Erg goed nieuws dat de sessies 11 euro kosten. Was voor mij een reden waarom ik geen psycholoog zie op dit moment, of geen vaste psycholoog heb gehad buiten opname op volwassen leeftijd. Vorig jaar zocht ik naar een psycholoog, ook dat is op niets uitgedraaid, deels omdat ik de goedkeuring niet kreeg v/d mensen die toen mijn geld beheerden. Ook al had ik bij de laatste een erg goed gevoel, maar ik heb uiteindelijk maar één keer gegaan. Mijn ouders waren niet tevreden over haar, gaven me niet langer geld om te gaan, ben dan uiteindelijk in opname gegaan waar ik begot niet weet wat ik daar zat te doen, ze hebben mijn medicatieschema aangepast zonder ik daarmee akkoord ging, ik ben vroegtijdig als afgesproken weggegaan uit opname (vrijwillig toen), heb mijn medicatie niet meer ingenomen en vervolgens aan een psychiater voor de goedkeuring gevraagd om geen medicatie meer te nemen. Die psychiater was niet akkoord met mijn werkwijze, maar gaf dan maar de goedkeuring. Sindsdien dus geen medicatie meer, dat zal nu 10 tot 11 maanden zonder medicatie terug zijn. Het abrupte stoppen met zware medicatie heb ik eigenlijk amper iets gevoeld, alleen bijna zorgwekkend en onverklaarbaar gewichtsverlies (12 kg op 3 maand, en terug naar het ondergewicht van vroeger). Sindsdien ben ik eigenlijk ook wel "relatief stabiel". Maar soms heb ik zelf nauwelijks een idee wat er in mijn hoofd omgaat.
Zelf toch ook wel veel last ervaren door psychische problemen, ik weet ook zelfs niet meer welk label en of er wel een label op te plakken valt. Een consensus is er daar ook niet echt over. Maakt ook niet uit op zich, maar ik ben het wel beu om gezien te worden als ik iets wat ik niet ben. Een stigma / taboe is er natuurlijk op aanwezig. Dat is enorm aanwezig. Dat is met veel dingen zo hier in België. We zijn een stille samenleving, maar wel één die heel beoordelend is tegenover elkaar. Ik vind de realiteit en actualiteit gewoon erg depressiefmakend, en denk wel dat dit een grote bijdrage levert tot mijn problemen. Ik weet niet of het eigen is aan mijn land, maar misschien wel aan de tijdsperiode. Ik heb denk ik veel moeite met me aan te passen aan dit "era" voor één of andere reden. Dat gezegd zijnde, vroeger was het gewoon niet beter. In een ander land is het ook niet beter. Maar om dan te moeten zeggen dat we het goed hebben hier, tja. Ga ik toch niet mee akkoord. Misschien hebben andere mensen meer veerkracht dan ik heb. Ik kan mij gewoon erg moeilijk aanpassen aan deze samenleving.
Depressief met zelfmoordgevoelens voelde ik me al een tijdje. In 2014 heb ik een zelfmoordpoging gedaan door vergiftiging. Ik weet niet goed meer waarom. Maar ik weet wel dat het tweestapsgewijs was en ik in januari dat verkreeg, en pas in april dat jaar ook daadwerkelijk tot de actie overgegaan. Dat is uiteindelijk niet gelukt, maar ik heb wel langdurig op intensieve gelegen, ik weet niet meer waarom want uiteindelijk ben ik daar niet zo slecht van geweest zelf (buiten de nacht zelf). Wellicht speelden ze wel zekere boven onzekere, maar er was ook sprake van hartritmestoornissen toen, maar ik ken de gedetailleerde uitleg niet meer. Dat was ook de reden waarom ik zo lang op intensief lag, terwijl je voor observatie gewoon anders naar spoedpsychiatrie kan.
