Kitaria Fables is het eerste spel van de Indonesische ontwikkelaar Twin Hearts. Dit driekoppig team heeft ongeveer tweeënhalf jaar gewerkt aan het spel en het resultaat is best verrassend te noemen. Voor hun debuut lieten de makers zich inspireren door titels zoals Harvest Moon en Rune Factory, waarvan onlangs trouwens een nieuw deel werd aangekondigd voor de Nintendo Switch. Kitaria Fables weet zich echter in de kijker te zetten doordat de spelwereld bewoond is met schattige antropomorfische dieren.
In Kitaria Fables kruip je in de huid van een kat genaamd Nyanza von Whiskers (jup!) die samen met zijn partner in crime Macaron terugkeert naar Paw Village, het dorp van zijn oom. Als soldaat van het rijk moet je het dorpje beschermen van monsters die plots opgedoken zijn. Het spel zou uiteraard geen farming sim-RPG zijn, mocht je jouw ooms boerderij niet als uitvalsbasis gebruiken en deze onderhouden door bijvoorbeeld zijn velden te bewerken. Maar er staat uiteraard meer op het spel dan het simpele boerderijleven, en het één en het ander heeft te maken met magie en de reden waarom het rijk heeft verboden om dit te beoefenen.
Poten uit de mouwen steken
Kitaria Fables blijft vrij trouw aan de beginselen van het genre zonder veel aan de gekende formule te veranderen. Dit hoeft uiteraard geen slechte zaak te zijn. Er is een reden waarom dit soort spellen populair is en het blijft opmerkelijk dat mundane taken zoals gewassen oogsten en grondstoffen verzamelen zo ontspannend kan zijn. Hou je ervan om in de digitale wereld je eigen groenten te kweken, grondstoffen te verzamelen om werktuigen of wapens te maken en de inwoners van het pittoreske dorpje te helpen met allerhande opdrachten die ze voor je hebben, dan zal Paw Village zeker je hulp kunnen gebruiken.
De nadruk ligt wel meer op het RPG-gedeelte dan het simulatieaspect. Zo bouw je geen vriendschappen op met de personages of kan je bijvoorbeeld ook niet trouwen. Het aantal mogelijkheden om je boerderij op te bouwen en te onderhouden is ook veel beperkter in vergelijking met wat je vindt in gelijkaardige spellen. De gewassen die je oogst, gebruik je bijvoorbeeld ook niet noodzakelijk om te verkopen, maar eerder om onder meer healing items te maken. Het spel doet dus eigenlijk het absolute minimum op dit vlak, wat interessant kan zijn voor mensen die niet teveel tijd willen wijden aan het boerderijleven. Langs de andere kant, kent het spel wel een serieuze artificiële verlenging van de speelduur door de hoge geld- en materiaalkost van bijvoorbeeld nieuwe uitrusting of wapen, waardoor je af en toe toch serieus zal moeten grinden.
Kleine gebreken
De andere zijde van de medaille is helaas ook niet altijd even glimmend. Er zit wat meer diepgang in het RPG-gedeelte, maar ook niet bijster veel. Zo voelt het vechten vrij stroef, haast wat lomp aan, en is er nauwelijks enige vorm van progressie aanwezig. Je personage levelt niet en de enige manier om sterker te worden, is door sterkere wapens en uitrustingen te kopen. Verder heb je ook niets van skills of talenten die je vrij kan spelen. Je hebt wel verschillende soorten wapens en magie die je kan gebruiken, maar zelfs met deze variëteit werden de gevechten na een tijdje vrij ééntonig. Vooral omdat de vijanden zeer duidelijk aangeven wanneer ze gaan aanvallen en je enkel een rolbeweging hebt om de aanvallen te ontwijken.
Bovendien wordt de gameplay op beide fronten gehinderd door een slecht inventarissysteem. Het is namelijk slechts mogelijk om vier items te binden aan hotkeys, wat veel te weinig is, zeker als je rekening houdt met het feit dat je zowel items hebt voor tijdens gevechten als voor het bewerken van je land. Een ander element waar ik me aan stoorde waren de veelvuldige laadschermen telkens wanneer je van locatie veranderd. Deze locaties zijn bijzonder klein waardoor je met regelmaat naar zo'n laadscherm kijkt. Zeker als je dan nog eens verkeerd loopt door het gebrek aan richtingaanwijzers, wat je een dubbele portie laadschermen oplevert. De omgevingen zijn trouwens ook vrij stereotiep, met de typische dingen zoals een grasland, bossen, een woestijn en een besneeuwd gebied.
