Mentaal Welzijn

[Buon]

Ik vind het vooral moeilijk om mij in gang te trekken (uitstelgedrag en voor ik het weet is de avond gepasseerd) om te gaan sporten maar eens ik dat gedaan heb dan ben ik wel tevreden, ook al ben ik moe. Als er één constante is in mijn leven dan is het dat ik altijd uitstelgedrag heb, het vergt enorm veel wilskracht om dat te overwinnen. Als ik éénmaal ergens aan begin dan kan ik dikwijls niet stoppen. Zelfs gaan slapen stel ik uit lol

Denk dat dat is omdat je de volgende dag probeert uit te stellen en je uitstelgedrag probeert in te halen. Tot zolang je wakker bent heb je “tijd”. Maar uiteindelijk doe je toch niks met die extra tijd. Zo gaat dat hier toch

 

[Sneeuwstorm]

Idd, de verloren tijd door dingen uit te stellen moet dan ingehaald worden Of verloren vrije tijd door werk moet worden ingehaald door later te gaan slapen om zo meer vrije tijd te hebben. Waardoor ge dan op het werk 's anderendaags moe rondloopt en minder gedaan krijgt en dus langer moet werken. Of ge stelt op het werk dingen uit om dan op het einde langer door te werken omdat ge u schuldig voelt omdat ge volgens uw eigen maatstaven te weinig hebt gedaan. Een straatje zonder einde

Het probleem met uitstelgedrag is, dat ge het gevoel hebt dat ge altijd onder uw niveau presteert. Had ik 2 dagen voor een examen, dan zat ik een dag te staren op mijn boek zonder dat er iets gedaan geraakte, om dan op 2 alles te doen.
Een taak moet ofwel boeiend zijn of spannend of er moet een deadline zijn, om iets gedaan te krijgen. Op voorhand beginnen aan een saai of mentaal inspannend werk zonder deadline is gewoon zinloos. 't Is gewoon een onzichtbare muur waar ge tegenaanloopt.

 

[Mulan]

Hier terug wat alarmsignalen aan het krijgen dat het tekort aan slaap terug problematisch aan het worden is.
Vandaag bij de huisarts langs geweest en ze stelt voor de slaapmedicatie (nestrolan, niets verslavend of gevaarlijk gelukkig) die ik vroeger zonder problemen nam, maar waar ik sinds een jaar plots migraine van krijg, volgende week terug op te starten wanneer ik een week verlof heb. Ze vermoedt dat de migraine een tijdelijke nevenwerking zal zijn, omdat ik het jaren probleemloos heb kunnen nemen.
En ook net wat aan zelfzorg gedaan en een mailtje gestuurd om 3 maand wekelijkse poetshulp te krijgen zodat ik wat minder energie in poetsen moet steken de komende periode, wat met een kleuter en een hond een beetje een neverending story is

 

[Lunarcry]

Idd, de verloren tijd door dingen uit te stellen moet dan ingehaald worden Of verloren vrije tijd door werk moet worden ingehaald door later te gaan slapen om zo meer vrije tijd te hebben. Waardoor ge dan op het werk 's anderendaags moe rondloopt en minder gedaan krijgt en dus langer moet werken. Of ge stelt op het werk dingen uit om dan op het einde langer door te werken omdat ge u schuldig voelt omdat ge volgens uw eigen maatstaven te weinig hebt gedaan. Een straatje zonder einde

Het probleem met uitstelgedrag is, dat ge het gevoel hebt dat ge altijd onder uw niveau presteert. Had ik 2 dagen voor een examen, dan zat ik een dag te staren op mijn boek zonder dat er iets gedaan geraakte, om dan op 2 alles te doen.
Een taak moet ofwel boeiend zijn of spannend of er moet een deadline zijn, om iets gedaan te krijgen. Op voorhand beginnen aan een saai of mentaal inspannend werk zonder deadline is gewoon zinloos. 't Is gewoon een onzichtbare muur waar ge tegenaanloopt.

Als mede procrastinator kan ik mij hier volledig in vinden. En het is een straatje zonder einde omdat het een vicieuze cirkel is En het gevaar is gelijk jezelf aanhaalt het gevoel dat je altijd onderpresteert.. En dat gevoel kan je zo hard achtervolgen dat jouw uitstel uiteindelijk in afstel resulteert.. Je voelt je slechts omdat je ergens aan moet beginnen, wat eerder al is misgelopen mss, waardoor je weer uitstelt, vervolgens ga je super hard, maar vaak te laat, waardoor je je wederom slecht voelt en repeat. In heel ver hindsight had ik persoonlijk ergens faalangst ontwikkeld wat mijn procrastineren gewoon verergerde... omdat ik door het uitstellen onder mijn niveau presteerde en had ik een excuus om mij achter te verstoppen als ik ergens faalde. Dat zie ik nu pas in, 10 jaar later

