Opnieuw op eigen benen na een lange relatie

Net een relatie van 1 jaar achter de rug, met ups en downs. De laatste tijd veel ruzie gehad over uiteenlopende onderwerpen waardoor we beiden “moe” waren maar we hielden wel van elkaar. In het begin van de relatie bracht zij tijdens onze gesprekken bepaalde onderwerpen aan ivm de toekomst om te zien of we wel matchen qua mindset. Dat ging dan over toekomstplannen, huwelijk, kinderen, …

Na 2 maanden in onze relatie haalde zij het onderwerp van scheiding van goederen aan, dat het in deze tijden normaal is, dat iedereen het nu doet. Ze vertelde me dan dat haar ouders later bepaalde goederen zouden overlaten aan haar (huis en dergelijke) en dat wij ook wel scheiding van goederen zouden kunnen doen. Ter info: zij is enig kind. Ik vond het toen onverwacht en was een beetje ontgoocheld. En heb haar dit ook gezegd. Want het voelde aan alsof zij dacht dat ik uit zou kunnen zijn op haar geld. Ik heb er toen wel geen issue van gemaakt en ben ermee akkoord gegaan. Want voor mij telt de liefde/relatie en niet het materiële aspect. Ik zou door akkoord te gaan ook mijn eer beschermen en kon niemand me iets verwijten, dus gaf dat me eigenlijk wel een gemoedsrust. Na een periode is ze van mening veranderd en gaf ze aan dat ze het niet meende en dat ze liever geen scheiding van goederen zou doen. Ik was daar niet akkoord mee en heb gezegd dat ik dat ga doen, wegens eerder benoemde redenen.

Long story short: na 1 jaar relatie, ups en downs, zijn we nog steeds niet overeengekomen over het onderwerp van scheiding van goederen. En gecombineerd met de ruzies die we de laatste tijd hadden, was dat de laatste druppel die een punt heeft gezet aan onze relatie.
Raar om zo een onderwerp aan te snijden als ge nog nie een jaar samenzijt. Als zij daarover al begint na 2 maanden, en dan na een tijd haar gedacht veranderd zou ik geen moeite doen. Die heeft blijkbaar enkel geld in haar gedachten. En wat ge zegt over liefde en relatie is belangrijker is waar, maar dat wilt niet zeggen dat je alles klakkeloos samen moet gooien. Want als puntje bij paaltje komt en ge gaat ooit uit elkaar, dan gaat liefde niet meer tellen en is het meestal een bittere strijd om zoveel mogelijk geld aan uw kant te krijgen. Al genoeg gezien bij mensen die ik ken.

Dus ondanks hoe graag ge elkaar ziet, wees slim en doe alles apart. Zo moeilijk is dat niet en dat gaat perfect. En ge kunt dat ook perfect regelen moest een van jullie doodgaan dat ge aan de andere alles over laat. Zo kom je niet in situaties waar uw geld gaat naar andere familie ofzo en uw vrouw en kind met niks achterblijft.
 
Raar om zo een onderwerp aan te snijden als ge nog nie een jaar samenzijt. Als zij daarover al begint na 2 maanden, en dan na een tijd haar gedacht veranderd zou ik geen moeite doen. Die heeft blijkbaar enkel geld in haar gedachten. En wat ge zegt over liefde en relatie is belangrijker is waar, maar dat wilt niet zeggen dat je alles klakkeloos samen moet gooien. Want als puntje bij paaltje komt en ge gaat ooit uit elkaar, dan gaat liefde niet meer tellen en is het meestal een bittere strijd om zoveel mogelijk geld aan uw kant te krijgen. Al genoeg gezien bij mensen die ik ken.

Dus ondanks hoe graag ge elkaar ziet, wees slim en doe alles apart. Zo moeilijk is dat niet en dat gaat perfect. En ge kunt dat ook perfect regelen moest een van jullie doodgaan dat ge aan de andere alles over laat. Zo kom je niet in situaties waar uw geld gaat naar andere familie ofzo en uw vrouw en kind met niks achterblijft.
Ik snap eigenlijk niet waar ze ruzie over maken...

Relatie van en een jaar en na 2 maanden relatie komt voor de eerste keer een gesprek over scheiding der goederen... Ik veronderstel dat ze toch niet getrouwd zijn of na die 2 maanden nog geen trouwplannen hebben? Als je gewoon gaat samenwonen zonder een verklaring van wettelijke samenwoning (dus feitelijk samenwonen) dan zijn vermogens gewoon gescheiden. Bij wettelijke samenwoning gaat er altijd een vermoeden uit van scheiding der goederen tenzij het samenlevingscontract dit specifiek anders vermeld. In dat opzicht is de standaard bij een samenlevingscontract dus anders als bij een huwelijkscontract (wettelijk stelsel).

Ik woon nu samen met mijn vriendin in mijn huis. Zij heeft haar woning ondertussen verhuurd. We komen allebei uit een scheiding en hebben geen plannen om opnieuw te trouwen. Wij wonen dus gewoon feitelijk samen en daardoor is er geen sprake van het vermengen van vermogens of inkomsten. Daarom begrijp ik niet wat net het issue is bij @Spiderman, hebben ze trouwplannen of gaan ze wettelijk samenwonen?
 