Kawaii desu!
Ondanks dat het spel niet zonder gebreken is, wist het mij tot op zekere hoogte toch te charmeren. Alle personages hebben een hoge schattigheidsfactor en ze worden bovendien vergezeld door knappe 2D-portretten tijdens de gesprekken. De hele stijl van het spel heeft iets aannemelijk eigenlijk. Samen met relaxerende muziek die het spel begeleidt, zorgt dit alles voor een aangenaam sfeertje waarin je graag zult vertoeven. Zelfs al lijkt het spel zich meer op kinderen te richten dan volwassenen, want heel uitdagend of diepgaand wordt het nooit echt.
Verder wist Kitaria Fables me met nog een aantal andere elementen te verrassen. Zo heeft het spel een lokale coöp-modus, wat ideaal was voor mij, gezien mijn vrouw graag dit soort spellen speelt en we het dus samen konden spelen. Al is deze coöp-modus ook verre van perfect, want er is initieel slechts één set van werktuigen, waardoor je bepaalde taken zal moeten verdelen. Dit impliceert soms ook wachten voor één persoon, terwijl de ander bijvoorbeeld een boom aan het omhakken is. De talloze verwijzingen naar andere spellen of de Japanse cultuur vond ik ook een leuke toevoeging. Zo kom je onderweg bijvoorbeeld een groot paars slijmmonster met een kroon tegen genaamd King Gooey, wat uiteraard een verwijzing is naar King Slime uit de Dragon Quest-serie. Initieel dacht ik zelfs dat dit een spel van Japanse makelij was, en was ik verbaasd te ontdekken dat het door Indonesiërs is gemaakt. Zij hebben dus alvast goed leentjebuur gespeeld.
In Kitaria Fables kruip je in de huid van een kat genaamd Nyanza von Whiskers (jup!) die samen met zijn partner in crime Macaron terugkeert naar Paw Village, het dorp van zijn oom. Als soldaat van het rijk moet je het dorpje beschermen van monsters die plots opgedoken zijn. Het spel zou uiteraard geen farming sim-RPG zijn, mocht je jouw ooms boerderij niet als uitvalsbasis gebruiken en deze onderhouden door bijvoorbeeld zijn velden te bewerken. Maar er staat uiteraard meer op het spel dan het simpele boerderijleven, en het één en het ander heeft te maken met magie en de reden waarom het rijk heeft verboden om dit te beoefenen.
Poten uit de mouwen steken
Kitaria Fables blijft vrij trouw aan de beginselen van het genre zonder veel aan de gekende formule te veranderen. Dit hoeft uiteraard geen slechte zaak te zijn. Er is een reden waarom dit soort spellen populair is en het blijft opmerkelijk dat mundane taken zoals gewassen oogsten en grondstoffen verzamelen zo ontspannend kan zijn. Hou je ervan om in de digitale wereld je eigen groenten te kweken, grondstoffen te verzamelen om werktuigen of wapens te maken en de inwoners van het pittoreske dorpje te helpen met allerhande opdrachten die ze voor je hebben, dan zal Paw Village zeker je hulp kunnen gebruiken.
De nadruk ligt wel meer op het RPG-gedeelte dan het simulatieaspect. Zo bouw je geen vriendschappen op met de personages of kan je bijvoorbeeld ook niet trouwen. Het aantal mogelijkheden om je boerderij op te bouwen en te onderhouden is ook veel beperkter in vergelijking met wat je vindt in gelijkaardige spellen. De gewassen die je oogst, gebruik je bijvoorbeeld ook niet noodzakelijk om te verkopen, maar eerder om onder meer healing items te maken. Het spel doet dus eigenlijk het absolute minimum op dit vlak, wat interessant kan zijn voor mensen die niet teveel tijd willen wijden aan het boerderijleven. Langs de andere kant, kent het spel wel een serieuze artificiële verlenging van de speelduur door de hoge geld- en materiaalkost van bijvoorbeeld nieuwe uitrusting of wapen, waardoor je af en toe toch serieus zal moeten grinden.
