Drey, een intergalactische onkruidverdelger, bereikt met zijn ruimteschip de N’ylo Sector om er een duidelijke missie van zijn opdrachtgever op te nemen: roei alstublieft die vervelende ruimtewezens - beter bekend als Dreads - uit, want die zullen anders het ganse universum bedreigen. Het plot van de actie-RPG Dreadhunter, vanaf 18 oktober beschikbaar via Early Access voor de pc op Steam, kon wellicht niet twijfelachtiger beginnen. Desondanks is ontwikkelaar en uitgever Trickster Arts met deze release niet aan hun proefstuk toe, dus de kans bestaat zeker dat dit nog helemaal goed komt dankzij de spetterende actie die de game wel lijkt uit te stralen.
Om het in een lange zin te zeggen, Dreadhunter is dus een isometrische top-down fast paced shooter met RPG-elementen. Ook al ziet het spel er wat uit als Hades, toch betreft het voor een keer geen roguelike of roguelite. Dat klinkt haast verademend, in deze tijden. En toch valt er evenzeer niet te ontkennen dat de ontwikkelaar van Dreadhunter alweer in diezelfde contreien minstens een halfgevuld potje mosterd haalde. Bij deze alvast een voorproefje daarvan, via deze preview.
De drukte is in ieder geval op gelijk welke moeilijkheidsgraad zo voelbaar op het slagveld, dat je weinig tijd krijgt om na te denken. Gelukkig blijkt de besturing wel eenvoudig te hanteren. Je vat het spel aan met een machinegeweer en twee Energy Blades welke zo uit Halo hadden kunnen komen. Er zijn wat de vuurwapens betreft drie categorieën: light, medium en heavy. Deze beschikken over vier statistieken: globaal aan te richten schade, kogels per minuut, magazijngrootte, maar ook terugslag. Verder valt op te merken dat in deze Early Access-versie wapenupgrades door middel van de in het spel te verzamelen mods nog niet beschikbaar zijn. Heel handig is wel dat je tijdens de combat zowel de knoppen om aan te vallen als de richtingstoetsen kunt blijven indrukken. Dat vermijdt vooreerst button mashing, en levert daarenboven een soepele attack flow op. Net als in Doom Eternal krijg je dat flitsende effect als je erin slaagt om een vijand meerdere keren goed te treffen. Wanneer je hierna overschakelt naar mêlee, kun je hem op deze manier afmaken. Zonder kogels eraan te besteden, en als beloning hiervoor krijg je extra health en ammunitie.
Drey kan van nature redelijk snel lopen, maar beschikt daarnaast over Dash. Deze glijdende beweging, welke ik ongetwijfeld niet verder hoef toe te lichten, blijkt overigens niet alleen nuttig om aanvallen te ontwijken of om extra snelheid te maken, maar ook voor het navigeren doorheen obstakels. Ja, dit dashen kun je zelfs doen doorheen hoger gelegen hindernissen, waardoor het bijna als een sprong kan gezien worden. Het spel kan bovendien zowel gespeeld worden met een controller als via muis en toetsenbord, en de ontwikkelaars bewerkstelligden daarnaast volledige compatibiliteit met de Steam Deck-handheld. De besturing via een Azerty-toetsenbord werkt trouwens ook out-of-the-box, iets wat niet zo heel vaak voorkomt.
Naast het reeds vermelde arsenaal verwerft Drey ook een aantal specialere wapens. Al vroeg krijg je bijvoorbeeld een granaat om oneindig mee te gooien. Dat oneindige voordeel wordt natuurlijk dan weer beperkt via een cooldown-periode. Later krijg je daar de Barrage-vaardigheid bij, waarmee je raketten kunt afvuren. Ook zijn er een aantal perks vrij te spelen. Deze kunnen vrij verwisseld worden in het Abilities-menu. In het Character-menu kun je dan weer Dreys algemene level raadplegen en specifieke vaardigheidspunten toekennen welke rechtstreeks impact hebben op de gameplay. De randomisatie-opties die je daar kunt terugvinden, zoals de kans op health drops en critical hits, houden het spelverloop wat minder voorspelbaar. Misschien zelfs minder goed te voorspellen dan bovengenoemde mechanismen zelf.
