Eland
Well-known member
Noot: zeg er niet bij dat het een voorbereidende oefening is op alleen gaan wonen.ge kunt al eens het huis kuisen, de was doen en een week lang voor uw vriendin koken.
goei oefening en ge gaat veel punten scoren.
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Noot: zeg er niet bij dat het een voorbereidende oefening is op alleen gaan wonen.ge kunt al eens het huis kuisen, de was doen en een week lang voor uw vriendin koken.
goei oefening en ge gaat veel punten scoren.
ge kunt al eens het huis kuisen, de was doen en een week lang voor uw vriendin koken.
goei oefening en ge gaat veel punten scoren.
Het ging dus inderdaad helemaal niet over taken en huishouden.ik vermoed dat hij die praktische dingen al wel eens gedaan zal hebben.
Allez, in de meeste hedendaagse gezinnen waar beide gaan werken zijn taken toch verdeeld. Kan natuurlijk zijn dat ge dan nooit gestreken hebt of zo, maar op zich is dat nu ook geen rocket science.
En als ge voldoende verdient is dat ook op te vangen door dienstencheques
Ik denk dat het moeilijkste voor velen zou zijn dat ze thuis komen en er is niemand om je verhaal tegen te doen. Voor mij is dat bijv. niet direct een probleem, maar ik denk dat mijn vrouw/ex het daar wel moeilijk mee gaat hebben. Ik zat de laatste maanden wel veel in mijn bureau, maar als ik dan eens een tas koffie haal vertelt ze (sinds we weer wat vriendelijker zijn voor elkaar) weer over haar dag of familie of zo. Ik denk dat zij het dus wel zwaarder gaat hebben dan ik op dat vlak, want zij is sociaal en ik introvert as hell.
Het gevoel van alles alleen te moeten doen zal wel een uitdaging zijn voor mensen die nog nooit alleen zijn geweest.
bij ons is alles ook de mist beginnen ingaan door depressies. Zij is in een depressie beland (was de derde op 15 jaar), maar in tegenstelling tot de vorige twee waar ze op ongeveer zes maanden uitklom, bleef deze duren. Uiteindelijk twee jaar. Probleem is dat ik weet dat ik zelf niet veel reserves heb. De eerste twee depressies van haar had ik ternauwernood overleeft, maar nu ben ik dus uiteindelijk zelf in een depressie beland. Ik heb daar van haar en haar familie weinig begrip voor gehad. En er zijn toen enorm veel verwijten naar mijn kop gesmeten, zowel van haar als haar familie.Haar eerste beslissing was in de december 2018, maar kheb haar kunnen overtuigen om ons huwelijk een 2de kans te geven.
2019 en tot aug/2020 ging het heel goed. Vanaf sept/2019 ging het snel bergafwaarts.
Beslissing genomen in december 2019 door ex partner(ik aanvaardde het in m'n boosheid) en pas apart wonen in juni 2020 wegens corona.
We kwamen goed overeen omdat we een kind hebben, maar vanaf dat de kleine sliep ging zij in haar hoek en ik naar de mijne. Zij was boos op mij, ik op haar. Als ik terugkijk naar de periode van september tot december 2019 denk ik dat ik burnout symptonen vertoonde.
Tijdens huwelijk was het ochtendritueel met de dochter, 40u werken(elke dag 40min pendelen), dochter ophalen van de opvang, koken/eten, partner ophalen van de station terwijl het eigenlijk 15min wandelen is, dan nog was en plas, en dan nog avondritueel met de kleine (bed/bad). Alles zat op mijn schouders. Dat lukte maanden/jarenlang wel, maar na een tijdje niet meer. Geen rust, geen/amper sociale leven buiten de "sociale verplichtingen", geen "me"-time.
Het feit dat ex nog in een depressie zat van oktober tot midden december 2019 hielp ook niet echt. Een grote fout was dat ik ook haar deel van het huishouden op mij heb genomen ipv hulp van buitenaf in te schakelen. Het lachwekkende is dat de ex de huishoudhulp had geannuleerd omdat ze niet "goed genoeg" was, terwijl zijzelf amper iets deed.
