Op 25 mei wordt een bio-mutant op de wereld losgelaten, en wat voor één. Biomutant is een fabelachtige, post-apocalyptische, open-world RPG met een uniek gevechtssysteem waarbij je via mêlee, speciale mutantenkrachten en al schietend de wereld probeert te redden van de Worldeaters. De game is vanaf morgen verkrijgbaar voor PlayStation 4, Xbox One en pc. Ik had het genoegen om de press-reviewversie enkele weken op voorhand te mogen uittesten, en dat dit wel degelijk een genoegen was, zal al snel blijken in deze review!
Zelf ben ik enorme fan van RPG en open-world. Het hoeft dus niet te verbazen dat onder meer The Elder Scrolls en Fallout tot mijn meest favoriete videogameseries behoren. Daarom was ik evenzeer enthousiast om met Biomutant aan de slag te gaan. Al kruip je in deze game dan wel in de huid van een harig, gemuteerd beest dat wat doet denken aan een chinchilla die op zijn achterpoten loopt, toch zagen de teaser trailers er veelbelovend uit.
Enorm veel keuzemogelijkheden
Na het lanceren van de game valt alvast één ding op: wat je character betreft, is er een enorme keuze in Biomutant. Te beginnen met je ras. Ga je voor een Primal, Dumdon, Rex, Hyla, Fip of een Murgel? Elk hebben ze hun karakteristieke vitaliteit (health en armor), kracht (van de mêlee), intellect (aantal ki-energie en regeneratie ervan), behendigheid (zoals bewegingssnelheid), charisma (onderhandelen) en geluk/toeval (kansen op kritieke hits en betere loot). En ja, je kunt ook een custom build maken. Hiervoor dien je de voornoemde genetische eigenschappen in te stellen op een roos of je laat de willekeur beslissen.
Ik dacht na het instellen van zowel mijn genetische weerstand, vacht, vorm als hoofd- en detailkleur, dat ik zo goed als klaar was om erin te vliegen. Gek genoeg kwam dan pas het menu tevoorschijn waar je een klasse moet uitkiezen. Kort samengevat, maar niet te onderschatten want enorm relevant voor de gevechtsstijl, is er keuze tussen een Dead Eye (de schurk), Commando (soort elite soldaat), Psi-freak (de tovenaar), Saboteur (zwaardvechter) of de Sentinel (met magische staf). Elk van deze characters heeft tevens zijn eigen mysterieuze achtergrondverhaal, en dit verder uitspitten is één van de drie belangrijke onderdelen van de hoofdopdracht van de game.
Een verhaal over volksoorlog en een Levensboom
Met de andere twee onderdelen van de hoofdmissie krijg je overigens ook heel snel te maken. Er zijn zes stammen in de Nieuwe Wereld, die allemaal met elkaar in oorlog zijn. Her en der hebben deze elk hun buitenposten neergepoot. Via een bezoek aan de leider van zo’n clan, kun je een exclusieve alliantie met hen sluiten. Wanneer je dan een andere stam hun buitenposten verovert - door de daar aanwezige vijanden te verslaan – word je meer en meer geliefd binnen ‘jouw’ stam. Dit deed me terugdenken aan het reputatiesysteem van Fallout New Vegas. De game stelt je ook herhaaldelijk voor de keuze tussen goed en kwaad. Meteen al vanaf het begin, uitgebeeld via twee duiveltjes in je hoofd die met elkaar discussiëren, moet je aangeven of je gaat voor de ‘donkere kant‘, of de ‘verlichte kant’. Dit is je Aura, de innerlijke balans welke impact heeft tijdens de interacties met anderen. Door bij de anderen goede of slechte dingen te doen, krijg je namelijk PSI-punten waarmee je speciale krachten kan vrijspelen, welke ik later toelicht.
Daarnaast hoor je al vlug de verhalen over de Levensboom. Dit is een enorme magische boom die midden in de wereld staat en die alle wezens in de Nieuwe Wereld leven geeft via zijn gigantische wortels. De boom en aldus de ganse wereld zijn echter in gevaar doordat de Worldeaters, vervaarlijke kolossen met lange tanden, de wortels willen doorbijten. Enkel wanneer deze vijanden verslagen worden, kan de Levensboom herstellen en kan het leven verder blijven bestaan. Alle Worldeaters verslaan en zo de wereld redden is dus de derde en laatste hoofdopdracht. Maar, eveneens belangrijk om te vermelden, bepaalde van de stammen willen net de Levensboom vernietigd zien en de Worldeaters hun gang laten gaan. Ook dat is een keuze in Biomutant, en dan nog steeds geen definitieve. Je kunt namelijk op elk moment een stam terug verlaten en bij een andere aansluiten, waardoor je doelen opnieuw ingesteld worden. Zo heb je als speler volledig impact op het einddoel van je eigen game. Prachtig toch?