Ik wil echter afsluiten met de grootste troef van de game, met name de soundtrack. De pompende muziek, met zowel electro als techno op de afspeellijst, past voortreffelijk bij de wanorde van de combat en vermengt zich tevens prima met de bedreigende sfeer welke heerst op de ruimtestations. Kortom, het is vooral de klank van die opzwepende elektronische muziek met luid kreunende gitaren die de saaie decors van wat meer animo voorziet en welke zorgt voor die broodnodige adrenalinekick in het heetst van de strijd.
Om het in een lange zin te zeggen, Dreadhunter is dus een isometrische top-down fast paced shooter met RPG-elementen. Ook al ziet het spel er wat uit als Hades, toch betreft het voor een keer geen roguelike of roguelite. Dat klinkt haast verademend, in deze tijden. En toch valt er evenzeer niet te ontkennen dat de ontwikkelaar van Dreadhunter alweer in diezelfde contreien minstens een halfgevuld potje mosterd haalde. Bij deze alvast een voorproefje daarvan, via deze preview.
Prima besturing, maar nog geen wapenupgrades
In Dreadhunter worden de te bevrijden ruimtestations doorgaans overspoeld door aliens, zeker wanneer je niet elke belager meteen een kopje kleiner maakt. Hierdoor krijgen de felbevochten veldslagen geregeld het chaotische geurtje van pakweg een Vampire Survivors. Een pluspunt is dat je middenin je playthrough wel de moeilijkheidsgraad kunt aanpassen, met keuze tussen Easy, Normal, Hard en Nightmare. Voor een echte uitdaging kun je, behalve bij Easy Mode, ook nog eens Permadeath inschakelen. Dat kan door het veelzeggende pictogram met het doodshoofd in te schakelen.De drukte is in ieder geval op gelijk welke moeilijkheidsgraad zo voelbaar op het slagveld, dat je weinig tijd krijgt om na te denken. Gelukkig blijkt de besturing wel eenvoudig te hanteren. Je vat het spel aan met een machinegeweer en twee Energy Blades welke zo uit Halo hadden kunnen komen. Er zijn wat de vuurwapens betreft drie categorieën: light, medium en heavy. Deze beschikken over vier statistieken: globaal aan te richten schade, kogels per minuut, magazijngrootte, maar ook terugslag. Verder valt op te merken dat in deze Early Access-versie wapenupgrades door middel van de in het spel te verzamelen mods nog niet beschikbaar zijn. Heel handig is wel dat je tijdens de combat zowel de knoppen om aan te vallen als de richtingstoetsen kunt blijven indrukken. Dat vermijdt vooreerst button mashing, en levert daarenboven een soepele attack flow op. Net als in Doom Eternal krijg je dat flitsende effect als je erin slaagt om een vijand meerdere keren goed te treffen. Wanneer je hierna overschakelt naar mêlee, kun je hem op deze manier afmaken. Zonder kogels eraan te besteden, en als beloning hiervoor krijg je extra health en ammunitie.
Drey kan van nature redelijk snel lopen, maar beschikt daarnaast over Dash. Deze glijdende beweging, welke ik ongetwijfeld niet verder hoef toe te lichten, blijkt overigens niet alleen nuttig om aanvallen te ontwijken of om extra snelheid te maken, maar ook voor het navigeren doorheen obstakels. Ja, dit dashen kun je zelfs doen doorheen hoger gelegen hindernissen, waardoor het bijna als een sprong kan gezien worden. Het spel kan bovendien zowel gespeeld worden met een controller als via muis en toetsenbord, en de ontwikkelaars bewerkstelligden daarnaast volledige compatibiliteit met de Steam Deck-handheld. De besturing via een Azerty-toetsenbord werkt trouwens ook out-of-the-box, iets wat niet zo heel vaak voorkomt.
