Mentaal Welzijn

[Sneeuwstorm]

Ik denk dat ik daarom graag alleen blijf, om mij niet altijd aan te passen aan iemand anders. Vrienden hebben en daarmee eens een pot drinken op café tot daar toe, maar ik heb geen vriendin omdat ik mij dan constant aan die persoon zou moeten aanpassen. Bang om mijn vrijheid te verliezen denk ook, ik wil zelf doen wat ik wil. Ik zou denk ik ook gek worden moest ik iemand hebben die gene minuut zonder mij kan.

Wat eigenlijk wou zeggen is, zolang er mensen rondom jou zijn moet je je natuurlijk aanpassen aan de gangbare sociale normen, maar overdreven denken over "wat kan een ander hier over mij denken" dat is contraproductief, want dan ben je in je hoofd meer daarmee bezig, en dan gaat dat jou juist afleiden van hetgeen rondom jou gebeurt, waardoor je nog meer socially awkward en onnatuurlijk gaat overkomen dan je normaal bent.
Ik flap er soms dingen uit en dat is ook niet goed natuurlijk. Ik vraag mij dan af wat het ergste is. Ge kunt gewoon zodanig alles overanalyseren en dan niets meer zeggen, dan zegt ge niks verkeerd maar daar maakt ge ook geen vrienden mee. Je sociale vaardigheden worden daar ook niet mee getraind.

Ik herken in mijzelf meer van ADD dan van ASS, want ASS is eerder inflexibel zijn en daar heb ik totaal geen last van (ik pas mij juist gemakkelijker aan dan de gemiddelde mens - laat mij "autistisch" werk doen met veel routine en ik word gek) en bijvoorbeeld sensory issues/meltdowns dat heb ik niet (wel snel afgeleid door lawaai rondom mij, dat wel, maar als ik dan toch in hyperfocus geraak dan hoor ik niks meer rondom mij). Veel sociale fouten komen bij mij door onoplettendheid of ongeduldig te zijn, iemand geeft mij een uitleg en ik ben afgeleid of het duurt te lang en gevolgens ben ik niet meer aan het volgen. Of ik zeg iets dat al gezegd geweest is etc.

 

[Lakigigar]

Ik herken mijzelf veel meer in ADD dan ASS. In veel symptomen wel, maar niet in alle bij ADHD toch.

Ik herinner me niet van jouw ervaringen met "woordenschat die je verliest". Feiten verlies ik niet rap, behalve auditief... hoewel ik soms wel de echtheid ervan betwijfel. Soms vergeet ik belangrijke dingen die ik vroeger gedaan heb totaal. Veel herinneringen vervagen en verdwijnen vrij snel. Ik herinner me zo niets van voor mijn zes jaar. Maar ik heb amper nog herinneringen uit de kindertijd, en ik slaag ze er niet in om ze terug op te roepen, tot mijn frustratie. De feitenkennis onthou ik eigenlijk een stuk beter. Ervaringen vergeet ik gewoon heel snel. Of ik kan ze gewoon niet meer herinneringen. Tot mijn dertien jaar, zijn de enige herinneringen die ik heb flashherinneringen. Een flash, en de rest weet ik niet. Een soort van screenshot van het moment. De rest is weg. En bepaalde feiten: ik weet dat ik runescape speelde, ik weet dat ik cycling manager speelde, dat soort dingen. Maar echte gebeurtenissen op school, daarbuiten, allemaal weg uit de lagere school. Of ja een paar herinneringen, maar nooit lang of gedetailleerd. Eens dat ik een pestkop een bloedneus heb geslaan in het vijfde leerjaar, daar weet ik nog wat van. [Onterecht ook van mijn kant] Voor iets vroeger en relatief gedetailleerd als die moet ik echt heel diep nadenken, maar ik kan het me niet herinneren. Er komt echt niets binnen, buiten flashes van 2-3 seconden van een momentopname. Ook uit het middelbaar onderwijs, ben ik heel veel vergeten. Bepaalde dingen die erg gebeurd zijn kon ik me nooit zelfs herinneren. Als niemand dat ooit aan mij zou vertellen, zou ik het niet weten. Opnieuw allemaal weg. Alles vervaagt en verdwijnt. Alsof je leven begonnen is als je volwassen was, en je niet meer goed kan herinneren wie je was als kind.

En ik ben duidelijk met ADD - niet met ADHD - gediagnosticeerd. Maar ADD/ADHD zijn hetzelfde zijn sommigen. Maar ADD lijkt mij wel vrij duidelijk. Ik ben textbook ADD haha. Daar ga ik dus niet over discussieren. Ik had me eigenlijk al gediagnosticeerd voor het officieel was, ik liet een diagnosticering doen waarin ik wou bewijzen dat ik geen ASD had, ik bracht ADD niet eens ter sprake, en ze geven me de diagnose erbij. Maar in autisme kan ik me nog steeds niet herkennen.

Concentratieproblemen zijn erg moeilijk, maar bij hyperfocus heb ik het idee dat ik niet op deze wereld ben, en dan focus ik me specifiek op iets hard en daar kan ik dan enorm in opgaan. Maar dan ben ik niet hier, bij wijze van spreken, en zelfs niet volledig aware van mezelf. En ook in hypofocus is het soms als ik uitgeschakeld ben. Veel dingen doe ik gewoon op autopilot, uit gewoontes die ik aangeleerd heb.