Kleine gebreken
De andere zijde van de medaille is helaas ook niet altijd even glimmend. Er zit wat meer diepgang in het RPG-gedeelte, maar ook niet bijster veel. Zo voelt het vechten vrij stroef, haast wat lomp aan, en is er nauwelijks enige vorm van progressie aanwezig. Je personage levelt niet en de enige manier om sterker te worden, is door sterkere wapens en uitrustingen te kopen. Verder heb je ook niets van skills of talenten die je vrij kan spelen. Je hebt wel verschillende soorten wapens en magie die je kan gebruiken, maar zelfs met deze variëteit werden de gevechten na een tijdje vrij ééntonig. Vooral omdat de vijanden zeer duidelijk aangeven wanneer ze gaan aanvallen en je enkel een rolbeweging hebt om de aanvallen te ontwijken.
Bovendien wordt de gameplay op beide fronten gehinderd door een slecht inventarissysteem. Het is namelijk slechts mogelijk om vier items te binden aan hotkeys, wat veel te weinig is, zeker als je rekening houdt met het feit dat je zowel items hebt voor tijdens gevechten als voor het bewerken van je land. Een ander element waar ik me aan stoorde waren de veelvuldige laadschermen telkens wanneer je van locatie veranderd. Deze locaties zijn bijzonder klein waardoor je met regelmaat naar zo'n laadscherm kijkt. Zeker als je dan nog eens verkeerd loopt door het gebrek aan richtingaanwijzers, wat je een dubbele portie laadschermen oplevert. De omgevingen zijn trouwens ook vrij stereotiep, met de typische dingen zoals een grasland, bossen, een woestijn en een besneeuwd gebied.
Kawaii desu!
Ondanks dat het spel niet zonder gebreken is, wist het mij tot op zekere hoogte toch te charmeren. Alle personages hebben een hoge schattigheidsfactor en ze worden bovendien vergezeld door knappe 2D-portretten tijdens de gesprekken. De hele stijl van het spel heeft iets aannemelijk eigenlijk. Samen met relaxerende muziek die het spel begeleidt, zorgt dit alles voor een aangenaam sfeertje waarin je graag zult vertoeven. Zelfs al lijkt het spel zich meer op kinderen te richten dan volwassenen, want heel uitdagend of diepgaand wordt het nooit echt.
De hele stijl van het spel heeft iets aannemelijk eigenlijk.
Verder wist Kitaria Fables me met nog een aantal andere elementen te verrassen. Zo heeft het spel een lokale coöp-modus, wat ideaal was voor mij, gezien mijn vrouw graag dit soort spellen speelt en we het dus samen konden spelen. Al is deze coöp-modus ook verre van perfect, want er is initieel slechts één set van werktuigen, waardoor je bepaalde taken zal moeten verdelen. Dit impliceert soms ook wachten voor één persoon, terwijl de ander bijvoorbeeld een boom aan het omhakken is. De talloze verwijzingen naar andere spellen of de Japanse cultuur vond ik ook een leuke toevoeging. Zo kom je onderweg bijvoorbeeld een groot paars slijmmonster met een kroon tegen genaamd King Gooey, wat uiteraard een verwijzing is naar King Slime uit de Dragon Quest-serie. Initieel dacht ik zelfs dat dit een spel van Japanse makelij was, en was ik verbaasd te ontdekken dat het door Indonesiërs is gemaakt. Zij hebben dus alvast goed leentjebuur gespeeld.
Conclusie
Kitaria Fables kan je zowat beschouwen als het instapmodel van het farming-sim RPG-genre doordat het elementen in vereenvoudigde vorm met zich meebrengt. De charme en de hoge schattigheidsfactor kunnen de storende gebreken van het spel, zoals de stroeve gevechten en de hoeveelheid aan laadschermen, echter niet verbergen.
Pro
- Hoge schattigheidsfactor
- Ontspannend sfeetje
- Leuke personages
- Coöp
Con
- Veelvuldige laadschermen
- Stroeve gevechten
- Slecht inventarissysteem
- Omgevingen weinig inventief
- Nodeloos grinden
6
Over
Beschikbaar vanaf
2 september 2021
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Twin Hearts
Uitgever
- PQube Limited
Website
Laatst bewerkt:
