zeventienjarige middelbare scholier en bezorger Taiyo Iwata ontdekt wanneer hij een Battle Frame tegenkomt die op aarde neerstort. Deze Frame, genaamd Warspite, is een uiterst geheime Battle Frame bestuurd door een jong meisje genaamd Luna Campbell. Als Luna en haar copiloot gewond raken, wordt Taiyo gedwongen om de controle over de mech over te nemen, een gebeurtenis die hem ongewild meesleurt in een conflict dat verder reikt dan de grenzen van de aarde.
Zoals je zou verwachten, is het verhaal van Nimbus INFINITY niet echt baanbrekend en veel van de clichés van het genre zijn hier terug te vinden. Het spel bevat de typische politieke conflicten die je in andere franchises zoals Gundam, Front Mission of Zone of the Enders tegenkomt. Als je deze franchises hebt gezien of gespeeld, weet je meteen wat je te wachten staat. Hoewel dit niet erg is, zou het leuk zijn geweest als het verhaal wat origineler was.
Net als in het vorige spel wordt een groot deel van het verhaal verteld tijdens de missies via de radio. Maar, de ontwikkelaars hebben deze keer de verhaallijn wat uitgebreid door meer traditionele visual novel-segmenten toe te voegen. Hierin worden we getrakteerd op statische 2D-personagemodellen die tussen de missies door met elkaar praten. Deze tussenfilmpjes spelen zich voornamelijk af op de Akatsuki, het ruimteschip dat als uitvalsbasis dient, en geven wat meer context rondom de gebeurtenissen doordat je kan praten met de verschillende personages aan boord.
Degenen die hoopten dat ze ook de mech zelf zouden kunnen aanpassen, worden helaas teleurgesteld. Net als in Zone of the Enders draait de game om een specifieke mech die een sleutelrol speelt in het verhaal. Gelukkig is het ontwerp van de mech behoorlijk geweldig, net als dat van verschillende andere mechs in het spel. Maar tegelijk krijg je ook te maken met veel van dezelfde uitziende vijanden die niet meer zijn dan kanonnenvoer en vaak computergestuurde kleine mechs. Ik denk dat het spel baat zou hebben gehad bij wat meer diversiteit in vijandentypen omdat de missies na een tijdje een beetje repetitief kunnen worden als je steeds dezelfde zwermen van vijanden tegenkomt. Met slechts elf missies is het spel bovendien snel uitgespeeld. Je hebt daarnaast wel nog een oneindige modus, maar na deze enkele keren te spelen, heb je het hier ook wel gezien.
Er is ook iets mis met het geluid in het spel. Tijdens missies hoor je nauwelijks geluid van je Battle Frame, zelfs als je niet in de ruimte bent, wat echt een ongemakkelijk gevoel geeft tijdens het vliegen of vechten. Verder is de muziek gelukkig prima en is het spel ook volledig ingesproken, wat echt verrassend is voor een kleiner spel als dit, ook al is de voice acting soms wat ondermaats. Tot slot had ik ook graag gezien dat het wat duidelijker was welk element je hebt geselecteerd op de statische schermen tussen je missies. De verschillende elementen zoals je mech, de deur of andere personages zijn op zich iets iets meer belicht wanneer ze geselecteerd zijn. Maar dit volstond voor mij niet als duidelijke visuele indicatie, waardoor je tussen de elementen moest schakelen om te weten welk element geselecteerd was als je op een nieuw scherm terechtkwam. Er is bijvoorbeeld ook geen indicatie wanneer de dialoog op autoplay staat of niet. Door dit alles vraag ik me af of dit spel wel wat meer ontwikkelingstijd had kunnen gebruiken. Hierdoor is het moeilijk om het spel in zijn huidige staat aan te bevelen, maar misschien kunnen de ontwikkelaars over een paar maanden de dingen opknappen en er een spel van maken dat de moeite waard is.
Het verhaal van Nimbus INFINITY speelt zich af 21 jaar na de gebeurtenissen van de eerste game. De wereld lijkt de grote oorlog achter zich te hebben gelaten, maar dit is verre van de waarheid. Iets dat de zeventienjarige middelbare scholier en bezorger Taiyo Iwata ontdekt wanneer hij een Battle Frame tegenkomt die op aarde neerstort. Deze Frame, genaamd Warspite, is een uiterst geheime Battle Frame bestuurd door een jong meisje genaamd Luna Campbell. Als Luna en haar copiloot gewond raken, wordt Taiyo gedwongen om de controle over de mech over te nemen, een gebeurtenis die hem ongewild meesleurt in een conflict dat verder reikt dan de grenzen van de aarde.
Interstellaire oorlogvoering
Zoals je zou verwachten, is het verhaal van Nimbus INFINITY niet echt baanbrekend en veel van de clichés van het genre zijn hier terug te vinden. Het spel bevat de typische politieke conflicten die je in andere franchises zoals Gundam, Front Mission of Zone of the Enders tegenkomt. Als je deze franchises hebt gezien of gespeeld, weet je meteen wat je te wachten staat. Hoewel dit niet erg is, zou het leuk zijn geweest als het verhaal wat origineler was.Het verhaal is niet echt baanbrekend en veel van de clichés van het genre zijn hier terug te vinden.
