Mentaal Welzijn

[Dewdrop Dazzle]

Euh...




Ja, en dat zijn daarom geen mensen met narcissistic personality disorder. Vrouwenhaat is daar trouwens niet eens een symptoom van. Die 'symptomen' die je daar boven haalt over vrouwen duiden ook totaal niet op NPD, of zijn toch alvast absoluut niet genoeg om een NPD vast te stellen.

Dat is dus wat ik bedoel met dat het gevaarlijk is om zelf diagnoses te stellen. Een persoon die graag alles op orde zet heeft niet automatisch OCD, een persoon die panikeert wanneer iets niet volgens plan verloopt heeft niet automatisch een ASS, ...

'k Ga het hier bij laten (dat van hypnotiserende 'psychopaten' die ook nog eens een schizoïde-persoonlijkheidsstoornis hebben laat ik maar helemaal zo) want het dwaalt off topic en je lijkt me nogal zeker van je zaak dus dit is nutteloos, maar ik zou er toch maar mee opletten hoor...

Je moet iemand inderdaad niet te snel catalogiseren maar als je een tijdje iemand kent zie je vaak wel bepaalde patronen terugkomen. En dan is het handig als je iets weet over psychologie. De typische bullebak hoeft geen narcist te zijn maar als je dieper kijkt ontdek je vaak nog andere narcistische kenmerken in de persoonlijkheid terugkomen.

 

[Lunarcry]

Je moet iemand inderdaad niet te snel catalogiseren maar als je een tijdje iemand kent zie je vaak wel bepaalde patronen terugkomen. En dan is het handig als je iets weet over psychologie. De typische bullebak hoeft geen narcist te zijn maar als je dieper kijkt ontdek je vaak nog andere narcistische kenmerken in de persoonlijkheid terugkomen.

Ik ben helemaal akkoord met het feit dat mensen bepaalde patronen volgen in hun doen en denken. Persoonlijk denk ik dat dat gewoon inherent is aan het mens zijn, ongeacht de invalshoek waar je uit het wilt verklaren, nature versus nurture, het ego, id en superego van Freud,...

Maar tegelijkertijd zijn er ook een heel aantal fundamentele fouten in, niet alleen, jouw denken.
Als je bijvoorbeeld spreekt over de gemiddelde mens, de gewone mens of de typische bullebak, dan ben je aan het generaliseren, wat echt een grote njet is in de psychologie. Diverse en verschillende personen kunnen perfect gelijkaardig gedrag vertonen, maar toch fundamenteel van elkaar verschillen.

Het valt me ook op dat jouw analyse of diagnostiek volledig gebaseerd is op jouw waarneming en beleving. Dus als jij iemand analyseert heb je de feitelijke waarheid, als deze al bestaat, jouw waarheid en de waarheid van jouw voorwerp van de analyse, dus bijvoorbeeld de bullebak. En laat het nu net het belangrijkste zijn wat de ander persoon zijn beleving is. Als jij vindt dat iemand een narcist is, kan het mogelijk zijn dat deze persoon narcistische kenmerken en gedragingen vertoont zonder narcist te zijn. Stel dat de bullebak uit een disfunctionele ouder-kind relatie komt, of hij misbruikt geweest is, zwaar gepest geweest of een extreem laag zelfbeeld heeft (omwille van verschillende mogelijke oorzaken), kunnen al deze dingen leiden tot een persoonlijkheid of gedrag met narcistische kenmerken, terwijl daar klinisch gezien absoluut geen sprake van is.

Ik ga nu jou als een hypothetisch voorbeeld nemen. Zonder enige psychologische opleiding beweer je dat je iets van psychologie kent en dat je adequaat diagnose kan stellen. Je beweert te kunnen aan de hand van wat youtube video's wat professionals mogen en kunnen na jaren studeren en levenslang bijscholen. Dit is een topic over mentale gezondheid voor iedereen en de laatste 2 pagina's zijn een debat over jouw psychologische inzichten en kunnen. Is het dan correct van mij te stellen dat jij egocentrisch en narcistisch of megalomaan bent?

Dit is dus niet hoe ik over je denk en het is een hyperbool voorbeeld, maar ik gebruik graag extreme voorbeelden om een punt te maken.