Heerlijke gameplay, combat en mechanics
Over naar de gameplay nu. De basics van het voortbewegen heb je snel onder de knie en hetzelfde geldt voor de Wung-Fu. Dat is namelijk de naam van de gevechtsstijl van je biomutant, welke trouwens wat deed denken aan deze uit de Batman Arkham-serie. Bij de makkelijker om te leggen vijanden heb je de keuze tussen mêlee met je vuisten of een wapen, ofwel dien je hen een giftige beet toe. Daarnaast kun je schieten vanop afstand voor wanneer het gevecht te chaotisch wordt, of voor wanneer er een kolos tussen loopt die jou van dichtbij zo tot moes slaat. De ammunitie wordt trouwens telkens vanzelf bijgevuld wanneer deze op is, dat is alweer een zorg minder. Heel zelden zijn er ook Quick Time Events, meestal in de belangrijkste vechtscènes. De vijandelijke aanvallen kun je blokkeren wanneer je een soort bliksem ziet flitsen boven hun hoofd net vooraleer ze toeslaan, ofwel ontwijk je ze. Dat laatste kost je dan wel wat Ki-energie (je blauwe meter), net als het zwemmen, de mutaties en de speciale aanvallen. Zeker deze speciale aanvallen vergen best wat geheugentraining en oefening, want ze zijn gebaseerd op knoppencombinaties en volgorde van indrukken. Wanneer je ze echter perfect uitvoert, beland je in de Super Wung-Fu-staat. In deze staat kun je grote schade aanrichten en gelukkig zijn deze superaanvallen terug makkelijker toe te passen. Voor iemand die wat onhandig is met een controller, miste ik wel een optie om je mêlee-aanval vast te zetten op een specifieke vijand en auto-aim voor het schieten.
De mutatie-aanvallen, verdeeld over biogenetics en PSI-krachten, vond ik persoonlijk heel cool. Na deze vrij te spelen kun je zelf instellen welke vier aanvallen je verder wil gebruiken, namelijk door er een specifieke knop aan toe te wijzen. Mogelijkheden zijn het spuwen van een giftig slijm, plaatsen van paddenstoelen als trampolines, het loslaten van radioactieve slierten, je verplaatsen in een spoor van vuur, teleport, enzoverder. Dit kost allemaal wel Ki-energie en deze regenereert enkel vanzelf wanneer je niet in een gevecht verwikkeld zit. Tijdens de combat dien je hiervoor dus gebruik te maken van de zogenaamde regen packs, net zoals je voor het te helen ook specifieke packs en consumables hebt. Als de statistieken van je geluk/toeval meevallen, of wanneer je graag de omgeving verkent met het oog op loot, kun je mooie add-ons krijgen voor crafting of voor het upgraden van wapens of armor. Zoals in nagenoeg alle RPG-spellen tegenwoordig, krijg je ook in Biomutant XP-punten na het voltooien van bepaalde opdrachten, waarna je een level up kunt doen. Hierdoor krijg je weer upgrade-points, welke je kunt inzetten voor je Perks (je passieve krachten). Spelers die graag de tellers van hun krachten, wapens en uitrusting altijd op het hoogste cijfer hebben voor hun specifieke gevechtsstijl, zullen in deze game dus zeker aan hun trekken komen.
