Eland
Well-known member
Noot: zeg er niet bij dat het een voorbereidende oefening is op alleen gaan wonen.
Opnieuw op eigen benen na een lange relatie
- Onderwerp starter Mulan
- Startdatum
D
Deleted member 1888
Guest
Haar eerste beslissing was in de december 2018, maar kheb haar kunnen overtuigen om ons huwelijk een 2de kans te geven.
2019 en tot aug/2020 ging het heel goed. Vanaf sept/2019 ging het snel bergafwaarts.
Beslissing genomen in december 2019 door ex partner(ik aanvaardde het in m'n boosheid) en pas apart wonen in juni 2020 wegens corona.
We kwamen goed overeen omdat we een kind hebben, maar vanaf dat de kleine sliep ging zij in haar hoek en ik naar de mijne. Zij was boos op mij, ik op haar. Als ik terugkijk naar de periode van september tot december 2019 denk ik dat ik burnout symptonen vertoonde.
Tijdens huwelijk was het ochtendritueel met de dochter, 40u werken(elke dag 40min pendelen), dochter ophalen van de opvang, koken/eten, partner ophalen van de station terwijl het eigenlijk 15min wandelen is, dan nog was en plas, en dan nog avondritueel met de kleine (bed/bad). Alles zat op mijn schouders. Dat lukte maanden/jarenlang wel, maar na een tijdje niet meer. Geen rust, geen/amper sociale leven buiten de "sociale verplichtingen", geen "me"-time.
Het feit dat ex nog in een depressie zat van oktober tot midden december 2019 hielp ook niet echt. Een grote fout was dat ik ook haar deel van het huishouden op mij heb genomen ipv hulp van buitenaf in te schakelen. Het lachwekkende is dat de ex de huishoudhulp had geannuleerd omdat ze niet "goed genoeg" was, terwijl zijzelf amper iets deed.
Khad eens "de huishoudtest" van De morgen gedaan wie het meest deed: ik kwam uit op 78%, dat was nog meer dan wat ik vermoedde.
huishoudtest
Ik deed zo hard m'n best om de zaken draaiende te houden dat ik eigenlijk m'n ex als partner uit het oog verloor. Dat is ook haar verwijt naar mij toe. Terecht denk ik dan. Ik heb wel denk ik 3 pogingen gedaan om samen eens weg te gaan, samen te zitten, maar 3x is ze dan "ontploft" naar mij toe.
We volgden ook jarenlang relatietherapie.
Mijn fouten: perfectionist, teveel hooi op uw vork nemen, kortetermijndenken, denken dat je alles zelf kunt oplossen, te weinig op m'n strepen gestaan, slechte communicatie
Haar fouten: Ze is liever lui dan moe, slechte communicatie.
De redenen van de scheiding vind ik wat absurd. Het was "oplosbaar" in mijn ogen.....achteraf gezien toch. Het is moeilijker verwerken als je de reden absurd vind. Bij de 1ste poging kon ik op haar inpraten. Bij de 2de weigerde ze mij te zien, dus nooit de kans gekregen om te praten.
Sinds dat we apart wonen, verandert er dagdagelijks weinig zaken voor mij omdat ik toch al alles deed.. Ik heb minder ergernissen. De eerste weken had ik heel veel moeite om de haarbandjes en zo van m'n dochter in orde te brengen 's morgens. Ik haalde m'n dochter uit haar bed, kleedde haar om, maakte haar boterhammen klaar, alles dus.....behalve haar haren deed de ex. Nu moest ik dit zelf zien op te lossen. In het begin was dat zo slecht gedaan dat haar haarbandjes al aan de schoolpoort begonnen los te komen. Ik had het daar toen enorm moeilijk mee, zelfs nu nog als ik er op terugdenk. "Dag 1 van de scheiding en zij is nu al het slachtoffer" redeneerde ik. Nu kan ik het wel al véél beter.
Financieel
Ik heb een variabele lening(5/5/5). Toevallig in december was de 5 jaarlijkse termijn om, dus kon ik looptijd van lening verlengen zonder enige kosten. Ex hoefde niet eens mee te tekenen. Ik betaal nu eigenlijk minder af dan een gewone huur voor dit type appartement.. Ik kom goed rond, enkel het vette sparen zit er niet meer in. Ex partner uitkopen moet wel nog gebeuren. Helaas wilt ze hierover niet afspreken, maar wilt ze het via de advocaten en rechtbank regelen...Ik probeer haar nog steeds te overtuigen omdat ik het snel wil afgehandeld hebben.
Het gaat voor mij toch een enorme opluchting zijn als dit ook achter de rug is, dan pas is het "afgehandeld"/"einde hoofdstuk" voel ik.