Ik denk dat we er ons allemaal, inclusief ikzelf, er van bewust moeten zijn dat we enkel weten wat we denken te weten. En dat je nooit kan weten hoe een ander zich voelt om iets en al helemaal niet de reden kennen waarom mensen bepaalde gedragingen stellen. We doen allemaal dingen waar we zelf niet van weten waarom we het doen of waarom op een dergelijke manier.

Psychologie is een terrein waar je je op glad ijs bevindt en waar meer valkuilen zijn dan we ons voor mogelijk houden. En dat is perfect Ok, we moeten en kunnen nu eenmaal niet alles weten We moeten ons daar gewoon bewust van zijn.

 

[Lakigigar]

Psychologie is een erg jonge wetenschap, en dat zie je eerlijk gezegd nog erg duidelijk.

 

[bloemtak]

Zijn hier mensen die (in het verleden of op heden) met een minderwaardigheidscomplex worstelen? Hoe ga jij daarmee om? Wat heb je gedaan om die negatieve gevoelens en gedachten over jezelf te veranderen in positieve gevoelens en gedachten van waardigheid en uzelf liefhebbend?

 

[Kenshee]

Psychologie is een erg jonge wetenschap, en dat zie je eerlijk gezegd nog erg duidelijk.

Dat is een totaal verkeerd idee. Persoon A met een psychose is niet hetzelfde behandelbaar met persoon B met een psyschose. Een gebroken pols bij persoon A is net hetzelfde behandelbaar dan bij persoon B.

 

[Buon]

Dat is een totaal verkeerd idee. Persoon A met een psychose is niet hetzelfde behandelbaar met persoon B met een psyschose. Een gebroken pols bij persoon A is net hetzelfde behandelbaar dan bij persoon B.

Weet niet of dat laatste waar is. Als een persoon nog onderliggende kwalen heeft zal de behandeling van de pols mss toch verschillen

 

[Buon]

Zijn hier mensen die (in het verleden of op heden) met een minderwaardigheidscomplex worstelen? Hoe ga jij daarmee om? Wat heb je gedaan om die negatieve gevoelens en gedachten over jezelf te veranderen in positieve gevoelens en gedachten van waardigheid en uzelf liefhebbend?

Yes en geen idee. Blijven strompelen en hier en daar brokken maken.

 

[Kenshee]

Weet niet of dat laatste waar is. Als een persoon nog onderliggende kwalen heeft zal de behandeling van de pols mss toch verschillen

Ik spreek over de normale gang van zaken. Uitzonderingen zijn er altijd.

 

[Lakigigar]

Dat is een totaal verkeerd idee. Persoon A met een psychose is niet hetzelfde behandelbaar met persoon B met een psyschose. Een gebroken pols bij persoon A is net hetzelfde behandelbaar dan bij persoon B.

Dat is juist wat ik zeg. De psychologie is een wetenschap die nog maar iets ouder dan 100 jaar is, en lang niet serieus genomen. Veertig jaar geleden dacht men dat het zijn van een homo een ziekte was, wat dan nog bevestigd leek te worden door de opkomende aids epidemie.

De manier waarop de diagnoses gegeven worden, de manier waarop er heilig in IQ testen geloofd wordt, etc... Het is een erg prille wetenschap. Wat jij trouwens benoemt valt meer onder het domein van "psychiatrie". Maar ook daar is nog veel ruimte voor verbetering IMO. Basiszaken zijn soms nog niet algemeen geweten, natuurlijk kan ik ook niet weten wat dat dan is, wel heb ik een beter idee (uit ervaring) wat fout loopt. Feit dat men nu pas onderzoek naar bvb. toedienen van microdosissen MDMA (of derivaten) op mensen met autisme, slaat ook op alles. Geldt voor veel drugs trouwens, incl. hallucinogenen. Dan moet je wel erbij weten dat veel medicatie ook derivatie zijn van soms bekendere drugs en soms minder bekende drugs.

Terugkerend op de psychose. Ik weet dat er geen twee dezelfden zijn met een psychose, i know. Maar vanaf welk punt spreek je over een psychose en van welke niet meer. Bij ASS is dat nog veel onduidelijker. Pas je de definitie strak toe, dan kan je iedereen wel indelen als ASS. Tegenwoordig merk ik dat bijna iedereen die zich laat testen ook die diagnose zal krijgen, alleen is het soms moeilijker om aan zo een goede test te geraken. Maar in de praktijk is dit wel zo. Nog nooit van iemand gehoord die zich liet testen, en negatief testte. En bij kinderen is men ook veel te snel. Kinderen van 3-4 jaar die al die diagnose krijgen? Belachelijk. Men moet sneller naar de opvoeding kijken in veel gevallen, want daar loopt in de gevallen die ik ken ook duidelijk eea uit, waardoor die symptomen krijgen van ASS, maar hebben ze daarom dan ASS/ADHD of ADD. Niet altijd.

Veel van de symptomen van ADD/ADHD/ASS zijn ook grotendeels te wijten door Gen Z (of later)-eigenschappen. We krijgen te maken met een generatie die opgroeit in een tijd waar een grote aandachtspanne niet meer nodig is. Wil je iets, dan krijg je het direct. Op elk domein. Naar de bibliotheek gaan om iets op te zoeken?, daar is het internet. Wil je iets, veel kinderen (zolang ze niet in kansarme gezinnen zijn) krijgen het ook. Daar wordt vervolgens dan mee verwacht dat ze zich bezig houden met die tablet op 4-5 jaar zodat mama niet moet bezig zijn met de kinderen. Verslavende spelletjes, daar hebben alle generaties voor gen Y minder last mee, of die zijn anders opgegroeid. Sociale media is nog zoiets anders. Ons brein is daar niet voor aangepast. Weiger je het ze, dan doen de kinderen moeilijk, want ze zien het van hun leeftijdsgenoten en hun omgeving.

Bovendien is de werkdruk gigantisch hoog, maar dat kan een cultureel gegeven ook zijn. Dat is dan ook duidelijk de reden voor de toename in aantal burn-outs en depressies, alsook veel familiale problemen. Maar dat is niet alleen psychologie, een deel is ook sociologie. Beiden vind ik erg boeiend, en ik denk dat het ene niet zonder het andere kan. En pedagogiek mag er ook bij.

Overdiagnosticering is een zeer groot probleem. Tegelijkertijd betekent dat niet dat iemand die niet in aanmerking voor een diagnose de hulp zou moeten geweigerd worden. Totaal mee oneens overigens. Vaak worden diagnoses ook gegeven voor de financiele / logistieke / maatschappelijke steun die men ontvangt, niet specifiek omdat de diagnose klopt.

Waarom de Big Five trouwens zo een aanzien krijgt, begrijp ik ook niet. Vind het heel erg gelijkaardig met MBTI. Enige wat Big Five doet is niet in absoluten werken, maar in percentages, zonder dat er "types" verbonden aan zijn. Oké, dat is een vooruitgang. Maar verder is het ook een belachelijk meetmiddel. Het neurotische als een categorie gaan indelen, kan al niet. Feit dat op basis van biased vragen je dan nog eens een resultaat krijgt, is een tweede "alert". Sowieso kan je als individu moeilijk op een test antwoorden, omdat je eigen perceptie "heerst", maar niet altijd de realiteit. Iemand met weinig zelfvertrouwen zal vaker hoger scoren op gelijk welke test voor een diagnose of voor een minder aangenaam resultaat, dan iemand met veel zelfvertrouwen, maar in feite kunnen beiden vrij gelijkaardig zijn. Vaak antwoordt men ook op basis van wat gewenst is, niet van wat de realiteit is, en bepaalden kunnen zelfs dat onderscheid niet eens maken. Gemoedstoestand speelt ook een grote rol daarin.

IQ-test is ook belachelijk. Het meet misschien wel hoe goed iemand is in het invullen van IQ testen (of beantwoorden ervan), maar het meet eerst al niet je intelligentie, want intelligentie gaat veel verder dan een uurtje antwoorden op bepaalde domeinen. Daarvoor moeten we het begrip "intelligentie" eerst beter verstaan, voordat we het kunnen toepassen. Ten tweede meet het het potentieel van iemand niet. Dat gaat zowel op kansarme gezinnen, kinderen in derdewereldgezinnen, probleemsituaties. Ook is het afhankelijk van de omgeving zoals concentratieproblemen, intimidatie door de bevrager, etc. . Omdat die zaken zo variabel zijn, maar ook omdat er vaak iets schuilt waarom iemand zijn potentieel niet kan waarmaken, is dit echt zo een onzintest, zeker omdat er nog eens consequenties aan zijn en adviezen op gegeven worden. Bij IQ tests bij kinderen moet men ten eerste al de ouders en de omgeving in de test gaan betrekken om dat die de context zullen vervolledigen.

Ik hoor soms het argument van zwarten halen in het algemeen een slechter IQ-test. Bepaalde onderzoeken wijzen daar ook op. Maar ik bedoel... klinkt vrij logisch. Het onderwijs in Afrika is ten eerste al slecht, en ten tweede in westerse landen zijn Afro-Amerikanen of zwarten of moslims vaker in probleemsituaties dan blanken, en dat is niet door de huidskleur, maar dat is door dat dit vaker mensen zijn die zich al generaties lang moeten opwerken in de sociologische hiërarchie mede door decennialange/eeuwenlange racisme, en ook heel vaak in stedelijke/achtergestelde omgeving wonen. Dat heeft meer te maken met gentrificatie, racisme, sociologie en demografie, dan met "het gegeven dat blanken slimmer zouden zijn dan zwarten" want dat is bullshit. (Idem dito voor dat de fysiek van zwarten beter zou zijn dan blanken, ook tal van verklaringen ervoor die niet met "ras" te maken hebben, maar wel de ongelijkheid tussen ras aantonen).

Is dus niet louter psychologie, maar je moet het totaalplaatje zien en dan is bvb. een discipline als sociologie ook belangrijk.

 

[Lakigigar]

De oplossing voor dit is niet zo eenvoudig, maar ik ga mijn voorstel eens uittypen, maar dat moet natuurlijk (indien serieus overwogen) door meerdere personen en instanties bekeken worden (dat is nu niet zo, dus dat maakt niet uit), maar dit is de richting waar ik naartoe wil en vrij breed, want de problemen zijn complex en structureel. Een arbeidshervorming, een onderwijshervorming en een hervorming van psychiatrische / psychologische discipline zijn dus ook nodig, alsook modernisering van de pedagogische discipline dat meer is aangepast anno 2021. En daarmee los je het globale probleem nog niet op, maar er moet meer focus komen op individuele context, omgeving en opvoeding (en dat is zowel onderwijs, vriendjes, het internet en de ouders/familie wat in kader moet gebracht worden bij een individuele trajectbegeleiding/diagnostisering).

Ten eerste moet de DSM-V (en eender welke uitgave ervan) volledig geschrapt worden. Ik weet niet in welke mate de diagnose ASS een verbetering is tegenover de vroegere onderverdeling, maar zoals je zegt: iedereen is anders. Geen enkele behandeling van iemand met ASS is dus hetzelfde. Het label is dus eigenlijk niet relevant, behalve misschien voor ondersteuningsmiddelen. Ondersteuningsmiddelen die men soms krijgt na jarenlang wachten en testen, en dat brengt ons bij volgend punt.

Elk kind / elke mens heeft recht op ondersteuning, bij voorkeur direct. De huidige manier van werken is onwerkbaar. Men moet meer focussen op "tracering" (door bvb. meer zichtbaarheid en prominentie in het onderwijs), "maar ook op inspelen en aanbieden van de hulpvraag". Vandaag is het wel zo dat men de hulpvraag noteert, maar vaak doet men er weinig mee. Ook het lange wachten zorgt vaak voor tal van drama's. Men gaat ook veel te snel over tot collocatie / opname, en in de psychiatrische instellingen zelf is het dweilen met de kraan open. Voor jongeren en kinderen is de hulp inadequaat, zelfs voor basisondersteuning. Ook wordt de context niet voldoende betrokken, men moet veel sneller naar omgeving, en opvoeding kijken, en die erbij betrekken, en dat is heel breed.

Voor ondersteuning moet men vaak eerst een diagnose / erkenning / doorverwijzing krijgen, en daar loopt het heel hard fout. En bij veel mensen is bvb. financiële ondersteuning echt wel nodig om het beste in hun kind naar boven te halen, voor bvb. een afspraak bij de logopedie of bij de psycholoog. Een hulpvraag moet IMO altijd beantwoord worden, zelfs al vind je de reden ongegrond. Daar begint het ten eerste al. Ten tweede moet men in de toekomst meer met domeinen werken, en niet absoluut, maar echt meer op domeinen, maar die niet "bindend" maken, want dat is opnieuw onzin. Dat geldt ook voor FOD en sociale zekerheid. Een brein werkt niet met 0-1 of met Ja-Nee. We hebben geen binair code brein, maar het lijkt alsof men soms zo wel redeneert. En vaak zijn bepaalde vragen ook niet relevant (of heeft het niets te maken met wat het tracht te testen).

Het onderwijs is heftig aan hervorming toe (opnieuw ja). Niet de eindtermen specifiek, maar wel de implicatie/manier waarop en hoe het onderwijs er moet uitzien, alsook praktische uitvoering en toepassing ervan. Daar gaat het ontzettend mis, en men mist ook de boot met de eigen tijd. Flexibiliteit is ten eerste iets wat heel dringend nodig is. Maar IMO moet het onderwijs ook "een soort van controle" zijn op het welzijn van de kinderen, alsook omgeving en opvoeding. Ook moet het onderwijs een kind niet enkel gaan klaarstomen voor de arbeidsmarkt, maar ook voor een leven in de maatschappij, want daar gaat het hem om. En dat gebeurt nu niet, buiten gedrag dat niet gewenst is in de klas of op school dat bestraft wordt, of indirecte toepassingen ervan (leren omgaan met leeftijdsgenoten bvb.). Daarom moet de toepassing van de vakken anders, de lesmethode anders en gevarieerder, het onderwijsleven moet er anders uitzien (met een toenemende rol voor kinderverzorgers en ondersteuning, om de last van de leerkrachten te beperken), en ook het vakdomein moet anders. Een grotere rol moet klaargelegd zijn voor welzijn, voor maatschappij en cultuur, voor praktische dagelijkse invulling van het leven als een volwassen, voor groepsgevoel, voor zelfrespect/zelfvertrouwen/jezelf begrijpen, voor algemeen en sociaal welzijn. Ook de pauzes en naschoolse opvang moet compleet anders, met een grotere rol voor de ondersteuning. Ook moet de omgeving en context weer in acht genomen worden en meer geëvalueerd worden (dat is bij mij gelukkig gebeurd, anders had ik dit bericht wellicht niet getypet, maar lag ik ergens in een onbezocht graf).

Vaak zijn leerlingen op het einde van hun schoolse carrière wel klaar om verder te studeren, maar zijn ze er mentaal niet klaar voor, waardoor het desondanks toch fout loopt.

Psychologen en ter uitbreiding sociale wetenschappen moeten een grotere rol in de samenleving krijgen Op het einde van de dag profiteert iedereen daar uiteindelijk van. Tijdens de covidpandemie werden we steeds opnieuw genegeerd wanneer we aan de alarmbellen trokken bijvoorbeeld, maar in het algemeen is hun rol veel te klein, terwijl de toepassingen op arbeidsleven en verder enorm belangrijk zijn. Een gezond brein zal veel productiever zijn, minder snel fysiek ziek zijn (een gezond geest in een gezond lichaam) en uiteindelijk is dit voordelig tegenover iedereen. Maar ook veel maatschappelijke problemen starten hier.

Zware onderbemanning (ook al studeren er genoeg af, maar omdat er niet voldoende vraag is, hebben die dus geen werk en moeten sommigen iets anders doen. Belachelijk natuurlijk... is vergelijkbaar met "er wordt genoeg voedsel geproduceerd om iedere wereldburger te voeden, alleen is er desondanks veel hongersnood).

De economie moet ten dienst staan van de mens, en niet andersom. Dit is minder psychologisch, maar heeft wel impact op ons algemeen welzijn en niet alleen ons welzijn, maar ook dat van milieu en natuur. Ook hier moet heel veel veranderd worden, maar dit is een andere discussie, en is ook politiek / maatschappelijk. Hoeft niet eens per se communistisch of links te zijn als dit het probleem zou zijn. Maar de manier waarop economie in relatie staat met de mens moet volledig op de schop. Een belangrijk gegeven is "winstoogmerk" dat anders moet, alsook de organisatie ervan incl. hiërarchie. Dat geldt niet alleen voor arbeidsinstanties of bedrijfsleven maar eveneens voor elk domein: ordediensten, overheid, justitie. Niet dat we ze niet nodig hebben, INTEGENDEEL, maar de invulling moet compleet anders. Ook zou ik zaken als valuta en tijd flink hervormen, opnieuw niet het concept zelf, maar de invulling en ons ook begrijpend vermogen ervan.

Zo heel kort even de algemene zaken uitgelegd, en ben wellicht gigantisch veel vergeten, maar dit is wat nu binnenschoot. Maar in principe is het vechten tegen de bierkaai, en gaan er nog honderden jaren aan progressie moeten doormaken, vooraleer we in de buurt komen. Maar je kan een probleem niet oplossen zonder multidisciplinair te denken.

Zie dit trouwens als soort van richtlijn ipv een absolute bewering of voorstel, ik beweer daar ook niet mee de oplossing te hebben of iets op te lossen zonder nieuwe problemen te creeren. Dit is in principe iets waar de hele maatschappij moet over nadenken, dat kan je niet alleen oplossen. Zelfs de "meest intelligente" of "meest bevoegde persoon" kan dit niet (en ik kom daar zelfs niet eens in de buurt van), maar wou wel eens mijn input delen.

 

[Sneeuwstorm]

Er moet toch ergens een definitie bestaan van elke psychiatrische stoornis, want anders heeft het geen zin om van psychiatrische stoornissen te spreken. Nuja, als 5-10% van de bevolking ADHD heeft, is het dan nog wel een stoornis? Vanuit evolutionair standpunt zijn mensen ook niet gemaakt om urenlang op een stoel te zitten.

't Is wel zo dat die stoornissen dikwijls slecht zijn gedefinieerd in de DSM: ADHD is te veel gebaseerd op kinderen, ik denk dat bijna elke volwassene wel zijn gedrag aanpast en bijvoorbeeld niet begint rond te lopen tijdens een meeting. Ik denk ook dat het bij een kind van 4 te vroeg is om al van autisme te spreken (tenzij het een zwaarder geval is), dat kind is nog in volle ontwikkeling en kan er nog uitgroeien. Het is dan gevaarlijk om iemand al als "autist" te gaan bestempelen. Als iemand als volwassene blijft klachten houden, dan is het een ander verhaal. En iemand die slechte sociale vaardigheden heeft simpelweg omdat zijn interesses afwijken van wat de "norm" is, heeft ook nog niet per-sé autisme, want iemand die echt autisme heeft, heeft ook zeer veel nood aan structuur (wordt extreem gestresseerd in geval er iets aan zijn/haar planning wijzigt bijvoorbeeld), het is niet gewoon een "nerd" of een asociaal iemand dus.

 

[Sneeuwstorm]

Inderdaad, het is geen exacte wetenschap, eerder nattevingerwerk.

 

[Lunarcry]

Zijn hier mensen die (in het verleden of op heden) met een minderwaardigheidscomplex worstelen? Hoe ga jij daarmee om? Wat heb je gedaan om die negatieve gevoelens en gedachten over jezelf te veranderen in positieve gevoelens en gedachten van waardigheid en uzelf liefhebbend?

Ik denk dat de aanpak enorm verschilt van persoon tot persoon. Ieder zijn gevoelens en gedachten zijn anders, de beleving van die gedachten en gevoelens verschillen, de waarde die gehecht wordt aan kwaliteit x en mankement y, ligt de oorsprong ervan bij jezelf of bij een ander enz. Maar er zijn wel een paar algemene denkpistes die je kan beschouwen.

Hetgeen jij vermeldt, gevoelens en gedachten die negatief zijn veranderen in positieven, valt onder de noemer cognitieve gedragstherapie. Maar daar gaat het vooral om irrationele gevoelens of gedachten te veranderen naar meer realistische. Bijvoorbeeld iemand met arachnafobie heeft een irrationele angst voor spinnen. Die persoon zal dan proberen meer realistisch te worden naar spinnen toe. De spin heeft bang van mij, de spin is veel kleiner dan ik, ik ben veel sterker dan de spin enz. En door deze denk oefeningen dan te herhalen en eventueel ook wat exposure therapie, ga je langzaam aan als het ware jouw idee van de spin bijstellen tot er een meer realistisch beeld van gevormd is. Nu om dit te koppelen aan de voorwaarde van irrationele gedachten, het voorbeeld met de spin werkt dan als we het hebben over een ongevaarlijke huisspin, deze kan jou inderdaad niets doen. Maar stellen we nu dat het gaat om een of andere agressieve giftige spin dan tja, deze kan je wel degelijk doden met haar gif, dus is jouw angst voor deze spin rationeel... en dan moet je je gedachten of gevoelens hier niet over willen bijstellen, enkel het huis afbranden en verhuizen helpt in dat geval.