Ik woon nu samen met anderen, maandag heb ik tot twee keer toe twee personen opgesloten omdat ik uit gewoonte de deur heb opgesloten terwijl ik hem vroeger liet open staan omdat we nu een hond hebben en die moet dichtdoen, doe ik hem nu te veel toe. Ondertussen heb ik dat weer aangepast, maar als ik daar niet bij nadenk wat ik vaak gebeurd, maak ik fouten soms. Veel dingen van wat ik doe, denk ik niet meer bij na. Schrijven, typen etc... denk ik niet bij na. Maar op den duur wordt alles in RL een automatisme, omdat je met andere dingen bezig bent, of gewoon afwezig en aloof overkomt.

Bij dialogen heb ik veel problemen laatste tijd. Ik heb soms moeite (of eigenlijk meestal) andere mensen hun woorden te begrijpen of zinnen te begrijpen. Dat merk ik bij films ook, of bij muziek. Alsof je niet concentreert op wat je zegt, en zeker als je het niet verwacht, moeten ze het herhalen, want anders begrijp ik niet wat ze zeggen en interpreteert mijn brein het als "gebrabbel" zoals een baby, zelfs bij gewoon vlaams. Die dialecten maken het niet altijd makkelijk ook, sure. Maar ik kan niet automatisch luisteren, want dat staat vaak af. Zelfs in dialogen, en het duurt te lang en het interesseert me niet, val ik weg. Ook bij lezen heb ik problemen en begin ik te verspringen enzovoort en globaal te lezen. Alsof mijn brein uitgeschakeld wordt, ook al wil ik van niet. Ook filmkijken is een wat andere ervaring dan ik denk dat het voor anderen is. Het is een enorme mentale klus soms. Maar met veel inspanning lukt het doorgaans wel, maar dat was niet altijd het geval.

Een tijdje medicatie geprobeerd, maar alles bleef wat ik ook probeerde even hard aanhouden (Rilatine, Concerta en Dextroamfetamine geprobeerd). Niets verlicht zelfs de symptomen. Het lukt gewoon niet.

Het is gewoon als het me niet boeit val ik weg, en dan is dat heel moeilijk, bijna onmogelijk tegen te houden. Dan ben ik er niet meer, terwijl ik er nog wel ben. Dat kan enkele seconden duren, maar dat kan uren duren. Op het openbaar vervoer gebeurt dat heel veel. Ik val volledig wel, en elk besef van alles rondom me, en uren in een stuk vallen weg. En plots ben ik daar, in Aarlen. En terug wederom opnieuw. Ik doe niets, toch verveel ik me niet, maar ik heb gewoon geen besef van mijn omgeving. Soort van polderblindheid maar dan aangenaam, zeker in dat geval. Wat zou ik anders moeten doen hebben. Daarom dat ik geen auto wil rijden, omdat ik enorm bang ben dat ik wegval tijdens autorijden, tot onvrede van sommige mensen, omdat zij dat niet begrijpen. Maar ik en auto rijden, als ik afga op een trein- of busreis, ik zou een gevaar zijn + ik zou normaal een bril moeten dragen, maar ik durfde niet toe te geven dat ik het niet kon zien in school, en gokte maar wat op het eind... Uiteindelijk nooit advies gekregen om een bril te dragen, terwijl ik het schoolbord niet kan lezen. Niet handig, als je ook wegvalt tijdens het luisteren en leerlingen zich ergeren aan je omdat je moet afkijken van hen wat zij schrijven in hun cursus. Op een gegeven moment vulde ik niets meer in, of gok je maar wat er moet staan, of is de informatie in je cursussen onvolledig. Ik weet het niet.

Ken je de film Cashback... ja dat gevoel heb ik soms wel.

 

[Lunarcry]

@Lakigigar Is het je ooit opgevallen dat jij enorm rationeel bent? Of heeft iemand jou hier ooit attent op gemaakt? Dat valt me echt op in jouw schrijven. Zelfs wanneer je het hebt over "het wss op een bepaald moment toch terug uit het leven stappen" lees ik niets waar ik eigenlijk rauwe emotie zou verwachten, maar eerder een intellectueel exposé over de malaise van het leven inherent aan jouw bestaan. In plaats van een "fuck al deze shit ik maak iedereen kapot" lees ik een Oud Grieks drama. Iets wat heel herkenbaar is voor mij en waar ik heel hard aan gewerkt heb, nog steeds aan werk, om daar van af te stappen. Er zijn wel meer dingen die herkenbaar zijn, vooral jouw manier van schrijven en denken. Misschien daarom dat sommige dingen mij storen... omdat het enorm confronterend is, want hoe ik die dingen nu lees en ervaar, misschien was hoe anderen mij ervaarden. En ik heb lang vastgezeten in bepaalde denkpatronen omdat ik het altijd zo deed, het normaal vond en alleen de voordelen er van in zag.. maar ik ben daar nu van aan het afstappen en wat een verademing dat is, dan is het pijnlijk om jou verstrikt en gestikt te zien worden in jouw eigen hoofd en leven...

 

[Mr.Fingers]

Is het je ooit opgevallen dat jij enorm rationeel bent?