Nog werk aan de combat, en wel heel herkenbare mechanismen
Maar eerlijk, er is wel toch nog wat werk aan die combat en algemene balans van de gameplay. Geregeld zijn er de vijanden die je negeren zolang je op een bepaalde afstand blijft. Dat geldt voornamelijk voor de kleine Dreads, die dan vaak gewoon stil blijven staan. Net door zo’n zaken kan de combat wel eens wat scripted aanvoelen. Wanneer Drey overigens sterft, komt er een “Lost Signal” op het scherm, waarna je drie kansen krijgt om, weliswaar met de helft van je maximale health, nog eens opnieuw te proberen. Deze revive verandert echter niets aan de locatie van alle vijanden welke je belaagden toen je de dood vond. Doordat het hierdoor kan voorvallen dat je al heel snel terug het onderspit moet delven, kan deze gang van zaken wel eens aanvoelen als minder gebalanceerd tot zelfs rechtuit oneerlijk.Naast het reeds vermelde arsenaal verwerft Drey ook een aantal specialere wapens. Al vroeg krijg je bijvoorbeeld een granaat om oneindig mee te gooien. Dat oneindige voordeel wordt natuurlijk dan weer beperkt via een cooldown-periode. Later krijg je daar de Barrage-vaardigheid bij, waarmee je raketten kunt afvuren. Ook zijn er een aantal perks vrij te spelen. Deze kunnen vrij verwisseld worden in het Abilities-menu. In het Character-menu kun je dan weer Dreys algemene level raadplegen en specifieke vaardigheidspunten toekennen welke rechtstreeks impact hebben op de gameplay. De randomisatie-opties die je daar kunt terugvinden, zoals de kans op health drops en critical hits, houden het spelverloop wat minder voorspelbaar. Misschien zelfs minder goed te voorspellen dan bovengenoemde mechanismen zelf.
Soundtrack als best werkende medicijn tegen de herhaling
Het levelontwerp van Dreadhunter presenteert zich heel vlak, en misschien komt het net hierdoor dat je niet verticaal kunt schieten. De diverse levels blijken daarnaast nogal kort. Met hun verwarrende, kronkelende gangen lijken de meeste van deze decors uitgewerkt als een labyrint, zonder duidelijke aanwijzingen naar waar de baas zich bevindt. De mini-map rechtsboven en de optie om de kaart via een overlay weer te geven helpen je weliswaar om wat beter de weg te vinden. Na het verslaan van de baas van de desbetreffende missie, moet Drey sowieso telkens via een portaal dat level terug verlaten. Via de Star Map kun je vervolgens doorreizen naar andere planeten om er nieuw gespuis een kopje kleiner te gaan maken. Dat zichzelf herhalende proces voelt jammer genoeg hoe langer hoe meer repetitief aan. De verschillende levels kunnen namelijk door hun vale kleuren en geregeld gelijkaardig ogende vijanden nogal eentonig beginnen overkomen.De soundtrack geeft de broodnodige adrenalinekick.
Ik wil echter afsluiten met de grootste troef van de game, met name de soundtrack. De pompende muziek, met zowel electro als techno op de afspeellijst, past voortreffelijk bij de wanorde van de combat en vermengt zich tevens prima met de bedreigende sfeer welke heerst op de ruimtestations. Kortom, het is vooral de klank van die opzwepende elektronische muziek met luid kreunende gitaren die de saaie decors van wat meer animo voorziet en welke zorgt voor die broodnodige adrenalinekick in het heetst van de strijd.
Conclusie
Helaas kan ik niet anders dan besluiten dat deze Early Access-versie van Dreadhunter me niet helemaal weet te overtuigen, ondanks de soepele besturing. De missies en levels zijn wat eentonig, ook de vijanden konden wat meer afgewisseld worden en een aantal van de wel heel herkenbare gameplaymechanismen blijken momenteel nog te beperkt uitgewerkt. Kortom, enkel met de soundtrack zit het al helemaal goed, maar wat de rest betreft is er nog flink wat werk aan de winkel. Maar daarvoor dient dan ook deze Early Access-fase zeker?
Over
Beschikbaar vanaf
18 oktober 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Action
- RPG
- Shooter
Ontwikkelaar
- Trickster Arts
Uitgever
- Trickster Arts