En wat hier bij aansluit is dat je ook niet alles moet veranderen, je moet helemaal niet positief zijn over alles. We zijn nu eenmaal niet perfect en we blinken nu eenmaal ook niet uit in alles. En dit is heel moeilijk, je gaat bepaalde zaken over jezelf gewoon moeten leren aanvaarden. En toelaten dat er gewoon ook negatieve gedachten en gevoelens zijn. Dat is natuurlijk niet aangenaam, maar het is wel menselijk, normaal...

Een ander iets is dat je je focust op wat je kan veranderen. Nadenken is nadenken zolang je het uiteindelijk kan loslaten of tot een oplossing kan komen. Nadenken over iets wat je niet kan veranderen is wat ik piekeren noem. En piekeren helpt je niet, je verspilt tijd en energie aan iets waar je geen controle over hebt en je jezelf mee kwelt. Bijvoorbeeld, je denkt dat je lelijk bent. Je denkt dat je te klein bent? Geen zin om hier op te dwalen want tenzij je je Buffalo’s van 15 jaar geleden uit de kast gaat halen’ ga je niet groter worden. Maar je vindt dat je ook te mager bent, hier kan je wel iets mee. Je kan gaan sporten om meer spiermassa op te bouwen, je slaappatroon aanpassen, je voeding veranderen enz.

Het is ook belangrijk eens aan wat introspectie te doen en te kijken waarom en voor wie wil ik veranderen. Persoonlijk ben ik van mening dat je dingen voor jezelf moet doen. Ik vind dat je iets mag of moet doen omdat het jou stoort en niet omdat het een ander stoort.

En ik ga onmiddellijk mijzelf corrigeren. Stoort het een ander of DENK IK dat het een ander stoort? Als het gaat om ons eigen denken te bevestigen zijn we snel geneigd in te vullen wat een ander denkt. En wat hier bij aansluit, denk je dat een ander vreemd persoon veel tijd aan jou gaat besteden? We gaan terug naar het voorbeeld waar iemand van mening is dat hij lelijk is. Deze persoon loopt een uur rond in de stad en laten we zeggen dat hij 500 mensen het pad kruist. Deze persoon loopt een uur rond bezig met het feit dat hij lelijk meent te zijn. Denk jij dan dat die 500 personen jou opmerken, je dan ook lelijk vinden en hier dan effectief over na denken? Dan heb je een meerwaardigheidscomplex En dan ga je zeggen, ja volgens mij zien ze mij allemaal en denken ze dat ik lelijk ben. Dus dan zeg ik draai nu de rollen eens om, zeg jij mij eens wat je van die 500 mensen vond en hoeveel tijd je aan hun hebt lopen denken. Ondanks dit psychologie is kan ik toch met zekerheid zeggen dat je bijna niets kan zeggen over die 500 personen en van de personen waar je wel iets over kan zeggen heb je heel wss niet of amper aan gedacht de rest van de dag. En dat moet ook niet, dat is de normale gang van zaken. De enige die bezig was met jou was jij zelf... en dan mag je raden hoeveel van die 500 wel niet bezig waren met hunzelf, met een gedachtegang gelijkaardig aan die van jou...

 

[Tonerider]

Laatste dagen loop ik mentaal wel weer heel slapjes. Op goede dagen droom ik dat ik depressief ben en op andere dagen voel ik me overdag zo.
Scheiding met al mijn vragen over hoe het zover is kunnen komen,de zoektocht naar appartement, binnenkort de zoektocht naar stage: het feit dat je anderen steeds maar weer moet bewijzen dat je een goed mens bent; het verleden (met al zijn verdriet) dat ik blijf meesleuren.

Had vanavond naar een appartement in Wilrijk moeten gaan zien en heb het afgezegd omdat ik bij het opzoeken ineens opmerkte dat het op 2 straten ligt van waar mijn oma woonde. Mij elke dag fysiek herinneren aan het feit dat ze er niet is, is echt niet wat ik nodig heb op dit moment in mijn leven.

 

[Lulplayer]

het feit dat je anderen steeds maar weer moet bewijzen dat je een goed mens bent

Waarom zou dat moeten

 

[Mulan]

Laatste dagen loop ik mentaal wel weer heel slapjes. Op goede dagen droom ik dat ik depressief ben en op andere dagen voel ik me overdag zo.
Scheiding met al mijn vragen over hoe het zover is kunnen komen,de zoektocht naar appartement, binnenkort de zoektocht naar stage: het feit dat je anderen steeds maar weer moet bewijzen dat je een goed mens bent; het verleden (met al zijn verdriet) dat ik blijf meesleuren.

Had vanavond naar een appartement in Wilrijk moeten gaan zien en heb het afgezegd omdat ik bij het opzoeken ineens opmerkte dat het op 2 straten ligt van waar mijn oma woonde. Mij elke dag fysiek herinneren aan het feit dat ze er niet is, is echt niet wat ik nodig heb op dit moment in mijn leven.

 

[Tonerider]

Waarom zou dat moeten

omdat ge anders geen werk vindt, noch een onderdak?

thanks. een waarheid als een koe trouwens.

 

[Mulan]

@Tonerider ga jij eigenlijk bij een psycholoog? Of is die drempel te hoog voor jou?
Wat je voelt is allemaal 100% normaal he, je zit ècht in een heel stressvolle situatie waarbij wanhoop en eenzaamheid ons allemaal zouden overvallen en op sommige momenten versmachten. Je hebt nu echt wel nood aan een meevaller om eventjes mentale ademruimte te kunnen krijgen.
Ook bij mij, waar alles vlotjes LIJKT te gaan, stort ik mentaal soms als een kaartenhuisje in elkaar hoor. 2 weken geleden nog daarvoor bij de huisarts aangeklopt.

 

[Madou]

Loop er sinds vorige week weer maar depressief en uitgeblust bij, weeral natuurlijk door werk. Onrealistische deadlines, achterstand op alles, compleet understaffed. Ik blijf het maar aanhalen maar bon. Heb m'n bazin laten doorschemeren dat het wel eens einde kan zijn want voor mij begint het echt einde verhaal te worden als het zo doorgaat. Ze begrijpt mij maar het is natuurlijk de directie die de huidige situatie van onderbezetting in stand houdt (dus mooi winst pakken door steeds minder personeel voor zelfde of meer aantal klanten).

Heb bij twee andere competitors gesolliciteerd maar geen van beiden spreken me echt aan. Ben beetje bang dat het gewoon hetzelfde is.
En dan te denken dat toen ik promotie kreeg in januar ik de grote carrièreman ging zijn etc etc.

Enfin, mijn constante vermoeidheid, neerslachtigheid en geklaag komt van werk het lukt me niet om werkproblemen te relativeren evenmin lukt het me om in het midden van de nacht in bed niet aan werk te denken (evengoed in de weekends).
/rant

 

[Tonerider]

@Tonerider ga jij eigenlijk bij een psycholoog? Of is die drempel te hoog voor jou?
Wat je voelt is allemaal 100% normaal he, je zit ècht in een heel stressvolle situatie waarbij wanhoop en eenzaamheid ons allemaal zouden overvallen en op sommige momenten versmachten. Je hebt nu echt wel nood aan een meevaller om eventjes mentale ademruimte te kunnen krijgen.
Ook bij mij, waar alles vlotjes LIJKT te gaan, stort ik mentaal soms als een kaartenhuisje in elkaar hoor. 2 weken geleden nog daarvoor bij de huisarts aangeklopt.

ja, hoor, ik ga om de drie weken naar een psychologe. As a matter of fact: ik ben deze morgen zelf nog geweest. En ik denk dat het ook een beetje 'net op tijd' was, want was een beetje aan het afgleiden.
En dat helpt wel om bij zo`n buitenstaander even mn hart te luchten, want buiten hier op het forum praat ik eigenlijk met niemand over mijn gevoelens of mijn situatie.
En ze helpt me wel, maar uiteindelijk kan ze enkel tools aanreiken he.
En het grootste probleem is dat mijn 'innerlijke stem' nooit zwijgt behalve als ik me op iets kan concentreren. Maar zodra ik met gewone activiteiten bezig ben of gewoon onderweg dan is dat innerlijke stemmetje in gang. En het liefst draait dat stemmetje in de pot van twijfels en vragen waar ik eigenlijk van weet dat ik er geen antwoorden op ga vinden.
En dan nog een opboksen tegen verdriet, de onzekerheid en de zoektocht naar een 'nieuw bestaan' is er soms teveel aan.