Prachtige wereld, beperkte interactie, minimaal puzzelen
Wanneer je samen met je vriend Automaton - een sprinkhaan gemaakt van afval - voor het eerst losgelaten wordt in de Nieuwe Wereld, merk je wat voor een prachtige omgeving het is. De kleurencontrasten zijn ronduit betoverend en de uitgestrekte vlakten, bossen, bergen, grotten, rivieren, … nodigen je allemaal uit om verkend te worden. De begeleidende muziek is ook knap. Je kunt echter niet overal meteen naartoe. Er zijn een aantal Hazard Zones die bijvoorbeeld ofwel radioactief zijn, je kunnen verbranden of verstikkend werken. Kortom, je zal eerst speciaal gerief dienen te vinden om er te overleven tijdens de passage. In die zin is de game wel nog steeds een stukje lineair en dus niet volledig open-world. Heel af en toe dien je een puzzel op te lossen om verder te geraken, steeds via een soort schakeldiagram. Ik vond dit type puzzels een beetje onorigineel en weinig uitdagend, maar dit deed evenwel geen afbreuk aan de ervaring. De focus van de game ligt dan ook duidelijk op de verkenning van de omgeving en manieren zoeken hoe ergens te geraken. Een aangename verrassing was het zeker toen ik ontdekte dat er zelfs oproepbare mounts in Biomutant te vinden zijn. Zo heb je bijvoorbeeld de gnoat, welke je wel eerst moet voederen vooraleer hij wil vooruitgaan. Dit maakt het voortbewegen in de wereld alweer een pak gevarieerder.
Een belangrijk minpuntje voor mij is dat het verhaal verteld wordt door slechts één persoon. Je hoort namelijk tijdens de interactie met npc’s altijd een soort brabbeltaaltje, waarna telkens dezelfde tolk vertaalt wat ze vertellen. Dat niet elk personage zijn eigen verstaanbare stem gekregen heeft, vind ik wel wat jammer, want dit maakt de diverse figuren wel wat minder uniek. Tijdens de dialogen met de npc's die je quests bezorgen, krijg je vaak twee of drie interactieve antwoordkeuzes die elk impact kunnen hebben, naargelang je stats. Op bepaalde momenten zijn er ook speelbare flashbacks naar je jeugd. Zo keer je onder meer terug naar de tijd toen jouw Mooma je onderrichtte in de Wung-Fu of het moment waarop je leerde zwemmen. Kortom, inhoudelijk is Biomutant even diep als de Nieuwe Wereld omvangrijk is, precies wat ik ervan verwacht had. Dit is een game die je heel lang zal bezighouden, omdat er altijd iets nieuws te ontdekken valt!
Zelf ben ik enorme fan van RPG en open-world. Het hoeft dus niet te verbazen dat onder meer The Elder Scrolls en Fallout tot mijn meest favoriete videogameseries behoren. Daarom was ik evenzeer enthousiast om met Biomutant aan de slag te gaan. Al kruip je in deze game dan wel in de huid van een harig, gemuteerd beest dat wat doet denken aan een chinchilla die op zijn achterpoten loopt, toch zagen de teaser trailers er veelbelovend uit.
Enorm veel keuzemogelijkheden
Na het lanceren van de game valt alvast één ding op: wat je character betreft, is er een enorme keuze in Biomutant. Te beginnen met je ras. Ga je voor een Primal, Dumdon, Rex, Hyla, Fip of een Murgel? Elk hebben ze hun karakteristieke vitaliteit (health en armor), kracht (van de mêlee), intellect (aantal ki-energie en regeneratie ervan), behendigheid (zoals bewegingssnelheid), charisma (onderhandelen) en geluk/toeval (kansen op kritieke hits en betere loot). En ja, je kunt ook een custom build maken. Hiervoor dien je de voornoemde genetische eigenschappen in te stellen op een roos of je laat de willekeur beslissen.
Ik dacht dat ik klaar was met mijn build, tot de klassen kwamen.
Ik dacht na het instellen van zowel mijn genetische weerstand, vacht, vorm als hoofd- en detailkleur, dat ik zo goed als klaar was om erin te vliegen. Gek genoeg kwam dan pas het menu tevoorschijn waar je een klasse moet uitkiezen. Kort samengevat, maar niet te onderschatten want enorm relevant voor de gevechtsstijl, is er keuze tussen een Dead Eye (de schurk), Commando (soort elite soldaat), Psi-freak (de tovenaar), Saboteur (zwaardvechter) of de Sentinel (met magische staf). Elk van deze characters heeft tevens zijn eigen mysterieuze achtergrondverhaal, en dit verder uitspitten is één van de drie belangrijke onderdelen van de hoofdopdracht van de game.