Terug leren alleen te zijn
Ik had amper rust in het huwelijk. Na de scheiding en vooral op dagen dat m'n dochter bij de ex zit, had ik plots een zee van tijd. Ik wist niet wat te doen. Ik zat meestal in de keuken voor m'n laptop omdat ik het speelgoedhoekje van dochter in de woonkamer niet wou zien. Dat rondslingerende speelgoed stoorde ook enorm. Ik laat m'n dochter nu nog steeds alle speelgoed op haar laaste dag bij mij opruimen. Ze moet sowieso wat beter leren opruimen. Toen begon ik opnieuw te denken aan de vragen die de psychologen mij stelden en waarop ik geen antwoord op kon geven: "wat doe jij graag?", "wat doe je graag van sport?", .... Ik moest leren luisteren naar mezelf en voor het eerst mezelf op de eerste plaats zetten. "wat wil ik"? Een verdomd moeilijke vraag als je jarenlang uw eigen op de laatste plaats heb gezet ....Achteraf begin je dan alles te verwerken...."waar liep het fout" denk je dan. Ik begon elk detail te analyseren in m'n hoofd. En ja kheb veel "red flags" gemist precies, stekeblind was ik.
Dochter
Zij is 4 jaar oud en voelt dit wel degelijk. 1x hebben we ruzie gemaakt in haar bijzijn. Heb er enorm veel spijt van, want ze heeft er een trauma aan overgehouden. Ze begon toen te huilen en zei: "NIET PRATEN! Niet praten".
Als de ex bij de wissel wat luider praat(zonder dat we ruzie hebben) zegt ze ook "niet praten, niet praten".
Een paar dagen geleden zegt ze zelf zomaar: "mama moet ook hier zijn. Als mama hier is wat ga jij dan doen"? ik: "euh niks"
Zij: "als mama en papa samen zijn, dan maken ze ruzie"
Soms haal ik haar op van school en is ze boos op mij.(door enkel mij te zien). 1x is ze ontploft naar mij toen ik haar ophaalde van de paardenkamp. Ze begon al wenend zaken te vertellen als "mama en papa moeten samen eten". Khad toen ook een emotioneel meltdown.
Ze gaat nu naar de kinderpsycholoog.
Ik begin weer af te spreken met vrienden van vroeger, zoek hobby's,. begin weer naar andere vrouw te kijken. Zo jammer dat ik al die jaren de vriendschapsrelaties heb verwaarloosd.
Ik heb ook hulp gekregen van een vriendin die zelf ook 2x scheidde.
Ok ik ga het hier effe laten, sorry voor de wall of text, ik kan zo verder blijven lullen eigenlijk.....
2019 en tot aug/2020 ging het heel goed. Vanaf sept/2019 ging het snel bergafwaarts.
Beslissing genomen in december 2019 door ex partner(ik aanvaardde het in m'n boosheid) en pas apart wonen in juni 2020 wegens corona.
We kwamen goed overeen omdat we een kind hebben, maar vanaf dat de kleine sliep ging zij in haar hoek en ik naar de mijne. Zij was boos op mij, ik op haar. Als ik terugkijk naar de periode van september tot december 2019 denk ik dat ik burnout symptonen vertoonde.
Tijdens huwelijk was het ochtendritueel met de dochter, 40u werken(elke dag 40min pendelen), dochter ophalen van de opvang, koken/eten, partner ophalen van de station terwijl het eigenlijk 15min wandelen is, dan nog was en plas, en dan nog avondritueel met de kleine (bed/bad). Alles zat op mijn schouders. Dat lukte maanden/jarenlang wel, maar na een tijdje niet meer. Geen rust, geen/amper sociale leven buiten de "sociale verplichtingen", geen "me"-time.
Het feit dat ex nog in een depressie zat van oktober tot midden december 2019 hielp ook niet echt. Een grote fout was dat ik ook haar deel van het huishouden op mij heb genomen ipv hulp van buitenaf in te schakelen. Het lachwekkende is dat de ex de huishoudhulp had geannuleerd omdat ze niet "goed genoeg" was, terwijl zijzelf amper iets deed.
Khad eens "de huishoudtest" van De morgen gedaan wie het meest deed: ik kwam uit op 78%, dat was nog meer dan wat ik vermoedde.
huishoudtest
Ik deed zo hard m'n best om de zaken draaiende te houden dat ik eigenlijk m'n ex als partner uit het oog verloor. Dat is ook haar verwijt naar mij toe. Terecht denk ik dan. Ik heb wel denk ik 3 pogingen gedaan om samen eens weg te gaan, samen te zitten, maar 3x is ze dan "ontploft" naar mij toe.
We volgden ook jarenlang relatietherapie.
Mijn fouten: perfectionist, teveel hooi op uw vork nemen, kortetermijndenken, denken dat je alles zelf kunt oplossen, te weinig op m'n strepen gestaan, slechte communicatie
Haar fouten: Ze is liever lui dan moe, slechte communicatie.
De redenen van de scheiding vind ik wat absurd. Het was "oplosbaar" in mijn ogen.....achteraf gezien toch. Het is moeilijker verwerken als je de reden absurd vind. Bij de 1ste poging kon ik op haar inpraten. Bij de 2de weigerde ze mij te zien, dus nooit de kans gekregen om te praten.
Sinds dat we apart wonen, verandert er dagdagelijks weinig zaken voor mij omdat ik toch al alles deed.. Ik heb minder ergernissen. De eerste weken had ik heel veel moeite om de haarbandjes en zo van m'n dochter in orde te brengen 's morgens. Ik haalde m'n dochter uit haar bed, kleedde haar om, maakte haar boterhammen klaar, alles dus.....behalve haar haren deed de ex. Nu moest ik dit zelf zien op te lossen. In het begin was dat zo slecht gedaan dat haar haarbandjes al aan de schoolpoort begonnen los te komen. Ik had het daar toen enorm moeilijk mee, zelfs nu nog als ik er op terugdenk. "Dag 1 van de scheiding en zij is nu al het slachtoffer" redeneerde ik. Nu kan ik het wel al véél beter.
Financieel
Ik heb een variabele lening(5/5/5). Toevallig in december was de 5 jaarlijkse termijn om, dus kon ik looptijd van lening verlengen zonder enige kosten. Ex hoefde niet eens mee te tekenen. Ik betaal nu eigenlijk minder af dan een gewone huur voor dit type appartement.. Ik kom goed rond, enkel het vette sparen zit er niet meer in. Ex partner uitkopen moet wel nog gebeuren. Helaas wilt ze hierover niet afspreken, maar wilt ze het via de advocaten en rechtbank regelen...Ik probeer haar nog steeds te overtuigen omdat ik het snel wil afgehandeld hebben.
Het gaat voor mij toch een enorme opluchting zijn als dit ook achter de rug is, dan pas is het "afgehandeld"/"einde hoofdstuk" voel ik.
Terug leren alleen te zijn
Ik had amper rust in het huwelijk. Na de scheiding en vooral op dagen dat m'n dochter bij de ex zit, had ik plots een zee van tijd. Ik wist niet wat te doen. Ik zat meestal in de keuken voor m'n laptop omdat ik het speelgoedhoekje van dochter in de woonkamer niet wou zien. Dat rondslingerende speelgoed stoorde ook enorm. Ik laat m'n dochter nu nog steeds alle speelgoed op haar laaste dag bij mij opruimen. Ze moet sowieso wat beter leren opruimen. Toen begon ik opnieuw te denken aan de vragen die de psychologen mij stelden en waarop ik geen antwoord op kon geven: "wat doe jij graag?", "wat doe je graag van sport?", .... Ik moest leren luisteren naar mezelf en voor het eerst mezelf op de eerste plaats zetten. "wat wil ik"? Een verdomd moeilijke vraag als je jarenlang uw eigen op de laatste plaats heb gezet ....Achteraf begin je dan alles te verwerken...."waar liep het fout" denk je dan. Ik begon elk detail te analyseren in m'n hoofd. En ja kheb veel "red flags" gemist precies, stekeblind was ik.
Dochter
Zij is 4 jaar oud en voelt dit wel degelijk. 1x hebben we ruzie gemaakt in haar bijzijn. Heb er enorm veel spijt van, want ze heeft er een trauma aan overgehouden. Ze begon toen te huilen en zei: "NIET PRATEN! Niet praten".
Als de ex bij de wissel wat luider praat(zonder dat we ruzie hebben) zegt ze ook "niet praten, niet praten".
Een paar dagen geleden zegt ze zelf zomaar: "mama moet ook hier zijn. Als mama hier is wat ga jij dan doen"? ik: "euh niks"
Zij: "als mama en papa samen zijn, dan maken ze ruzie"
Soms haal ik haar op van school en is ze boos op mij.(door enkel mij te zien). 1x is ze ontploft naar mij toen ik haar ophaalde van de paardenkamp. Ze begon al wenend zaken te vertellen als "mama en papa moeten samen eten". Khad toen ook een emotioneel meltdown.
Ze gaat nu naar de kinderpsycholoog.
Ik begin weer af te spreken met vrienden van vroeger, zoek hobby's,. begin weer naar andere vrouw te kijken. Zo jammer dat ik al die jaren de vriendschapsrelaties heb verwaarloosd.
Ik heb ook hulp gekregen van een vriendin die zelf ook 2x scheidde.
Ok ik ga het hier effe laten, sorry voor de wall of text, ik kan zo verder blijven lullen eigenlijk.....
Tonerider
Well-known member
ik vermoed dat hij die praktische dingen al wel eens gedaan zal hebben.
Allez, in de meeste hedendaagse gezinnen waar beide gaan werken zijn taken toch verdeeld. Kan natuurlijk zijn dat ge dan nooit gestreken hebt of zo, maar op zich is dat nu ook geen rocket science.
En als ge voldoende verdient is dat ook op te vangen door dienstencheques
Ik denk dat het moeilijkste voor velen zou zijn dat ze thuis komen en er is niemand om je verhaal tegen te doen. Voor mij is dat bijv. niet direct een probleem, maar ik denk dat mijn vrouw/ex het daar wel moeilijk mee gaat hebben. Ik zat de laatste maanden wel veel in mijn bureau, maar als ik dan eens een tas koffie haal vertelt ze (sinds we weer wat vriendelijker zijn voor elkaar) weer over haar dag of familie of zo. Ik denk dat zij het dus wel zwaarder gaat hebben dan ik op dat vlak, want zij is sociaal en ik introvert as hell.
Het gevoel van alles alleen te moeten doen zal wel een uitdaging zijn voor mensen die nog nooit alleen zijn geweest.
Allez, in de meeste hedendaagse gezinnen waar beide gaan werken zijn taken toch verdeeld. Kan natuurlijk zijn dat ge dan nooit gestreken hebt of zo, maar op zich is dat nu ook geen rocket science.
En als ge voldoende verdient is dat ook op te vangen door dienstencheques
Ik denk dat het moeilijkste voor velen zou zijn dat ze thuis komen en er is niemand om je verhaal tegen te doen. Voor mij is dat bijv. niet direct een probleem, maar ik denk dat mijn vrouw/ex het daar wel moeilijk mee gaat hebben. Ik zat de laatste maanden wel veel in mijn bureau, maar als ik dan eens een tas koffie haal vertelt ze (sinds we weer wat vriendelijker zijn voor elkaar) weer over haar dag of familie of zo. Ik denk dat zij het dus wel zwaarder gaat hebben dan ik op dat vlak, want zij is sociaal en ik introvert as hell.
Het gevoel van alles alleen te moeten doen zal wel een uitdaging zijn voor mensen die nog nooit alleen zijn geweest.
Het ging dus inderdaad helemaal niet over taken en huishouden.ik vermoed dat hij die praktische dingen al wel eens gedaan zal hebben.
Allez, in de meeste hedendaagse gezinnen waar beide gaan werken zijn taken toch verdeeld. Kan natuurlijk zijn dat ge dan nooit gestreken hebt of zo, maar op zich is dat nu ook geen rocket science.
En als ge voldoende verdient is dat ook op te vangen door dienstencheques
Ik denk dat het moeilijkste voor velen zou zijn dat ze thuis komen en er is niemand om je verhaal tegen te doen. Voor mij is dat bijv. niet direct een probleem, maar ik denk dat mijn vrouw/ex het daar wel moeilijk mee gaat hebben. Ik zat de laatste maanden wel veel in mijn bureau, maar als ik dan eens een tas koffie haal vertelt ze (sinds we weer wat vriendelijker zijn voor elkaar) weer over haar dag of familie of zo. Ik denk dat zij het dus wel zwaarder gaat hebben dan ik op dat vlak, want zij is sociaal en ik introvert as hell.
Het gevoel van alles alleen te moeten doen zal wel een uitdaging zijn voor mensen die nog nooit alleen zijn geweest.
Ma bon, zulke commentaar was te verwachten natuurlijk.
Tonerider
Well-known member
bij ons is alles ook de mist beginnen ingaan door depressies. Zij is in een depressie beland (was de derde op 15 jaar), maar in tegenstelling tot de vorige twee waar ze op ongeveer zes maanden uitklom, bleef deze duren. Uiteindelijk twee jaar. Probleem is dat ik weet dat ik zelf niet veel reserves heb. De eerste twee depressies van haar had ik ternauwernood overleeft, maar nu ben ik dus uiteindelijk zelf in een depressie beland. Ik heb daar van haar en haar familie weinig begrip voor gehad. En er zijn toen enorm veel verwijten naar mijn kop gesmeten, zowel van haar als haar familie.
Probleem was dat ik altijd dacht dat we een goed huwelijk hadden, want we deden alles echt samen, maar blijkbaar hield ze al een tijdje niet meer van mij.
Die `bekentenis` heeft toen enorm zwaar op mij ingehakt. Ik ben al iemand die zich moeilijk hecht aan anderen en weinig vertrouwen in mensen heeft en om dat dan te horen van degene die ge 100% vertrouwde.
