Klein, maar uiterst fijn. Het is een omschrijving die perfect bij Aspire: Ina’s Tale past. Het brengt een compact avontuur gevuld met exploratie, puzzels en verwondering en doet dat drijvend op een verhaal dat subtiele empathie weet te vermengen met boeiende thema’s en personages. Heb ik net de conclusie van de review gebruikt als intro? Reken maar van yes, maar bij een game als dit is het dan ook belangrijk om er niet al te veel doekjes om te winden. Ina’s verhaal is er eentje dat het verdient om gespeeld te worden, en op de redenen daarvoor gaan we dieper in tijdens de review.
We maken kennis met een ontwakende Ina, een klein meisje waarnaar op mysterieuze wijze verwezen wordt als “heart”. De meid zit, net als vele andere stakkers, gevangen in de toren en droomt van de vrijheid. Het is de taak van de speler om Ina de obstakels om haar heen te laten overwinnen en op haar pad terug naar huis de gevaren van de toren te omzeilen.
De simpele pleziertjes
Aspire laat zich spelen als een 2D-platformer met een nogal simpele structuur. Het is de bedoeling dat je Ina langs de obstakels in de toren navigeert en dat komt dus grotendeels neer op kratten verschuiven, hendels overhalen of op touwen en ladders klimmen om de lichte puzzels die het spel je voorschotelt op te lossen. Veel uitdaging hoef je van dat alles eigenlijk niet te verwachten. Het is een erg toegankelijke game geworden die je erg weinig lastige uitdagingen voor de voeten gooit. Dat levert natuurlijk een munt met twee gezichten op. Aan de ene kant is het een game die iedereen vlot kan uitspelen en een lekkere flow heeft, maar het gebrek aan uitdaging zorgt er ook voor dat de toren nooit als de uitdagende gevangenis voelt die hij volgens het verhaal zou moeten zijn.
Het is niet zo dat de toren geen moeite doet om je te stoppen. Er zijn hinderlagen en vijanden die je proberen een halt toe te roepen, alleen heb je dus meer dan genoeg middelen om die het hoofd te bieden. Ina mag dan wel geen vechtersbaasje zijn, het betekent niet dat ze geen krachten heeft om in de strijd te werpen. Ina kan lichtbronnen manipuleren om vijanden op andere gedachten te brengen, schilden oproepen om zichzelf te beschermen en de vorm en positie van blokken aanpassen om op moeilijk te bereiken plaatsen te komen. Het voegt wat extra elementen aan de gameplay toe, maar complexe puzzels moet je er geenszins mee verwachten. Het is een eenvoudig klein spelletje dat een uurtje of drie van je tijd vraagt en niet veel meer dan dat.
De lat ligt laag, het niveau hoog
Waarom loop ik dan toch hoog op met de game, als er op vlak van gameplay nauwelijks een uitdaging te rapen valt? Omdat beste lezer, de lat af en toe eens wat lager mag liggen. Na een jaar vol Souls en andere Roguelikes die er op gebrand lijken het de speler zo zuur mogelijk te maken is een spelletje als dit gewoon een fijn tussendoortje. Het helpt uiteraard ook wonderwel dat wat de game ontbreekt qua diepgang op vlak van gameplay ruimschoots goedgemaakt wordt door de omkadering. Aspire vertelt een sprookje waarin Ina haar gevangenis probeert te ontvluchten en op haar klim niet alleen dingen over de toren leert, maar ook over zichzelf. Het is een verhaal dat zware thema’s als zelfopoffering, de tol van isolatie en het overwinnen van je angsten met zich meedraagt, maar het voelt nooit zwaarmoedig. De manier waarop het spel donkere thema’s in het verhaal verwerkt is subtiel en dat het dat allemaal weet te doen zonder gesproken dialogen maakt het des te sterker. Ina’s Tale weet verrassend veel te vertellen met weinig woorden.
Zij heeft stijl
De strik om dit cadeautje is uiteraard het audiovisuele aspect van de game. Aspire: Ina’s Tale heeft een grafische stijl die screenshots eigenlijk geen eer aandoen omdat veel van de game een spel van belichting is. In de onderste regionen van de toren is het nog kil en donker en krijg je een dof kleurenpalet geserveerd, maar eens je hoger op de toren komt of in de tuinen krijg je een schouwspel van kleuren, reflecties en lichteffecten dat behoorlijk wat indruk weet te maken. Zo mogelijk nog sterker is de muzikale omkadering die van een verrassend hoog niveau is. De orkestrale begeleiding is gevarieerd en constant passend bij de emoties van wat op het scherm gebeurt. Ina’s Tale mag dan misschien wat weinig substantie hebben wanneer het op gameplay aankomt, stijl heeft het in overvloed.
We maken kennis met een ontwakende Ina, een klein meisje waarnaar op mysterieuze wijze verwezen wordt als “heart”. De meid zit, net als vele andere stakkers, gevangen in de toren en droomt van de vrijheid. Het is de taak van de speler om Ina de obstakels om haar heen te laten overwinnen en op haar pad terug naar huis de gevaren van de toren te omzeilen.
