Opnieuw op eigen benen na een lange relatie

Een nieuwe vrouw toelaten in mijn leven wordt ook enorm moeilijk denk ik,
Ik denk dat dat voor eender wie geldt die een langdurige relatie heeft gehad die fout is afgelopen waarbij die zélf niet het oude model voor een nieuw model heeft ingeruild 🙈.

Ofwel springen ze direct op een ander om toch maar zeker niet alleen te moeten zijn (verstaanbaar! Maar doorgaans ook weer een fase en gewoon enkele maanden uitstel van het alleen vallen).
Ofwel neem je de tijd om alles te verwerken maar ben je je heel bewust dat een ander een kans geven ook inhoudt dat je terug gekwetst kan worden.

Enerzijds heb ik bang dat ik nooit nog iemand zo graag ga zien als mijn ex
Zolang je je nog zo aangetrokken voelt tot je ex, is er toch geen ruimte voor iemand anders? Lijkt me dat je er ook nog niet aan toe bent om iemand anders een eerlijke kans te geven?

Anderzijds denk ik van welke vrouw wil nu ne gast van 37 met nog 2 kleine kinderen? (3 en 5jaar)

Myllana 🤪.
Nee, serieus nu, eens boven de 30-35 gaat elke single, zowel M als V die ik ken, er wel van uit dat de kans dat een toekomstige partner kinderen heeft zeer reëel is. Is dat ideaal? Neen. Is dat daarom een verloren zaak? Absoluut niet. Dus schrijf jezelf daarom zeker nog niet af!
En kleuters zijn net makkelijker dan tieners als het op een nieuwe partner aan komt, op jonge leeftijd zijn ze veel spontaner en ontvankelijker om een nieuwe partner te ontmoeten. Als dat elke 6maand een ander zou zijn, is dat natuurlijk weer een andere zaak. 😉
 
Als dat elke 6maand een ander zou zijn, is dat natuurlijk weer een andere zaak.
Nee zo ne playboy ben ik niet ze :laugh: Misschien ben ik nog niet klaar voor een nieuwe relatie, kan natuurlijk allemaal snel veranderen als je iemand leert kennen en de "klik" is er, ach we zien wel, niks overhaasten.
 
Voor degene die men verhaal van eind vorig jaar nog kennen. Ze is daarstraks langs geweest voor alles wat hier nog lag :) EINDELIJK.

had alles zelf ingepakt, 25 bananendozen nog. Papier tussen de mokken, borden enz gestoken, op elke doos opgeschreven wat er in zit. Een uur later was ze weg :p slim gedaan van mij haha.
 
Vandaag het vriendschapsverzoek (Facebook) aanvaard dat ex zo’n maand of 3 geleden gestuurd had 🤓.
 
Voor degene die men verhaal van eind vorig jaar nog kennen. Ze is daarstraks langs geweest voor alles wat hier nog lag :) EINDELIJK.

had alles zelf ingepakt, 25 bananendozen nog. Papier tussen de mokken, borden enz gestoken, op elke doos opgeschreven wat er in zit. Een uur later was ze weg :p slim gedaan van mij haha.
Heb niets van je verhaal mee maar het lijkt alsof je alles netjes afgehandeld hebt.
Geen losse eindjes.:laugh:
 
Heb niets van je verhaal mee maar het lijkt alsof je alles netjes afgehandeld hebt.
Geen losse eindjes.👀
Aha, heb men beklag op discord gedaan begin december.

kort samengevat, 6 1/2 jaar samen geweest. 4j samen gewoond. Ex beslist om in de horeca te gaan werken. In eerste instantie no big deal dacht ik tot ze 10 maand later in a’pen in een zaak begint. Uiteindelijk 5/7 dagen van huis omdat ze bij haar bomma bleef.
Corona begon aan mij te knagen, beetje meer wrevel tussen ons terwijl we echt een goed koppel waren. Eind december trekt ze de stekker eruit, ook omdat ze iemand anders had leren kennen.

uiteindelijk is dat niets geworden met die gast maar t heeft wel 5 maand geduurd eer we rond waren qua financiële afhandeling en nog een maand langer voordat alles van haar hier weg is.

Wel als vrienden uit elkaar gegaan. Vandaar dat alles ook zonder teveel gezever kon geregeld worden. Had haar graag paar 1000€ minder meegegeven maarja. Uit elkaar gaan kost altijd geld 😂 We leefde echt in een broer/zus relatie, jammer genoeg.

Als dan nog iemand wilt weten hoe t met mij is. Na 6 maand nog steeds op en af gaand. 80-20 goede-slechte momenten. Ik mis haar vooral als maatje/buddy om fijne dingen mee te gaan doen. Weekendjes, restaurant enz... ook natuurlijk ons babbels, uwe steun in uwe rug als t eens minder ga maar heb gelukkig goede vrienden, familie en kan terug gaan dj’en in we horeca dus kom ook onder t volk tijdens de weekends :)
 
Ik denk “omdat het kan” in huidige fase van verwerking/“relatie” die ik ondertussen met de moeder van mijn kinderen heb 🤔
ha, der zijn kinderen in het spel... dan zwijg ik.

bij mij zouden ze anders wel effe een eind kunnen opzouten. :laugh:
 
Compleet off-topic maar ik wou uit interesse die test ook eens doen en ik vind dat nogal raar berekend. Zo blijk ik plots meer in het huishouden te doen dan mijn vrouw, terwijl ik dat zo niet aanvoel. Als je dan ziet dat elke dag koken of het stofzuigen dezelfde waarde krijgen als de vuilzakken buiten zetten of rekeningen betalen geeft dat wel een verkeerd beeld.
Heb ook vaak partner gekozen terwijl het 80 20 is soms. Maar 'samen' leek me dan weet overdreven.
 
Aha, heb men beklag op discord gedaan begin december.

kort samengevat, 6 1/2 jaar samen geweest. 4j samen gewoond. Ex beslist om in de horeca te gaan werken. In eerste instantie no big deal dacht ik tot ze 10 maand later in a’pen in een zaak begint. Uiteindelijk 5/7 dagen van huis omdat ze bij haar bomma bleef.
Corona begon aan mij te knagen, beetje meer wrevel tussen ons terwijl we echt een goed koppel waren. Eind december trekt ze de stekker eruit, ook omdat ze iemand anders had leren kennen.

uiteindelijk is dat niets geworden met die gast maar t heeft wel 5 maand geduurd eer we rond waren qua financiële afhandeling en nog een maand langer voordat alles van haar hier weg is.

Wel als vrienden uit elkaar gegaan. Vandaar dat alles ook zonder teveel gezever kon geregeld worden. Had haar graag paar 1000€ minder meegegeven maarja. Uit elkaar gaan kost altijd geld 😂 We leefde echt in een broer/zus relatie, jammer genoeg.

Als dan nog iemand wilt weten hoe t met mij is. Na 6 maand nog steeds op en af gaand. 80-20 goede-slechte momenten. Ik mis haar vooral als maatje/buddy om fijne dingen mee te gaan doen. Weekendjes, restaurant enz... ook natuurlijk ons babbels, uwe steun in uwe rug als t eens minder ga maar heb gelukkig goede vrienden, familie en kan terug gaan dj’en in we horeca dus kom ook onder t volk tijdens de weekends :)
Amai, is da al 6 maand geleden :oink: ?

Was wel curieus hoe het uiteindelijk met die andere gast was afgelopen. Gegokt en verloren?
 
Amai, is da al 6 maand geleden :oink: ?

Was wel curieus hoe het uiteindelijk met die andere gast was afgelopen. Gegokt en verloren?


idd gegokt en verloren denk ik. weet natuurlijk het fijne er niet van maar kwam laatst nog een vriendin tegen waar ze ook vaak contact mee had en die had alleszins het gevoel dat daar echt meer aan de hand was. En zoals ik toen in december al eens zei, k heb die berichten op instagram gelezen en dat was echt langs beide kanten geen echt normale conversatie meer 😜



Beetje saaie vraag maar wat waren de struikelblokken op dat vlak misschien?
Zou je het anders doen in een nieuwe relatie?

op welk vlak bedoelt ge juist? wat er relationeel fout zat of?
 
En ik weet dat er benieuwd zijn naar mijn verhaal, dus ga ik proberen - met het nodige respect voor zijn privacy - het onze te doen.

We hebben eigenlijk altijd wel probleempjes gehad met onze communicatie naar elkaar toe. Meermaals relatietherapie voorgesteld, een paar keer is hij meegeweest naar telkens een nieuwe, maar telkens zag hij ook geen meerwaarde in een tweede afspraak.
Toen de dochter ruim een half jaar was en ik alles in het huishouden deed, continu met de dochter naar de pediater moest en als enige 24/24 met haar in het ziekenhuis lag, niet wist hoe een nacht doorslapen eruit zou zien,... Een eerste signaal gegeven dat ik ofwel naar de notaris trok ivm scheiding, ofwel we relatie therapie zouden volgen én hij individuele therapie zou volgen. Zelf ging ik al jaren naar een psycholoog.
Hij is enkele keren naar een therapeut gegaan maar terug afgehaakt. 🤷🏼‍♀️
2j geleden is hij ziek geworden en dat heeft als gevolg gehad dat hij zijn medisch ontslag kreeg én hij met veel angsten zat omtrent ziek worden/sterven en hierdoor zijn dochter zou verliezen. Allemaal heel logisch als je zwaar ziek bent geweest, maar hij deed er niets mee. En toen kwam corona. Hij sloeg - in mijn ogen - compleet door in de angst en ik trok het ècht niet meer. Ik voelde me een gevangene op elk mogelijk vlak. Ik heb enkele maanden thuis gezeten van het werk door technische werkeloosheid, de dochter mocht niet naar de crèche en de discussies en frustraties over de meest belachelijke dingen waren talrijk. Tot ik plots mijn klik maakte. Ik ben een volwassen vrouw die kiest wat ze wel en niet toestaat, maar mijn dochter was dat niet. En wij waren geen goed voorbeeld voor haar. Ik wou niet dat ze zou opgroeien met het idee dat elke dag ruzie helemaal normaal was. Bij het idee dat een jongen tegen haar zou praten zoals haar vader tegen mij deed, begon ik spontaan te janken.
Dus gezegd dat ik wou scheiden en het op was. Hij wou nog therapie volgen samen, zichzelf veranderen,.. Maar daar had ik 0,0 vertrouwen in. Ik zag hem ook echt niet meer graag zag ik pas in toen ik de beslissing genomen had.
Door corona heeft het meer dan een half jaar geduurd eer hij een andere stek gevonden had. Die periode is echt de horror geweest voor mij. Iemand absoluut NIET meer in je leven willen maar die, in het belang van de dochter, niet uit huis kunnen zetten, was enorm frustrerend voor ons beide en de ruzies waren talrijker dan ooit tevoor want ik hield me totaal niet meer in. Venijn, frustratie, woede, minachting,.. Allemaal dagelijkse kost voor ons beide. En daar moeten we allebei wel van bekomen nu. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik kom er wel! 💪

Wat ik hopelijk niet meer tegen zal komen: bij iemand blijven waarbij communicatie al van in het begin een probleem is. Ik ben blijven hopen dat het beter zou gaan, wat nooit gebeurt is.
Ik moet ook veel sneller leren uitspreken wat me dwars zit ipv slikken en zwijgen.

Ik snap je in de communicatie. Met mijn ex zat de communicatie in het begin ook niet goed. Ik had in het begin de indruk dat ze nogal snel (verbaal) agressief was tegen me. Dat is een paar keer aangehaald geweest, uiteindelijk gaf ze zelf toe dat ze "een kort lontje" had. Dat beterde niet, uiteindelijk veranderde het verhaal naar een scenario waarin niet zij agressief was, maar dat ik het was die te gevoelig was. Naarmate de relatie vorderde waren er steeds meer conflicten. Waar ik eerst conflictvermijdend was en steeds probeerde te de-escaleren bereikte ik na een paar jaar een punt dat ik het beu was om steeds de "volwassene" te moeten spelen, en ging ik gewoon vol mee in de ruzies. Dat was het einde natuurlijk, maar het heeft dan nog een paar jaar geduurd tegen dat de relatie effectief stopte. Inclusief relatietherapie etc (op mijn initiatief).

Op een bepaald moment bereikte ik in die relatie een punt waarop ik echt aan mezelf begon te twijfelen: is dit normaal? Is zo communiceren met elkaar normaal? Ben ik echt te gevoelig? Ik begon ook te twijfelen aan mijn geheugen, ze herinnerde haar dingen uit het verleden anders, en ik kwam op een punt dat ik ook mijn eigen herinneringen niet meer vertrouwde. Op het einde liep ik op eierschalen. Zo'n situatie gaat mij nooit meer gaat overkomen. Ik heb een nieuwe relatie nu, die veel gezonder is, en ik heb ook mezelf teruggevonden.

Zij heeft natuurlijk ook haar kant van het verhaal, ik ben ook zeker niet perfect en uiteindelijk is het het beste zo nu we uit elkaar zijn. Zij heeft ook een nieuwe vriend nu, en ik vraag me toch af hoe haar communicatie nu is met hem. Zou hij hetzelfde meemaken als ik?
 
Ik snap je in de communicatie. Met mijn ex zat de communicatie in het begin ook niet goed. Ik had in het begin de indruk dat ze nogal snel (verbaal) agressief was tegen me. Dat is een paar keer aangehaald geweest, uiteindelijk gaf ze zelf toe dat ze "een kort lontje" had. Dat beterde niet, uiteindelijk veranderde het verhaal naar een scenario waarin niet zij agressief was, maar dat ik het was die te gevoelig was. Naarmate de relatie vorderde waren er steeds meer conflicten. Waar ik eerst conflictvermijdend was en steeds probeerde te de-escaleren bereikte ik na een paar jaar een punt dat ik het beu was om steeds de "volwassene" te moeten spelen, en ging ik gewoon vol mee in de ruzies. Dat was het einde natuurlijk, maar het heeft dan nog een paar jaar geduurd tegen dat de relatie effectief stopte. Inclusief relatietherapie etc (op mijn initiatief).

Op een bepaald moment bereikte ik in die relatie een punt waarop ik echt aan mezelf begon te twijfelen: is dit normaal? Is zo communiceren met elkaar normaal? Ben ik echt te gevoelig? Ik begon ook te twijfelen aan mijn geheugen, ze herinnerde haar dingen uit het verleden anders, en ik kwam op een punt dat ik ook mijn eigen herinneringen niet meer vertrouwde. Op het einde liep ik op eierschalen. Zo'n situatie gaat mij nooit meer gaat overkomen. Ik heb een nieuwe relatie nu, die veel gezonder is, en ik heb ook mezelf teruggevonden.

Zij heeft natuurlijk ook haar kant van het verhaal, ik ben ook zeker niet perfect en uiteindelijk is het het beste zo nu we uit elkaar zijn. Zij heeft ook een nieuwe vriend nu, en ik vraag me toch af hoe haar communicatie nu is met hem. Zou hij hetzelfde meemaken als ik?
Super dat je nu een relatie hebt waarin dat toch geen issue meer is!
Soms matcht het gewoon niet op dat vlak. Het is makkelijker dat te aanvaarden dan te blijven analyseren wie nu wat fout deed.
 
Terug
Bovenaan