Op dat moment heb ik een hoge muur opgebouwd. En eerst gingen we toen al scheiden, maar we wouden het toch nog een kans geven. Alleen is het mij niet gelukt om die verdediging af te bouwen. Zij wou niet meer babbelen over wat er toen gezegd is geweest en ik kreeg dus mijn vertrouwen niet meer opgebouwd. Zij wou tederheid, maar ik kon haar dat niet geven, want dan moest ik ze toelaten achter mijn muur. Dus frustratie van beide kanten.
Bovendien waren er nog weinig redenen voor me in te spannen. Waar ze vroeger een perfectioniste was en ijverige dame is ze veranderd in een sloddervos, zowel naar het huishouden als naar haar gewicht toe (uiterlijk en kleren verzorgd ze nog wel, gelukkig).
Ze wou perse 2 katten, maar ne keer meer stofzuigen zit er niet in en ne dweil vast pakken doet ze enkel als er een vriendin langs komt...
Tja, op den duur heb je dan enkel dagelijke (terugkerende) ergernissen en niets om daar tegen over te stellen. Zeker dankzij Corona ook. Aan het begin dat we het terug probeerden te laten lukken, gingen we nog eens naar Sluis eten of een daguitstapje naar Nederland, maar dat viel allemaal weg. Zelfs onze ouders bezoeken deden we apart (omdat zij minder strikt met de regels omging dan ik en ik mijn moeder wou beschermen en ik sowieso niets meer met haar ouders te maken wou hebben.). Dus enkel de frustraties en enorme verschillen in karakter en interesses bleven over.
------
On a side note: dit is hoe ik het beleef. Laat haar hier haar verhaal doen en ze zal waarschijnlijk ook wel een lijstje met ergernissen kunnen opsommen. Dus ik wil niet alle schuld bij haar leggen.
Charon
Well-known member
wat zou er vreemd kunnen zijn aan de normaalste zaak ter wereld?
Ik zeg niet dat alleen wonen niet normaal is. Maar ge kunt toch niet beweren dat dat iets is waar ge niet aan moet wennen? Ik heb zelf ook nooit alleen gewoond. Ik ben er zeker van dat ik mij initieel verloren zou voelen 's avonds en in het weekend.
Ik vond de reactie dat Pana maar gewoon wat huishoudelijke taken moet doen als 'voorbereiding' op alleen wonen vooral onnozel hé. Die huishoudelijke taken zijn niet het 'probleem'
Mulan
Well-known member
Twee Van Alles, Babette Cole | 9789056371470 | Boeken | bol
Twee Van Alles (Bindwijze overig). Twee van alles Twee van alles. De ouders van Diederik-Jan en Mathilde hebben een vreselijke hekel aan elkaar. Het...
www.bol.com
Maanden voor hij effectief weg was, heb ik de dochter voorbereid met dit boekje. Hier beslissen de kinderen dat er te veel ruzie is en hun ouders moeten ont-trouwen. Ook nu herhaal ik dat nog vaak, dat mama en papa haar heel graag zien, maar veel te veel ruzie maken en we nu gelukkiger zijn nu we niet meer samen wonen en nauwelijks ruzie maken. Ze bevestigt dit zelf ook, maar soms mist ze het wel dat mama en papa niets samen doen, behalve de wisselmomenten. We doen wel echt ons best om steeds positief te zijn over de andere ouder.
Als ze bvb zegt "ik wil niet bij papa slapen, ik wil bij jou blijven!" ga ik niet zeggen dat ze beter bij mij zou blijven maar naar papa "moet".
Dan zeg ik gewoon rustig dat papa haar heel hard mist en dat ze hem ook zou missen mocht ze hem lange tijd niet zien. Dat papa ook leuke dingen doet die mama niet doet (verven bijvoorbeeld
) en dat het fijn zal zijn bij papa! Ik had eigenlijk verwacht dat het veel lastiger ging zijn voor haar om in 2 huizen te wonen, maar ze doet het geweldig! Komt ook omdat we 3 wissels per week hebben dus ze niemand lang moet missen, we sturen foto's en doen videocalls als ze dat vraagt, geven tekeningen door die ze voor de ander maakt,...
Mulan
Well-known member
En ik weet dat er benieuwd zijn naar mijn verhaal, dus ga ik proberen - met het nodige respect voor zijn privacy - het onze te doen.
We hebben eigenlijk altijd wel probleempjes gehad met onze communicatie naar elkaar toe. Meermaals relatietherapie voorgesteld, een paar keer is hij meegeweest naar telkens een nieuwe, maar telkens zag hij ook geen meerwaarde in een tweede afspraak.
Toen de dochter ruim een half jaar was en ik alles in het huishouden deed, continu met de dochter naar de pediater moest en als enige 24/24 met haar in het ziekenhuis lag, niet wist hoe een nacht doorslapen eruit zou zien,... Een eerste signaal gegeven dat ik ofwel naar de notaris trok ivm scheiding, ofwel we relatie therapie zouden volgen én hij individuele therapie zou volgen. Zelf ging ik al jaren naar een psycholoog.
