Ik ga hier maar een kort verslag van Le Guess Who zetten, zodanig veel genres door elkaar gezien en iedereen leest deze thread toch.
LGW blijft een topfestival waar wij als "festivalland" belachelijk jaloers op moeten zijn. Zoveel kwaliteit op één affiche... Beter wordt het niet.
Gabriels: Fantastische liveband met een zanger die gemaakt is om in de spotlights te staan (wat. een. stem.). Binnenkort op alle grote podia in het zaalcircuit.
King Hannah: Hoge verwachtingen en uiteindelijk teleurgesteld. Nieuwste indiesnoepje dat te veel volgens dezelfde formule werkt. Ze gaan anders te werk moeten gaan om de aandacht te houden. Ik zie het wel werken bij het grote publiek.
Arooj Aftab: Pure schoonheid en nog maar eens een voorbeeld dat je geen teksten moet verstaan om te voelen waar het over gaat. Meer dan de hype waard en live een beleving. Gent Jazz, boek die handel en zet ze meteen als headliner voor 2022.
Irreversible Entanglements: Een kwade Moor Mother op jazz improvisaties. Enorm vermoeiend, maar wat een trip!
Suuns: Eerte helft bouwde heel traag op met nummers van de nieuwe (en imo) mindere plaat. Tweede helft was fantastisch met veel materiaal uit eerste twee albums.
Ichiko Aoba: What to say? Een stem van een engel die soundscapes op haar eigen kan creëren. Paste perfect in de setting van een kerk. Was een plezier om haar live bezig te horen met enkel een akoestische gitaar.
Lael Neale: Deed me op plaat denken aan een iets meer slacker versie van Angel Olsen. Dat was het live ook, heel basic met één gitaar en wat synths/drumcomputer. Album is een aanrader voor zij die haar nog niet kennen.
Zwangere Guy: Ik ging normaal niet gaan omdat ik de show van 9 december in de AB ga doen. Maar we waren wat pissig door de aankomende verstrengingen en gingen het afreageren met de Guy. En of hij die Nederlanders heeft meegekregen...
Damon Locks Black Monument Ensemble: Rare dag, alle optredens moesten gebeuren voor 18u door nieuwe maatregelen in Nederland. Maar goed, middagoptredens zijn ook tof. Opnieuw een héél straf optreden van héél straffe muzikanten. Zwarte geschiedenis door middel van zang en spoken word. Ik voelde me enorm wit, maar soms is dat ook nodig.
PAINT: Eén van de leden van Allah-Las met twee enorm leuke albums op zijn naam. Live helaas niet weggeblazen. Kan liggen aan de setting, maar ook het niveau van de voorbije optredens lag constant zó hoog dat dit niet binnenkwam.
Pink Siifu: Alles. Kapot. De pit van Guy was een daycare versie van wat deze gast met zijn zeskoppige band (the negro six) op poten bracht. Ik kan niet omschrijven welk genre het is... Soul, hiphop, punk, hardcore, ... De energie en hardheid van Death Grips. Hier horen we nog van. Geen idee of het iets is op plaat, maar pik ze live mee.
EDIT: betere omschrijving op 3voor12:
In diezelfde zaal zaait Pink Siifu even later óók verwarring, en is daarmee het hoogtepunt van de dag. ‘Dit was toch een rapper?’ gilt een jongen in het oor van zijn vriend, terwijl hij verbaasd naar de zeskoppige band op het podium kijkt. Ja… soort van. In 2018 debuteerde de Amerikaan met ensley, een lo-fi hiphopalbum in de hoek van MIKE en Earl Sweatshirt, maar op het in 2020 uitgebrachte NEGRO ontpopte hij zich tot een profeet van zwart Amerika. Hij rapte over politiegeweld, over woede en zwart verzet. Een hiphopplaat kon je het nauwelijks noemen, ergo die band vandaag. Het is Sun Ra meets Rage Against The Machine, maar dan met de rammelende spirit van pubpunk. Eigenlijk is het alsof ze continu tussen verschillende kanalen aan het zappen zijn. Tussen ellenlange freejazz-explosies waarin de saxofonist alle ruimte krijgt om virtuoos te freaken, naar een rammelende punkband, of dan weer naar lo-fi opnames van nieuwsuitzendingen over politiegeweld en loeiende sirenes. Muzikaal onwijs spannend. Jammer dat Pink Siifu amper verstaanbaar is, maar zijn boodschap landt alsnog als hij aan het einde van de show ‘REPEAT AFTER ME! FUCK THE POLICE!’ gilt. Dan wordt er meteen een pit opengetrokken en staat de zaal binnen de kortste keren met opgestoken middelvingers mee te schreeuwen alsof we bij een protestmars zijn. ‘Nee, nee, nee!’ jammert een oude man met een grijze paardenstaart. ‘Mijn broer is politieagent!’
Alogte Oho & His Sound Of Joy: Ghanese funk/soul, and joyful it was. Perfecte opener voor zondag.
Faust plays Faust IV: Reünies van dit soort kunnen geweldig zijn, maar ook héél hard tegenvallen. Helaas was het het tweede. Halfweg dan ook weggegaan, ik zat precies op Dranouter.
Eddie Chacon: Gekend van de wereldhit met Charles (onder de naam Charles & Eddie: Would I Lie To You?). Heerlijke rnb/city pop ballads met (opnieuw) een straffe backing band. John Carroll Kirby producet tegenwoordig zijn platen, die zit bij Stones Throw en zat mee aan de knoppen bij 'A Seat At The Table' van Solange. Good fun.
Sons Of Kemet: Het publiek moest blijven zitten. Het heeft twee nummers geduurd en de zaal stond terug op elkaar. Blijft gewoon te goed voor woorden.
Volgend jaar opnieuw. Don't miss it, ook al ken je de helft van de affiche niet. Je leert het wel kennen.