Conway: Disappearance at Dahlia View is een detectiveverhaal over een gepensioneerde, aan een rolstoel gekluisterde privédetective, Robert Conway genaamd. Deze man besluit zijn diensten aan te bieden, of eerder op te dringen, aan zijn buurman wanneer die zijn achtjarig dochtertje wordt ontvoerd. En volgens Conway moet de dader tussen de directe buren gezocht worden. Niemand is echter echt blij met deze nieuwsgierige man, zelfs zijn dochter niet. Zij werkt bij de politie en ondervindt enkel hinder van haar vader. Om al direct iets weg te geven: ik kan haar geen ongelijk geven.
Je kan al begrijpen dat in dit verhaal niet veel actie voorkomt. Of toch geen actie in de vorm van gevechten. Je bent nu eenmaal een oude man die zich in een rolstoel voortbeweegt en dat gaat niet vlot. Sowieso rijdt zo’n ding al niet snel en je blijft ook nog eens overal achter haperen. Even een spurtje zetten, zit er ook niet in, dus alles gaat maar traag vooruit. Gelukkig is dit oude stadje wel rolstoelvriendelijk gebouwd, want drie vierde van de gebouwen bezit een lift. Hoe gemakkelijk.
Geloven doe je maar in de kerk
Spijtig genoeg hapert niet alleen de rolstoel. Echt blij word je niet van dit spel. Buiten het feit dat je karakter al niet de aangenaamste persoon is, schort er heel wat aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Een oude man die bij nacht inbreekt bij verschillende buren, overal lichten laat branden en rommel achterlaat, maar niemand merkt het? Of wat met generatoren en pompen opzetten, krakende garagedeuren openen, en liften gebruiken terwijl de eigenaar thuis is, maar toch reageert er niemand? En zelfs als hij betrapt wordt, vindt men het blijkbaar oké en gaat men hem zelfs helpen in sommige gevallen. Heel geloofwaardig komt het niet over en dat nam toch wat van de sfeer weg.
Ook de camerapunten laten te wensen over. Deze bestaan uit vaste punten waardoor onze detective regelmatig vast komt te zitten, er objecten of deuren niet zichtbaar zijn of je zelfs niet weet waar je personage juist zit. Vooral als je door een deur gaat, kan het zijn dat je ineens in de andere kamer bent – wat logisch is – maar je niet weet waar je eigenlijk bent, want je ziet noch de deur, noch je personage. En dan was het een kwestie van op wasd-knoppen blijven rammen in de hoop dat ik op een bepaald moment toch de goede richting koos en ik ineens vanuit een bepaalde hoek tevoorschijn kwam.
Houdt het dan nooit op?
Spijtig genoeg houdt de negativiteit daar niet bij op, want heel de game is bugged as hell. Hoeveel keer een scene bij mij vast zat en ik terug moest herstarten, ik ben de tel kwijtgeraakt. Inventory-items die vroegtijdig verschenen of gewoon verdwenen waardoor je niet verder kon of al voorop liep wat weer andere problemen gaf. Voorwerpen die je door middel van hold and drag geopend had en vanzelf weer sloten, waarna je er niets meer mee kon doen. Of wat met je beeld dat om een of andere reden ineens onscherp of donker werd of gewoon hele sequenties die niet in de juiste volgorde afspeelden of zichzelf herhaalden? De variatie aan bugs was de moeite. En bij de laatste verdachte heb ik het zelf moeten opgeven omdat het niet meer speelbaar was.
Heel erg natuurlijk, vooral omdat het verhaal zelf intrigerend is. Dat blijkt uit het feit dat ik maar bleef herstarten en steeds weer probeerde verder te gaan ondanks de bugs. Je hoofdpersonage is niet de meest aangename persoon, maar dat geldt evengoed voor je buren want ze zijn van hetzelfde kaliber en ze voelen allemaal als verdacht aan. Ze hebben dan ook allemaal hun donkere geheimen en je wil weten wat er nu juist aan de hand is. Het ontrafelen van die geheimen aan de hand van de puzzels is trouwens niet te moeilijk. De voorwerpen die je vindt, kunnen bijna altijd direct gebruikt worden en/of bevinden zich in de buurt van waar je het moet gebruiken en belangrijke tekst wordt in de verf gezet.