Hij is enkele keren naar een therapeut gegaan maar terug afgehaakt.
2j geleden is hij ziek geworden en dat heeft als gevolg gehad dat hij zijn medisch ontslag kreeg én hij met veel angsten zat omtrent ziek worden/sterven en hierdoor zijn dochter zou verliezen. Allemaal heel logisch als je zwaar ziek bent geweest, maar hij deed er niets mee. En toen kwam corona. Hij sloeg - in mijn ogen - compleet door in de angst en ik trok het ècht niet meer. Ik voelde me een gevangene op elk mogelijk vlak. Ik heb enkele maanden thuis gezeten van het werk door technische werkeloosheid, de dochter mocht niet naar de crèche en de discussies en frustraties over de meest belachelijke dingen waren talrijk. Tot ik plots mijn klik maakte. Ik ben een volwassen vrouw die kiest wat ze wel en niet toestaat, maar mijn dochter was dat niet. En wij waren geen goed voorbeeld voor haar. Ik wou niet dat ze zou opgroeien met het idee dat elke dag ruzie helemaal normaal was. Bij het idee dat een jongen tegen haar zou praten zoals haar vader tegen mij deed, begon ik spontaan te janken.
Dus gezegd dat ik wou scheiden en het op was. Hij wou nog therapie volgen samen, zichzelf veranderen,.. Maar daar had ik 0,0 vertrouwen in. Ik zag hem ook echt niet meer graag zag ik pas in toen ik de beslissing genomen had.
Door corona heeft het meer dan een half jaar geduurd eer hij een andere stek gevonden had. Die periode is echt de horror geweest voor mij. Iemand absoluut NIET meer in je leven willen maar die, in het belang van de dochter, niet uit huis kunnen zetten, was enorm frustrerend voor ons beide en de ruzies waren talrijker dan ooit tevoor want ik hield me totaal niet meer in. Venijn, frustratie, woede, minachting,.. Allemaal dagelijkse kost voor ons beide. En daar moeten we allebei wel van bekomen nu. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik kom er wel!
Wat ik hopelijk niet meer tegen zal komen: bij iemand blijven waarbij communicatie al van in het begin een probleem is. Ik ben blijven hopen dat het beter zou gaan, wat nooit gebeurt is.
Ik moet ook veel sneller leren uitspreken wat me dwars zit ipv slikken en zwijgen.
We hebben eigenlijk altijd wel probleempjes gehad met onze communicatie naar elkaar toe. Meermaals relatietherapie voorgesteld, een paar keer is hij meegeweest naar telkens een nieuwe, maar telkens zag hij ook geen meerwaarde in een tweede afspraak.
Toen de dochter ruim een half jaar was en ik alles in het huishouden deed, continu met de dochter naar de pediater moest en als enige 24/24 met haar in het ziekenhuis lag, niet wist hoe een nacht doorslapen eruit zou zien,... Een eerste signaal gegeven dat ik ofwel naar de notaris trok ivm scheiding, ofwel we relatie therapie zouden volgen én hij individuele therapie zou volgen. Zelf ging ik al jaren naar een psycholoog.
Hij is enkele keren naar een therapeut gegaan maar terug afgehaakt.
2j geleden is hij ziek geworden en dat heeft als gevolg gehad dat hij zijn medisch ontslag kreeg én hij met veel angsten zat omtrent ziek worden/sterven en hierdoor zijn dochter zou verliezen. Allemaal heel logisch als je zwaar ziek bent geweest, maar hij deed er niets mee. En toen kwam corona. Hij sloeg - in mijn ogen - compleet door in de angst en ik trok het ècht niet meer. Ik voelde me een gevangene op elk mogelijk vlak. Ik heb enkele maanden thuis gezeten van het werk door technische werkeloosheid, de dochter mocht niet naar de crèche en de discussies en frustraties over de meest belachelijke dingen waren talrijk. Tot ik plots mijn klik maakte. Ik ben een volwassen vrouw die kiest wat ze wel en niet toestaat, maar mijn dochter was dat niet. En wij waren geen goed voorbeeld voor haar. Ik wou niet dat ze zou opgroeien met het idee dat elke dag ruzie helemaal normaal was. Bij het idee dat een jongen tegen haar zou praten zoals haar vader tegen mij deed, begon ik spontaan te janken.
Dus gezegd dat ik wou scheiden en het op was. Hij wou nog therapie volgen samen, zichzelf veranderen,.. Maar daar had ik 0,0 vertrouwen in. Ik zag hem ook echt niet meer graag zag ik pas in toen ik de beslissing genomen had.
