Ooit sprak men van een harmonieuze samenleving tussen alle wezens, geboren nadat de maan lukraak aan diggelen ging. Een snoodaard binnenin een groep van magische goden corrumpeerde na verloop van tijd z’n metgezellen, waardoor eeuwenlange slavernij van de mensheid ontstond. Uiteindelijk vocht die laatste groep terug tegen het terreurbewind, en zij waren succesvol in het opsluiten van hun tirannen in The Citadel. Sinds hun gevangenschap genoot het mensenras van een vreedzame tijdsperiode, maar deze gekluisterde entiteiten wisten van binnenuit chaos en verderf te verspreiden met alle miserie van dien. Toch moet er iets gedaan worden aan hun koppigheid; zodus arriveert ons naamloos hoofdpersonage, uitgerust met een gigantisch zwaard gesmeed uit een zeldzaam metaal (afkomstig van diezelfde maan) dat specifiek zulke machten decimeert!
Alledaagse kost voor een middeleeuwse setting met een fantasievolle tint. Punten voor originaliteit wint het verhaal niet gauw, en de banale proza dat poogt de lore-notities of babbeltjes met NPCs te verrijken, verbleef voor zeer korte tijd in m’n geheugen. Amper relevant weliswaar in het grote plaatje, want een vleugje context om een primair conflict in de speelomgeving te rechtvaardigen, volstaat hier ruimschoots. Een resem eindbazen staat namelijk op het menu - anders zou Eldest Souls zichzelf geen boss rush game kunnen noemen - en deze niche is hetgeen waar de debuuttitel van Fallen Flag Studios zich nagenoeg exclusief op concentreert!
Bossing people around
Men richtte dus het spotlicht op een tiental strijdlustige, duurzame vijanden die je stapsgewijs elimineert. Zelf ben je echter aan de fragiele kant; een handvol rake klappen (als je zoveel al overleeft) en je bent vlakaf uitgeteld, omdat de HP- en staminawaarden van je personage relatief laag zijn. Hierdoor zou je haast denken dat je ontzettend voorzichtig moet spelen... Integendeel! Hoewel een louter defensieve aanpak niet uit den boze is, kan het standaard enkel voor korte duur voordelig zijn. Bosses zijn best driftig en de mechanische systemen die Fallen Flag hebben ontwikkeld, die ik nader zal uitleggen, porren een constante barrage van methodische aanvallen op.
Laten we beginnen met Bloodthirst, een multifunctioneel effect dat je personage tijdelijk versterkt. Standaard is diens UI-balk leeg: na het succesvol opladen (waardoor je stil blijft staan) en tevens verbinden van een vooruit reikende charge attack, verricht je meer schade, beweeg je aanzienlijk sneller én kunnen opgelopen letsels genezen door middel van lifesteal. Vooral dat laatste betekent dat je meerdere fysieke voltreffers hoort te landen om van de dood te ontsnappen; helemaal geen Estus Flask of dergelijke healing items aanwezig hier! Bloodthirst blijft echter voor een korte periode geldig, waardoor je gedwongen bent om de bovenstaande routine te herhalen voor optimale gameplay. Daarnaast beschik je over een ontwijkingsmanoeuvre (een dash met invincibility frames) gekoppeld aan welgeteld drie staminablokken. “Opnieuw weinig” zou je denken, maar het spel beloont spelers met snellere regeneratie ervan telkens ze nauw een vijandelijke slag, projectiel, enzovoort ontwijken.
Offense is the best defense
Grappig genoeg lijkt dit soort evenwicht meer op een Burnout-game dan een Dark Souls-achtige ervaring. Op riskante wijze de oppositie benaderen betekent meer lucratieve beloningen, waardoor je een brute boss vlugger afranselt om zo je overlevingskansen te verbeteren. Per Bloodthirst-activatie kun je diens balk zelfs opzettelijk uitputten met een éénmalige, sterkere aanval genaamd Bloodburst, waardoor je die eerder vermelde routine manueel op je eigen ritme kan hervatten. Een verdomd verslavende dynamiek die steeds meer lagen voor finesse onthult hoe langer je speelt, want Eldest Souls hanteert eveneens skill trees voor variatie tussen onderlinge strategieën.