Je kan al begrijpen dat in dit verhaal niet veel actie voorkomt. Of toch geen actie in de vorm van gevechten. Je bent nu eenmaal een oude man die zich in een rolstoel voortbeweegt en dat gaat niet vlot. Sowieso rijdt zo’n ding al niet snel en je blijft ook nog eens overal achter haperen. Even een spurtje zetten, zit er ook niet in, dus alles gaat maar traag vooruit. Gelukkig is dit oude stadje wel rolstoelvriendelijk gebouwd, want drie vierde van de gebouwen bezit een lift. Hoe gemakkelijk.
Geloven doe je maar in de kerk
Spijtig genoeg hapert niet alleen de rolstoel. Echt blij word je niet van dit spel. Buiten het feit dat je karakter al niet de aangenaamste persoon is, schort er heel wat aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Een oude man die bij nacht inbreekt bij verschillende buren, overal lichten laat branden en rommel achterlaat, maar niemand merkt het? Of wat met generatoren en pompen opzetten, krakende garagedeuren openen, en liften gebruiken terwijl de eigenaar thuis is, maar toch reageert er niemand? En zelfs als hij betrapt wordt, vindt men het blijkbaar oké en gaat men hem zelfs helpen in sommige gevallen. Heel geloofwaardig komt het niet over en dat nam toch wat van de sfeer weg.
Echt blij word je niet van dit spel.
Ook de camerapunten laten te wensen over. Deze bestaan uit vaste punten waardoor onze detective regelmatig vast komt te zitten, er objecten of deuren niet zichtbaar zijn of je zelfs niet weet waar je personage juist zit. Vooral als je door een deur gaat, kan het zijn dat je ineens in de andere kamer bent – wat logisch is – maar je niet weet waar je eigenlijk bent, want je ziet noch de deur, noch je personage. En dan was het een kwestie van op wasd-knoppen blijven rammen in de hoop dat ik op een bepaald moment toch de goede richting koos en ik ineens vanuit een bepaalde hoek tevoorschijn kwam.
Houdt het dan nooit op?
Spijtig genoeg houdt de negativiteit daar niet bij op, want heel de game is bugged as hell. Hoeveel keer een scene bij mij vast zat en ik terug moest herstarten, ik ben de tel kwijtgeraakt. Inventory-items die vroegtijdig verschenen of gewoon verdwenen waardoor je niet verder kon of al voorop liep wat weer andere problemen gaf. Voorwerpen die je door middel van hold and drag geopend had en vanzelf weer sloten, waarna je er niets meer mee kon doen. Of wat met je beeld dat om een of andere reden ineens onscherp of donker werd of gewoon hele sequenties die niet in de juiste volgorde afspeelden of zichzelf herhaalden? De variatie aan bugs was de moeite. En bij de laatste verdachte heb ik het zelf moeten opgeven omdat het niet meer speelbaar was.
De variatie aan bugs was de moeite.
Heel erg natuurlijk, vooral omdat het verhaal zelf intrigerend is. Dat blijkt uit het feit dat ik maar bleef herstarten en steeds weer probeerde verder te gaan ondanks de bugs. Je hoofdpersonage is niet de meest aangename persoon, maar dat geldt evengoed voor je buren want ze zijn van hetzelfde kaliber en ze voelen allemaal als verdacht aan. Ze hebben dan ook allemaal hun donkere geheimen en je wil weten wat er nu juist aan de hand is. Het ontrafelen van die geheimen aan de hand van de puzzels is trouwens niet te moeilijk. De voorwerpen die je vindt, kunnen bijna altijd direct gebruikt worden en/of bevinden zich in de buurt van waar je het moet gebruiken en belangrijke tekst wordt in de verf gezet.
Conclusie
Het verhaal op zich is intrigerend en de puzzels niet te moeilijk. Spijtig genoeg is de geloofwaardigheid van het hoofdpersonage miniem, want een bejaarde in een rolstoel die inbreekt en rond sluipt in huizen komt niet echt als stil en efficiënt over. Maar het ergste zijn de bugs, die alles om zeep helpen. Ik heb tientallen keren mijn spel moeten herladen en op het laatste hielp dat zelfs niet meer. Hadden deze er niet geweest, zou ik het spel aanraden aan mensen die van dit genre houden, maar nu zou ik er toch even van weg blijven. Een onvoldoende vanwege de hoeveelheid bugs dus.
Pro
- De geheimen van de buren zijn intrigerend
- Puzzels zijn doenbaar
Con
- De geloofwaardigheid van het hoofdpersonage
- De vaste camerapunten
- Bugs
- Nog meer bugs
4
Over
Beschikbaar vanaf
2 oktober 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Ontwikkelaar
- White Paper Games
Uitgever
- Sold Out
