Review: Death or Treat

Je kan er niet omheen dat Death or Treat, de zoveelste 2D roguelite die ongegeneerd de mosterd haalde bij Ori en Hollow Knight, over een heel knappe art style beschikt. Daarnaast, wie wil er nu niet eens internetgiganten zoals Meta of ByteDance de stuipen op het lijf jagen als een spook dat zo de neef van Casper zou kunnen zijn?

Death or Treat is het eerste product van het onbekende Saona Studios, gevestigd in Madrid. Het spel wordt, naast als roguelite, eveneens gepresenteerd als een hack and slash met handgeschilderde omgevingen en traditionele animatie. Ik was evenwel het meest nieuwsgierig naar de gameplay, met de stiekeme hoop dat deze erg verslavend zou zijn.

HallowTown? Of eerder ShallowTown?​

Voor het verhaal hoef je deze game dan ook echt niet aan te schaffen. Het voortbestaan van jouw dorp, HallowTown, wordt bedreigd doordat boosaardige firma’s zoals Faceboo, DarkChat en RipTok (ja hallo(w), we hebben het door!) er beginnen klanten te stelen van al de kleinere bedrijven die er gevestigd zijn. Jij, Scary het spook van Halloween, moet daar natuurlijk een stokje voor steken. En zo lanceer je dus jouw queeste. De besturing legt de toegankelijkheid van het spel in ieder geval geen duimbreed in de weg. Je kan springen, zowel hard als zacht slaan met je basiswapen (welke je later kunt vervangen door betere), een luchtaanval of een dash uitvoeren en een uppercut uitdelen. Daarnaast heb je één speciale aanval (keuze uit drie types wanneer je het spel aanvat) welke alle vijanden op het scherm vernietigt. Zoals je wellicht al vermoedt, kun je deze kracht slechts sporadisch aanwenden, of het zou wel heel erg makkelijk zijn.

De combat nodigt helemaal niet uit tot nadenken.

Toch wordt het steeds duidelijker dat de besturing op meerdere vlakken zijn beperkingen heeft. Geen enkele van je acties kunnen na het indrukken van de knop geannuleerd worden, en je kan vreemd genoeg door alle vijanden heen dashen. Dat gegeven limiteert de mogelijke speelwijzen helaas enorm, laat staan dat er nog een bepaalde tactiek overwogen moet worden. Hoe de vijanden een kopje kleiner maken, welke vijanden eerst aanpakken: het blijkt allemaal niet uit te maken. Gewoon afwisselend rammen op de knoppen om te slaan en te glijden volstaat in de meeste gevallen om verder te geraken. Kortom, de combat nodigt helemaal niet uit tot nadenken, want alles draait er om snelheid van uitvoering. Daarbij komt nog dat het spel al erg snel voor de makkelijkste manier gaat om de moeilijkheidsgraad kunstmatig op te drijven. Namelijk door tientallen vijanden op je af te sturen, in plaats van gewoon eens wat slimmere. Dit maakt het alleen maar een extra jammere zaak voor de gameplay.

Ietwat willekeurig, maar vooral vervelend​

Elke run levert je waardevol materiaal op, welke je na afroming kan inzetten om HallowTown te herstellen en op die manier later interessantere upgrades te bemachtigen in de heropgebouwde winkels. Althans in theorie. Want in de praktijk zijn er erg weinig zo’n items te vinden en je kan er ook maar een beperkt aantal met je meezeulen, tot je weer maar eens sterft. Ook wat betreft het ontdekken van voorwerpen die je krachten kunnen doen herstellen, is het povertjes gesteld. Doorgaans krijg je al je health terug na het verslaan van een baas, maar dan moet je eerst zover zien te geraken natuurlijk. Als een schrale troost dan voor een keer een pluspunt mag zijn, is het wel dat er slechts een gering aantal bazen moet bekampt worden in deze game.

Alles begint zich op den duur zodanig te herhalen, dat het vervelend wordt.

Nadat je het loodje legt, dien je het spel helemaal opnieuw te beginnen. Precies zoals het een typische roguelite betaamt. Je verliest dus ook alles, behalve de permanent gemaakte progressie, welke je doorgaans pas bekomt na het verslaan van een of andere baas. Gelukkig wordt de lineaire, eerder verticale wereld zelf toch ietwat willekeurig gegenereerd, net als de vijanden en items welke erin te vinden zijn. Ik zeg bewust “ietwat”, want na een tijdje begint toch wel op te vallen dat je exact datzelfde level design, verdacht gelijkaardige achtergronden evenals identiek dezelfde groepjes vijanden tegenkomt. Zelfs de soundtrack die ik initieel wel geslaagd spookachtig vond, begint daarna ferm te vervelen.

Conclusie

Al heeft Death or Treat enkele knappe omgevingen voor jou in petto met zijn donkere fabrieken, sinistere begraafplaatsen en griezelige bossen, helaas blijkt het spel gewoon onvoldoende in zijn mars te hebben om je lang bezig te kunnen houden. Death or Treat mist diepte op gelijk welk vlak, waardoor het nooit meer wordt dan een erg eenzijdige tot zelfs vervelende benadering van het roguelite-genre.

Pro

• Leuke art style
• Toegankelijke, herkenbare besturing

Con

• Te beperkt en onzorgvuldig uitgewerkt in al zijn facetten
• Enorm repetitief
• Kort

5

Over

Beschikbaar vanaf

11 mei 2023

Gespeeld op

1. PC

Beschikbaar op

1. Nintendo Switch
2. PC
3. PlayStation 4
4. PlayStation 5
5. Xbox One
6. Xbox Series X|S

Genre

1. Action
2. Hack and slash
3. Roguelike

Ontwikkelaar

1. Saona Studios

Uitgever

1. Hawthorn Games
2. Perp Games
3. Saona Studios

Website

Officiële website

Partnerlink

Koop hier en steun ons!