Rage Quit: het laten vallen van een game in een vlaag van frustratie. Komt vaak voor bij het net niet behalen van een belangrijk objectief of herhaaldelijk falen in het verslaan van een eindbaas. Gaat vaak gepaard met een verschrompelend ego en stuitend gevoel van tijdverlies. Gaat soms gepaard met het gooien van controllers naar televisieschermen. Tevens ook de naam van een nieuwe terugkerende reeks op BeyondGaming. Welke games wisten donkere gevoelens van razernij of bittere teleurstelling op te wekken bij de redactie?
Kerstavond 2009: de tiener die ik was, keek uit naar wat die oude man met zijn witte baard dat jaar weer voor mij in petto had. Vol verwachting opende ik het eerste pakje en werd ik verblijd met Batman: Arkham Asylum. Geslaagde superheldengames waren toen nog schaars en het Marvel Cinematic Universe stond nog in de kinderschoenen. Ik had ontzettend veel zin om met deze vleermuisman het leven van de Joker op zijn kop te zetten. Er lag echter nog een pakje te blinken dat aan mij toebehoorde, maar mijn verbazing was groot toen de Collector's Edition van Batman: Arkham Asylum tevoorschijn kwam na het verscheuren van het inpakpapier. Blijkbaar wist mijn moeder niet dat bij speciale edities de game ook zit inbegrepen. Ik vraag me nog steeds af hoe ze het in haar hoofd haalde om tachtig euro te betalen voor een batarang uit plastic en een artbook. Dat was meteen ook de laatste keer dat ik ze carte blanche gaf op het gebied van gaming gerelateerde verrassingen.
Vermits online aankopen doen nog niet zo ingeburgerd was als vandaag, begaf ik me met veel tegenzin naar de plaatselijke Fnac om de game om te ruilen. Na enige aarzeling koos ik voor Call of Juarez: Bound in Blood, een shooter die zich afspeelt in het Wilde Westen. De setting sprak mij aan en het merendeel van de reviews was positief. Na enkele uren had ik het een beetje gehad met onze vleermuisman, dus besloot ik mij eens te wagen aan de game die ik te danken had aan de onwetendheid van mijn moeder. Hoewel shooters mij over het algemeen niet liggen, wist deze mij meteen bij mijn nekvel te grijpen. Een cheesy verhaal met een zoektocht naar goud, de mogelijkheid om te dual wielden, de onafscheidelijke band tussen de broers McCall en slechteriken verslaan in een rechtstreeks duel. Al deze momenten zorgden voor een onvergetelijke ervaring, waardoor ik als gevolg ook uren heb gespendeerd in de multiplayer modus. Games waar je vooraf geen verwachtingen over koestert, komen des te harder binnen.
Vernieuwing staat niet garant voor verbetering
Ik was dan ook zeer verheugd dat niet veel later reeds een opvolger werd aangekondigd onder de naam Call of Juarez: The Cartel. De eerste trailer was jammer genoeg niet waar ik op had gehoopt. Een co-op game die zich afspeelt in het heden en draait rond het oprollen van een Mexicaans kartel. Wat is in godsnaam de link met de game die zo geliefd was onder de fans? Niets, werkelijk niets. Ze hebben uit armoe dan maar een hoofdpersonage opgevoerd dat verwant bleek te zijn aan de drie olijke broers, namelijk Ben McCall. Het resultaat is een generische, inspiratieloze shooter van een zestal uur waarbij de ontwikkelaar erop rekende dat je de singleplayer modus maar liefst drie keer zou uitspelen, zodat je de verschillende standpunten van de drie protagonisten kon samenvoegen. Op deze manier zou het verhaal volledig tot ontplooiing komen. Ware het niet dat het uitpuilde van de clichés en stereotypen die enkel de gemiddelde Fox-kijker zou beroeren.
Protagonisten die er iedere missie een geheime agenda op nahouden en elkaar gretig en zonder schroom een mes in de rug steken. Sympathie weten ze zo niet op te wekken en wanneer het verhaal dan eindelijk zijn climax bereikt, keren ze elkaar nog één keer finaal de rug toe en nemen ze elkaar in het vizier. Een korte cutscene toont de impact van deze confrontatie en vervolgens rollen de credits over het scherm. Van een anticlimax gesproken: het bracht me terug in de tijd toen ik op een Scoutsfeestje als puber door mijn toenmalige crush Julie, wat had dat kind toch zo'n schattig spleetje tussen haar tanden, aan de hand werd meegesleurd naar een bosje slechts gehuld in het maanlicht. Die halve minuut, waarbij ik in een roes leefde naar een muilbeurt zonder weerga, werd abrupt onderbroken door de vier woorden die een verliefde mens nooit wenst te horen: laten we vrienden blijven. Gevolgd door een kus op de wang die Rihanna zelfs te min zou achten indien ze Chris Brown nog eens tegen het lijf zou lopen. Zo zie je maar wat voor nare herinneringen zo'n flutspel weet op te roepen.