Een verhaal over volksoorlog en een Levensboom
Met de andere twee onderdelen van de hoofdmissie krijg je overigens ook heel snel te maken. Er zijn zes stammen in de Nieuwe Wereld, die allemaal met elkaar in oorlog zijn. Her en der hebben deze elk hun buitenposten neergepoot. Via een bezoek aan de leider van zo’n clan, kun je een exclusieve alliantie met hen sluiten. Wanneer je dan een andere stam hun buitenposten verovert - door de daar aanwezige vijanden te verslaan – word je meer en meer geliefd binnen ‘jouw’ stam. Dit deed me terugdenken aan het reputatiesysteem van Fallout New Vegas. De game stelt je ook herhaaldelijk voor de keuze tussen goed en kwaad. Meteen al vanaf het begin, uitgebeeld via twee duiveltjes in je hoofd die met elkaar discussiëren, moet je aangeven of je gaat voor de ‘donkere kant‘, of de ‘verlichte kant’. Dit is je Aura, de innerlijke balans welke impact heeft tijdens de interacties met anderen. Door bij de anderen goede of slechte dingen te doen, krijg je namelijk PSI-punten waarmee je speciale krachten kan vrijspelen, welke ik later toelicht.
Daarnaast hoor je al vlug de verhalen over de Levensboom. Dit is een enorme magische boom die midden in de wereld staat en die alle wezens in de Nieuwe Wereld leven geeft via zijn gigantische wortels. De boom en aldus de ganse wereld zijn echter in gevaar doordat de Worldeaters, vervaarlijke kolossen met lange tanden, de wortels willen doorbijten. Enkel wanneer deze vijanden verslagen worden, kan de Levensboom herstellen en kan het leven verder blijven bestaan. Alle Worldeaters verslaan en zo de wereld redden is dus de derde en laatste hoofdopdracht. Maar, eveneens belangrijk om te vermelden, bepaalde van de stammen willen net de Levensboom vernietigd zien en de Worldeaters hun gang laten gaan. Ook dat is een keuze in Biomutant, en dan nog steeds geen definitieve. Je kunt namelijk op elk moment een stam terug verlaten en bij een andere aansluiten, waardoor je doelen opnieuw ingesteld worden. Zo heb je als speler volledig impact op het einddoel van je eigen game. Prachtig toch?
Heerlijke gameplay, combat en mechanics
Over naar de gameplay nu. De basics van het voortbewegen heb je snel onder de knie en hetzelfde geldt voor de Wung-Fu. Dat is namelijk de naam van de gevechtsstijl van je biomutant, welke trouwens wat deed denken aan deze uit de Batman Arkham-serie. Bij de makkelijker om te leggen vijanden heb je de keuze tussen mêlee met je vuisten of een wapen, ofwel dien je hen een giftige beet toe. Daarnaast kun je schieten vanop afstand voor wanneer het gevecht te chaotisch wordt, of voor wanneer er een kolos tussen loopt die jou van dichtbij zo tot moes slaat. De ammunitie wordt trouwens telkens vanzelf bijgevuld wanneer deze op is, dat is alweer een zorg minder. Heel zelden zijn er ook Quick Time Events, meestal in de belangrijkste vechtscènes. De vijandelijke aanvallen kun je blokkeren wanneer je een soort bliksem ziet flitsen boven hun hoofd net vooraleer ze toeslaan, ofwel ontwijk je ze. Dat laatste kost je dan wel wat Ki-energie (je blauwe meter), net als het zwemmen, de mutaties en de speciale aanvallen. Zeker deze speciale aanvallen vergen best wat geheugentraining en oefening, want ze zijn gebaseerd op knoppencombinaties en volgorde van indrukken. Wanneer je ze echter perfect uitvoert, beland je in de Super Wung-Fu-staat. In deze staat kun je grote schade aanrichten en gelukkig zijn deze superaanvallen terug makkelijker toe te passen. Voor iemand die wat onhandig is met een controller, miste ik wel een optie om je mêlee-aanval vast te zetten op een specifieke vijand en auto-aim voor het schieten.
De mutatie-aanvallen, verdeeld over biogenetics en PSI-krachten, vond ik persoonlijk heel cool. Na deze vrij te spelen kun je zelf instellen welke vier aanvallen je verder wil gebruiken, namelijk door er een specifieke knop aan toe te wijzen. Mogelijkheden zijn het spuwen van een giftig slijm, plaatsen van paddenstoelen als trampolines, het loslaten van radioactieve slierten, je verplaatsen in een spoor van vuur, teleport, enzoverder. Dit kost allemaal wel Ki-energie en deze regenereert enkel vanzelf wanneer je niet in een gevecht verwikkeld zit. Tijdens de combat dien je hiervoor dus gebruik te maken van de zogenaamde regen packs, net zoals je voor het te helen ook specifieke packs en consumables hebt. Als de statistieken van je geluk/toeval meevallen, of wanneer je graag de omgeving verkent met het oog op loot, kun je mooie add-ons krijgen voor crafting of voor het upgraden van wapens of armor. Zoals in nagenoeg alle RPG-spellen tegenwoordig, krijg je ook in Biomutant XP-punten na het voltooien van bepaalde opdrachten, waarna je een level up kunt doen. Hierdoor krijg je weer upgrade-points, welke je kunt inzetten voor je Perks (je passieve krachten). Spelers die graag de tellers van hun krachten, wapens en uitrusting altijd op het hoogste cijfer hebben voor hun specifieke gevechtsstijl, zullen in deze game dus zeker aan hun trekken komen.