Ik heb mijn gefaalde relatierelaas hier in de dating-topic neergeschreven omdat ik daar al ooit was geweest, hier nog nooit, maar misschien hoorde dit verhaal meer hier thuis. Alle opbouwend advies is welkom, aan ander advies heb ik eigenlijk op dit moment minder behoefte, maar dat mag later nog wel.

Hoe absurd het ook klinkt, ik denk dat ik na een relatie van net geen 6 maanden, toch nog een maandje extra ga moeten "rouwen" bovenop een maand die al absoluut niet geholpen heeft. 😰
 
Ik heb mijn gefaalde relatierelaas hier in de dating-topic neergeschreven omdat ik daar al ooit was geweest, hier nog nooit, maar misschien hoorde dit verhaal meer hier thuis. Alle opbouwend advies is welkom, aan ander advies heb ik eigenlijk op dit moment minder behoefte, maar dat mag later nog wel.

Hoe absurd het ook klinkt, ik denk dat ik na een relatie van net geen 6 maanden, toch nog een maandje extra ga moeten "rouwen" bovenop een maand die al absoluut niet geholpen heeft. 😰
Er staat geen tijd op rouwen om een relatie, neem dan ook zoveel tijd als nodig is.
Je neemt niet alleen afscheid van de persoon zelf, maar ook van een toekomstvisie die je in je hoofd al aan het vormen was.

Veel sterkte!
 
Er staat geen tijd op rouwen om een relatie, neem dan ook zoveel tijd als nodig is.
Je neemt niet alleen afscheid van de persoon zelf, maar ook van een toekomstvisie die je in je hoofd al aan het vormen was.

Veel sterkte!

Het probleem is dat ik momenteel zelfs het idee van haar opnieuw te willen zien niet kan loslaten, zelfs al zou het maar opnieuw voor één keertje zijn. Ik ben véél te zwak momenteel, véél te zwak... :cry2:
 
Een maand is niets eh man, heeft sowieso al helemaal niets te maken met zwak zijn. Maar je gaat er vanzelf gewoon minder aan denken maar dat kan wat tijd vergen. En op een gegeven moment ga je opmerken van “how, ik heb al een tijd niet meer aan x gedacht”. En zo gaat dat verder tot je er vrijwel nooit meer bij stilstaat.
 
Een maand is niets eh man, heeft sowieso al helemaal niets te maken met zwak zijn. Maar je gaat er vanzelf gewoon minder aan denken maar dat kan wat tijd vergen. En op een gegeven moment ga je opmerken van “how, ik heb al een tijd niet meer aan x gedacht”. En zo gaat dat verder tot je er vrijwel nooit meer bij stilstaat.

Ik weet dat een maand niets is, maar je zou denken dat rouwen om een relatie die net de 6 maanden niet gehaald heeft, geen meerdere maanden zou mogen duren. Toch niet wetende dat er mensen zijn met het "talent" om vlak na een scheiding al een nieuwe relatie op te starten en losjes van de ene relatie in de andere rollen. Vandaar dat ik het benoem als "zwakte", want ik zou het niet kunnen, op meerdere vlakken niet.
 
Ik weet dat een maand niets is, maar je zou denken dat rouwen om een relatie die net de 6 maanden niet gehaald heeft, geen meerdere maanden zou mogen duren. Toch niet wetende dat er mensen zijn met het "talent" om vlak na een scheiding al een nieuwe relatie op te starten en losjes van de ene relatie in de andere rollen. Vandaar dat ik het benoem als "zwakte", want ik zou het niet kunnen, op meerdere vlakken niet.
De duur van een relatie doet vrij weinig ter zake. Iets als een scheiding komt zelden uit de lucht gevallen en in veel gevallen hebben beiden partijen zich al lang verzoend met de situatie en zijn ze mentaal al reeds maanden afstand/afscheid aan het nemen.

Dat je niet van de ene in de andere relatie rolt is geen teken van zwakte. In mijn ogen net het tegenovergestelde. Nu, soms komt je inderdaad na een breuk uit het niets de liefde van uw leven tegen terwijl uw vorige relatie nog maar 24 uur is afgelopen. Uitzonderingen bestaan. Maar van die mensen die bij wijze van spreken om de 2 weken in een andere relatie zitten, tgoh, zou je daar wel gelukkiger van worden? Ik alleszins niet.
 
2nd @ wat @Carrion zegt.
Blijf u niet eeuwig wentelen in uw problemen, maar een maand rouwen om een intense relatie is niks om u voor te schamen.
 
  • Leuk
Waarderingen: 515
Ik heb mijn gefaalde relatierelaas hier in de dating-topic neergeschreven omdat ik daar al ooit was geweest, hier nog nooit, maar misschien hoorde dit verhaal meer hier thuis. Alle opbouwend advies is welkom, aan ander advies heb ik eigenlijk op dit moment minder behoefte, maar dat mag later nog wel.
Er is niets dat gelijk wie van ons kan zeggen dat u instant beter gaat doen voelen. Een leven bestaat uit ups en downs: tijdens de ups moet je er vooral van genieten en je er van bewust zijn dat het niet altijd zo goed zal gaan, maar dat geldt ook voor de downs. Er komen betere dagen.
 
  • Leuk
Waarderingen: 515
Ik zal het dan maar in deze thread zetten:

Ik zou hier eigenlijk ook het verhaal/relaas van mijn laatste relatie van ongeveer net geen 6 maanden eens willen neerschrijven, deels therapeutisch, mochten andere perspectieven verlichtend werken.
Ik moet zeggen dat zoals @Lint al zei het duidelijk is dat je dit allemaal serieus aan het overdenken bent. Getuige ook een tekst met meer ondertitels dan een masterthesis.

Enkele zaken:

Als zij aangeeft dat je veranderd was en minder vrolijk wil dat niet zeggen dat een man altijd sterk moet zijn ofzo, maar er is wel een verschil in de "fase" van de relatie. Na een hele tijd, misschien een huwelijk, is het normaal dat je elkaar door dik en dun door moeilijke periodes trekt. Maar tijdens een prille relatie, en dat was het toch nog, denk ik wel dat iedereen verwacht om er meer uit te halen dan dat ze er moeten insteken, energetisch of emotioneel of hoe je het ook wil benoemen.
Dat is geen verwijt naar jou toe natuurlijk hé, maar misschien was je net een tikkeltje zwartgalliger dan zij wou tolereren, of voelde ze dan ze tegen jou zelf weinig kon klagen/toevertrouwen, omdat je zelf al in de put zat. Dan hangt het wat af van je karakter, maar ik denk dat redelijk wat mensen er dan gewoon de stekker uittrekken voor het verder gaat.

Misschien dat je algemeen toch een beetje te ver dacht over "dit is de ware" dan zij.

Ook die woonplaats, ik vermoed dat het gewoon een beetje het gevoel is een figurant te zijn in een ander zijn leven. Jij hebt al een soort toekomstbeeld, en een woonplaats, en zij mocht er wel bij. Daarom is dat niet effectief zo, maar het kan zo wel aanvoelen. Toen we de sleutels van ons huis kregen en de eerste keer binnengingen, barstte mijn vrouw in tranen uit, omdat ze nu eindelijk het gevoel had dat we "samen" een woonplaats hadden. Dit terwijl we tot dan ocharme 100 meter verder woonden, maar in mijn appartement. Ze liet dat nooit blijken, maar kennelijk was het hele idee van "bij" mij te komen wonen, waar alles stond zoals ik het wou en ik al voor alles gewoontes had, gewoon iets dat wrong.

Algemeen leest het voor mij als buitenstaander gewoon als een klassiek verhaal waar mensen uit elkaar gaan omdat het niet werkt. Wat is "het" dan? Een opeenstapeling van kleine zaken en kleine feitjes zeker. Lijkt me ook iets waar je in die eerste maanden pas achterkomt wanneer je elkaar effectief leert kennen, toch?

Volgens mij ben je (overdenkend) te sterk bezig met wat je zou moeten doen of hoe je je zou moeten voelen (van of voor wie uiteindelijk). Je spreekt van ongezond escapisme en enkel maar met een vaste vriendenkring weg kunnen. Ja, et alors? Is daar iets mis mee dan? Zeker in dit stadium toch gewoon beter om op het gemak de zaken te verwerken. Als je binnen een langere tijd nog zo praat als nu, dan is dat misschien problematisch, maar op dit moment zie ik er niets abnormaal aan hoor.
 
Enkele zaken:

Als zij aangeeft dat je veranderd was en minder vrolijk wil dat niet zeggen dat een man altijd sterk moet zijn ofzo, maar er is wel een verschil in de "fase" van de relatie. Na een hele tijd, misschien een huwelijk, is het normaal dat je elkaar door dik en dun door moeilijke periodes trekt. Maar tijdens een prille relatie, en dat was het toch nog, denk ik wel dat iedereen verwacht om er meer uit te halen dan dat ze er moeten insteken, energetisch of emotioneel of hoe je het ook wil benoemen.
Dat is geen verwijt naar jou toe natuurlijk hé, maar misschien was je net een tikkeltje zwartgalliger dan zij wou tolereren, of voelde ze dan ze tegen jou zelf weinig kon klagen/toevertrouwen, omdat je zelf al in de put zat. Dan hangt het wat af van je karakter, maar ik denk dat redelijk wat mensen er dan gewoon de stekker uittrekken voor het verder gaat.

Daar heb je gelijk in, maar ik heb het moeilijk met hoe laag die drempel dan maar lag, een beetje meer tijd dan die 2 weken waarin alles tegen leek te steken en het was een héél ander verhaal geweest.

Ik heb ook geprobeerd er altijd voor haar te zijn: toen zij het moeilijk had met zaken.... Ik had wel wat krediet verdiend hoopte ik dan.
Plus, om uit die dip te geraken had ik al heel wat leuke dingen gepland, ook een streep daardoor.

Het voelt gewoon extra pijnlijk te weten dat het rot-aspect aan mijn leven (werk) nu ook nog eens mee het enige mooie aspect het afgelopen half jaar (relatie) heeft helpen kapot maken. Trek u dan nog maar eens uit die puinhoop.

Misschien dat je algemeen toch een beetje te ver dacht over "dit is de ware" dan zij.

Ook die woonplaats, ik vermoed dat het gewoon een beetje het gevoel is een figurant te zijn in een ander zijn leven. Jij hebt al een soort toekomstbeeld, en een woonplaats, en zij mocht er wel bij. Daarom is dat niet effectief zo, maar het kan zo wel aanvoelen. Toen we de sleutels van ons huis kregen en de eerste keer binnengingen, barstte mijn vrouw in tranen uit, omdat ze nu eindelijk het gevoel had dat we "samen" een woonplaats hadden. Dit terwijl we tot dan ocharme 100 meter verder woonden, maar in mijn appartement. Ze liet dat nooit blijken, maar kennelijk was het hele idee van "bij" mij te komen wonen, waar alles stond zoals ik het wou en ik al voor alles gewoontes had, gewoon iets dat wrong.