Net als in het vorige spel wordt een groot deel van het verhaal verteld tijdens de missies via de radio. Maar, de ontwikkelaars hebben deze keer de verhaallijn wat uitgebreid door meer traditionele visual novel-segmenten toe te voegen. Hierin worden we getrakteerd op statische 2D-personagemodellen die tussen de missies door met elkaar praten. Deze tussenfilmpjes spelen zich voornamelijk af op de Akatsuki, het ruimteschip dat als uitvalsbasis dient, en geven wat meer context rondom de gebeurtenissen doordat je kan praten met de verschillende personages aan boord.
Razendsnelle actie
Als je eenmaal in je mech zit, begint de game pas echt te schitteren. De actie is snel en hectisch, vooral wanneer je scherm overspoeld wordt door vijanden. Hierbij beland je soms in een ware bullet hell en moet je de behendigheid van je Battle Frame en je eigen vaardigheden gebruiken om te overleven. Gelukkig is Warspite ook uitgerust met een behoorlijk wapenarsenaal, waaronder een melee-wapen om vijanden van dichtbij af te weren. Je mech heeft vier loadout slots, waardoor je wapens kunt dragen variërend van aanvalsgeweren tot pistolen, sluipschuttersgeweren en raketwerpers. Helaas slaat de game je loadout niet op tussen missies, wat betekent dat je voor elke missie je wapens opnieuw moet selecteren.Degenen die hoopten dat ze ook de mech zelf zouden kunnen aanpassen, worden helaas teleurgesteld. Net als in Zone of the Enders draait de game om een specifieke mech die een sleutelrol speelt in het verhaal. Gelukkig is het ontwerp van de mech behoorlijk geweldig, net als dat van verschillende andere mechs in het spel. Maar tegelijk krijg je ook te maken met veel van dezelfde uitziende vijanden die niet meer zijn dan kanonnenvoer en vaak computergestuurde kleine mechs. Ik denk dat het spel baat zou hebben gehad bij wat meer diversiteit in vijandentypen omdat de missies na een tijdje een beetje repetitief kunnen worden als je steeds dezelfde zwermen van vijanden tegenkomt. Met slechts elf missies is het spel bovendien snel uitgespeeld. Je hebt daarnaast wel nog een oneindige modus, maar na deze enkele keren te spelen, heb je het hier ook wel gezien.
Te vroeg uit Early Access
Hoewel dit een vervolg is en het spel zelfs een jaar in Early Access heeft doorgebracht, voelt het helaas in vele opzichten onafgewerkt aan. Ten eerste is het spel slecht geoptimaliseerd, waardoor mijn computer (Intel i7, 16 GB RAM-geheugen en een GeForce RTX 2060) moeite had om het spel te draaien, tenzij ik alle grafische instellingen op met minimum zette. Gelukkig liep het spel iets beter op Steam Deck, maar ook hier kon ik niet spelen met grafische instellingen hoger dan medium. En zelfs dan moet je een prestatiedaling accepteren met regelmatige framedrops. Bovendien heeft het spel geen cloudsynchronisatie voor je savegames, wat betekent dat je niet tussen apparaten kunt schakelen als je het spel speelt. Oh, en Steam Achievements zijn ook afwezig.Er is ook iets mis met het geluid in het spel. Tijdens missies hoor je nauwelijks geluid van je Battle Frame, zelfs als je niet in de ruimte bent, wat echt een ongemakkelijk gevoel geeft tijdens het vliegen of vechten. Verder is de muziek gelukkig prima en is het spel ook volledig ingesproken, wat echt verrassend is voor een kleiner spel als dit, ook al is de voice acting soms wat ondermaats. Tot slot had ik ook graag gezien dat het wat duidelijker was welk element je hebt geselecteerd op de statische schermen tussen je missies. De verschillende elementen zoals je mech, de deur of andere personages zijn op zich iets iets meer belicht wanneer ze geselecteerd zijn. Maar dit volstond voor mij niet als duidelijke visuele indicatie, waardoor je tussen de elementen moest schakelen om te weten welk element geselecteerd was als je op een nieuw scherm terechtkwam. Er is bijvoorbeeld ook geen indicatie wanneer de dialoog op autoplay staat of niet. Door dit alles vraag ik me af of dit spel wel wat meer ontwikkelingstijd had kunnen gebruiken. Hierdoor is het moeilijk om het spel in zijn huidige staat aan te bevelen, maar misschien kunnen de ontwikkelaars over een paar maanden de dingen opknappen en er een spel van maken dat de moeite waard is.
Conclusie
Deze sequel op de indiehit Project Nimbus voelt op vele vlakken aan als een stap terug. Ondanks dat het een jaar in Early Access heeft doorgebracht, komt het spel onafgewerkt over. De boosdoener hierbij is vooral de gebrekkige performantie, maar ook het verhaal weet niet volledig te overtuigen en heel wat features lijken afwezig te zijn. Als de makers erin slagen de plooien glad te strijken en extra content toe te voegen, kan Nimbus INFINITY uitgroeien tot een waardige opvolger, maar in zijn huidige staat is het spel moeilijk aan te raden.
Pro
- Stijlvolle en blitse actie
- Design van de mechs
- Sfeer
Con
- Voelt onafgewerkt aan
- Enkele technische problemen
- Mist originaliteit
- Korte speelduur
5
Over
Beschikbaar vanaf
22 juni 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Action
Ontwikkelaar
- GameCrafterTeam
Uitgever
- GameTomo