De simpele pleziertjes
Aspire laat zich spelen als een 2D-platformer met een nogal simpele structuur. Het is de bedoeling dat je Ina langs de obstakels in de toren navigeert en dat komt dus grotendeels neer op kratten verschuiven, hendels overhalen of op touwen en ladders klimmen om de lichte puzzels die het spel je voorschotelt op te lossen. Veel uitdaging hoef je van dat alles eigenlijk niet te verwachten. Het is een erg toegankelijke game geworden die je erg weinig lastige uitdagingen voor de voeten gooit. Dat levert natuurlijk een munt met twee gezichten op. Aan de ene kant is het een game die iedereen vlot kan uitspelen en een lekkere flow heeft, maar het gebrek aan uitdaging zorgt er ook voor dat de toren nooit als de uitdagende gevangenis voelt die hij volgens het verhaal zou moeten zijn.
Dankzij de lage drempel is Aspire: Ina's Tale een ideale instaptitel voor jongere spelertjes.
Het is niet zo dat de toren geen moeite doet om je te stoppen. Er zijn hinderlagen en vijanden die je proberen een halt toe te roepen, alleen heb je dus meer dan genoeg middelen om die het hoofd te bieden. Ina mag dan wel geen vechtersbaasje zijn, het betekent niet dat ze geen krachten heeft om in de strijd te werpen. Ina kan lichtbronnen manipuleren om vijanden op andere gedachten te brengen, schilden oproepen om zichzelf te beschermen en de vorm en positie van blokken aanpassen om op moeilijk te bereiken plaatsen te komen. Het voegt wat extra elementen aan de gameplay toe, maar complexe puzzels moet je er geenszins mee verwachten. Het is een eenvoudig klein spelletje dat een uurtje of drie van je tijd vraagt en niet veel meer dan dat.
De lat ligt laag, het niveau hoog
Waarom loop ik dan toch hoog op met de game, als er op vlak van gameplay nauwelijks een uitdaging te rapen valt? Omdat beste lezer, de lat af en toe eens wat lager mag liggen. Na een jaar vol Souls en andere Roguelikes die er op gebrand lijken het de speler zo zuur mogelijk te maken is een spelletje als dit gewoon een fijn tussendoortje. Het helpt uiteraard ook wonderwel dat wat de game ontbreekt qua diepgang op vlak van gameplay ruimschoots goedgemaakt wordt door de omkadering. Aspire vertelt een sprookje waarin Ina haar gevangenis probeert te ontvluchten en op haar klim niet alleen dingen over de toren leert, maar ook over zichzelf. Het is een verhaal dat zware thema’s als zelfopoffering, de tol van isolatie en het overwinnen van je angsten met zich meedraagt, maar het voelt nooit zwaarmoedig. De manier waarop het spel donkere thema’s in het verhaal verwerkt is subtiel en dat het dat allemaal weet te doen zonder gesproken dialogen maakt het des te sterker. Ina’s Tale weet verrassend veel te vertellen met weinig woorden.
Zij heeft stijl
De strik om dit cadeautje is uiteraard het audiovisuele aspect van de game. Aspire: Ina’s Tale heeft een grafische stijl die screenshots eigenlijk geen eer aandoen omdat veel van de game een spel van belichting is. In de onderste regionen van de toren is het nog kil en donker en krijg je een dof kleurenpalet geserveerd, maar eens je hoger op de toren komt of in de tuinen krijg je een schouwspel van kleuren, reflecties en lichteffecten dat behoorlijk wat indruk weet te maken. Zo mogelijk nog sterker is de muzikale omkadering die van een verrassend hoog niveau is. De orkestrale begeleiding is gevarieerd en constant passend bij de emoties van wat op het scherm gebeurt. Ina’s Tale mag dan misschien wat weinig substantie hebben wanneer het op gameplay aankomt, stijl heeft het in overvloed.
Conclusie
Klein, maar uiterst fijn. Dat is dus nog steeds de omschrijving die perfect bij Aspire: Ina’s Tale past. Het brengt een compact avontuur van enkele uurtjes gevuld met exploratie, lichte puzzels en verwondering en doet dat drijvend op een verhaal dat op subtiele wijze heftige thema’s weet te vermengen met speelse onschuld. Dat de game erg laagdrempelig is wat uitdagingen betreft kan voor sommigen een minpunt zijn, maar de adembenemend mooie omkadering maakt veel goed. Ina’s verhaal verdient het om beleefd te worden.
Pro
- Uiterst sfeervolle presentatie
- Brengt volwassen thema's op een subtiele, kinderlijke wijze
- Lage moeilijkheidsgraad en korte speelduur maakt het perfect als tussendoortje of voor onervaren gamers
Con
- Uitdagingen moet je niet verwachten
8
Over
Beschikbaar vanaf
17 december 2021
Gespeeld op
- PC
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Wondernaut Studio
Uitgever
- Untold Games
Website
Laatst bewerkt:
