Mentaal Welzijn
- Onderwerp starter glashelder
- Startdatum
Mulan
Well-known member
@belloc Bij partena krijg je jaarlijks 6x20euro per sessie terugbetaald.
Als je huisarts een formulier invult met daarop bepaalde chronische ziektes waaronder depressie, is het jaarlijks 12x20 euro per sessie.
Ze hebben ook nog zo een aanvullend medisch plan en ik meen me te herinneren dat psychologie daar ook nog eens extra bij terugbetaald werd, maar voor mij (maandelijkse sessies ongeveer) haalde ik daar geen winst uit.
Partena specifieke gekozen omwille van die terugbetaling, 240 euro jaarlijks is absoluut niet slecht!
Als je huisarts een formulier invult met daarop bepaalde chronische ziektes waaronder depressie, is het jaarlijks 12x20 euro per sessie.
Ze hebben ook nog zo een aanvullend medisch plan en ik meen me te herinneren dat psychologie daar ook nog eens extra bij terugbetaald werd, maar voor mij (maandelijkse sessies ongeveer) haalde ik daar geen winst uit.
Partena specifieke gekozen omwille van die terugbetaling, 240 euro jaarlijks is absoluut niet slecht!
Mulan
Well-known member
Ik ben in 2014 gecrasht met een zware burn-out, loop dus al 7j therapie ondertussen en ben toe aan mijn 6de psycholoog. Als ik het gevoel krijg niet de juiste zorgen te krijgen of te weinig evolutie te maken, zoek ik een andere op. Bij 2 ervan was het een klik die ontbrak, bij 1 omdat ik er niet frequent genoeg bij terecht kon (ze had maar om de 6 weken plaats ongeveer en had toen echt wel nood aan 2 wekelijkse opvolging), bij 1 omdat mijn ex er ook wel een klik mee had en ik niemand in een loyaliteitsconflict wou brengen en ik vooral wou dat mijn ex begeleiding zou zoeken.
Ik ga nu dik 2j bij iemand waar het super mee klikt, is bijna een koffieklets waarbij ze me af en toe vragen stelt waarbij ik bepaalde zaken op een ander niveau moet doordenken (vb: zou dat kunnen komen omdat je als kind dit-of-dat hebt ervaren en dat onbewust als volwassene wil vermijden/goedmaken?) of mijn verhaal terugkoppelt en vraagt om even een ander perspectief in te nemen.
Genre: "en mocht een vriendin dit vertellen aan jou, welk advies zou je haar dan geven?"
Als je niet het gevoel hebt een klik te hebben of ondanks meerdere sessies geen enkele vooruitgang lijkt te maken, ga je ècht beter op zoek naar een andere! De meeste huisartsen hebben wel een shortlist van therapeuten die ze je kunnen bezorgen.
En als je op zoek gaat naar specifiek een psycholoog die zich richt op gedragstherapie? Zo puur van die babbelsessies vind ik ook altijd maar lame.
Zoals Mulan zegt, Partena. Mijn vriend en ik zitten er allebei bij, dat is toch 2*240 euro op een jaar... CM is echt wel de slechtste op dat vlak, 24 sessies (x €10) in een heel leven...
Dat was een deel van de reden waarom ik voor haar gekozen had.
Anderzijds toen ik begonnen ben (september 2020) was er niet bepaald een overaanbod van psychologen met ruimte in hun agenda.
XA4
Well-known member
Is anoniem hè
Nog even dit:
https://www.hln.be/binnenland/1-op-...geen-hulp-bij-geestelijke-problemen~a839af2c/
"De Vlaamse ondernemingen hebben steeds meer aandacht voor de gezondheid van hun werknemers, maar op vlak van mentaal welbevinden is er nog werk aan de winkel. Dat blijkt uit de vierjaarlijkse bevraging van het Vlaams Instituut Gezond Leven. Opvallend is dat 1 op de 3 ondernemingen geen zorg of begeleiding biedt bij problemen rond geestelijke gezondheid. Vier jaar eerder was dat nog ‘slechts’ 1 op de 5."
Laatst bewerkt:
Mr.Fingers
Well-known member
Lang getwijfeld of ik het hier zou posten, maar "er kan maar eens iemand mee geholpen zijn", en aangezien niemand me hier persoonlijk kent (en ik ook niet van zinnens ben om naar meetings te komen), en de emmer soms overloopt...
Ik ben al ~10 jaar gediagnosticeerd met het "Avoidant Personality Disorder", oftewel AvPD. Volgens sommigen een vorm van sociale fobie, volgens anderen dan weer een totaal andere ziekte. Het is wel degelijk een ziekte, omdat de impact op het dagelijks leven behoorlijk ingrijpend en wijdverspreid zijn. Volledige genezing is niet mogelijk, en medicatie an sich helpt niet, maar lange en intense psychotherapie zorgt ervoor dat "ermee te leven valt", met medicatie die kan helpen tegen comorbide aandoeningen zoals depressie, paranoia, schizofrenie of middelenmisbruik die regelmatig parallel voorkomen met/door AvPD. Sommigen evolueren voort naar een "hoogfunctionaliteit", waarbij ze in staat zijn te leven zonder al te veel nadelige gevolgen. Ikzelf zou mezelf eerder beschouwen als "functioneel", aangezien de AvPD wel degelijk nog steeds weegt op mijn dagelijks leven, en die me nog steeds veel dingen ontzegt. Maar ik kom van een diep dal, dus ik ben ergens al blij dat ik ongeveer meekan.
AvPD wil zeggen dat je last hebt van een algehele geremdheid, een gevoel van minderwaardig te zijn (en daarmee samenhangend een zeer laag zelfbeeld) met een extra gevoeligheid aan kritiek, inclusief kritiek en afwijzing zien in dingen die er helemaal niet zijn. Zulke mensen sluiten zichzelf af en op, ook al hebben ze wel degelijk nood aan sociaal contact en interactie. Ze hebben dan nog liever de pijn van het isolement dan dat ze de pijn ondergaan van sociale afwijzing. Onvrijwillig solitair.
Bij mij manifesteert zich dat in een uitgesproken risico-vermijdend gedrag in de zeer brede sociale context (gaande van geen hulp durven vragen in een winkel en dan met iets compleet verkeerds thuis komen, om dan vervolgens niet terug naar de winkel te durven gaan om het om te ruilen, (bedrijfs)feestjes aan zich laten voorbij gaan, weinig vrienden hebben en die vriendschappen niet durven onderhouden, afstandelijkheid in relaties, promotiegesprekken en evaluaties niet opvolgen,...) gepaard met een laag zelfbeeld en een constante mentale stress waarbij je je gesprekspartner als het ware aan het X-rayen bent op non-verbale clues die verveling/afwijzing/afkeuring/kritiek eventueel zouden kunnen betekenen, om vervolgens compleet dicht te slaan.
Ik heb dit altijd al gehad, en de oorzaak hiervan is zowel genetisch als door de omgeving waarin je opgroeit. Als laatste gekozen worden in het team tijdens de turnles was niet fijn, maar dat evolueerde naar stress en zelfhaat hoe ouder ik werd. Verjaardagsfeestjes vermeed ik ook, met als gevolg dat ik op den duur ook niet meer gevraagd werd, want "hij is zo'n stille en doet precies niet mee in het feestgedruis". Je begint je ook meer en meer sociaal af te sluiten, ook al heb je wel degelijk nood aan dat sociaal contact. Maar het sociaal contact brengt zoveel stress met zich mee, dat je geconditioneerd wordt om te kiezen voor "the lesser of the two evils". Daarom dat "het internet" een erg dankbaar medium is. Via een forum kan ik wél sociale contacten hebben en onderhouden, en meepraten over dingen, zonder dat ik me druk hoef te maken over eventuele afwijzing of afkeuring, want iedereen denkt dat ik gewoon een 75 jarige bomma ben.
Op den duur verspreid dat gedrag zich naar de professionelere setting: lessen vermijden, cursussen vermijden, weglopen of niet opdagen bij examens en overhoringen,... allemaal omdat die stress te groot is om te dragen, en in de eigen "cocon" is het veilig. Dit alles in het volle besef dat hetgene je doet fout is en je & je toekomst kwaad doet, maar je bent niet in staat om daar tegen in te gaan.
Tot de kruik zo lang te water is gegaan dat ze barst, en je in een crisis terecht komt. Het gevolg is jarenlange psychotherapie om jezelf terug op te bouwen en mee te kunnen in de maatschappij, en vooral: te leren leven met je gedachten, die een plaats te kunnen geven en te weten dat de dingen die je meent te zien bij anderen er niet zijn. Dit heeft erg lang geduurd, maar ik ben nu op een punt gekomen waarbij er voor mij meer goede dan slechte dagen zijn, en waarbij de meeste basishandelingen lukken zonder stress of paniek. Ik kan bvb naar de vaste bakker gaan, een brood kiezen en kopen, en aan de verkoopster vragen hoe het is met de dochter, daar waar ik 10 jaar geleden gewoon een oudbakken brood uit de automaat haalde 's avonds, omdat ik het niet aankon of durfde om mijn keuze van brood te vragen.
Ik ben nog steeds sociaal zeer geremd, en dat weegt nog steeds erg zwaar op mij en mijn omgeving, maar een deel van het herstelproces is ook de aanvaarding dat je weet dat het "nooit zoals de anderen" zal worden op sociaal gebied, en je blij moet zijn met de kruimels die je toebedeeld worden en die je wel aankunt.
Echter heb ik recentelijk wel een redelijke terugval gekend (een zware mentale dreun was mijn deel geworden), waardoor ik terug psychotherapie ga opstarten, alsook het temmen van mijn hersenen met medicatie, teneinde de negatieve piekergedachten wat te smoren.
Ik ben al ~10 jaar gediagnosticeerd met het "Avoidant Personality Disorder", oftewel AvPD. Volgens sommigen een vorm van sociale fobie, volgens anderen dan weer een totaal andere ziekte. Het is wel degelijk een ziekte, omdat de impact op het dagelijks leven behoorlijk ingrijpend en wijdverspreid zijn. Volledige genezing is niet mogelijk, en medicatie an sich helpt niet, maar lange en intense psychotherapie zorgt ervoor dat "ermee te leven valt", met medicatie die kan helpen tegen comorbide aandoeningen zoals depressie, paranoia, schizofrenie of middelenmisbruik die regelmatig parallel voorkomen met/door AvPD. Sommigen evolueren voort naar een "hoogfunctionaliteit", waarbij ze in staat zijn te leven zonder al te veel nadelige gevolgen. Ikzelf zou mezelf eerder beschouwen als "functioneel", aangezien de AvPD wel degelijk nog steeds weegt op mijn dagelijks leven, en die me nog steeds veel dingen ontzegt. Maar ik kom van een diep dal, dus ik ben ergens al blij dat ik ongeveer meekan.
AvPD wil zeggen dat je last hebt van een algehele geremdheid, een gevoel van minderwaardig te zijn (en daarmee samenhangend een zeer laag zelfbeeld) met een extra gevoeligheid aan kritiek, inclusief kritiek en afwijzing zien in dingen die er helemaal niet zijn. Zulke mensen sluiten zichzelf af en op, ook al hebben ze wel degelijk nood aan sociaal contact en interactie. Ze hebben dan nog liever de pijn van het isolement dan dat ze de pijn ondergaan van sociale afwijzing. Onvrijwillig solitair.
Bij mij manifesteert zich dat in een uitgesproken risico-vermijdend gedrag in de zeer brede sociale context (gaande van geen hulp durven vragen in een winkel en dan met iets compleet verkeerds thuis komen, om dan vervolgens niet terug naar de winkel te durven gaan om het om te ruilen, (bedrijfs)feestjes aan zich laten voorbij gaan, weinig vrienden hebben en die vriendschappen niet durven onderhouden, afstandelijkheid in relaties, promotiegesprekken en evaluaties niet opvolgen,...) gepaard met een laag zelfbeeld en een constante mentale stress waarbij je je gesprekspartner als het ware aan het X-rayen bent op non-verbale clues die verveling/afwijzing/afkeuring/kritiek eventueel zouden kunnen betekenen, om vervolgens compleet dicht te slaan.
Ik heb dit altijd al gehad, en de oorzaak hiervan is zowel genetisch als door de omgeving waarin je opgroeit. Als laatste gekozen worden in het team tijdens de turnles was niet fijn, maar dat evolueerde naar stress en zelfhaat hoe ouder ik werd. Verjaardagsfeestjes vermeed ik ook, met als gevolg dat ik op den duur ook niet meer gevraagd werd, want "hij is zo'n stille en doet precies niet mee in het feestgedruis". Je begint je ook meer en meer sociaal af te sluiten, ook al heb je wel degelijk nood aan dat sociaal contact. Maar het sociaal contact brengt zoveel stress met zich mee, dat je geconditioneerd wordt om te kiezen voor "the lesser of the two evils". Daarom dat "het internet" een erg dankbaar medium is. Via een forum kan ik wél sociale contacten hebben en onderhouden, en meepraten over dingen, zonder dat ik me druk hoef te maken over eventuele afwijzing of afkeuring, want iedereen denkt dat ik gewoon een 75 jarige bomma ben.
Op den duur verspreid dat gedrag zich naar de professionelere setting: lessen vermijden, cursussen vermijden, weglopen of niet opdagen bij examens en overhoringen,... allemaal omdat die stress te groot is om te dragen, en in de eigen "cocon" is het veilig. Dit alles in het volle besef dat hetgene je doet fout is en je & je toekomst kwaad doet, maar je bent niet in staat om daar tegen in te gaan.
Tot de kruik zo lang te water is gegaan dat ze barst, en je in een crisis terecht komt. Het gevolg is jarenlange psychotherapie om jezelf terug op te bouwen en mee te kunnen in de maatschappij, en vooral: te leren leven met je gedachten, die een plaats te kunnen geven en te weten dat de dingen die je meent te zien bij anderen er niet zijn. Dit heeft erg lang geduurd, maar ik ben nu op een punt gekomen waarbij er voor mij meer goede dan slechte dagen zijn, en waarbij de meeste basishandelingen lukken zonder stress of paniek. Ik kan bvb naar de vaste bakker gaan, een brood kiezen en kopen, en aan de verkoopster vragen hoe het is met de dochter, daar waar ik 10 jaar geleden gewoon een oudbakken brood uit de automaat haalde 's avonds, omdat ik het niet aankon of durfde om mijn keuze van brood te vragen.
Ik ben nog steeds sociaal zeer geremd, en dat weegt nog steeds erg zwaar op mij en mijn omgeving, maar een deel van het herstelproces is ook de aanvaarding dat je weet dat het "nooit zoals de anderen" zal worden op sociaal gebied, en je blij moet zijn met de kruimels die je toebedeeld worden en die je wel aankunt.
Echter heb ik recentelijk wel een redelijke terugval gekend (een zware mentale dreun was mijn deel geworden), waardoor ik terug psychotherapie ga opstarten, alsook het temmen van mijn hersenen met medicatie, teneinde de negatieve piekergedachten wat te smoren.
Mulan
Well-known member
Wauw, heftig! Dat is idd nog een gradatie anders dan @Tonerider die zegt vrijwillig kluizenaar te zijn 
(al is dat misschien ook enkel vrijwillig omdat het de makkelijkste keuze is?)
Hoe heb je dan eigenlijk je partner leren kennen? Want kan me (deels natuurlijk maar) inbeelden dat verliefd worden ook een pure hel is als je continu van afwijzing uit gaat?
(al is dat misschien ook enkel vrijwillig omdat het de makkelijkste keuze is?)
Hoe heb je dan eigenlijk je partner leren kennen? Want kan me (deels natuurlijk maar) inbeelden dat verliefd worden ook een pure hel is als je continu van afwijzing uit gaat?
Mr.Fingers
Well-known member
Behoorlijk on-romantisch. We hebben een gemeenschappelijke vriend (een van de 3 vrienden die ik heb), en die zei "Fingers, X 'k denk dat dat wel iemand voor u is, dezelfde droge humor enzo. 'k zal een goed woordje doen", waarna hij hetzelfde gedaan heeft bij X. Dus letterlijk de kat bij de melk gezet, en vervolgens het hoofd van de kat met ductape aan de kom met melk gekleefd.
Maar inderdaad, ik leef al sinds dag 1 met de handrem op in de relatie, en hou iedere dag rekening met dat ze mij niet wil en het uit elkaar valt. Hoewel er een diepe emotionele verbondenheid is gegroeid, heb ik nog steeds mijn eigen "jardin secret" (of noem het gerust s(c)eptische put) met een zeer hoge muur rond, waar ik het bestaan van geheim hou, en iedereen angstvallig buiten hou, ook zij. En dat is niet gemakkelijk voor beide partijen.
Maar inderdaad, ik leef al sinds dag 1 met de handrem op in de relatie, en hou iedere dag rekening met dat ze mij niet wil en het uit elkaar valt. Hoewel er een diepe emotionele verbondenheid is gegroeid, heb ik nog steeds mijn eigen "jardin secret" (of noem het gerust s(c)eptische put) met een zeer hoge muur rond, waar ik het bestaan van geheim hou, en iedereen angstvallig buiten hou, ook zij. En dat is niet gemakkelijk voor beide partijen.
jawadde001
Active member
Wel knap dat je met jouw beperkingen (weet niet of ik het zo mag noemen) een vriendin hebt weten scoren en de relatie nog steeds gaande is.
Inderdaad, ik heb denk ik minder acute problemen dan jou (MrFingers) - ik kan wel probleemloos faken sociaal en extravert te zijn, maar ben fundamenteel wel vrij eenzaam - hoewel ik me wel herken in het aspect "onvrijwillig solitair", zeker de laatste jaren, en dat relationele aspect van mijn leven is er één wat ik onmogelijk op orde lijk te kunnen krijgen, met enkel 2 zware mislukkingen het afgelopen jaar.
Ook beter 3 goede vrienden dan een veelvoud aan slechtere, ook om jaloers op te zijn hoor.
Ook beter 3 goede vrienden dan een veelvoud aan slechtere, ook om jaloers op te zijn hoor.
Oof, dat ja. Ik heb ook wel dat mijn algemeen mentale shit makkelijker te dragen wordt (uit ervaring en aanvaarding).
Ik herken trouwens wel dingen die je zegt op professioneel vlak. In mijn toenmalig werk een paar keer in de problemen gekomen omdat ik dingen vermeed, zoals opvolgen van zaken, gesprekken,... Daarnaast mis je ook heel veel kansen omdat je idd bedrijfsfeestjes vermijdt of niet de sociale uithangt.
Serieliefhebber
Member
Romantisch, ik denk dat de tindervlinders in deze tijden hopen op een match via een gemeenschappelijke vriend. Je bent er toch voor gegaan, iets wat super dicht bij je staat. Oke het zal niet gemakkelijk zijn en je hebt je twijfels (zo zijn er nog), maar je doet het toch maar. Je wijs het niet volledig af!
Je hebt de grootste stappen gezet, je weet hoe je uwzelf voelt, en wilt ermee aan de slag gaan. Endat is vallen en opstaan, maar er zijn er zoveel die zo'n gevoelens ontwijken door van alles en nog wat.
Goe bezig Bomma!
Sinds de dood van mij ma ben ik ook op de sukkel, lang bij 1 bedrijf gewerkt 14jaar en dan ontslagen. En sindsdien altijd maar aanmodderen heb een slecht eigenbeeld ( heb een eczeem tot in mijn gezicht en dat neemt al mijn vertrouwen weg )
Volgende maand beginnen er gesprekken met een instantie om mij te helpen zelfvertrouwen kweken en me niet te snel laten ontmoedigen als een sollicitatie niet lukt.
Volgende maand beginnen er gesprekken met een instantie om mij te helpen zelfvertrouwen kweken en me niet te snel laten ontmoedigen als een sollicitatie niet lukt.
Bekijk het van de positieve kant.
Elke mislukte sollicitatie is een reden minder voor de VDAB om je van de RVA af te smijten.
Voor de rest neem het niet te serieus en zoek verder.
Sneeuwstorm
Well-known member
Moest ik ooit ontslagen worden, dan zou ik eerst voor een paar maand op reis gaan, denk ik. Na corona moet de achterstand ingehaald worden. Wat genieten in plaats van tot mijn 65+ mijn kas af te draaien. Daarna is er dan nog tijd genoeg om te werken.
Ge moet er wel geld voor hebben om dat te doen.
Ge moet er wel geld voor hebben om dat te doen.