Niet ongehoord. Het zelfbeeld is zo laag, dat zulke personen vaak over zichzelf in een derde persoon of met een klinische afstandelijkheid praten & denken. Niet dat ze die emoties niet voelen, maar ze vinden zichzelf zo laag, dat ze dat op die manier proberen te onderdrukken. Ik heb dat vroeger zeer zwaar gehad, nu is dat minder, maar ik kàn wel degelijk nog steeds ontzettend sec, afstandelijk en droog over de meest persoonlijk intense onderwerpen praten.

 

[Lunarcry]

Niet ongehoord. Het zelfbeeld is zo laag, dat zulke personen vaak over zichzelf in een derde persoon of met een klinische afstandelijkheid praten & denken. Niet dat ze die emoties niet voelen, maar ze vinden zichzelf zo laag, dat ze dat op die manier proberen te onderdrukken. Ik heb dat vroeger zeer zwaar gehad, nu is dat minder, maar ik kàn wel degelijk nog steeds ontzettend sec, afstandelijk en droog over de meest persoonlijk intense onderwerpen praten.

Akkoord. Je hoeft zelfs niet eens een laag zelfbeeld te hebben per se daarvoor, sommige mensen zitten nu eenmaal meer in het rationele. Het is iets wat ik zelf ook deed en wss soms nog doe. Alleen was ik mij er niet van bewust dat ik dat deed, in mijn ogen was ik gewoon mijn normale zelf. Ik snapte eigenlijk niet wat ze van mij verwachtten als ze doorgingen dat ik meer met de emotie moest doen. Ik vroeg me gewoon af of hij er zich bewust van was. Omdat dit communicatie kan vermoeilijken Hetzelfde met wat hij beschrijft als simulaties, deed ik ook, al noem ik ze scenario's.
Doordat ik elk mogelijk scenario heb geschreven kon niets mij verrassen en dus praatte ik redelijk monotoon en wat gedistantieerd. Jij kon niets zeggen wat ik niet al beschouwd zou hebben, dus onze dialoog was eigenlijk een monoloog van mijn kant. Ik zou je ook constant couperen als je zou beginnen te spreken want ik wist wat je wou zeggen en dat ging gewoon te traag voor mij. Ik heb een hekel aan inefficiëntie! Maar uiteindelijk werd ik daar op gewezen en alhoewel ik heilig overtuigd ben dat mensen patronen volgen kan ik of mag ik niet zeggen wat jij denkt of voelt. Mijn gesprekspartner wordt dan gewoon gereduceerd tot data. En het is pas toen ik het zo bekeek dat ik daar van af wou stappen omdat dat gewoon enorm onrespectvol is naar die ander toe. En wat ik deed en hij ook doet, iets zeggen en dan 3x uitweiden en parameters stellen zodat je 100% zeker bent dat de boodschap juist aankomt. Maar dan doe je eigenlijk alsof die persoon dom is, want zonder al die uitleg begrijpt hij het niet. Plus je maakt de dialoog dood gewoon, ipv 2 hoofdpersonages heb je 1 hoofdpersonage, jijzelf, en een figurant. Je moet uitnodigen tot dialoog en meer reageren op wat de ander zegt ipv te anticiperen op alles wat die zou kunnen zeggen. Jij vertelt iets en je moet de ander het laten interpreteren en reageren en dan pas nuanceer je je boodschap of beter nog, je stelt een vraag rondom zijn interpretatie... Zo nodig je uit voor een gesprek Want waarom zou je spreken met iemand die weet wat hij denkt, maar ook nog eens wat jijzelf denkt. Soms moet je gewoon attent gemaakt worden op iets omdat je het zelf zo niet ziet. Zo was het alleszins bij mij, dus ik deel hier mijn ervaring en misschien dat iets er van toepassing zijn in zijn communicatie, of zelfs de jouwe.

En zie je trouwens wat ik deed? Ik zou gewoon moeten zeggen dat het zo bij mij was, maar ik elaboreer dat het mijn ervaring is die ik deel, met het doel dat die misschien stof tot nadenken is voor mensen die zich daar wat in herkennen. Ik had gewoon moeten zeggen, dat is mijn ervaring. Dat is veel meer uitnodigend voor een dialoog of gesprek

 

[Sneeuwstorm]

Ik herken mijzelf veel meer in ADD dan ASS. In veel symptomen wel, maar niet in alle bij ADHD toch.

Ik herinner me niet van jouw ervaringen met "woordenschat die je verliest". Feiten verlies ik niet rap, behalve auditief... hoewel ik soms wel de echtheid ervan betwijfel. Soms vergeet ik belangrijke dingen die ik vroeger gedaan heb totaal. Veel herinneringen vervagen en verdwijnen vrij snel. Ik herinner me zo niets van voor mijn zes jaar. Maar ik heb amper nog herinneringen uit de kindertijd, en ik slaag ze er niet in om ze terug op te roepen, tot mijn frustratie. De feitenkennis onthou ik eigenlijk een stuk beter. Ervaringen vergeet ik gewoon heel snel. Of ik kan ze gewoon niet meer herinneringen. Tot mijn dertien jaar, zijn de enige herinneringen die ik heb flashherinneringen. Een flash, en de rest weet ik niet. Een soort van screenshot van het moment. De rest is weg. En bepaalde feiten: ik weet dat ik runescape speelde, ik weet dat ik cycling manager speelde, dat soort dingen. Maar echte gebeurtenissen op school, daarbuiten, allemaal weg uit de lagere school. Of ja een paar herinneringen, maar nooit lang of gedetailleerd. Eens dat ik een pestkop een bloedneus heb geslaan in het vijfde leerjaar, daar weet ik nog wat van. [Onterecht ook van mijn kant] Voor iets vroeger en relatief gedetailleerd als die moet ik echt heel diep nadenken, maar ik kan het me niet herinneren. Er komt echt niets binnen, buiten flashes van 2-3 seconden van een momentopname. Ook uit het middelbaar onderwijs, ben ik heel veel vergeten. Bepaalde dingen die erg gebeurd zijn kon ik me nooit zelfs herinneren. Als niemand dat ooit aan mij zou vertellen, zou ik het niet weten. Opnieuw allemaal weg. Alles vervaagt en verdwijnt. Alsof je leven begonnen is als je volwassen was, en je niet meer goed kan herinneren wie je was als kind.

En ik ben duidelijk met ADD - niet met ADHD - gediagnosticeerd. Maar ADD/ADHD zijn hetzelfde zijn sommigen. Maar ADD lijkt mij wel vrij duidelijk. Ik ben textbook ADD haha. Daar ga ik dus niet over discussieren. Ik had me eigenlijk al gediagnosticeerd voor het officieel was, ik liet een diagnosticering doen waarin ik wou bewijzen dat ik geen ASD had, ik bracht ADD niet eens ter sprake, en ze geven me de diagnose erbij. Maar in autisme kan ik me nog steeds niet herkennen.

Concentratieproblemen zijn erg moeilijk, maar bij hyperfocus heb ik het idee dat ik niet op deze wereld ben, en dan focus ik me specifiek op iets hard en daar kan ik dan enorm in opgaan. Maar dan ben ik niet hier, bij wijze van spreken, en zelfs niet volledig aware van mezelf. En ook in hypofocus is het soms als ik uitgeschakeld ben. Veel dingen doe ik gewoon op autopilot, uit gewoontes die ik aangeleerd heb.

Ik woon nu samen met anderen, maandag heb ik tot twee keer toe twee personen opgesloten omdat ik uit gewoonte de deur heb opgesloten terwijl ik hem vroeger liet open staan omdat we nu een hond hebben en die moet dichtdoen, doe ik hem nu te veel toe. Ondertussen heb ik dat weer aangepast, maar als ik daar niet bij nadenk wat ik vaak gebeurd, maak ik fouten soms. Veel dingen van wat ik doe, denk ik niet meer bij na. Schrijven, typen etc... denk ik niet bij na. Maar op den duur wordt alles in RL een automatisme, omdat je met andere dingen bezig bent, of gewoon afwezig en aloof overkomt.

Bij dialogen heb ik veel problemen laatste tijd. Ik heb soms moeite (of eigenlijk meestal) andere mensen hun woorden te begrijpen of zinnen te begrijpen. Dat merk ik bij films ook, of bij muziek. Alsof je niet concentreert op wat je zegt, en zeker als je het niet verwacht, moeten ze het herhalen, want anders begrijp ik niet wat ze zeggen en interpreteert mijn brein het als "gebrabbel" zoals een baby, zelfs bij gewoon vlaams. Die dialecten maken het niet altijd makkelijk ook, sure. Maar ik kan niet automatisch luisteren, want dat staat vaak af. Zelfs in dialogen, en het duurt te lang en het interesseert me niet, val ik weg. Ook bij lezen heb ik problemen en begin ik te verspringen enzovoort en globaal te lezen. Alsof mijn brein uitgeschakeld wordt, ook al wil ik van niet. Ook filmkijken is een wat andere ervaring dan ik denk dat het voor anderen is. Het is een enorme mentale klus soms. Maar met veel inspanning lukt het doorgaans wel, maar dat was niet altijd het geval.

Een tijdje medicatie geprobeerd, maar alles bleef wat ik ook probeerde even hard aanhouden (Rilatine, Concerta en Dextroamfetamine geprobeerd). Niets verlicht zelfs de symptomen. Het lukt gewoon niet.

Het is gewoon als het me niet boeit val ik weg, en dan is dat heel moeilijk, bijna onmogelijk tegen te houden. Dan ben ik er niet meer, terwijl ik er nog wel ben. Dat kan enkele seconden duren, maar dat kan uren duren. Op het openbaar vervoer gebeurt dat heel veel. Ik val volledig wel, en elk besef van alles rondom me, en uren in een stuk vallen weg. En plots ben ik daar, in Aarlen. En terug wederom opnieuw. Ik doe niets, toch verveel ik me niet, maar ik heb gewoon geen besef van mijn omgeving. Soort van polderblindheid maar dan aangenaam, zeker in dat geval. Wat zou ik anders moeten doen hebben. Daarom dat ik geen auto wil rijden, omdat ik enorm bang ben dat ik wegval tijdens autorijden, tot onvrede van sommige mensen, omdat zij dat niet begrijpen. Maar ik en auto rijden, als ik afga op een trein- of busreis, ik zou een gevaar zijn + ik zou normaal een bril moeten dragen, maar ik durfde niet toe te geven dat ik het niet kon zien in school, en gokte maar wat op het eind... Uiteindelijk nooit advies gekregen om een bril te dragen, terwijl ik het schoolbord niet kan lezen. Niet handig, als je ook wegvalt tijdens het luisteren en leerlingen zich ergeren aan je omdat je moet afkijken van hen wat zij schrijven in hun cursus. Op een gegeven moment vulde ik niets meer in, of gok je maar wat er moet staan, of is de informatie in je cursussen onvolledig. Ik weet het niet.

Ken je de film Cashback... ja dat gevoel heb ik soms wel.

Verlies van woordenschat dat heb ik nooit gehad. Wel dat luisteren enorm veel moeite kost bij mij, en zeker als het te lang duurt of mij niet interesseert. Ik lijk voor de buitenwereld soms goed te luisteren, ik kan dat dikwijls zeer goed verbergen dat ik eigenlijk niet aan het luisteren ben. (altijd ja knikken maar eigenlijk heel weinig opgeslagen hebben van wat er gezegd geweest is).
Ik weet wel nog dat ik op testen van begrijpend lezen en gericht luisteren heel slecht scoorde op school terwijl mijn punten voor de rest wel goed waren, in het lager dan toch. Mijn geheugen is een zeef, altijd al geweest. Behalve als iets mij dan echt interesseert. Alles wat ik niet mag vergeten schrijf ik op of zet ik in mijn GSM of outlook. Anders zou de chaos niet te overzien zijn , denk ik Op mijn eigen hoofd vertrouwen om iets te onthouden dat is een groot risico nemen

Ik vond dat het leven vroeger gemakkelijker was. Ge kocht één spel en dat was het. Maar nu hebt ge Steam Sales en game pass en Amazon en Netflix en wat nog allemaal, dat ge niet weet waar eerst mee te beginnen, en uiteindelijk doet ge dan niks. En vroeger kon ge ook niet afgeleid worden door Facebook en Whatsapp en wat nog allemaal op het werk of op school want dat bestond niet. Zijn de mensen nu gelukkiger omdat er zo veel meer te doen is dan vroeger?

 

[Lakigigar]

Verlies van woordenschat dat heb ik nooit gehad. Wel dat luisteren enorm veel moeite kost bij mij, en zeker als het te lang duurt of mij niet interesseert. Ik lijk voor de buitenwereld soms goed te luisteren, ik kan dat dikwijls zeer goed verbergen dat ik eigenlijk niet aan het luisteren ben. (altijd ja knikken maar eigenlijk heel weinig opgeslagen hebben van wat er gezegd geweest is).
Ik weet wel nog dat ik op testen van begrijpend lezen en gericht luisteren heel slecht scoorde op school terwijl mijn punten voor de rest wel goed waren, in het lager dan toch. Mijn geheugen is een zeef, altijd al geweest. Behalve als iets mij dan echt interesseert. Alles wat ik niet mag vergeten schrijf ik op of zet ik in mijn GSM of outlook. Anders zou de chaos niet te overzien zijn , denk ik Op mijn eigen hoofd vertrouwen om iets te onthouden dat is een groot risico nemen

Ik vond dat het leven vroeger gemakkelijker was. Ge kocht één spel en dat was het. Maar nu hebt ge Steam Sales en game pass en Amazon en Netflix en wat nog allemaal, dat ge niet weet waar eerst mee te beginnen, en uiteindelijk doet ge dan niks. En vroeger kon ge ook niet afgeleid worden door Facebook en Whatsapp en wat nog allemaal op het werk of op school want dat bestond niet. Zijn de mensen nu gelukkiger omdat er zo veel meer te doen is dan vroeger?

Verlies van woordenschat heb ik soms, maar dat is niet definitief weg, want soms komt dat terug, om weer te verdwijnen en terug. Het gebeurt wel dat ik soms woorden gebruik "op gevoel" zonder dat ik weet wat ze betekenen, maar ze blijken dan wel meestal juist te zijn gebruikt in de context. Maar het is een vreemd mechanisme. Het gebeurt soms ook dat eenvoudige woorden geblokkeerd zijn, en dan vervang ik ze door engelse woorden. Bvb. eens gehad bij herinneren, en dan zei ik maar "rememberen".

Ja, ik heb dat zeker. Ik kan dat heel goed verbergen. Maar je kiest het niet echt. Je valt gewoon weg, en dan komt er weinig informatie door. Dat is vaak als het mij gewoon niet interesseert, en dan val ik weg, alsof ik in een andere wereld zit dan. Omdat ik eigenlijk veel "interne gedachten heb die ik volg". Meestal zijn er multiple streams of thoughts die me bezig houden, en soms "zone" ik gewoon out.

In angstige / ongemakkelijke situaties zone ik ook uit. Ironisch genoeg is dat hetgeen wat angstige situaties draagbaar maakt, omdat je eigenlijk minder bewust daarvan word, maar dan is het een soort "haze" over alles wat je doet. En dan ben je op autopilot, maar heb je minder controle over wat je doet... omdat niet jij het doet, omdat je er niet meer over nadenkt, en omdat ik niet altijd bewust ben dat ik eigenlijk niet de controle heb dan. Dat zijn vaak situaties met heel veel mensen. Soms herinner ik me er weinig van in extreme gevallen. Een keer heb ik ook zelfs op een feestje mijn motorieke controle volledig verloren door out te zonen, waarbij ik plots niet meer kon rechtstaan, maar dat was echt heel raar. Ik kwam bij... buiten de feesttent, en het was alsof ik een epilepsie-aanval had, maar ik viel niet neer, en het was ook geen epilepsiegeval. Het was iets heel raars. Soort van flauwvallen zonder dat je flauwvalt, maar ook motoriek maakte ik vreemde bewegingen naar het schijnt, omdat ik vocht tegen het flauwvallen. Ik heb nog nooit gevallen bij flauwvallen omdat ik bij bewustzijn blijf bij flauwvallen, maar dat zijn vreemde situaties. Tot vandaag weet ik nog altijd niet wat dat was, maar het is al een jaar of 10 geleden, hoewel ik meerdere keren flauwvallen voel aankomen, maar recht blijf staan, maar de rest uitvalt. Daardoor kan ik gaan zitten waardoor het "zicht" weer terugkomt. Maar op dat feestje was het alsof het nog compleet anders was (en neen, geen drugs ofzo).

Ja, dat laatste heb ik ook. Te veel kopen, te weinig ermee doen. Keuzestress is hier ook een "issue". Te veel interesses, te weinig tijd en energie om alles ook te doen. Dat is ook onmogelijk. Daarom dat ik tegenwoordig tegen mensen zeg: "time is my main currency".

 

[Sneeuwstorm]

Ok ja , op een bepaald woord niet kunnen komen heb ik voortdurend, maar inderdaad geen permanent verlies van woordenschat. Of zelf de draad verliezen wanneer ik iets vertel… of gewoon vergeten wat ik aan het doen was. Dat is bij mij schering en inslag

 

[Lakigigar]

Ok ja , op een bepaald woord niet kunnen komen heb ik voortdurend, maar inderdaad geen permanent verlies van woordenschat. Of zelf de draad verliezen wanneer ik iets vertel… of gewoon vergeten wat ik aan het doen was. Dat is bij mij schering en inslag

Het is bij posten v/h verleden, dat ik soms ... niet begrijp hoe ik ze kunnen schrijven heb. Dat ik soms mijn eigen gedachtenpatroon niet kan volgen. Maar sowieso heb ik s'nachts meer creativiteit en inspiratie doorgaans dan overdag. Ik heb dat al meerdere malen gehad.

 

[hanada]

Ander: asociaal, of zo

 

[Mulan]

Hier terug wat alarmsignalen aan het krijgen dat het tekort aan slaap terug problematisch aan het worden is.
Vandaag bij de huisarts langs geweest en ze stelt voor de slaapmedicatie (nestrolan, niets verslavend of gevaarlijk gelukkig) die ik vroeger zonder problemen nam, maar waar ik sinds een jaar plots migraine van krijg, volgende week terug op te starten wanneer ik een week verlof heb. Ze vermoedt dat de migraine een tijdelijke nevenwerking zal zijn, omdat ik het jaren probleemloos heb kunnen nemen.
En ook net wat aan zelfzorg gedaan en een mailtje gestuurd om 3 maand wekelijkse poetshulp te krijgen zodat ik wat minder energie in poetsen moet steken de komende periode, wat met een kleuter en een hond een beetje een neverending story is

Update: sinds woensdag gestart met 1/4de nestrolan.
3 dagen migraine gehad (dus de helft, wat de helft beter is dan gevreesd) en sinds woensdag gemiddeld 7u en 20 minuten geslapen per nacht, zonder onderbreking!

Gebeld voor huishoudhulp: ze kunnen me vanaf eind september tweewekelijks iemand sturen. Aangezien ik half september verhuis en dus net dan de extra hulp heel goed kan gebruiken, niet bepaald iets waar ik wat aan heb. Deze week eens verder zoeken...

 

[Mulan]

'Psychologische begeleiding laat zich moeilijk voorspellen: hoe weet de overheid hoeveel sessies er nodig zijn?'

'Er is nog heel veel werk om psychologische zorg echt vrij toegankelijk te maken', schrijft Stef Joos. Hij plaatst een aantal kanttekeningen bij de aangenkondigde plannen van de regering om de drempel naar psychologische hulp te verlagen.

www.knack.be

 

[Ivan4you]

Daar ik zelf ptss heb ben ik benieuwd naar die 10 percent lotgenoten hier.Hoe komen jullie de dag door?Welke medicatie nemen jullie tegen die hartkloppingen,zweten,beven,hoofdpijn,braakneigingen...?

 

[Screw2020]

Ik sluit me bij Tonerider en Poepie aan, tot een bepaald niveau en vanaf een bepaald niveau van depressie kan sporten heel heilzaam kan zijn!
Maar het is geen wondermiddel, het hoort een en-en verhaal te zijn. Therapie en medicatie is DE combinatie bij depressie en zaken als sporten, gezonde voeding, muziek,... Kunnen absoluut een heel waardevolle bijdrage zijn die zeker gestimuleerd moeten worden en vaak veel te weinig vermeld worden in het traject naar genezing!

Tonerider: van puur individuele sporten heb ik dat ook. Dat voelt als een last. Maar een hond in huis en poef, ik ging ineens 2-3 keer per dag met plezier gaan wandelen en ook steeds langer. Omdat je focus op dat dier ligt. Van "wandelen moet een functie hebben" ging ik dus naar "kom vriend, we gaan nog eens een uurke het wandelpad gaan uitsnuffelen"
Van yoga ben ik ook een fan geworden, al moet de soort je wel liggen. Ik hou meer van rustige, ontspannen yoga in groep waar een vriendin van mij het dan weer graag intensief en loodzwaar heeft! Nuja, met corona valt er niets te sporten in groep helaas...

Door een opmerking van een andere gebruiker ben ik langzaamaan het topic aan het bijlezen.

Ik wil even uitweiden de hond of algemener een huisdier.
Een psychologe van Tejo in Antwerpen leidde een groepsgesprek maar aangezien ik alleen was werd het een privésessie. Daaruit volgde onder andere de conclusie dat een huisdier eigenlijk een essentieel element kan zijn in de opvoeding van kinderen. M'n woordkeuze is niet echt optimaal vermits ik hier doel op de band die je enerzijds met het dier opbouwt en anderzijds met anderen omwille van de band met het dier.
Bij ons thuis is een huisdier een absolute no-go en ik ben van mening dat dit een grote invloed heeft gehad op m'n huidige situatie. Zoals ik anders ook wel aangeef zie ik het zelf misschien iets negatiever dan wat de realiteit is maar als puntje bij paaltje komt heb ik weinig tot geen feeling met dieren. Net zoals casual situaties met anderen. Er is een aanzienlijk verschil tussen het formele en informele aspect van het leven.

Zoals je zelf zegt maakt het huisdier, in jouw geval de hond, een gigantisch verschil (al is dat sterk uitgedrukt?). Ik zou liever gaan voor een kat aan de leiband maar 't concept blijft hetzelfde. Je wordt quasi met zekerheid automatisch actiever door de aanwezigheid van het dier. Soms vanwege de verplichting die je aangebracht hebt maar ik vermoed, en zeker na verloop van tijd, nog vaker omdat je het zelf wil. Misschien zien ik het te 'romantisch' maar daar komt het op neer, denk ik?

 

[Mulan]

Een dier in huis halen, is verplichtingen in huis halen.
Ik zou niet tot 13u in mijne nest kunnen liggen stinken, want om 7u zou er eentje beginnen piepen omdat hij een plasje in de tuin moet doen.

Als ik 2 dagen niet ga wandelen met hem, wordt hij veel onstuimiger omdat hij de extra prikkels van een buitenwandeling nodig heeft. Dat kan ik eventueel nog wat uitstellen door hersenspelletjes te geven of een rondje balletje gooien - apport in de tuin, maar ik word verplicht buiten te komen met hem.
Je moet ook plannen: wanneer is zijn eten op, laat hij zijn eten staan, eens naar de dierenarts,...

Mijn dochter is 3j en zodra ze begon te kruipen: laat de hond met rust als hij op zijn mat ligt, want dat is zijn rustplaats. Ga aan de kant als we binnenkomen want hij is ZO blij dat hij niet door heeft dat jij kan vallen als hij tegen je aan komt schurken om je te begroeten.
Kom niet aan de oren of staart want dat doet pijn bij hem.
Onze hond vindt andere mensen niet leuk, dus ga nooit zomaar naar een andere hond toe maar vraag of je er aan mag komen, want niet elke hond vindt kindjes leuk,...

Ze leert zorgen voor en aandacht hebben voor een ander, wat zeker voor een enig kind wel belangrijk is.
Ik kom niet om van de eenzaamheid als de dochter bij de papa is, want ik heb een verantwoordelijkheid die ik niet kan negeren.

Zeker in geval van depressie/eenzaamheid/angst om buiten te komen/... Kan een huisdier absoluut een verrijking zijn.
Maar je kan je ook afgewezen voelen, je faalangst voeden,... Want een huisdier moet je dingen leren. Zindelijkheid, geen spullen stuk maken,... En dat vergt veel tijd en energie en wanneer je dat niet op voorhand inziet, kan je snel vervallen in "ik kan zelfs niet voor een kat zorgen, zelfs de hond haat mij/pest mij, ik ben een loser die niet voor een dier kan zorgen zelfs,...

 

[Tonerider]

Om aan te sluiten bij Mulan een anekdote: ik ken iemand die een pup heeft gekocht. Dat beestje is heel lief, maar verknalt voor het moment zijn slaaproutine. Die kerel is stikkapot.
En als er nu 1 ding wat ook belangrijk is bij depressie is een goede slaaproutine.
Ik kan de voordelen van een huisdier begrijpen, maar imo moet ge er niet aan beginnen als ge diep zit. Doe dat als ge al (semi) hersteld zijt en de zorg en de nadelen aan kunt.

 

[Sneeuwstorm]

Naar het schijnt worden dierenasielen nu overspoeld door mensen die van hun huisdieren af willen. Tijdens corona kopen ze een huisdier tegen de eenzaamheid en nu zijn ze het beu. Of stel dat gij met een mentaal probleem zit en dan moet worden opgenomen, dan zit uw beest daar wel te verkommeren als ge niet meer geregeld krijgt dat iemand ondertussen voor uw dier kan zorgen. Je moet alleszins geen huisdier kopen als inpuls-aankoop.

