Edge of Eternity kwam tot leven als een Kickstarter-project en werd in 2018 in Early Access uitgebracht op Steam. De volwaardige release op pc volgde in 2021, maar console-eigenaars moesten wachten tot deze maand voordat ook zij op verkenning konden gaan in de wereld van Edge of Eternity. Klinkt allemaal vrij normaal, niet? Toch is er iets opmerkelijk aan dit spel. Het is namelijk een volbloed JRPG die niet werd gemaakt in het land van de rijzende zon, maar in ons buurland Frankrijk. De ontwikkelaars achter dit spel zijn Fransmannen die uit liefde voor het genre hun eigen JRPG wilden maken. Ze doopten hun ontwikkelingsstudio Midgar Studio, dat trouwens onlangs door Nacon werd overgenomen, uiteraard verwijzend naar de iconische stad uit Final Fantasy VII.
Wie beelden bekijkt van Edge of Eternity
of een controller in handen neemt om ermee aan de slag te gaan, zal al snel merken dat er heel wat gelijkenissen zijn met de Final Fantasy-franchise. Protagonisten Daryon en Selene lijken ontsnapt te zijn uit een Final Fantasy-spel. Chocobo's werden vervangen door de katachtige Nekaroos, in plaats van Materia hebben we kristallen en de gevechten verlopen turn-based met een Active Time Battle-systeem. De muziekdeuntjes doen meer dan eens aan Final Fantasy en andere Square Enix-producten denken. Zelfs het logo van het spel lijkt op de klassieke logo's van de Final Fantasy-franchise. Maar ondanks al deze gelijkenissen, is Edge of Eternity geen pure kloon en heeft het nog voldoende eigen identiteit om zichzelf te onderscheiden.
Welkom op Heyron
Een van de elementen waarmee het spel zich weet te onderscheiden, is de visueel aantrekkelijke wereld. Deze wereld, die de naam Heyron kreeg, zit vol met prachtige aandachtstrekkers in de achtergrond en knap vormgegeven en kleurrijke omgevingen. Je zal er ook vanalles tegenkomen, van pittoreske dorpjes tot indrukwekkende middeleeuwse steden en buitenaards ogende structuren. Er ging duidelijk heel wat aandacht naar de spelwereld en het voelt dan ook fijn aan om in deze wereld rond te lopen. Gezien het hier om een indie-ontwikkelaar gaat, staan de graphics natuurlijk wel niet op hetzelfde niveau als bij een spel van Square Enix of Bandai Namco bijvoorbeeld. Dit zal je vooral merken aan de textures in het spel, die meer dan eens teleurstellend zullen zijn. Een mooi voorbeeld hiervan vind je op de volgende screenshot, als je kijkt naar de poort en de muur links. Je begint dus best aan het spel zonder al te hoge verwachtingen op visueel vlak.
Naar de personages ging er duidelijk minder aandacht. Hoewel de hoofdpersonages er nog redelijk goed uitzien, al zijn ze soms wat karakterloos, weten de vele NPC's niet echt te overtuigen. Vooral de matige gezichtsanimaties gooien roet in het eten, maar ook de bewegingen voelen bij momenten weinig natuurlijk aan. Verder hebben de modellen duidelijk minder detail en zien ze er soms wat vreemd uit. Dit was in het begin zelfs zo erg dat als ik het spel niet had moeten reviewen, ik waarschijnlijk al in het eerste uur had afgehaakt. Verder zal je ook merken dat de personagemodellen regelmatig gerecycleerd worden in het spel, iets wat trouwens ook kan ook gezegd worden van de vijanden. Dit doet deze mooie wereld helaas wat goedkoop aanvoelen. Gelukkig is het geen lege wereld en zijn er genoeg randactiviteiten te vinden, waaronder world events, side quests en hunting quests. Je zal ook puzzels tegenkomen die je toegang geven tot schatkisten, je zal kristallen bloemen kunnen verzamelen en er is ook een uitgebreid crafting-systeem, waarbij je zelfs de uitrusting van je personage kan aanpassen met zelfgemaakte kleding en wapens die een bepaalde zeldzaamheid, denk aan uncommon, rare en epic, hebben.
Bekend terrein
Er valt heel wat te beleven dus, maar de hamvraag is natuurlijk hoe het verhaal van Edge of Eternity zich ontplooit. Hier speelt het spel een beetje leentjebuur Star Ocean, een reeks die sciencefiction vermengt met klassieke fantasie en waarbij geavanceerde samenlevingen in contact komen met middeleeuwse werelden. In Edge of Eternity komt de wereld van Heyron in contact met een geavanceerde buitenaardse samenleving, de Archelites. Wanneer het tot een oorlog komt tussen de twee, werpen de Archelites niet alleen hun geavanceerde technologie in de strijd, maar ook een dodelijk biologisch wapen genaamd The Corrosion, dat levende wezens verandert in zwarte zombieachtige monsters. Wanneer Daryon op een dag een bericht krijgt van zijn zus Selene dat hun moeder de ziekte heeft, deserteert hij uit het leger om naar huis te keren. Daar vertelt Selene dat zij een manier heeft gevonden om de ziekte een halt toe te roepen en vertrekken ze samen op avontuur. Wat Selene echter niet weet, is dat Daryon kort daarvoor betrokken was bij een speciaal ritueel waardoor er iets in hem zich begint te manifesteren. Met andere woorden: het spel blijft trouw aan de gekende formule van het hoofdpersonage dat de uitverkorene is die samen met zijn gezelschap de wereld moet redden van een groter kwaad.
Waar Edge of Eternity het wel enigszins anders probeert aan te pakken is in het gevechtssysteem. De gevechten verlopen nog steeds turn-based, maar in plaats dat de personages een vaste plaats hebben, krijgen we hier een slagveld met hexagonale velden waarop de personages kunnen bewegen. Dit geeft het spel een extra tactisch laagje waarbij je personages zal laten herpositioneren om bijvoorbeeld aanvallen te ontwijken of vijanden in de rug aan te vallen. Verder heb je een klassiek keuzemenu dat je normale en magische aanvallen laat uitvoeren, items gebruiken of het gevecht ontvluchten. Al hebben de makers hier voor mij wel een vreemde keuze gemaakt. Het menu is namelijk opgedeeld in twee delen, waarbij je R2 moet indrukken voor normale aanvallen, te bewegen of items te gebruiken en L2 voor speciale aanvallen. Maar het feit dat je elke keer opnieuw R2 moet indrukken voordat je een normale aanval kan uitvoeren, de aanval die je het meeste van de tijd zal gebruiken, is echt hinderlijk.
Verder zijn er nog veel bugs en glitches die het plezier wat uit de ervaring halen. Dit gaat om simpele dingen zoals af en toe vastzitten in de omgeving, acties die niet selecteerbaar zijn, of bijvoorbeeld de onmogelijkheid om de uitrusting van je personages aan te passen in het menu. Een simpele herstart verhelpt dit soort problemen, maar het zou eigenlijk toch niet mogen. De mindere afwerking en de technische problemen tonen vooral aan dat de ontwikkelaars met dit ambitieuze project misschien wat teveel hooi op de vork hebben genomen. Dit merk je bijvoorbeeld aan het feit dat er ook Japanse stemmen aanwezig zijn. Heel leuk natuurlijk, maar wanneer de gezichtsanimaties en lipsynchronisatie compleet niet kloppen en de stemtoon van sommige personages fout aanvoelt als je de Japanse stemmen pakt, dan vraag je je af of de tijd en het geld niet beter in andere aspecten werd geïnvesteerd.
Wie beelden bekijkt van Edge of Eternity
Welkom op Heyron
Een van de elementen waarmee het spel zich weet te onderscheiden, is de visueel aantrekkelijke wereld. Deze wereld, die de naam Heyron kreeg, zit vol met prachtige aandachtstrekkers in de achtergrond en knap vormgegeven en kleurrijke omgevingen. Je zal er ook vanalles tegenkomen, van pittoreske dorpjes tot indrukwekkende middeleeuwse steden en buitenaards ogende structuren. Er ging duidelijk heel wat aandacht naar de spelwereld en het voelt dan ook fijn aan om in deze wereld rond te lopen. Gezien het hier om een indie-ontwikkelaar gaat, staan de graphics natuurlijk wel niet op hetzelfde niveau als bij een spel van Square Enix of Bandai Namco bijvoorbeeld. Dit zal je vooral merken aan de textures in het spel, die meer dan eens teleurstellend zullen zijn. Een mooi voorbeeld hiervan vind je op de volgende screenshot, als je kijkt naar de poort en de muur links. Je begint dus best aan het spel zonder al te hoge verwachtingen op visueel vlak.
Naar de personages ging er duidelijk minder aandacht. Hoewel de hoofdpersonages er nog redelijk goed uitzien, al zijn ze soms wat karakterloos, weten de vele NPC's niet echt te overtuigen. Vooral de matige gezichtsanimaties gooien roet in het eten, maar ook de bewegingen voelen bij momenten weinig natuurlijk aan. Verder hebben de modellen duidelijk minder detail en zien ze er soms wat vreemd uit. Dit was in het begin zelfs zo erg dat als ik het spel niet had moeten reviewen, ik waarschijnlijk al in het eerste uur had afgehaakt. Verder zal je ook merken dat de personagemodellen regelmatig gerecycleerd worden in het spel, iets wat trouwens ook kan ook gezegd worden van de vijanden. Dit doet deze mooie wereld helaas wat goedkoop aanvoelen. Gelukkig is het geen lege wereld en zijn er genoeg randactiviteiten te vinden, waaronder world events, side quests en hunting quests. Je zal ook puzzels tegenkomen die je toegang geven tot schatkisten, je zal kristallen bloemen kunnen verzamelen en er is ook een uitgebreid crafting-systeem, waarbij je zelfs de uitrusting van je personage kan aanpassen met zelfgemaakte kleding en wapens die een bepaalde zeldzaamheid, denk aan uncommon, rare en epic, hebben.