Prachtige wereld, beperkte interactie, minimaal puzzelen
Wanneer je samen met je vriend Automaton - een sprinkhaan gemaakt van afval - voor het eerst losgelaten wordt in de Nieuwe Wereld, merk je wat voor een prachtige omgeving het is. De kleurencontrasten zijn ronduit betoverend en de uitgestrekte vlakten, bossen, bergen, grotten, rivieren, … nodigen je allemaal uit om verkend te worden. De begeleidende muziek is ook knap. Je kunt echter niet overal meteen naartoe. Er zijn een aantal Hazard Zones die bijvoorbeeld ofwel radioactief zijn, je kunnen verbranden of verstikkend werken. Kortom, je zal eerst speciaal gerief dienen te vinden om er te overleven tijdens de passage. In die zin is de game wel nog steeds een stukje lineair en dus niet volledig open-world. Heel af en toe dien je een puzzel op te lossen om verder te geraken, steeds via een soort schakeldiagram. Ik vond dit type puzzels een beetje onorigineel en weinig uitdagend, maar dit deed evenwel geen afbreuk aan de ervaring. De focus van de game ligt dan ook duidelijk op de verkenning van de omgeving en manieren zoeken hoe ergens te geraken. Een aangename verrassing was het zeker toen ik ontdekte dat er zelfs oproepbare mounts in Biomutant te vinden zijn. Zo heb je bijvoorbeeld de gnoat, welke je wel eerst moet voederen vooraleer hij wil vooruitgaan. Dit maakt het voortbewegen in de wereld alweer een pak gevarieerder.
Dit is een omvangrijke game, die je heel lang zal bezighouden.
Een belangrijk minpuntje voor mij is dat het verhaal verteld wordt door slechts één persoon. Je hoort namelijk tijdens de interactie met npc’s altijd een soort brabbeltaaltje, waarna telkens dezelfde tolk vertaalt wat ze vertellen. Dat niet elk personage zijn eigen verstaanbare stem gekregen heeft, vind ik wel wat jammer, want dit maakt de diverse figuren wel wat minder uniek. Tijdens de dialogen met de npc's die je quests bezorgen, krijg je vaak twee of drie interactieve antwoordkeuzes die elk impact kunnen hebben, naargelang je stats. Op bepaalde momenten zijn er ook speelbare flashbacks naar je jeugd. Zo keer je onder meer terug naar de tijd toen jouw Mooma je onderrichtte in de Wung-Fu of het moment waarop je leerde zwemmen. Kortom, inhoudelijk is Biomutant even diep als de Nieuwe Wereld omvangrijk is, precies wat ik ervan verwacht had. Dit is een game die je heel lang zal bezighouden, omdat er altijd iets nieuws te ontdekken valt!
Conclusie
Biomutant lost de verwachtingen in en is een topgame geworden. Iets van deze diepte en omvang hebben we dit jaar nog bijna niet gezien, en nu de game de kwaliteitstest met glans doorstaan heeft, is deze een uitermate welkome toevoeging aan de RPG-collectie. Enkel jammer van de stemmen, maar voor de rest verdient Biomutant op alle vlakken een hoge score. Prachtige omgevingen, uitgebreide keuze- en buildmogelijkheden, een supergevarieerde combat, een inhoudelijk rijp verhaal, ... dit benadert gewoon de must-have-categorie.
Pro
- Prachtige beelden
- Enorm veel keuzes met impact
- Prima besturing en gameplay
- Gevarieerd op alle vlakken
Con
- Slechts één stemacteur
9
Over
Beschikbaar vanaf
25 mei 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Experiment 101
Uitgever
- THQ Nordic
Website
Forumlink
Laatst bewerkt door een moderator:
.