Een dronken bui leidt niet per se tot nieuwe inzichten
De CEO van Techland, Pawel Marchewka, gaf niet veel later toe dat het uitbrengen van de game een fout was. Hij vond het echter geen slechte game pur sang, maar het was nog niet klaar op technisch vlak. Daar had hij volkomen gelijk in: omgevingen zonder enig detail, bugs en glitches bij de vleet, onrealistische physics, een AI om van te huilen en wapens die geluid produceerden dat uit de keuken afkomstig leek te zijn. Hij repte echter geen woord over de echte reden van het falen. Er is niets mis met een nieuwe wind te laten waaien door een franchise, op voorwaarde dat je de sterke basis gebruikt als startpunt en hier je eigen accenten aan toevoegt. De lijn bewandelen tussen vernieuwing en het bewaren van de eigenheid is een moeilijke opgave. Er hebben reeds velen de bal misgeslagen en er zullen er ongetwijfeld nog velen volgen. Echter lijkt dat hier niet van toepassing te zijn en heeft de ontwikkelaar een idee, dat reeds jaren lag weg te kwijnen in een schuif nadat het vluchtig was neergekrabbeld op een bierviltje in een dronken bui, onder het stof vandaan gehaald en er het Call of Juarez-label opgeplakt in de hoop dat dit voldoende aandacht zou trekken om de verkoop te stimuleren. Zoals vaker het geval, lijken dronken ideeën enkel op het moment zelf de moeite waard. Je hoeft hier achteraf echter niet verder op in te gaan en deze al zeker niet tot uitvoering te brengen. Doe je dit wel, dan krijg je een drama genaamd Call of Juarez: The Cartel.
Kerstavond 2009: de tiener die ik was, keek uit naar wat die oude man met zijn witte baard dat jaar weer voor mij in petto had. Vol verwachting opende ik het eerste pakje en werd ik verblijd met Batman: Arkham Asylum. Geslaagde superheldengames waren toen nog schaars en het Marvel Cinematic Universe stond nog in de kinderschoenen. Ik had ontzettend veel zin om met deze vleermuisman het leven van de Joker op zijn kop te zetten. Er lag echter nog een pakje te blinken dat aan mij toebehoorde, maar mijn verbazing was groot toen de Collector's Edition van Batman: Arkham Asylum tevoorschijn kwam na het verscheuren van het inpakpapier. Blijkbaar wist mijn moeder niet dat bij speciale edities de game ook zit inbegrepen. Ik vraag me nog steeds af hoe ze het in haar hoofd haalde om tachtig euro te betalen voor een batarang uit plastic en een artbook. Dat was meteen ook de laatste keer dat ik ze carte blanche gaf op het gebied van gaming gerelateerde verrassingen.
Vermits online aankopen doen nog niet zo ingeburgerd was als vandaag, begaf ik me met veel tegenzin naar de plaatselijke Fnac om de game om te ruilen. Na enige aarzeling koos ik voor Call of Juarez: Bound in Blood, een shooter die zich afspeelt in het Wilde Westen. De setting sprak mij aan en het merendeel van de reviews was positief. Na enkele uren had ik het een beetje gehad met onze vleermuisman, dus besloot ik mij eens te wagen aan de game die ik te danken had aan de onwetendheid van mijn moeder. Hoewel shooters mij over het algemeen niet liggen, wist deze mij meteen bij mijn nekvel te grijpen. Een cheesy verhaal met een zoektocht naar goud, de mogelijkheid om te dual wielden, de onafscheidelijke band tussen de broers McCall en slechteriken verslaan in een rechtstreeks duel. Al deze momenten zorgden voor een onvergetelijke ervaring, waardoor ik als gevolg ook uren heb gespendeerd in de multiplayer modus. Games waar je vooraf geen verwachtingen over koestert, komen des te harder binnen.