Algemeen leest het voor mij als buitenstaander gewoon als een klassiek verhaal waar mensen uit elkaar gaan omdat het niet werkt. Wat is "het" dan? Een opeenstapeling van kleine zaken en kleine feitjes zeker. Lijkt me ook iets waar je in die eerste maanden pas achterkomt wanneer je elkaar effectief leert kennen, toch?

Tja, ik zat misschien iets verder l, maar zij begon over samenwonen en kinderen, wat moet je dan denken?

Ik heb één keer of twee fout gecommuniceerd over hoe of waar samenwonen in de tussentijd, maar daarbij altijd benadrukt dat ik liefst iets zou zoeken van ons tweeën..., maar dat in combinatie met die FGA maakten dat ze daar is aan blijven terugdenken en niet aan de talloze keren daarna dat ik benadrukt heb dat ik niet gebonden ben aan m'n woonplaats, integendeel... Wil er nu zelfs liefst weg.

Volgens mij ben je (overdenkend) te sterk bezig met wat je zou moeten doen of hoe je je zou moeten voelen (van of voor wie uiteindelijk). Je spreekt van ongezond escapisme en enkel maar met een vaste vriendenkring weg kunnen. Ja, et alors? Is daar iets mis mee dan? Zeker in dit stadium toch gewoon beter om op het gemak de zaken te verwerken. Als je binnen een langere tijd nog zo praat als nu, dan is dat misschien problematisch, maar op dit moment zie ik er niets abnormaal aan hoor.

Ik ervaar dit als enorm problematisch omdat ik gewoonweg nergens meer kom waar ik nog nieuwe mensen tegenkom, heel beperkte sociale kring en zeker nergens waar je nieuwe vrienden of een vriendin zou kunnen leren kennen.

Ik weet niet hoe ik dat nu zou moeten verbeteren, dus waarom zou ik daar over een langere tijd wél anders over denken?
 
Daar heb je gelijk in, maar ik heb het moeilijk met hoe laag die drempel dan maar lag, een beetje meer tijd dan die 2 weken waarin alles tegen leek te steken en het was een héél ander verhaal geweest.

Ik heb ook geprobeerd er altijd voor haar te zijn: toen zij het moeilijk had met zaken.... Ik had wel wat krediet verdiend hoopte ik dan.
Plus, om uit die dip te geraken had ik al heel wat leuke dingen gepland, ook een streep daardoor.

Het voelt gewoon extra pijnlijk te weten dat het rot-aspect aan mijn leven (werk) nu ook nog eens mee het enige mooie aspect het afgelopen half jaar (relatie) heeft helpen kapot maken. Trek u dan nog maar eens uit die puinhoop.
Ik zou het niet als een verwijt of mankement zien hoor, je bent met twee in een relatie. Zo'n dingen zijn niet kwantificeerbaar uiteindelijk, misschien was je zonder die problemen ook uit elkaar gegaan.
Tja, ik zat misschien iets verder l, maar zij begon over samenwonen en kinderen, wat moet je dan denken?

Ik heb één keer of twee fout gecommuniceerd over hoe of waar samenwonen in de tussentijd, maar daarbij altijd benadrukt dat ik liefst iets zou zoeken van ons tweeën..., maar dat in combinatie met die FGA maakten dat ze daar is aan blijven terugdenken en niet aan de talloze keren daarna dat ik benadrukt heb dat ik niet gebonden ben aan m'n woonplaats, integendeel... Wil er nu zelfs liefst weg.
Het zal niet liggen aan de "een of twee keer" dat je "fout" communiceerde denk ik hoor, dat lijkt me opnieuw een geval van dat te hard te willen analyseren. Opnieuw, het zal wel de hele opeenstapeling geweest zijn gecombineerd met gewoon haar aanvoelen, je bent met twee, misschien zag zij het gewoon minder en minder zitten, en dan zijn dat makkelijke redenen om te geven, maar het is nu ook niet of op moment X iets anders zeggen had de situatie omgekeerd.
Ik ervaar dit als enorm problematisch omdat ik gewoonweg nergens meer kom waar ik nog nieuwe mensen tegenkom, heel beperkte sociale kring en zeker nergens waar je nieuwe vrienden of een vriendin zou kunnen leren kennen.

Ik weet niet hoe ik dat nu zou moeten verbeteren, dus waarom zou ik daar over een langere tijd wél anders over denken?
Ik vind dat heel herkenbaar, want ik zat in een gelijkaardige situatie. Maar op dit moment lijkt het mij gewoon normaal dat je je wat terugplooit daarop, daar is toch niets mis mee? Ja, je kan daarna proberen door nieuwe hobbies of jobs nieuwe mensen tegen te komen, maar ik heb gewoon de indruk dat door je huidge neerslachtigheid je alles nogal zwart/wit evalueert, en je compleet normaal gedrag als een soort escapisme ziet. Niet je hele leven moet toegespitst zijn op het vinden van een partner hé.
 