Overmeester een boss en je verdient prompt zowel een skill point als een shard, een fragment van hun ziel. Met skill points bepaal je bonus attributen voor één van de drie Fighting Styles waarmee je een extra active ability vrij schakelt, weliswaar met enige limitaties. Allereerst zijn zulke vaardigheden gebonden aan een aparte meter die je gedurende een gevecht opvult, en ten tweede verbiedt de game een mengelmoes van alle drie de vaardigheden tegelijkertijd. Ongeacht je keuze - zij het een parry, een aparte dash die doelzoekende afstandsaanvallen los laat of een unieke slag waarmee je zwaard gradueel potenter wordt - voelen de aanhangsels (van de skill tree) gevarieerd aan, evenals impactvol. Bijna iedere optie van offensieve of defensieve bonussen levert een notabel effect dewelke op lange termijn je speelstijl veranderen, in tegenoverstelling tot de marginale statische bijverdiensten à la de doorsnee Ubisoft-titel.
It’s an ironclad battle tactic!
Er bestaat zelfs méér flexibiliteit binnen deze structuur, want de shards infuseren verscheidene acties (je Bloodburst, charge attack, abilities, …) met een hoop andere overwegingen. Behendigheid, bronnen voor schilden of secundaire genezingsfactoren, conditionele schade; de lijst gaat maar door! Ieder exemplaar bevat kort samengevat verschillende merkwaardige eigenschappen niet alleen per actie, maar ook per boss, iets wat chronologische prioritiseringen potentieel beïnvloedt ten voordele van Eldest Souls’ herspeelbaarheid. Met al deze figuratieve bouwblokken is het simpelweg leuk om synergetische combinaties aan elkaar te metselen, zonder enige respec-limitaties als je ineens van gedachte verandert, dus vol zelfvertrouwen offert het spel voldoende afwisseling tijdens individuele playthroughs.
Hoe zit het dan met eigenlijke hoofdattractie, met name de boss fights? De kwaliteit van deze imposante figuren leunt aan de wispelturige kant: sommigen zijn geslaagd, anderen net iets minder. Op vlak van variatie vermijdt het spel alleszins repetitie, dankzij de regelmatige introductie van nieuwe ideeën. Er schuilt echter een addertje onder het gras rondom de verfijning van de aanvalspatronen, de welke afzonderlijk leesbaar genoeg zijn wegens een aantal visuele waarschuwingen. Ondanks die signalen, schort er soms nog steeds iets aan de manier waarop men gezamenlijke bewegingen telegrafeert: een gebrek aan scherpere audio cues, een hitbox dat een tikkeltje vroeger opstart dan diens corresponderende animatie, aanduidingen die elkaar sporadisch bedekken, enzovoort. De Deer God is hier het perfecte boegbeeld van; begin maar blauwe aanvallen in een blauw belichte locatie te ontwijken, terwijl ze uitdrukkelijk doffe klanken uitstoten. Paar dit met kortdurende, witte flitsen (soms opeenvolgend) van grote omvang die alles verder verdoezelen.
Het bovenstaande exemplaar is godzijdank de strafste uitzondering, want vergeleken daarmee is het gemiddelde niveau qua de reinste flauwekul tamelijk laag. De achievements die je verdient na het verdelgen van een boss zonder zelf enige schade op te lopen, illustreren dit klaar en duidelijk! Bovendien is mijn favoriete inclusie de implementatie van de New Game+ modus. Meestal behandelen andere games dit op een trieste manier door alleen met statistieken te foefelen, maar Eldest Souls verandert de gevechten alsook met verhoogd agressief gedrag, in tandem met nieuwe patronen. De moeilijkheid ervan kun je verder omhoog krikken via Arena Mode (enkel beschikbaar na een voltooide campaign) waar je eender wie op z’n eentje mag bekampen, los van hun oorspronkelijke verschijning. Voornamelijk een handig extraatje voor wanneer je snel iets wilt beoefenen.