Ik denk dat depressie of periodes met depressieve episodes er eigenlijk al van kleins af aan zit. Ik weet zeker, 100% zeker, dat ik het al op 10-jarige leeftijd had. Dat is 15 jaar later eigenlijk gewoon niet anders. Ik denk ook - als we realistisch zijn - dat dat er nooit zal uitgaan. Ik heb ook geen idee hoe je daaraan kan beginnen. Ik heb zelfs geen idee hoe bepaalde emoties aanvoelen. Blijheid, oprechte blijheid is een emotie die ik heel zelden ervaar. Ik kan me eigenlijk niet eens dat herinneren. Anderen zullen me misschien wel dat zien bij mij, maar eigenlijk fake ik die emotie in 99% v/d gevallen in alle eerlijkheid. Veel van wat ik doe is ook gewoon niet oprecht, en fake denk ik. Lachen is in de meeste gevallen ook fake bij mij (en dus wat geacteerd). Maar andere mensen herkennen niet wat fake is. De echte emoties zien ze waarschijnlijk toch niet, want die hou ik heel diep vanbinnen en "gesloten". Ik kan heel open overkomen, en ik kan "praatziek" overkomen, maar ik denk dat weinig mensen "mijn ware ik" ooit te zien zullen krijgen. Soms is het zelfs zo erg dat ik zelf niet eens meer weet wie ik ben. Tijdens meer stabiele "levenspassages" denk ik wel dat ik meer een "flattening van emoties" ervaar, waarbij bij meer depressieve episodes ik hogere pieken in negatieve emoties ervaar. Al is het wel zo dat zelfs verdriet en boosheid ook niet vaak voorkomt bij mij. Intern is dat heel sterk aanwezig, maar naar de buitenwereld toe kan ik het enkel in woorden communiceren (al kan ik wel dreigend overkomen als het moet, maar dan met woorden). Ik heb enorm veel moeite om agressie te tonen bijvoorbeeld, en ook dat is altijd geremd en ingehouden. Ik kan het zelfs moeilijk acteren, maar dat is logisch, omdat het geen gewenste reactie is met velen. Maar ook wanneer ik kracht moet gebruiken, ben ik opnieuw "geremd", alsof ik altijd alles onder controle moet hebben. Enige wat je moeilijk kan faken is angst. Als je verschiet, verschiet je natuurlijk. Desondanks ervaar ik emoties wel sterk, en denk ik dat ik veel van mijn verbeelding gebruik voor positieve emoties, als vlucht voor negatieve emoties.
Wat anderen in mij zien of denken dat mijn gemoedstoestand is, komt vaak gewoon niet overeen met de werkelijkheid, dan ook. Zelfs bij de meesten die me het best kennen of het meeste tijd doorbrengen met mij.
Goed in 2019 knakte er iets van mij, maar ik denk ook wel dat het een situatie was van "long build-up", en dat het eigenlijk eerder een mirakel is dat het eerder in 2019 ontplofte in plaats van ervoor. Ik ga niet zeggen dat ik stabiel was ervoor, maar ... dan ging het toch snel van kwaad van erger, en ik weet eigenlijk niet goed wat de aanleiding ervoor was. Alsof mijn geduld gewoon op was... en ik me heb laten leiden door slechte gedachten. In die zin dus een soort van mentale inzinking of mentale burn-out.
Ik weet niet echt meer wat het was, maar ik denk een combinatie van "een roep om hulp", curiositeit en misschien ook wel het zoeken / vissen naar een label/identiteit, gelijkaardig met subculturen nadat ik al op "bedenkelijke sites surfte" die het onderwerp vaak ook wel behandelden. Met ook nog twee andere "triggers", zoals o.m. een pijnlijke opdoffer, maar ook "een vriendin" die heel openlijk over automutilatie sprak als een manier om emoties te verwerken / te uiten. Dat heb ik dan uiteindelijk ook maar gedaan. In het begin zal het wel nieuwsgierigheid geweest zijn, en had ik zo een gevoel van "whatever". Vroeger had ik het altijd gezien als een "red line" dat ik nooit, nooit, nooit zou overgaan, en als iets dat ik niet begreep waarom mensen dat doen. Ik had er ook "enorme angst" voor. Mensen die me kennen weten dat ik van scherpe voorwerpen normaal wegkijk. Toch deed ik het, en in het begin was het heel oppervlakkig. Dan gaf het zelfs geen bevredigend gevoel, maar dat is eigenlijk snel uit de hand gelopen, en ik weet eigenlijk nog altijd niet goed waarom. Wel had ik het gevoel eindelijk over iets controle te hebben, en alles wat men erover zegt, blijkt ook gewoon te waar zijn. Tuurlijk doet het je al de rest vergeten. Eigenlijk is het de beste afleiding die ik ken voor depressiviteit OP DAT EIGENSTE MOMENT ZELF. Daar gaan we niet flauw over doen. Natuurlijk is het het niet waard tegenover wat het later oplevert, maar op dat eigenste moment ken ik nog steeds niets wat beter werkt. Vergelijkbaar met roken als je je verveelt, en hoe de tijd veel sneller voorbijgaat dan (en dus ook het moeilijke moment).