Denk je gewoon ook niet iets te ver? Je hebt het hier over 'fout communiceren' en krediet vergaren enzovoorts alsof een relatie op dat punt iets heel logisch en voorspelbaar is, maar een relatie die zo pril is en waarbij je elkaar niet van tevoren kende, dat gaat toch meer over 'het gevoel' dan iets anders? En daar heb je helaas niet altijd een invloed op, en dat kan fout lopen ook al doe je alles objectief gezien (voor zover dat kan in ingewikkelde zaken als relaties) 'goed'.

Als ik dat zo lees (en ik heb alles gelezen in beide threads) lijkt het mij niet dat iemand hier een fout heeft gemaakt, of dat er ergens een zwart-wit aan te wijzen dag is waarbij je kan zeggen 'daar ging het mis, had ik/zij toen x of y gedaan was het nu allemaal nog in orde'. Je zat eigenlijk nog volop in de ontdekkingsfase, en zoals @Sylverscythe eigenlijk ook een beetje zegt zou die periode er eentje moeten zijn van (bijna) enkel rozengeur en maneschijn.

Je bent dan volop bezig met de fundering van je relatie te leggen door elkaar te leren kennen en echt diep in elkaar's ziel te kijken als het ware, en als er daar dan gaandeweg blijkt dat er iets niet juist zit (en dat hoeft niet iemand's schuld te zijn; het kan ook zijn dat zij door externe factoren het niet meer ziet zitten, of dat zij onrealistische verwachtingen heeft, of weet ik veel) dan valt dat al wel eens in het water. Dat hoeft helemaal niet te betekenen dat jij iets fout hebt gedaan. Of dat zij iets fout heeft gedaan.

Ik denk dat dit gewoon een redelijk klassieke kwestie is van twee mensen die niet bij elkaar passen. Jij voelt dat zo niet aan, en dat is keihard, maar zij zal waarschijnlijk (of toch zoals ik het lees) om bepaalde redenen hebben besloten dat ze niet verder met je wilt, of toch niet op dit moment in haar leven. Opnieuw: dat wil niet zeggen dat jij iets fout hebt gedaan. Zulke zaken gebeuren constant. Soms al tijdens de eerste date, soms na vijf dates, en soms na enkele maanden. Die periode van keihard werken voor elkaar en krediet opbouwen enzovoorts, waarbij je een relatie toch al iets meer kan gaan bekijken als iets stabiels en misschien een beetje meer voorspelbaar, daar waren jullie gewoon nog niet. Jullie zaten in de ontdekkingsfase, en zij heeft ontdekt dat ze (om wat voor reden dan ook) niet verder wilt.

Het heeft dus mijns inziens echt weinig zin om te gaan zoeken naar fouten die je zou gemaakt hebben, of dingen die je 'kan verbeteren' of weet ik veel. Je hebt niks fout gedaan. Zij ook niet. Deze relatie was gewoon niet 'meant to be' op dit moment. Dat verandert niks aan het feit dat dat keihard binnenkomt, maar hopelijk verwijt je jezelf niets, of pijnig je jezelf niet door nachtenlang te piekeren. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal spijtig genoeg.
 
Ik zou het niet als een verwijt of mankement zien hoor, je bent met twee in een relatie. Zo'n dingen zijn niet kwantificeerbaar uiteindelijk, misschien was je zonder die problemen ook uit elkaar gegaan.

Het zal niet liggen aan de "een of twee keer" dat je "fout" communiceerde denk ik hoor, dat lijkt me opnieuw een geval van dat te hard te willen analyseren. Opnieuw, het zal wel de hele opeenstapeling geweest zijn gecombineerd met gewoon haar aanvoelen, je bent met twee, misschien zag zij het gewoon minder en minder zitten, en dan zijn dat makkelijke redenen om te geven, maar het is nu ook niet of op moment X iets anders zeggen had de situatie omgekeerd.

Ik vind dat heel herkenbaar, want ik zat in een gelijkaardige situatie. Maar op dit moment lijkt het mij gewoon normaal dat je je wat terugplooit daarop, daar is toch niets mis mee? Ja, je kan daarna proberen door nieuwe hobbies of jobs nieuwe mensen tegen te komen, maar ik heb gewoon de indruk dat door je huidge neerslachtigheid je alles nogal zwart/wit evalueert, en je compleet normaal gedrag als een soort escapisme ziet. Niet je hele leven moet toegespitst zijn op het vinden van een partner hé.

Er is desondanks wel één piekmoment geweest, waarvan ik blijf denken dat dat het breekpunt was. Dat had er helemaal niet geweest als andere zaken in m'n leven wel juist zaten... Dus andermaal het omgekeerde Mattheüs-effect: als je weinig tot niets hebt, zal je weinig tot niets krijgen.

En ik zie het inderdaad redelijk zwart wit omdat ik al enkele jaren probeer uit die situatie te geraken nu en het lukt niet. Corona was nog een goed excuus, maar kwam zeer ongelegen...

Ik vind dat partner aspect nu eigenlijk wel het belangrijkste.

Hoe ben jij daar dan uiteindelijk wél uit geraakt?
 