Bekend terrein
Er valt heel wat te beleven dus, maar de hamvraag is natuurlijk hoe het verhaal van Edge of Eternity zich ontplooit. Hier speelt het spel een beetje leentjebuur Star Ocean, een reeks die sciencefiction vermengt met klassieke fantasie en waarbij geavanceerde samenlevingen in contact komen met middeleeuwse werelden. In Edge of Eternity komt de wereld van Heyron in contact met een geavanceerde buitenaardse samenleving, de Archelites. Wanneer het tot een oorlog komt tussen de twee, werpen de Archelites niet alleen hun geavanceerde technologie in de strijd, maar ook een dodelijk biologisch wapen genaamd The Corrosion, dat levende wezens verandert in zwarte zombieachtige monsters. Wanneer Daryon op een dag een bericht krijgt van zijn zus Selene dat hun moeder de ziekte heeft, deserteert hij uit het leger om naar huis te keren. Daar vertelt Selene dat zij een manier heeft gevonden om de ziekte een halt toe te roepen en vertrekken ze samen op avontuur. Wat Selene echter niet weet, is dat Daryon kort daarvoor betrokken was bij een speciaal ritueel waardoor er iets in hem zich begint te manifesteren. Met andere woorden: het spel blijft trouw aan de gekende formule van het hoofdpersonage dat de uitverkorene is die samen met zijn gezelschap de wereld moet redden van een groter kwaad.
Waar Edge of Eternity het wel enigszins anders probeert aan te pakken is in het gevechtssysteem. De gevechten verlopen nog steeds turn-based, maar in plaats dat de personages een vaste plaats hebben, krijgen we hier een slagveld met hexagonale velden waarop de personages kunnen bewegen. Dit geeft het spel een extra tactisch laagje waarbij je personages zal laten herpositioneren om bijvoorbeeld aanvallen te ontwijken of vijanden in de rug aan te vallen. Verder heb je een klassiek keuzemenu dat je normale en magische aanvallen laat uitvoeren, items gebruiken of het gevecht ontvluchten. Al hebben de makers hier voor mij wel een vreemde keuze gemaakt. Het menu is namelijk opgedeeld in twee delen, waarbij je R2 moet indrukken voor normale aanvallen, te bewegen of items te gebruiken en L2 voor speciale aanvallen. Maar het feit dat je elke keer opnieuw R2 moet indrukken voordat je een normale aanval kan uitvoeren, de aanval die je het meeste van de tijd zal gebruiken, is echt hinderlijk.
Waar Edge of Eternity het wel enigszins anders probeert aan te pakken is in het gevechtssysteem.
Verder zijn er nog veel bugs en glitches die het plezier wat uit de ervaring halen. Dit gaat om simpele dingen zoals af en toe vastzitten in de omgeving, acties die niet selecteerbaar zijn, of bijvoorbeeld de onmogelijkheid om de uitrusting van je personages aan te passen in het menu. Een simpele herstart verhelpt dit soort problemen, maar het zou eigenlijk toch niet mogen. De mindere afwerking en de technische problemen tonen vooral aan dat de ontwikkelaars met dit ambitieuze project misschien wat teveel hooi op de vork hebben genomen. Dit merk je bijvoorbeeld aan het feit dat er ook Japanse stemmen aanwezig zijn. Heel leuk natuurlijk, maar wanneer de gezichtsanimaties en lipsynchronisatie compleet niet kloppen en de stemtoon van sommige personages fout aanvoelt als je de Japanse stemmen pakt, dan vraag je je af of de tijd en het geld niet beter in andere aspecten werd geïnvesteerd.
Conclusie
Edge of Eternity is een liefdesbrief aan het JRPG-genre dat een beetje slachtoffer is geworden van zijn eigen ambities. Een klein ontwikkelingsteam heeft immers geprobeerd ons een grootschalig en episch avontuur voor te schotelen, maar zowel op technisch vlak als wat bepaalde gameplay- en verhaalkeuzes betreft, hinkt het resultaat achterop. De vraag of Edge of Eternity iets voor jou is, hangt dan ook af van je affiniteit met het genre.
Pro
- Knappe wereld
- Redelijk wat diepgang
- Aanpassingsmogelijkheden voor de personages
Con
- Textures zijn niet top
- Gezichtsanimaties
- Redelijk wat bugs
- Irritante elementen in het gevechtssysteem
6
Over
Beschikbaar vanaf
10 februari 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- JRPG
Ontwikkelaar
- Midgar Studio
Uitgever
- Dear Villagers
