Radbraker
Well-known member
Quasi 90% van de muziek die ik naar luister bestaat praktisch uit hard labeur dus niet zo vreemd dat mijn AOTW iets metal gerelateerd is. Met Armagedda, Emptiness, Inter Arma & Schammasch die al gepasseerd zijn wou ik voor een subgenre kiezen dat nog niet aan de beurt was geweest en toch nog min of meer toegankelijk is voor de meesten. Aangezien het vroegere werk van Metallica (mezelf inclusief) behoorlijk populair is in de desbetreffende thread heb ik gekozen voor een thrash metal plaat. Zelf geef ik nog steeds de voorkeur aan het type “brutal” thrash dat de grenzen opzoekt met death metal. Zo denk ik direct aan het vroegere werk van Sadus, Dark Angel, Demolition Hammer & Merciless om maar een paar voorbeelden op te noemen.
De eerste kennismaking dateert zo’n goeie 10 jaar geleden op de jaarlijkse platenbeurs in de Sint-Annazaal in Aalst. Niks zo leuk om tussen tientallen bakken te zitten snuisteren. De cover intrigeerde mij, precies alsof de bomma van Eddie Maiden een wilde nacht er op heeft zitten in de Carré. Na een tweetal minuutjes staren en observeren sprak de verkoper mij aan en kon ik uit zijn vettig Antwerps accent afleiden dat het een must is als je het ouder werk van Slayer & Kreator wist te appreciëren. In die tijd had ik nog geen halve PC in mijn broekzak zitten om wat research te doen dus moest ik voortgaan op zijn woorden, de cover en de rest van zijn bakkeninhoud. Een blinde aankoop dus en misschien wel de beste ooit! Bij het naar buiten treden van de zaal kwam ik nog enkele bekende gezichten tegen die zelf een halve metal encyclopedie voorstellen en die gaven eveneens aan dat het een mooie aankoop is na de “what’s in your bag?” aanschouwing.
Ik wist niet wat ik hoorde toen deze voor de eerste op de platendraaier speelde diezelfde zondagavond. De naald had ik iets te dicht naar het center langzaam laten zakken in al mijn enthousiasme waardoor direct het refrein van “Lock Up Your Children” al zat te blazen door de boxen. Nog geen halve minuut later stond vader op de kamerdeur te kloppen dat het wat stiller moest. En dat voor iemand die het allereerste optreden heeft overleeft van Slayer op Europese bodem, straf. Want zo kan je min of meer de muziek omschrijven, een extreme versie van de eerste 2 Slayer platen met een gewiekte Petrozza achter de micro. De verkoper zat er niet zo ver van uiteindelijk.
Lyrics gewijs zijn ze toch een tikkeltje donkerder dan de gemiddelde thrash album en zou je dit eerder verwachten bij een standaard Deicide plaat:
Hell hounds running wild
As Satan's blood flows
Through their veins
Once you have the blades in hand
Damien will be slain
De productie is zeker niet vlekkeloos en het werd uitgebracht door een klein onbekend Mexicaans labeltje maar dit wordt rechtgezet door de energieke mix van scherpe riffs, bombastische drums en uniek smerig strotje om u tegen te zetten. De intensiteit is hoog en ze geven je amper ademruimte om te bekomen, enkel in de titel track horen we een rustige akoestische intermezzo om daarna dan over te schakelen naar het muzikale hoogtepunt (dat in de playlist mag opgenomen worden): Scars.
Een waar riff festijn van een goeie 7 minuten. Uit de vele positieve reviews op Metal-Archives (95% uit 23 reviews) kan je afleiden dat ik verre van de enige ben die dit aanschouw als een meesterwerkje. Toen het uitkwam destijds in 1990 was het nog een obscure parel maar een tiental heruitgaves, een flauwe reünie en een Century Media contract later kunnen we toch stellen dat deze plaat nu wel meer de verdiende bekendheid en aandacht heeft gekregen en dus nu ook op Beyond Gaming.
Tltr: thrash!
. 