Denk je gewoon ook niet iets te ver? Je hebt het hier over 'fout communiceren' en krediet vergaren enzovoorts alsof een relatie op dat punt iets heel logisch en voorspelbaar is, maar een relatie die zo pril is en waarbij je elkaar niet van tevoren kende, dat gaat toch meer over 'het gevoel' dan iets anders? En daar heb je helaas niet altijd een invloed op, en dat kan fout lopen ook al doe je alles objectief gezien (voor zover dat kan in ingewikkelde zaken als relaties) 'goed'.

Als ik dat zo lees (en ik heb alles gelezen in beide threads) lijkt het mij niet dat iemand hier een fout heeft gemaakt, of dat er ergens een zwart-wit aan te wijzen dag is waarbij je kan zeggen 'daar ging het mis, had ik/zij toen x of y gedaan was het nu allemaal nog in orde'. Je zat eigenlijk nog volop in de ontdekkingsfase, en zoals @Sylverscythe eigenlijk ook een beetje zegt zou die periode er eentje moeten zijn van (bijna) enkel rozengeur en maneschijn.

Je bent dan volop bezig met de fundering van je relatie te leggen door elkaar te leren kennen en echt diep in elkaar's ziel te kijken als het ware, en als er daar dan gaandeweg blijkt dat er iets niet juist zit (en dat hoeft niet iemand's schuld te zijn; het kan ook zijn dat zij door externe factoren het niet meer ziet zitten, of dat zij onrealistische verwachtingen heeft, of weet ik veel) dan valt dat al wel eens in het water. Dat hoeft helemaal niet te betekenen dat jij iets fout hebt gedaan. Of dat zij iets fout heeft gedaan.

Ik denk dat dit gewoon een redelijk klassieke kwestie is van twee mensen die niet bij elkaar passen. Jij voelt dat zo niet aan, en dat is keihard, maar zij zal waarschijnlijk (of toch zoals ik het lees) om bepaalde redenen hebben besloten dat ze niet verder met je wilt, of toch niet op dit moment in haar leven. Opnieuw: dat wil niet zeggen dat jij iets fout hebt gedaan. Zulke zaken gebeuren constant. Soms al tijdens de eerste date, soms na vijf dates, en soms na enkele maanden. Die periode van keihard werken voor elkaar en krediet opbouwen enzovoorts, waarbij je een relatie toch al iets meer kan gaan bekijken als iets stabiels en misschien een beetje meer voorspelbaar, daar waren jullie gewoon nog niet. Jullie zaten in de ontdekkingsfase, en zij heeft ontdekt dat ze (om wat voor reden dan ook) niet verder wilt.

Het heeft dus mijns inziens echt weinig zin om te gaan zoeken naar fouten die je zou gemaakt hebben, of dingen die je 'kan verbeteren' of weet ik veel. Je hebt niks fout gedaan. Zij ook niet. Deze relatie was gewoon niet 'meant to be' op dit moment. Dat verandert niks aan het feit dat dat keihard binnenkomt, maar hopelijk verwijt je jezelf niets, of pijnig je jezelf niet door nachtenlang te piekeren. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal spijtig genoeg.

Dat van die ontdekkingsfase en rozengeur en maneschijn snap ik wel, daarom dat ik ook meteen toen ik merkte dat mijn neerslachtigheid omwille van andermaal shit op 't werk, afstraalde op m'n relatie, ik daar actie ondernomen heb... Aan de corona in m'n familie kon ik weinig doen natuurlijk.
Ik vroeg dus niet om maanden aan zwartgalligheid door de vingers te zien, maar eerder een weekje of twee waarin alles samenkwam: corona, werk, gemiste sollicitatie, mountainbike stuk, ... Dat in combinatie met zorgen over haar opmerking dat ze gedeelde interesses mistte... Tja, ik zat voorbij mijn grenzen, dat geef ik grift toe.

Nu haat ik m'n werk eerlijk gezegd nog meer dan vroeger, heeft m'n fysieke conditie een slag van jewelste gekregen en zie ik geen route meer terug naar een betere versie van mezelf. Niet zonder haar op de korte termijn 😔 en al helemaal niet met iemand anders op de lange.

Je leest overal dat mensen zo'n zaken zien aankomen, ik had nauwelijks een week, minder tussen het verstoppen van dat paaseitje toen ze bij mij vertrok dan tot de grote breuk.
 
Hoe ben jij daar dan uiteindelijk wél uit geraakt?
Ik zat met zo'n typische vriendengroep uit het middelbaar al jaren elk weekend in hetzelfde café. Je kent dat wel, elke combinatie van relaties was al gepasseerd en daar zaten we dan. Allemaal leuke mensen hoor, maar het begon op de duur wel een beetje als een soort gouden kooi aan te voelen. Nog lang als een hond achter een van die meisjes gezeten in de hoop dat de zaken ooit eens zouden keren, en daardoor ook wel wat weinig initiatief bij het vrouwvolk genomen. Ik deed avondschool en ging 3x per week naar de gym, dus ik had een gevuld sociaal leven. Wel moet ik zeggen dat die hobbies hun eigen beperkingen hadden: Russisch met vooral gepensioneerden, en de gym, mja vooral mannen en vooral een andere wereldopvatting. Kortom, weinig interessante vrouwen.

Door mijn PhD kwam ik in contact met veel gevarieerdere groep aan mensen, met ook een wat breder referentiekader dan de onmiddelijke omgeving van de kerk om het cru te zeggen. Mensen die naar een ander land verhuizen voor een PhD kijken gewoon anders aan tegen relaties en dergelijke, en ik vond ze meestal veel opener van geest. Eigenlijk begon ik toen wel spijt te krijgen dat ik nooit een erasmus had gedaan tijdens mijn studies of een buitenlands verblijf tijdens mijn PhD. Dat deed me wel wat nadenken maar het was een traag proces uiteindelijk, al begon het me wel te dagen dat ik zelf ook wel aan het veranderen was op vlak van interesses. De omslag kwam er voor mij door een postdoc van een jaar in de VS aan te vragen en dat dan te doen.

Voor mij was dat een openbaring, een nieuwe omgeving waar niemand je kent, en je geen "last" hebt van het verleden. Niet dat ik ongelukkig was ofzo, maar mensen bekijken je gewoon volgens de context waarin ze je hebben leren kennen. Ik vond het bevrijdend om daar nieuw te zijn, en leerde ook een hoop volk kennen. De meeste waren van die klassieke oppervlakkige contacten waarvoor de VS bij ons bekend is, maar toch. Ik heb me toen ook op tinder gegooid en ik had eigenlijk wel succes. Het gaf me gewoon een boost in zelfvertrouwen. Op die manier ook mijn toekomstige vrouw leren kennen. Eigenlijk na een jaar teruggekomen als toch wel een ander persoon (en met een relatie). Het is een cliché maar weggaan en dan terugkomen is gewoon niet hetzelfde als nooit vertrekken.

Kortom, van omgeving wisselen is iets dat ik iedereen zou aanraden die zich wat "gevangen" voelt in zo'n situatie. Moet je daarom naar het buitenland verhuizen, ik denk het niet, al moet ik zeggen dat ik het hele cultuurverschil zalig vond. Maar gewoon je omgeving eens inwisselen kan volgens mij al wonderen doen, en dat wil niet zeggen dat je je vrienden moet laten vallen ofzo. Ik lees van jou veel posts over je moeilijke financiële beslissingen, en vele offers voor een appartement, wat de zaak natuurlijk bemoeilijkt. Ik snap ook dat jij niet zomaar gaat verhuizen. Maar ik denk wel dat blijven hangen in je eigen omgeving niet voor iedereen ideaal is, of dat het super lijkt als twintiger maar later heel wat minder. Hoe je het exact aanpakt, geen idee hé, sommigen willen backpacken tussen jobs, anderen zoeken een job in het buitenland, of gaan voor vrijwilligerswerk.

Ik zou er op het gemak eens goed over nadenken, misschien ben ik gewoon zever aan het verkopen en ben je binnen een jaar gelukkig samen met iemand die je in je buurt ontmoet hé. Ik zou vooral niet alles overdenken.
 
Laatst bewerkt:
Ik zat met zo'n typische vriendengroep uit het middelbaar al jaren elk weekend in hetzelfde café. Je kent dat wel, elke combinatie van relaties was al gepasseerd en daar zaten we dan. Allemaal leuke mensen hoor, maar het begon op de duur wel een beetje als een soort gouden kooi aan te voelen. Nog lang als een hond achter een van die meisjes gezeten in de hoop dat de zaken ooit eens zouden keren, en daardoor ook wel wat weinig initiatief bij het vrouwvolk genomen. Ik deed avondschool en ging 3x per week naar de gym, dus ik had een gevuld sociaal leven. Wel moet ik zeggen dat die hobbies hun eigen beperkingen hadden: Russisch met vooral gepensioneerden, en de gym, mja vooral mannen en vooral een andere wereldopvatting. Kortom, weinig interessante vrouwen.

Door mijn PhD kwam ik in contact met veel gevarieerdere groep aan mensen, met ook een wat breder referentiekader dan de onmiddelijke omgeving van de kerk om het cru te zeggen. Mensen die naar een ander land verhuizen voor een PhD kijken gewoon anders aan tegen relaties en dergelijke, en ik vond ze meestal veel opener van geest. Eigenlijk begon ik toen wel spijt te krijgen dat ik nooit een erasmus had gedaan tijdens mijn studies of een buitenlands verblijf tijdens mijn PhD. Dat deed me wel wat nadenken maar het was een traag proces uiteindelijk, al begon het me wel te dagen dat ik zelf ook wel aan het veranderen was op vlak van interesses. De omslag kwam er voor mij door een postdoc van een jaar in de VS aan te vragen en dat dan te doen.

Voor mij was dat een openbaring, een nieuwe omgeving waar niemand je kent, en je geen "last" hebt van het verleden. Niet dat ik ongelukkig was ofzo, maar mensen bekijken je gewoon volgens de context waarin ze je hebben leren kennen. Ik vond het bevrijdend om daar nieuw te zijn, en leerde ook een hoop volk kennen. De meeste waren van die klassieke oppervlakkige contacten waarvoor de VS bij ons bekend is, maar toch. Ik heb me toen ook op tinder gegooid en ik had eigenlijk wel succes. Het gaf me gewoon een boost in zelfvertrouwen. Op die manier ook mijn toekomstige vrouw leren kennen. Eigenlijk na een jaar teruggekomen als toch wel een ander persoon (en met een relatie). Het is een cliché maar weggaan en dan terugkomen is gewoon niet hetzelfde als nooit vertrekken.