Alledaagse kost voor een middeleeuwse setting met een fantasievolle tint. Punten voor originaliteit wint het verhaal niet gauw, en de banale proza dat poogt de lore-notities of babbeltjes met NPCs te verrijken, verbleef voor zeer korte tijd in m’n geheugen. Amper relevant weliswaar in het grote plaatje, want een vleugje context om een primair conflict in de speelomgeving te rechtvaardigen, volstaat hier ruimschoots. Een resem eindbazen staat namelijk op het menu - anders zou Eldest Souls zichzelf geen boss rush game kunnen noemen - en deze niche is hetgeen waar de debuuttitel van Fallen Flag Studios zich nagenoeg exclusief op concentreert!
Bossing people around
Men richtte dus het spotlicht op een tiental strijdlustige, duurzame vijanden die je stapsgewijs elimineert. Zelf ben je echter aan de fragiele kant; een handvol rake klappen (als je zoveel al overleeft) en je bent vlakaf uitgeteld, omdat de HP- en staminawaarden van je personage relatief laag zijn. Hierdoor zou je haast denken dat je ontzettend voorzichtig moet spelen... Integendeel! Hoewel een louter defensieve aanpak niet uit den boze is, kan het standaard enkel voor korte duur voordelig zijn. Bosses zijn best driftig en de mechanische systemen die Fallen Flag hebben ontwikkeld, die ik nader zal uitleggen, porren een constante barrage van methodische aanvallen op.
Je zou haast denken dat je voorzichtig moet spelen... Integendeel!
Laten we beginnen met Bloodthirst, een multifunctioneel effect dat je personage tijdelijk versterkt. Standaard is diens UI-balk leeg: na het succesvol opladen (waardoor je stil blijft staan) en tevens verbinden van een vooruit reikende charge attack, verricht je meer schade, beweeg je aanzienlijk sneller én kunnen opgelopen letsels genezen door middel van lifesteal. Vooral dat laatste betekent dat je meerdere fysieke voltreffers hoort te landen om van de dood te ontsnappen; helemaal geen Estus Flask of dergelijke healing items aanwezig hier! Bloodthirst blijft echter voor een korte periode geldig, waardoor je gedwongen bent om de bovenstaande routine te herhalen voor optimale gameplay. Daarnaast beschik je over een ontwijkingsmanoeuvre (een dash met invincibility frames) gekoppeld aan welgeteld drie staminablokken. “Opnieuw weinig” zou je denken, maar het spel beloont spelers met snellere regeneratie ervan telkens ze nauw een vijandelijke slag, projectiel, enzovoort ontwijken.
Offense is the best defense
Grappig genoeg lijkt dit soort evenwicht meer op een Burnout-game dan een Dark Souls-achtige ervaring. Op riskante wijze de oppositie benaderen betekent meer lucratieve beloningen, waardoor je een brute boss vlugger afranselt om zo je overlevingskansen te verbeteren. Per Bloodthirst-activatie kun je diens balk zelfs opzettelijk uitputten met een éénmalige, sterkere aanval genaamd Bloodburst, waardoor je die eerder vermelde routine manueel op je eigen ritme kan hervatten. Een verdomd verslavende dynamiek die steeds meer lagen voor finesse onthult hoe langer je speelt, want Eldest Souls hanteert eveneens skill trees voor variatie tussen onderlinge strategieën.
Grappig genoeg lijkt dit soort evenwicht meer op Burnout dan Dark Souls.
Overmeester een boss en je verdient prompt zowel een skill point als een shard, een fragment van hun ziel. Met skill points bepaal je bonus attributen voor één van de drie Fighting Styles waarmee je een extra active ability vrij schakelt, weliswaar met enige limitaties. Allereerst zijn zulke vaardigheden gebonden aan een aparte meter die je gedurende een gevecht opvult, en ten tweede verbiedt de game een mengelmoes van alle drie de vaardigheden tegelijkertijd. Ongeacht je keuze - zij het een parry, een aparte dash die doelzoekende afstandsaanvallen los laat of een unieke slag waarmee je zwaard gradueel potenter wordt - voelen de aanhangsels (van de skill tree) gevarieerd aan, evenals impactvol. Bijna iedere optie van offensieve of defensieve bonussen levert een notabel effect dewelke op lange termijn je speelstijl veranderen, in tegenoverstelling tot de marginale statische bijverdiensten à la de doorsnee Ubisoft-titel.
It’s an ironclad battle tactic!
