Metaaldraad

ze hadden imo beter die oudere bands samen gezet op 1dag. Cyclone, Killer, Ostrogoth, Raven, Doro, Vio-lence., Benediction. Dat zou pas een affiche zijn...
 
Ik heb dat met graspop. 2,5u rijden.

Alcatraz is de max hé, in 10 minuten sta ik er.
Zo neig, ik heb dat alleen met Rock Werchter helaas. :cry:

Ik ben volledig gevaccineerd (+ meer dan 14 dagen intussen) dus moet mij nog weinig aantrekken ivm de procedures tot de toegestane inkom, denk ik. Ik vind vrijdag en zondag best ok.
 
Elk festival is voor mij meer dan een uur rijden en ik woon nochtans zo centraal als maar kan :')
 
Enkele posts naar hier geïmporteerd vanuit de AotW-thread:

Lichtjes teleurgesteld in verband met Opeth though. Watershed is mijn favoriet Opeth album. Ik herinner me dat ik daar instant verliefd op was, terwijl de algemene teneur niet zo wauw was destijds. 't is Opeth op een scharnier moment in hun carrière imo: de laatste plaat voor dat ze volop de prog kaart trokken. Iets wat al begint door te schijen op Watershed in Burden. Maar daar tegenover staan classic style Opeth nummers zoals The Lotus Eater (die cleane vocals op die blast drums :love: ) of Hessian Peel en Hex Omega (dat een tijdje kalm kabbelt en eindigt met een oplawaai van jewelste).

Het is niet per se mijn favoriete Opeth album, maar wel het meest wacko (vandaar mijn aanvankelijke keuze ervoor) én ook het meest allesomvattende imo. Het is eigenlijk de aankondiging van wat erna komt, niet enkel op Burden, en een afscheid van wat ervoor kwam tegelijk. Maar Burden is wel echt een geniaal nummer, vooral die outro! Ik heb ergens een interessante interpretatie daarover gehoord dat de outro in feite een manier is om het concept "bezwijken onder de last" op muziek te zetten, en het klopt gewoon. Een prachtig nummer, niet zo complex opgebouwd maar met bijzonder veel emotie, en naarmate het vordert voel je de 'vermoeidheid' toenemen (zeker naar het einde toe na de heen-en-weer solo's), om dan uiteindelijk met die outro te eindigen die het nummer helemaal "kapot" maakt, alsof iemand een goed leven leidt maar één fundamentele flaw heeft waaraan hij niet kan ontsnappen, die hem traag maar gestaag de dieperik in sleurt. Ik vind dat wondermooi en oprecht ontroerend. De combinatie van Coil + Heir Apparent werkt ook fenomenaal goed op dat album, al vind ik de growls op Blackwater Park en Ghost Reveries wel beter (maar de clean zang wordt dan weer beter naarmate de albums vorderen, dus ja).

Ik zou heel graag gezien hebben wat mensen die nog nooit van Opeth gehoord hebben van dat album zouden denken, vooral ook mensen die niet into metal zijn. Had wellicht super-interessant geweest, maar kijk zoals gezegd begon de zon te schijnen en mijn humeur sloeg om naar iets feestelijker en dan was de keuze snel gemaakt.

Ik ben trouwens groot fan van zowel het oude als het nieuwe Opeth. Ik kan maar geen favoriet album kiezen uit de volgende: Still Life, Ghost Reveries, Pale Communion en In Cauda Venenum. En Damnation is ook al wondermooi... onmogelijk dilemma! Nomineren voor de classic artists dan maar?

Martinlopezlessly?

Martin Lopez is een ronduit fantastische drummer, maar Watershed heeft wel Fredrik Akesson op de gitaar. Dat is ook iets waard.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Eigenlijk heeft quasi elk album wel minstens een paar nummers die het de moeite maken.

Enige uitzondering is Heritage, das' een plaat die me niks doet. Ik kan me er zelfs geen nummer van voor de geest halen.
Terwijl ik Pale Communion, Sorceress en In Cauda Venenum wel goed vind. Zeker Sorceress vind ik waanzinnig goed.

Watershed is gewoon één lang gerekt hoogtepunt. Die plaat is zo belachelijk goed imo. En inderdaad: buiten Burden hoort ge ook in andere nummers waar ze naar toe willen. Maar in Burden is dat het duidelijkst vind ik.

Nog een funny side note: Opeth heb ik leren kennen op 9lives, of zelfs nog Telenet Games. Ik herinner me in ieder geval dat @Obi-Jan daar heel lovend over was.
 
Blackwater Park-Deliverance-Damnation, die 3 albums zijn voor mij zowat peak Opeth. Ondertussen ook al weer bijna 20 jaar geleden :unsure:
Maar eigenlijk zijn de 4 albums daarvoor ook top, en de 2 die daarna nog gevolgd zijn vond ik al wat minder maar hebben nog altijd wel goeie nummers.
Sinds ze volledig progrock zijn gegaan kan het mij wel wat minder boeien, sommige nummers zijn wel leuk maar ik grijp er nooit echt meer naar terug.
 
Ik wil Opeth best nog eens een kans geven, maar ik heb verschillende albums en nummers geprobeerd maar het doet me niet zoveel.
 
Ik heb dat met graspop. 2,5u rijden.

Alcatraz is de max hé, in 10 minuten sta ik er.
15 minuten met de fiets en ik ben er. Helaas weet ik niet of ik er ga raken dit jaar. Vaccinatie is nogal laat aan, ik heb nog geen corona gehad en ik wil het niet krijgen ook.