Na één of twee maand is het dan bijna misgelopen wanneer ik te diep snee, en tot mijn grote verbazing dan plots al het bloed eruit spat in een soort van straaltje van een kraan met water en dat dan maar niet wou ophouden. Ik wist gewoon echt niet wat er gebeurde, en begreep niet dat dat zelfs kon gebeuren. Ook omdat ik niet het idee had dat ik "diep" had gesneden, maar met mijn dunne armpjes is snijden wellicht iets gevaarlijker neem ik aan. Want zo diep zat ik niet. Ik weet nog goed wat voor muziek ik toen luisterde, en dat gaf een heel zalig en dromerig gevoel, een gevoel dat ik nooit zal vergeten. Totaal pijnloos (oppervlakkige snijwonden zijn pijnlijker dan diepe wonden, vanaf ze gemaakt zijn). Ik ervaarde geen pijn, eerder zelfs euforie en extase. Ik dacht dat dat het de mooiste manier om heen te gaan was toen. Maar het was niet met de intentie om dood te gaan, totaal niet. Uiteindelijk viel ik later flauw neer en stootte ik mijn hoofd tegen een kast daarbij, en verloor voor een tijd het bewustzijn. De bloeding was daarna gestopt. Erachter heb ik gewoon geslapen, en als ik wakker werd heb ik weer gesneden juist omdat ik wakker was. Nadien in spoedopname geweest. Daar langdurig oververmoeid, bijna ganse dagen in bed (niet alleen mentaal moe maar ook fysiek moe), met heel lage bloeddruk met elke check-up en zeer slap in het algemeen. Ook wel een stuk of 30 hechtingen nodig gehad toen over verschillende wonden heen. Uiteindelijk dan een periode van meerdere spoedopnames, terug naar huis en wellicht weer hetzelfde. Echt in detail wil ik daar ook niet meer over gaan, maar het was alsof het echt letterlijk het enige was dat me nog in leven hield, die drang, ironisch genoeg.
Ik denk dat mijn emotieregulatie gewoon bij die actie verstoord is, deels door conditionering. Ofwel reageert mijn lichaam heel heftig met anti-pijnmiddels. Het is alsof je je lichaam drogeert wanneer je het schade toebrengt. Zelfs XTC / LSD (dat laatste nog relatief onlangs genomen) komt gewoon niet in de buurt zelfs, want daar hou ik gewoon te veel controle over. Omdat ik al iemand ben die moeite heb met "emoties van geluk" te ervaren, zie je al wat het probleem is. Op een bepaald moment, denk je dat dat nog de enige manier is waarop je die emotie kunt creëren. Men zoekt in therapie wel naar coping methodes of dit en dat, maar in de praktijk komt er weinig in de buurt. Enige wat ik in de buurt komt is 1. vasten en 2. intensief sporten waarbij je niet in het rood, maar soms zelfs zwart gaat. En één van mijn psychologen heeft zelfs gezegd dat dit ook een manier van self-harm is. En dat is het wel. Maar dan is het ook wel vrij duidelijk dat ik daar al heel lang mee bezig ben. Dat vasten en intensief sporten deed ik al op de middelbare school, vrij frequent maar wel periodiek. Dat was toen zo, en dat is nu niet anders.
De laatste keer dat ik snee was in september 2020 (toen ook wederom draadjes nodig gehad). Ik kan echt niet zeggen of ik daar nu dus vanaf ben. Ik denk niet dat er iets is als daarvan "clean" worden, want je draagt het altijd mee (zelfs letterlijk). Heb ik er op dit moment spijt van? Eerlijk gezegd, niet echt. Men zegt soms dat dat komt, maar ik voel het nog steeds niet. Schaamte is er wel. Maar dat is er altijd geweest, zelfs voor de eerste keer dat ik dit deed. Kijk, oké, ik moet misschien wel met long sleeves rondlopen in de zomer, maar op zijn minst kan ik het wel verbergen eens je skilled genoeg bent. En terwijl het misschien ook zo is met "mentale problemen" dat niemand dat dan kan zien, ben je wel paranoide over dat iedereen op je gezicht kan aflezen dat je depressief bent, waardoor je "sociale angst" hebt, en je je op veel plaatsen niet meer vertoont of terugtrekt. En dat kan ik gewoon niet verbergen. Dat kan je niet verbergen met een paar langere mouwen bij wijze van spreken.
Veel weinig mensen kennen de ernst en de omvang van die psychische problemen. Ik ben daar heel teruggehouden in. Buiten bepaalde gebruikers op verscheidene internetfora (merendeel nog engelstalig), dichte familiale kring en mensen die ik ken en tevens een psychiatrisch verleden hebben, weet niemand bijvoorbeeld over het snijden. Tegen iedereen heb ik het voorlopig nog verborgen kunnen houden, en dat tracht ik ook zo te houden. Het taboe is veel te groot. Weinig mensen weten zelfs dat ik "psychische problemen" heb, al kunnen bepaalden misschien wel het vermoeden hebben (maar daar heb ik geen zicht op). Door covid19 heb ik misschien diezelfde bepaalde mensen ook nauwelijks gezien en misschien heb ik op periodes ervoor me voor bepaalden al wat langer teruggetrokken maar toch... .