Er bestaat zelfs méér flexibiliteit binnen deze structuur, want de shards infuseren verscheidene acties (je Bloodburst, charge attack, abilities, …) met een hoop andere overwegingen. Behendigheid, bronnen voor schilden of secundaire genezingsfactoren, conditionele schade; de lijst gaat maar door! Ieder exemplaar bevat kort samengevat verschillende merkwaardige eigenschappen niet alleen per actie, maar ook per boss, iets wat chronologische prioritiseringen potentieel beïnvloedt ten voordele van Eldest Souls’ herspeelbaarheid. Met al deze figuratieve bouwblokken is het simpelweg leuk om synergetische combinaties aan elkaar te metselen, zonder enige respec-limitaties als je ineens van gedachte verandert, dus vol zelfvertrouwen offert het spel voldoende afwisseling tijdens individuele playthroughs.
Hoe zit het dan met eigenlijke hoofdattractie, met name de boss fights? De kwaliteit van deze imposante figuren leunt aan de wispelturige kant: sommigen zijn geslaagd, anderen net iets minder. Op vlak van variatie vermijdt het spel alleszins repetitie, dankzij de regelmatige introductie van nieuwe ideeën. Er schuilt echter een addertje onder het gras rondom de verfijning van de aanvalspatronen, de welke afzonderlijk leesbaar genoeg zijn wegens een aantal visuele waarschuwingen. Ondanks die signalen, schort er soms nog steeds iets aan de manier waarop men gezamenlijke bewegingen telegrafeert: een gebrek aan scherpere audio cues, een hitbox dat een tikkeltje vroeger opstart dan diens corresponderende animatie, aanduidingen die elkaar sporadisch bedekken, enzovoort. De Deer God is hier het perfecte boegbeeld van; begin maar blauwe aanvallen in een blauw belichte locatie te ontwijken, terwijl ze uitdrukkelijk doffe klanken uitstoten. Paar dit met kortdurende, witte flitsen (soms opeenvolgend) van grote omvang die alles verder verdoezelen.
Het bovenstaande exemplaar is godzijdank de strafste uitzondering, want vergeleken daarmee is het gemiddelde niveau qua de reinste flauwekul tamelijk laag. De achievements die je verdient na het verdelgen van een boss zonder zelf enige schade op te lopen, illustreren dit klaar en duidelijk! Bovendien is mijn favoriete inclusie de implementatie van de New Game+ modus. Meestal behandelen andere games dit op een trieste manier door alleen met statistieken te foefelen, maar Eldest Souls verandert de gevechten alsook met verhoogd agressief gedrag, in tandem met nieuwe patronen. De moeilijkheid ervan kun je verder omhoog krikken via Arena Mode (enkel beschikbaar na een voltooide campaign) waar je eender wie op z’n eentje mag bekampen, los van hun oorspronkelijke verschijning. Voornamelijk een handig extraatje voor wanneer je snel iets wilt beoefenen.
Conclusie
Eldest Souls moge wel derivaat zijn van From Softwaress aanbiedingen, iets wat de ontwikkelaars zelf openlijk beweren, maar slecht is het daardoor niet. Flink wat uitdaging, aanvaardbare herspeelbaarheid, aantrekkelijke pixel art (op een aantal houterige animaties na) en een compact samengesteld avontuur zonder uitgerekte filler content. Tuurlijk, de flinterdunne exploratie stelt weinig voor, tot het punt dat vooral als ontspanning dient na een vermoeiende overwinning, maar als fan van dit soort confrontaties wist Eldest Souls me alsnog te bekoren. Geen boss rush topper van jewelste zoals het moderne FURI of Treasure’s retro-klassieker Alien Soldier, doch gameplaygewijs uiterst bekwaam. Lang niet mis voor het geesteskind van een stelletje net-gediplomeerde uniefgangers!
Pro
- Skill tree flexibiliteit
- Uitstekende pixel art
- Assertieve combat
- Leuke boss fights...
Con
- …die soms duidelijker mochten zijn
- Generiek concept
- Oninteressante schrijfstijl
- Typische soundtrack
7
Over
Beschikbaar vanaf
29 juli 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Fallen Flag Studio
Uitgever
- United Label Games