 

[Lakigigar]

Wel jammer. Ik heb zelf liever geen hond, omdat het te veel aandacht nodig heeft en in veel gevallen voor te veel geluidsprikkels zorgt, maar dat weet ik van mezelf. Een poes kan voor mij wel, een hond liever niet. Een probleem is alleen: ook ja, baby's natuurlijk. Maar dat moet ik zelf nog eens goed over nadenken. Op zich is de kans wel reëel dat het ook nooit ter sprake zal komen, en ik twijfel wel over mijn eventuele vaardigheden als hypothetische vader. Maar ik vind het moeilijk om met kinderen om te gaan die nog in een heel vroege fase zitten van hun ontwikkeling. Ik ben veel sterker met kinderen eens ze een bepaalde leeftijd bereiken qua opvoeding. Persoonlijk twijfel ik daar over, en leun ik zelfs eerder richting geen kinderen omdat ik dat dat het beste zal zijn, maar ik sla de deur ook niet dicht voor kinderen.

Om aan te sluiten bij Mulan een anekdote: ik ken iemand die een pup heeft gekocht. Dat beestje is heel lief, maar verknalt voor het moment zijn slaaproutine. Die kerel is stikkapot.
En als er nu 1 ding wat ook belangrijk is bij depressie is een goede slaaproutine.
Ik kan de voordelen van een huisdier begrijpen, maar imo moet ge er niet aan beginnen als ge diep zit. Doe dat als ge al (semi) hersteld zijt en de zorg en de nadelen aan kunt.

Ja klopt, dat is eigenlijk echt geen goed idee. Ik denk dat mensen het hebben van een hond te veel idealiseren. Het is leuk voor even, maar je bent er wel verantwoordelijk voor voor jaren aan een stuk, en het is de volharding dat je nodig hebt. Even bij mensen gaan, en de hond aaien en met de hond spelen kan allemaal wel leuk zijn. Maar voor een hond zorgen is meer dan dat, en het vereist veel meer werk en aandacht dan een poes bijvoorbeeld. Een kind is zelfs nog meer dan dat, en daar moet je veel voor opofferen, en ik ben zelf niet zeker of ik dat ook wel wil doen.

 

[Sneeuwstorm]

Probleem is vooral, wanneer je wil op reis gaan moet je ook altijd een oplossing vinden voor je hond. Ofwel een autoreis maken en de hond meenemen, ofwel iemand vinden die op je hond wilt passen.

En met kinderen is het nog erger. Vooral de eerste jaren, wanneer ze continu zorg nodig hebben en naar een crèche of onthaalmoeder moeten (wat ook al niet gratis is). En ik vraag mij af hoe je dan nog kan deftig je werk doen wanneer er een kleine je elke nacht wakker weent. Ik haal nu in de week een 6-7 uren slaap, met een klein kind zou dat denk ik 3-4 uren per nacht zijn, met alle gevolgen vandien. Imo kunt ge dan niet meer met 2 full time gaan werken.

 

[Tonerider]

Ik ga er misschien voor afgeschoten worden, maar kinderen krijgen als ge regelmatig last hebt van zware depressies zou een no-go moeten zijn. Met regelmatig bedoel ik niet om de 10 jaar of zo.

Ik ben +15 jaar getrouwd geweest met iemand met depressies (gelukkig niet jaarlijks) en het heeft mij als volwassen mens gebroken. Niet dat ik daarvoor een heel sterk persoon was, maar samenleven met iemand met een depressie is gewoon heel zwaar. Dat wil je je kinderen echt niet aandoen. Zeker niet als je zo depressief bent dat er ook nog eens de constante dreiging is van zelfmoord.
Kinderen hun thuis moet een veilige haven zijn, geen plaats waar angst, droefheid en dreiging een constante of regelmatige periode is. Kinderen moeten onbezorgd kunnen zijn en kunnen opzien naar hun ouders, niet toezien hoe mama heelder dagen weent of in bed ligt of papa die in de zetel hangt en zich afsluit van de wereld. Kinderen moeten niet zien hoe papa mama uit bed moet sleuren en onder de douche moet steken en haar dan naar haar ouders moet afvoeren om ze in een veilige omgeving te hebben terwijl hij gaat werken...
Buiten dat heb je het erfelijke effect. Depressies kunnen 'in de familie' zitten. Wil je echt dat risico nemen?

Echt, ik ben 100% tevreden met mijn keuze om geen kinderen te hebben. Mijn redenen waren anders, maar als ik zie wat ze meegemaakt zouden hebben tijdens mijn vrouw haar depressies en gedurende de laatste twee jaar, het zou hen enkel maar getekend hebben.

Allez, ik spreek nu uit eigen ervaring en die is ook 'getekend'. Voor hetzelfde geld heb je kinderen die het wel aankunnen en/of heb je een depressie die je kan wegsteken als je kinderen in de buurt zijn.
Betekent ook niet dat je automatisch een slechte ouder bent. Kinderen mogen hun ouders ook wel eens zien wenen. Daar is niets mis mee. Maar kinderen moeten niet voor de ouders zorgen. Kinderen zijn niet de psychologen van ouders.

Depressies maken je niet automatisch een slechte ouder, maar de risico's zijn wel tig groter. Als je het overweegt om kinderen te nemen, bespreek dat dan met je psycholoog/psychiater/huisarts. Maak er een weloverwogen beslissing van waarbij je voor- en nadelen opschrijft. Laat je niet enkel leiden door gevoelens, maar vooral door je verstand en betrek er anderen bij die je heel goed kennen.
Een kind is niet zomaar 'een kind', maar een nieuw fragiel wezen dat ook beschadigd kan geraken.