Vernieuwing staat niet garant voor verbetering
Ik was dan ook zeer verheugd dat niet veel later reeds een opvolger werd aangekondigd onder de naam Call of Juarez: The Cartel. De eerste trailer was jammer genoeg niet waar ik op had gehoopt. Een co-op game die zich afspeelt in het heden en draait rond het oprollen van een Mexicaans kartel. Wat is in godsnaam de link met de game die zo geliefd was onder de fans? Niets, werkelijk niets. Ze hebben uit armoe dan maar een hoofdpersonage opgevoerd dat verwant bleek te zijn aan de drie olijke broers, namelijk Ben McCall. Het resultaat is een generische, inspiratieloze shooter van een zestal uur waarbij de ontwikkelaar erop rekende dat je de singleplayer modus maar liefst drie keer zou uitspelen, zodat je de verschillende standpunten van de drie protagonisten kon samenvoegen. Op deze manier zou het verhaal volledig tot ontplooiing komen. Ware het niet dat het uitpuilde van de clichés en stereotypen die enkel de gemiddelde Fox-kijker zou beroeren.
Een gelabelde zak stront stinkt nog altijd.
Protagonisten die er iedere missie een geheime agenda op nahouden en elkaar gretig en zonder schroom een mes in de rug steken. Sympathie weten ze zo niet op te wekken en wanneer het verhaal dan eindelijk zijn climax bereikt, keren ze elkaar nog één keer finaal de rug toe en nemen ze elkaar in het vizier. Een korte cutscene toont de impact van deze confrontatie en vervolgens rollen de credits over het scherm. Van een anticlimax gesproken: het bracht me terug in de tijd toen ik op een Scoutsfeestje als puber door mijn toenmalige crush Julie, wat had dat kind toch zo'n schattig spleetje tussen haar tanden, aan de hand werd meegesleurd naar een bosje slechts gehuld in het maanlicht. Die halve minuut, waarbij ik in een roes leefde naar een muilbeurt zonder weerga, werd abrupt onderbroken door de vier woorden die een verliefde mens nooit wenst te horen: laten we vrienden blijven. Gevolgd door een kus op de wang die Rihanna zelfs te min zou achten indien ze Chris Brown nog eens tegen het lijf zou lopen. Zo zie je maar wat voor nare herinneringen zo'n flutspel weet op te roepen.
Een dronken bui leidt niet per se tot nieuwe inzichten
De CEO van Techland, Pawel Marchewka, gaf niet veel later toe dat het uitbrengen van de game een fout was. Hij vond het echter geen slechte game pur sang, maar het was nog niet klaar op technisch vlak. Daar had hij volkomen gelijk in: omgevingen zonder enig detail, bugs en glitches bij de vleet, onrealistische physics, een AI om van te huilen en wapens die geluid produceerden dat uit de keuken afkomstig leek te zijn. Hij repte echter geen woord over de echte reden van het falen. Er is niets mis met een nieuwe wind te laten waaien door een franchise, op voorwaarde dat je de sterke basis gebruikt als startpunt en hier je eigen accenten aan toevoegt. De lijn bewandelen tussen vernieuwing en het bewaren van de eigenheid is een moeilijke opgave. Er hebben reeds velen de bal misgeslagen en er zullen er ongetwijfeld nog velen volgen. Echter lijkt dat hier niet van toepassing te zijn en heeft de ontwikkelaar een idee, dat reeds jaren lag weg te kwijnen in een schuif nadat het vluchtig was neergekrabbeld op een bierviltje in een dronken bui, onder het stof vandaan gehaald en er het Call of Juarez-label opgeplakt in de hoop dat dit voldoende aandacht zou trekken om de verkoop te stimuleren. Zoals vaker het geval, lijken dronken ideeën enkel op het moment zelf de moeite waard. Je hoeft hier achteraf echter niet verder op in te gaan en deze al zeker niet tot uitvoering te brengen. Doe je dit wel, dan krijg je een drama genaamd Call of Juarez: The Cartel.
Conclusie
Hoe het nu verder moet met de reeks blijft vooralsnog een raadsel. Twee jaar na dit debacle verscheen Call of Juarez: Gunslinger, een game die teruggreep naar de gameplayelementen die de reeks zijn populariteit schonk. Hoewel de speelduur eerder aan de korte kant was, toonde het nogmaals het potentieel van de reeks aan indien er voldoende aandacht wordt besteed aan het eindproduct. Sindsdien is het echter muisstil rond de franchise. Techland kocht inmiddels de rechten, maar lijkt niet van plan om de komende jaren een nieuwe game in het Call of Juarez-universum te lanceren, aangezien zij volop in de weer zijn met een nieuwe telg in de Dying Light-reeks. Er zit voor de fans van het eerste uur niets anders op dan bang af te wachten en te hopen dat de reanimatie op tijd wordt ingezet.