Door corona heeft het meer dan een half jaar geduurd eer hij een andere stek gevonden had. Die periode is echt de horror geweest voor mij. Iemand absoluut NIET meer in je leven willen maar die, in het belang van de dochter, niet uit huis kunnen zetten, was enorm frustrerend voor ons beide en de ruzies waren talrijker dan ooit tevoor want ik hield me totaal niet meer in. Venijn, frustratie, woede, minachting,.. Allemaal dagelijkse kost voor ons beide. En daar moeten we allebei wel van bekomen nu. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik kom er wel!
Wat ik hopelijk niet meer tegen zal komen: bij iemand blijven waarbij communicatie al van in het begin een probleem is. Ik ben blijven hopen dat het beter zou gaan, wat nooit gebeurt is.
Ik moet ook veel sneller leren uitspreken wat me dwars zit ipv slikken en zwijgen.
Laatst bewerkt:
Str8_6
Well-known member
Idd en dan nog verdeel je de huishoudelijke taken. Maar dan komt alles op je nek. Eten maken, kuisen, de was doen, papieren regelen, rekeningen betalen,..
Het raarste zou ik vinden om alleen te gaan slapen. Als de kleine in het ziekenhuis lag en mijn vrouw erbij sliep kon ik niet direct wennen aan het alleen in mijn bed liggen.
Tonerider
Well-known member
ik weet niet bij anderen, maar aan dat alleen slapen wordt je al gewoon gemaakt op het einde van uw huwelijk. (zou natuurlijk anders zijn als 1 van de partners in 1 keer weg is zonder voorafgaand signaal of door de dood).
Mijn vrouw heeft na een ruzie beslist op een bepaald moment apart te gaan slapen. Op zich niet erg, want sinds ze overgewicht heeft snurkt ze even hard als ik. Maar aangezien ik altijd na haar ging slapen, lag ik toch dikwijls in de zetel te maffen omdat ze iets te veel decibels produceerde.
Mijn vrouw werkt de nacht in een rusthuis dus wij slapen van het begin van onze relatie altijd alleen. Als we uitzonderlijk samen gaan slapen is het serieus wennen...ge ligt op mijn kussen, ge snurkt, aaah ge hebt koude voeten.
het is maar wat je gewoon bent dus.
Compleet off-topic maar ik wou uit interesse die test ook eens doen en ik vind dat nogal raar berekend. Zo blijk ik plots meer in het huishouden te doen dan mijn vrouw, terwijl ik dat zo niet aanvoel. Als je dan ziet dat elke dag koken of het stofzuigen dezelfde waarde krijgen als de vuilzakken buiten zetten of rekeningen betalen geeft dat wel een verkeerd beeld.
Chelark007
Well-known member
Was ik ook aan het denken, test kwam ver 50/50 uit. Lijkt me niet helemaal eerlijk
PolletPoulet_OG
Well-known member
Aan alle verloren zieltjes hier. Ge leert uzelf terug echt voor een groot stuk (opnieuw) kennen als ge volledig alleen op uw eigen benen staat voor een tijdje. Voor mij is dat het beste wat mij overkomen is de laatste jaren. Fuck them bitches and dicks.
Voor mij is het duidelijk geworden dat ik nooit nog met iemand ga samenwonen.
Wat is het leven toch echt mooi op uw alleen. Met niemand geen rekening te hoeven houden, buiten met uzelf.
En ja, ik ben de grootste romanticus van de familie :
Voor mij is het duidelijk geworden dat ik nooit nog met iemand ga samenwonen.
Wat is het leven toch echt mooi op uw alleen. Met niemand geen rekening te hoeven houden, buiten met uzelf.
En ja, ik ben de grootste romanticus van de familie :
Mulan
Well-known member
Ik druk het niet zo hard uit als jij, maar ik sta zeker nog niet te popelen voor een klassieke relatie! LAT lijkt me een pak aangenamer eerlijk gezegd. Maar ook dat is waarschijnlijk een fase in het verwerkingsproces?Aan alle verloren zieltjes hier. Ge leert uzelf terug echt voor een groot stuk (opnieuw) kennen als ge volledig alleen op uw eigen benen staat voor een tijdje. Voor mij is dat het beste wat mij overkomen is de laatste jaren. Fuck them bitches and dicks.
Voor mij is het duidelijk geworden dat ik nooit nog met iemand ga samenwonen.
Wat is het leven toch echt mooi op uw alleen. Met niemand geen rekening te hoeven houden, buiten met uzelf.
En ja, ik ben de grootste romanticus van de familie :
D
Deleted member 1888
Guest
@Mulan @Tonerider Maar hebben jullie ook geleerd uit uw gedragingen uit het verleden? Zaken die je anders zou doen?
Ik heb toch enorm veel geleerd over mezelf.
-Als ik boos ben, moet je mij een dag met gerust laten. De ex niet, zij had nood om te babbelen. Hoe minder ik babbel, hoe gefrustreerder zij werd.
-Als een persoon "ontploft" heb ik de neiging mij terug te trekken met de gedachtegoed van "laat ze maar eerst afkoelen", maar de tegenpartij vond dit enkel maar meer frustrerend.
-Na 23u ben ik vergeten van alles wat er tegen mij gezegd wordt....ik voel m'n ogen toegaan, dus kruip m'n bed in....De ex werd actiever en mondiger(zij is een nachtpersoon, ik ochtendpersoon)
-als ik mij boos voel, moet ik dat zeggen, niet opkroppen.
-Bij problemen, niet slapen vooraleer je het uitpraat. Geen zaken uitpraten "tussen soep en patatten"
-Ik ben stipt qua afspraken, zij was "och ja dan zijn we maar 10min te laat op onze afspraak bij de relatietherapeut/dokter/you name it"
-budgettair discipline<==>spending like crazy.
-Leren meer "neen" zeggen, geen peoplepleaser(mr nice guy?) meer zijn.
Er zitten wat stomme zaken tussen ma soit.
Ik heb toch enorm veel geleerd over mezelf.
-Als ik boos ben, moet je mij een dag met gerust laten. De ex niet, zij had nood om te babbelen. Hoe minder ik babbel, hoe gefrustreerder zij werd.
-Als een persoon "ontploft" heb ik de neiging mij terug te trekken met de gedachtegoed van "laat ze maar eerst afkoelen", maar de tegenpartij vond dit enkel maar meer frustrerend.
-Na 23u ben ik vergeten van alles wat er tegen mij gezegd wordt....ik voel m'n ogen toegaan, dus kruip m'n bed in....De ex werd actiever en mondiger(zij is een nachtpersoon, ik ochtendpersoon)
-als ik mij boos voel, moet ik dat zeggen, niet opkroppen.
-Bij problemen, niet slapen vooraleer je het uitpraat. Geen zaken uitpraten "tussen soep en patatten"
-Ik ben stipt qua afspraken, zij was "och ja dan zijn we maar 10min te laat op onze afspraak bij de relatietherapeut/dokter/you name it"
-budgettair discipline<==>spending like crazy.
-Leren meer "neen" zeggen, geen peoplepleaser(mr nice guy?) meer zijn.
Er zitten wat stomme zaken tussen ma soit.
"Blij" om hier verschillende verhalen te lezen. Vriendin en ik gaan ook uit elkaar (+-6 jaar samen zijn en een dochter van 2 jaar oud). Alles moet nog geregeld worden (huis, co-ouderschap, moeten nog alles bekijken), zal lastig zijn om het uit te werken. Maar het grootste probleem waar ik mee zit, is hoe schuldig ik mij voel tegenover mijn dochter. Dat ik haar geen stabiele familie heb kunnen geven, heb het daar echt enorm moeilijk mee.
PolletPoulet_OG
Well-known member
LAT is mooi als ge uw wafel kunt houden over hoe uw aanhangsel in zijn leefomgeving leeft I guess. En vooral voor uzelf dan, het u niet aantrekken.
Stel in een freak-show parallel wereld dat gij besluit om nonkel Polle zijn bitch te worden, maar ge kunt er ni tegen dat hij in zijn eigen kot, om 11u smorgens met een sigaret en een pintje in zijn living aan het dansen is met veel te luide muziek... Tjah.. Als ge u dan daar druk over maakt bent ge prolly nog verder van huis.
Mijn ervaring met LAT was over het algemeen positief. Alleen voor mij moeilijk om alles gedaan te krijgen. Maar daar heb ik standaard moeilijkheden mee.
Voor mij persoonlijk gaat het nog verder. Relaties zijn verleden tijd. Ik haal de dingen die ik persoonlijk nodig heb in het leven bij verschillende mensen zonder verantwoording of verplichtingen, zowel niet voor mij als voor de andere personen. Mooi gegeven uiteindelijk, voor mezelf en voor de mensen rondom mij. Ik mag niet verwachten van iemand dat die mij alles kan geven dat ik nodig heb in het leven. En een persoon kan dat ook niet van mij verwachten.
Is dat een overgangsfase? Voor u mss. Of mss voor mij ook. Maar wat ik denk is, dat we op een leeftijd zijn gekomen waar we vooral weten wat we niet willen, en geen tijd meer hebben voor bullshit. Nu nog het been stijf houden en niet tegen uzelf beginnen liegen.
Ps: @Nahrtent heeft een schoon huis, en zit niks in met kinderen van een ander. Zolang hij er maar niet voor moet betalen.