Khad eens "de huishoudtest" van De morgen gedaan wie het meest deed: ik kwam uit op 78%, dat was nog meer dan wat ik vermoedde.
huishoudtest
Ik deed zo hard m'n best om de zaken draaiende te houden dat ik eigenlijk m'n ex als partner uit het oog verloor. Dat is ook haar verwijt naar mij toe. Terecht denk ik dan. Ik heb wel denk ik 3 pogingen gedaan om samen eens weg te gaan, samen te zitten, maar 3x is ze dan "ontploft" naar mij toe.
We volgden ook jarenlang relatietherapie.
Mijn fouten: perfectionist, teveel hooi op uw vork nemen, kortetermijndenken, denken dat je alles zelf kunt oplossen, te weinig op m'n strepen gestaan, slechte communicatie
Haar fouten: Ze is liever lui dan moe, slechte communicatie.
De redenen van de scheiding vind ik wat absurd. Het was "oplosbaar" in mijn ogen.....achteraf gezien toch. Het is moeilijker verwerken als je de reden absurd vind. Bij de 1ste poging kon ik op haar inpraten. Bij de 2de weigerde ze mij te zien, dus nooit de kans gekregen om te praten.
Sinds dat we apart wonen, verandert er dagdagelijks weinig zaken voor mij omdat ik toch al alles deed.. Ik heb minder ergernissen. De eerste weken had ik heel veel moeite om de haarbandjes en zo van m'n dochter in orde te brengen 's morgens. Ik haalde m'n dochter uit haar bed, kleedde haar om, maakte haar boterhammen klaar, alles dus.....behalve haar haren deed de ex. Nu moest ik dit zelf zien op te lossen. In het begin was dat zo slecht gedaan dat haar haarbandjes al aan de schoolpoort begonnen los te komen. Ik had het daar toen enorm moeilijk mee, zelfs nu nog als ik er op terugdenk. "Dag 1 van de scheiding en zij is nu al het slachtoffer" redeneerde ik. Nu kan ik het wel al véél beter.
Financieel
Ik heb een variabele lening(5/5/5). Toevallig in december was de 5 jaarlijkse termijn om, dus kon ik looptijd van lening verlengen zonder enige kosten. Ex hoefde niet eens mee te tekenen. Ik betaal nu eigenlijk minder af dan een gewone huur voor dit type appartement.. Ik kom goed rond, enkel het vette sparen zit er niet meer in. Ex partner uitkopen moet wel nog gebeuren. Helaas wilt ze hierover niet afspreken, maar wilt ze het via de advocaten en rechtbank regelen...Ik probeer haar nog steeds te overtuigen omdat ik het snel wil afgehandeld hebben.
Het gaat voor mij toch een enorme opluchting zijn als dit ook achter de rug is, dan pas is het "afgehandeld"/"einde hoofdstuk" voel ik.
Terug leren alleen te zijn
Ik had amper rust in het huwelijk. Na de scheiding en vooral op dagen dat m'n dochter bij de ex zit, had ik plots een zee van tijd. Ik wist niet wat te doen. Ik zat meestal in de keuken voor m'n laptop omdat ik het speelgoedhoekje van dochter in de woonkamer niet wou zien. Dat rondslingerende speelgoed stoorde ook enorm. Ik laat m'n dochter nu nog steeds alle speelgoed op haar laaste dag bij mij opruimen. Ze moet sowieso wat beter leren opruimen. Toen begon ik opnieuw te denken aan de vragen die de psychologen mij stelden en waarop ik geen antwoord op kon geven: "wat doe jij graag?", "wat doe je graag van sport?", .... Ik moest leren luisteren naar mezelf en voor het eerst mezelf op de eerste plaats zetten. "wat wil ik"? Een verdomd moeilijke vraag als je jarenlang uw eigen op de laatste plaats heb gezet ....Achteraf begin je dan alles te verwerken...."waar liep het fout" denk je dan. Ik begon elk detail te analyseren in m'n hoofd. En ja kheb veel "red flags" gemist precies, stekeblind was ik.
Dochter
Zij is 4 jaar oud en voelt dit wel degelijk. 1x hebben we ruzie gemaakt in haar bijzijn. Heb er enorm veel spijt van, want ze heeft er een trauma aan overgehouden. Ze begon toen te huilen en zei: "NIET PRATEN! Niet praten".
Als de ex bij de wissel wat luider praat(zonder dat we ruzie hebben) zegt ze ook "niet praten, niet praten".
Een paar dagen geleden zegt ze zelf zomaar: "mama moet ook hier zijn. Als mama hier is wat ga jij dan doen"? ik: "euh niks"
Zij: "als mama en papa samen zijn, dan maken ze ruzie"
Soms haal ik haar op van school en is ze boos op mij.(door enkel mij te zien). 1x is ze ontploft naar mij toen ik haar ophaalde van de paardenkamp. Ze begon al wenend zaken te vertellen als "mama en papa moeten samen eten". Khad toen ook een emotioneel meltdown.
Ze gaat nu naar de kinderpsycholoog.
Ik begin weer af te spreken met vrienden van vroeger, zoek hobby's,. begin weer naar andere vrouw te kijken. Zo jammer dat ik al die jaren de vriendschapsrelaties heb verwaarloosd.
Ik heb ook hulp gekregen van een vriendin die zelf ook 2x scheidde.
Ok ik ga het hier effe laten, sorry voor de wall of text, ik kan zo verder blijven lullen eigenlijk.....
wat zou er vreemd kunnen zijn aan de normaalste zaak ter wereld?Waarom gaat ge ervanuit dat die zo'n dingen niet doet? Als ge nooit alleen gewoond hebt, is het idee om alleen te wonen gewoon vreemd, los van huishoudelijke taken.
Ik zeg niet dat alleen wonen niet normaal is. Maar ge kunt toch niet beweren dat dat iets is waar ge niet aan moet wennen? Ik heb zelf ook nooit alleen gewoond. Ik ben er zeker van dat ik mij initieel verloren zou voelen 's avonds en in het weekend.wat zou er vreemd kunnen zijn aan de normaalste zaak ter wereld?
Haar eerste beslissing was in de december 2018, maar kheb haar kunnen overtuigen om ons huwelijk een 2de kans te geven.
2019 en tot aug/2020 ging het heel goed. Vanaf sept/2019 ging het snel bergafwaarts.
Beslissing genomen in december 2019 door ex partner(ik aanvaardde het in m'n boosheid) en pas apart wonen in juni 2020 wegens corona.
We kwamen goed overeen omdat we een kind hebben, maar vanaf dat de kleine sliep ging zij in haar hoek en ik naar de mijne. Zij was boos op mij, ik op haar. Als ik terugkijk naar de periode van september tot december 2019 denk ik dat ik burnout symptonen vertoonde.
Tijdens huwelijk was het ochtendritueel met de dochter, 40u werken(elke dag 40min pendelen), dochter ophalen van de opvang, koken/eten, partner ophalen van de station terwijl het eigenlijk 15min wandelen is, dan nog was en plas, en dan nog avondritueel met de kleine (bed/bad). Alles zat op mijn schouders. Dat lukte maanden/jarenlang wel, maar na een tijdje niet meer. Geen rust, geen/amper sociale leven buiten de "sociale verplichtingen", geen "me"-time.
Het feit dat ex nog in een depressie zat van oktober tot midden december 2019 hielp ook niet echt. Een grote fout was dat ik ook haar deel van het huishouden op mij heb genomen ipv hulp van buitenaf in te schakelen. Het lachwekkende is dat de ex de huishoudhulp had geannuleerd omdat ze niet "goed genoeg" was, terwijl zijzelf amper iets deed.
Khad eens "de huishoudtest" van De morgen gedaan wie het meest deed: ik kwam uit op 78%, dat was nog meer dan wat ik vermoedde.
huishoudtest
Ik deed zo hard m'n best om de zaken draaiende te houden dat ik eigenlijk m'n ex als partner uit het oog verloor. Dat is ook haar verwijt naar mij toe. Terecht denk ik dan. Ik heb wel denk ik 3 pogingen gedaan om samen eens weg te gaan, samen te zitten, maar 3x is ze dan "ontploft" naar mij toe.
We volgden ook jarenlang relatietherapie.
Mijn fouten: perfectionist, teveel hooi op uw vork nemen, kortetermijndenken, denken dat je alles zelf kunt oplossen, te weinig op m'n strepen gestaan, slechte communicatie
Haar fouten: Ze is liever lui dan moe, slechte communicatie.
De redenen van de scheiding vind ik wat absurd. Het was "oplosbaar" in mijn ogen.....achteraf gezien toch. Het is moeilijker verwerken als je de reden absurd vind. Bij de 1ste poging kon ik op haar inpraten. Bij de 2de weigerde ze mij te zien, dus nooit de kans gekregen om te praten.
Sinds dat we apart wonen, verandert er dagdagelijks weinig zaken voor mij omdat ik toch al alles deed.. Ik heb minder ergernissen. De eerste weken had ik heel veel moeite om de haarbandjes en zo van m'n dochter in orde te brengen 's morgens. Ik haalde m'n dochter uit haar bed, kleedde haar om, maakte haar boterhammen klaar, alles dus.....behalve haar haren deed de ex. Nu moest ik dit zelf zien op te lossen. In het begin was dat zo slecht gedaan dat haar haarbandjes al aan de schoolpoort begonnen los te komen. Ik had het daar toen enorm moeilijk mee, zelfs nu nog als ik er op terugdenk. "Dag 1 van de scheiding en zij is nu al het slachtoffer" redeneerde ik. Nu kan ik het wel al véél beter.
Financieel
Ik heb een variabele lening(5/5/5). Toevallig in december was de 5 jaarlijkse termijn om, dus kon ik looptijd van lening verlengen zonder enige kosten. Ex hoefde niet eens mee te tekenen. Ik betaal nu eigenlijk minder af dan een gewone huur voor dit type appartement.. Ik kom goed rond, enkel het vette sparen zit er niet meer in. Ex partner uitkopen moet wel nog gebeuren. Helaas wilt ze hierover niet afspreken, maar wilt ze het via de advocaten en rechtbank regelen...Ik probeer haar nog steeds te overtuigen omdat ik het snel wil afgehandeld hebben.
Het gaat voor mij toch een enorme opluchting zijn als dit ook achter de rug is, dan pas is het "afgehandeld"/"einde hoofdstuk" voel ik.
Terug leren alleen te zijn
Ik had amper rust in het huwelijk. Na de scheiding en vooral op dagen dat m'n dochter bij de ex zit, had ik plots een zee van tijd. Ik wist niet wat te doen. Ik zat meestal in de keuken voor m'n laptop omdat ik het speelgoedhoekje van dochter in de woonkamer niet wou zien. Dat rondslingerende speelgoed stoorde ook enorm. Ik laat m'n dochter nu nog steeds alle speelgoed op haar laaste dag bij mij opruimen. Ze moet sowieso wat beter leren opruimen. Toen begon ik opnieuw te denken aan de vragen die de psychologen mij stelden en waarop ik geen antwoord op kon geven: "wat doe jij graag?", "wat doe je graag van sport?", .... Ik moest leren luisteren naar mezelf en voor het eerst mezelf op de eerste plaats zetten. "wat wil ik"? Een verdomd moeilijke vraag als je jarenlang uw eigen op de laatste plaats heb gezet ....Achteraf begin je dan alles te verwerken...."waar liep het fout" denk je dan. Ik begon elk detail te analyseren in m'n hoofd. En ja kheb veel "red flags" gemist precies, stekeblind was ik.
Dochter
Zij is 4 jaar oud en voelt dit wel degelijk. 1x hebben we ruzie gemaakt in haar bijzijn. Heb er enorm veel spijt van, want ze heeft er een trauma aan overgehouden. Ze begon toen te huilen en zei: "NIET PRATEN! Niet praten".
Als de ex bij de wissel wat luider praat(zonder dat we ruzie hebben) zegt ze ook "niet praten, niet praten".
Een paar dagen geleden zegt ze zelf zomaar: "mama moet ook hier zijn. Als mama hier is wat ga jij dan doen"? ik: "euh niks"
Zij: "als mama en papa samen zijn, dan maken ze ruzie"
Soms haal ik haar op van school en is ze boos op mij.(door enkel mij te zien). 1x is ze ontploft naar mij toen ik haar ophaalde van de paardenkamp. Ze begon al wenend zaken te vertellen als "mama en papa moeten samen eten". Khad toen ook een emotioneel meltdown.
Ze gaat nu naar de kinderpsycholoog.
Ik begin weer af te spreken met vrienden van vroeger, zoek hobby's,. begin weer naar andere vrouw te kijken. Zo jammer dat ik al die jaren de vriendschapsrelaties heb verwaarloosd.
Ik heb ook hulp gekregen van een vriendin die zelf ook 2x scheidde.
Ok ik ga het hier effe laten, sorry voor de wall of text, ik kan zo verder blijven lullen eigenlijk.....
Idd en dan nog verdeel je de huishoudelijke taken. Maar dan komt alles op je nek. Eten maken, kuisen, de was doen, papieren regelen, rekeningen betalen,..Ik zeg niet dat alleen wonen niet normaal is. Maar ge kunt toch niet beweren dat dat iets is waar ge niet aan moet wennen? Ik heb zelf ook nooit alleen gewoond. Ik ben er zeker van dat ik mij initieel verloren zou voelen 's avonds en in het weekend.
Ik vond de reactie dat Pana maar gewoon wat huishoudelijke taken moet doen als 'voorbereiding' op alleen wonen vooral onnozel hé. Die huishoudelijke taken zijn niet het 'probleem'
ik weet niet bij anderen, maar aan dat alleen slapen wordt je al gewoon gemaakt op het einde van uw huwelijk. (zou natuurlijk anders zijn als 1 van de partners in 1 keer weg is zonder voorafgaand signaal of door de dood).Idd en dan nog verdeel je de huishoudelijke taken. Maar dan komt alles op je nek. Eten maken, kuisen, de was doen, papieren regelen, rekeningen betalen,..
Het raarste zou ik vinden om alleen te gaan slapen. Als de kleine in het ziekenhuis lag en mijn vrouw erbij sliep kon ik niet direct wennen aan het alleen in mijn bed liggen.
Mijn vrouw werkt de nacht in een rusthuis dus wij slapen van het begin van onze relatie altijd alleen. Als we uitzonderlijk samen gaan slapen is het serieus wennen...ge ligt op mijn kussen, ge snurkt, aaah ge hebt koude voeten. het is maar wat je gewoon bent dus.Idd en dan nog verdeel je de huishoudelijke taken. Maar dan komt alles op je nek. Eten maken, kuisen, de was doen, papieren regelen, rekeningen betalen,..
Het raarste zou ik vinden om alleen te gaan slapen. Als de kleine in het ziekenhuis lag en mijn vrouw erbij sliep kon ik niet direct wennen aan het alleen in mijn bed liggen.
Khad eens "de huishoudtest" van De morgen gedaan wie het meest deed: ik kwam uit op 78%, dat was nog meer dan wat ik vermoedde.
huishoudtest
Was ik ook aan het denken, test kwam ver 50/50 uit. Lijkt me niet helemaal eerlijkCompleet off-topic maar ik wou uit interesse die test ook eens doen en ik vind dat nogal raar berekend. Zo blijk ik plots meer in het huishouden te doen dan mijn vrouw, terwijl ik dat zo niet aanvoel. Als je dan ziet dat elke dag koken of het stofzuigen dezelfde waarde krijgen als de vuilzakken buiten zetten of rekeningen betalen geeft dat wel een verkeerd beeld.
Ik druk het niet zo hard uit als jij, maar ik sta zeker nog niet te popelen voor een klassieke relatie! LAT lijkt me een pak aangenamer eerlijk gezegd. Maar ook dat is waarschijnlijk een fase in het verwerkingsproces?Aan alle verloren zieltjes hier. Ge leert uzelf terug echt voor een groot stuk (opnieuw) kennen als ge volledig alleen op uw eigen benen staat voor een tijdje. Voor mij is dat het beste wat mij overkomen is de laatste jaren. Fuck them bitches and dicks.
Voor mij is het duidelijk geworden dat ik nooit nog met iemand ga samenwonen.
Wat is het leven toch echt mooi op uw alleen. Met niemand geen rekening te hoeven houden, buiten met uzelf.
En ja, ik ben de grootste romanticus van de familie :
Ik druk het niet zo hard uit als jij, maar ik sta zeker nog niet te popelen voor een klassieke relatie! LAT lijkt me een pak aangenamer eerlijk gezegd. Maar ook dat is waarschijnlijk een fase in het verwerkingsproces?