Kortom, van omgeving wisselen is iets dat ik iedereen zou aanraden die zich wat "gevangen" voelt in zo'n situatie. Moet je daarom naar het buitenland verhuizen, ik denk het niet, al moet ik zeggen dat ik het hele cultuurverschil zalig vond. Maar gewoon je omgeving eens inwisselen kan volgens mij al wonderen doen, en dat wil niet zeggen dat je je vrienden moet laten vallen ofzo. Ik lees van jou veel posts over je moeilijke financiële beslissingen, en vele offers voor een appartement, wat de zaak natuurlijk bemoeilijkt. Ik snap ook dat jij niet zomaar gaat verhuizen. Maar ik denk wel dat blijven hangen in je eigen omgeving niet voor iedereen ideaal is, of dat het super lijkt als twintiger maar later heel wat minder. Hoe je het exact aanpakt, geen idee hé, sommigen willen backpacken tussen jobs, anderen zoeken een job in het buitenland, of gaan voor vrijwilligerswerk.

Ik zou er op het gemak eens goed over nadenken, misschien ben ik gewoon zever aan het verkopen en ben je binnen een jaar gelukkig samen met iemand die je in je buurt ontmoet hé. Ik zou vooral niet alles overdenken.

Ja, merci voor uw verhaal te delen, maar ik heb die opties niet denk ik.
Ik mag financieel niet klagen maar dat is door de juiste "foute" keuzes. Misschien had ik beter minder spaargeld vastgezet in mijn woning en auto omdat dat de verstandige keuzes waren en een paar groepsreizen gedaan. Op dit moment het laatste jaar aan het doorploeteren waarna ik volgend jaar eindelijk wat deftige ademruimte heb om te stoppen met me zorgen te maken, maar dan ben ik er al 35-36 en zit ik nog altijd in een job waar ik meerdere problemen mee heb.

Verhuizen heb ik oprecht al over nagedacht... Kan die sprong wegens een gebrek aan liquide vermogen momenteel gewoonweg niet maken (terug een beperkte som spaargeld nadat m'n wagen stuk ging vorig jaar), en heb ook niet het diploma noch de werkervaring om een job in het buitenland te vinden die meer zou inhouden dan gewoon wat code-monkey werk of jobs waarvoor je geen diploma voor nodig hebt, als een gok op dat vlak een garantie zou bieden op verbetering op andere vlakken zou ik het zelfs nog oprecht overwegen.

Vrijwilligerswerk is misschien nog een optie, ook al aan gedacht, maar zou niet weten wat. Aanbod hier in de buurt is niet echt "mijn ding". Nieuwe hobby's ben ik mee bezig en naar nieuwe op zoek, maar ook dat is eerder voor mezelf, niet voor per se daar iemand tegen te komen, ge kunt niet alles gaan doen vanuit de optiek om daar per se nieuwe vrienden, laat staan een lief tegen te komen natuurlijk.
 
Ja, merci voor uw verhaal te delen, maar ik heb die opties niet denk ik.
Ik mag financieel niet klagen maar dat is door de juiste "foute" keuzes. Misschien had ik beter minder spaargeld vastgezet in mijn woning en auto omdat dat de verstandige keuzes waren en een paar groepsreizen gedaan. Op dit moment het laatste jaar aan het doorploeteren waarna ik volgend jaar eindelijk wat deftige ademruimte heb om te stoppen met me zorgen te maken, maar dan ben ik er al 35-36 en zit ik nog altijd in een job waar ik meerdere problemen mee heb.

Verhuizen heb ik oprecht al over nagedacht... Kan die sprong wegens een gebrek aan liquide vermogen momenteel gewoonweg niet maken (terug een beperkte som spaargeld nadat m'n wagen stuk ging vorig jaar), en heb ook niet het diploma noch de werkervaring om een job in het buitenland te vinden die meer zou inhouden dan gewoon wat code-monkey werk of jobs waarvoor je geen diploma voor nodig hebt, als een gok op dat vlak een garantie zou bieden op verbetering op andere vlakken zou ik het zelfs nog oprecht overwegen.

Vrijwilligerswerk is misschien nog een optie, ook al aan gedacht, maar zou niet weten wat. Aanbod hier in de buurt is niet echt "mijn ding". Nieuwe hobby's ben ik mee bezig en naar nieuwe op zoek, maar ook dat is eerder voor mezelf, niet voor per se daar iemand tegen te komen, ge kunt niet alles gaan doen vanuit de optiek om daar per se nieuwe vrienden, laat staan een lief tegen te komen natuurlijk.
Ik zou al beginnen met niet wakker te liggen van "ik heb nu/dan die leeftijd", who cares? Als in jouw omgeving zoiets "verkeerd" aanvoelt (en dat kan in van die typische dorpen en gemeentes hé, ik denk aan een Ossenfeest en dat soort zaken), moet je wat meer optrekken met mensen die wat ruimdenkender zijn denk ik.

Nu goed, ik vind mijzelf wel eerder een zondagskind, dus ik kan niet echt mensen gouden raad geven. Wat werkt voor mij, werkt daarom niet voor jou. Al lijkt het me nooit slecht om gewoon je geluk te zoeken in je huidige situatie, en wat meer "go with the flow" te zijn, dan met het vergrootglas de mankementen in jezelf en je situatie op te zoeken. Kan best dat jij bepaalde opties niet hebt, maar misschien heb je er wel meer dan je initieel voor mogelijk houdt uiteindelijk.
 
Terug
Bovenaan