Ik ga wel naar metal Mean gaan, tegen dan ben ik wel safe. Da's nog een fijn festivalletje, normaal gezien komen Bölzer en Urfaust daar dit jaar.
 
Ik wil Opeth best nog eens een kans geven, maar ik heb verschillende albums en nummers geprobeerd maar het doet me niet zoveel.
Luister goed naar het drumwerk op Deliverance (het nummer). In de handen en voeten van meeste metaldrummers zou dit weinig anders geworden zijn dan blastbeats, snare singles en crash cymbalen. Maar Lopez maakt er iets meer muzikaal van, blaast leven in de strakke en uitgemeten composities wat een bevrijdend effect heeft op de muziek. Hij maakt frequent gebruik van gesyncopeerde accenten en zijn breaks voelen aan als korte solo's, maar speelt absoluut in the pocket wanneer dat nodig is. En ja, die coda van Deliverance is gewoon echt somethin' else. A Fair Judgement is een ander nummer met prachtig drumwerk, en ook dat heeft een outro om U tegen te zeggen, een muzikale passage die allicht mee aan de basis lag voor mijn voorliefde voor doom metal (hoewel ik het lied an sich niet zo zou omschrijven).
 
Moest ik Opeth anno 2000 niet ontdekt hebben dankzij Morningrise, dan was dat voor mij ook zo'n typische band geweest die je wel overal ziet verschijnen, maar die je "niks doet". Dat album staat met gemak in mijn top 10 albums aller tijden, en toch beschouw ik mezelf helemaal niet als Opeth fan. Het album ervoor, en de 4 erna vind ik ook goed. Damnation bevat het fantastische Windowpane, maar is verder een album dat ik door de ondraaglijke, melige ondertoon niet kan beluisteren. Daarna is voor mij alles een waas, al weet ik dat er hier en daar nog een nummer is dat ik wel apprecieer. Laatste dat ik van hen beluisterde was dat album 2 jaar geleden dat ze opnamen in het Engels en Zweeds, en dat was een marteling om uit te luisteren.
 
Ik heb altijd het gevoel gehad dat mijn smaak wat te "simpel" is om Opeth ten volle te appreciëren.
De oudere platen vind ik nog wel goed maar ook daar gaat het de helft vd tijd niet goed genoeg vooruit. En dan bedoel ik niet enkel het tempo want ik heb geen problemen met doom, omdat dat log en zwaar is, maar Opeth voelt meer kabbelend of zwevend aand en dat ligt mij minder. Ze hebben een aantal sterke nummers he, en Akerfeldt zijn stem is gewéldig maar ik heb hem eigenlijk altijd liever gehoord bij Bloodbath, wat me muzikaal ook gewoon meer aanspreekt.

Dit gezegd zijnde heb ik wel zin om ze nog eens te spelen. Tis weeral enkele jaren geleden dat ik nog iets van Opeth heb opgelegd en ik ben wel benieuwd wat ik er nu van vind. Kheb het hier nog al ergens gezegd, mijn smaak is de laatste jaren veel breder geworden, maar langs de andere kant heb ik nog minder tolerantie dan vroeger als het gaat over iets wat ik echt niet goed vind. Curieus waar ze gaan belanden nu.
 
Ik vind The Roundhouse Tapes, een live album uit 2007 ook dik de moeite. Goeie setlist en enorm sterk gebracht.
 
Een van mijn favo optredens waarop ik aanwezig was is voor mij nog altijd Opeth in de Royal Albert Hall waar ze 2 sets gespeeld hebben, eerst Blackwater Park volledig en dan nog een set waarbij ze 1 nummer van elk ander album gespeeld hebben dat toen uit was. Ik denk dat dat bijna 3u durend optreden was :love:
gelukkig had ik zitplaatsen :unsure:
 
Zonet nog eens Opeth een zoveelste kans gegeven met een paar hoog aangeschreven nummers. Ze blijven mij even veel doen als toen ik ze vijftien jaar geleden voor het eerste hoorde: weinig tot niets. Niet dat het te complex, zwaar of traag - ben op dat vlak wel meer gewoon ondertussen - of wat dan ook is, de combinatie van elementen werkt gewoon niet voor mij.
 
Zonet nog eens Opeth een zoveelste kans gegeven met een paar hoog aangeschreven nummers. Ze blijven mij even veel doen als toen ik ze vijftien jaar geleden voor het eerste hoorde: weinig tot niets. Niet dat het te complex, zwaar of traag - ben op dat vlak wel meer gewoon ondertussen - of wat dan ook is, de combinatie van elementen werkt gewoon niet voor mij.
Idem, ik heb een paar nummers opgezet die hier werden aangeraden. Klinkt hier en daar oké, maar ik vind het nogal ... generisch klinken. Vis noch vlees. Ik zal het in de toekomst ongetwijfeld nog eens proberen, maar tot hiertoe is het niet mijn ding.
 
Zonet nog eens Opeth een zoveelste kans gegeven met een paar hoog aangeschreven nummers. Ze blijven mij even veel doen als toen ik ze vijftien jaar geleden voor het eerste hoorde: weinig tot niets. Niet dat het te complex, zwaar of traag - ben op dat vlak wel meer gewoon ondertussen - of wat dan ook is, de combinatie van elementen werkt gewoon niet voor mij.
DIT ook niet!? 😭

Ik moet nu wel zeggen dat ik dat als tiener pas na vele luisterbeurten echt ben beginnen appreciëren. Soms klikt het ineens he.
Tegenwoordig kan ik het geduld niet meer opbrengen voor zoiets, het moet mij quasi van de eerste keer aanstaan of ik luister er niet meer naar :p
Dus ik kan het wel enigszins begrijpen.
 
Terug
Bovenaan