Hier terug wat alarmsignalen aan het krijgen dat het tekort aan slaap terug problematisch aan het worden is.
Vandaag bij de huisarts langs geweest en ze stelt voor de slaapmedicatie (nestrolan, niets verslavend of gevaarlijk gelukkig) die ik vroeger zonder problemen nam, maar waar ik sinds een jaar plots migraine van krijg, volgende week terug op te starten wanneer ik een week verlof heb. Ze vermoedt dat de migraine een tijdelijke nevenwerking zal zijn, omdat ik het jaren probleemloos heb kunnen nemen.
En ook net wat aan zelfzorg gedaan en een mailtje gestuurd om 3 maand wekelijkse poetshulp te krijgen zodat ik wat minder energie in poetsen moet steken de komende periode, wat met een kleuter en een hond een beetje een neverending story is

Het is wel goed van je dat je de alarm signalen herkent en dan effectief stappen onderneemt om een escalatie te couperen! En is een andere slaapmedicatie geen optie? Er zijn zoveel in en doorslapers. En er zijn er toch heel wat die niet tot bijv de benzo groep horen.
Je zelfzorg is prima Zowel weten dat je hulp nodig hebt of kan gebruiken herkennen en dan ook toelaten is niet altijd zo gemakkelijk. Volhouden!

 

[Mulan]

Het is wel goed van je dat je de alarm signalen herkent en dan effectief stappen onderneemt om een escalatie te couperen! En is een andere slaapmedicatie geen optie? Er zijn zoveel in en doorslapers. En er zijn er toch heel wat die niet tot bijv de benzo groep horen.
Je zelfzorg is prima Zowel weten dat je hulp nodig hebt of kan gebruiken herkennen en dan ook toelaten is niet altijd zo gemakkelijk. Volhouden!

Helaas al meerdere zaken geprobeerd het laatste jaar, zoals remergon (waar ik ook enorm goed mee was in het verleden!) en alprazolam, kruidenpilletjes,... maar zelfs in minieme hoeveelheden (1/4de van een tablet) blijf ik het 24u lang in mijn lijf voelen, wat geen optie is als je moet werken en voor een kleuter zorgen.

 

[belloc]

Hier gaat het de laatste maanden, sinds begin juni, ook niet zo goed. Ik slaap redelijk goed door, maar wat minder vast dan vroeger. Alsof er een hersengebied constant stand-by staat.
Normaal neem ik trazodone. Maar ik word daar ook geïrriteerd van.
Het zit zo: ik sta op na het slapen en dan gaat het nog wel. Maar na zo'n 15 minuten tot een half uur voel ik precies een verandering in m'n hersenen. Alsof m'n hersenen gedoorkliefd worden. Of alsof ik versuft ben na een grote afstand te lopen, maar dan wat erger.

Ik ben ook al intussen bekend met niet-medicamenteuze hulpmiddelen, zoals meditatie, Yoga Nidra.
Voordat ik ga slapen, doe ik het licht uit, ga ik in m'n bed liggen en luister ik naar deze video:

Het laatste half jaar kon ik m'n slaap zo beter controleren. Maar nu lijkt die nieuwe 'slaaphygiëne' niet bestand tegen het probleem dat ik de laatste maanden heb.

Ik ben aan het kijken voor medicatie (lamotrigine).
+ kine, het is ook een stijve nek.

 

[Mulan]

Ik heb gelukkig geen inslaapprobleem, maar ik heb de betalende versie van de app "calm" al jaren en ik vind 'm zeker een aanrader!
Ik zet vaak 's nachts een sleepstory op, maar overdag soms ook een meditatie.
Je hebt een heel beperkt gratis deel én een 7dagen trial van de betalende versie dacht ik.
Alles wel Engelstalig.

 

[Mulan]

@frozenlava
Zie ik het belachelijk simplistisch wanneer ik dan denk: "blijf toch niet wachten op dat telefoontje maar maak een afspraak bij een psychiater in een ziekenhuis zodat je op z'n minst een diagnose kan krijgen als vertrekpunt voor een betere toekomst!"
Want ook via het cggz zal je een afspraak krijgen om langs te gaan voor diagnosetesting, toch? Dan ga ik er van uit dat er weinig verschil is tussen een gesprek met een psychiater in een cggz en die in een ziekenhuis?
Help me gerust het te begrijpen als ik het fout voor heb.

 

[Mulan]

Ik heb al een psychiater in een ziekenhuis gesproken. Die zei dat vooral therapie mij het meest zou helpen. Waardoor ik die diagnosetesting heb uitgesteld tot nadat ik met therapie ben gestart bij cgg. Maar misschien moet ik toch eens teruggaan voor die diagnose.

Probleem is vaak bij cggz dat ze meervoudige diagnoses of lastige diagnoses afschuiven qua therapie. 2j wachten op hulp is belachelijk lang!
Maar zodra het iets gespecialiseerder is zoals volwassenen met ASS, wordt er na de intake gewoon gezegd "die expertise hebben wij niet in huis, je zal het elders moeten zoeken" en dat verhaal heb ik al meermaals gehoord van 2 cggz's in de buurt helaas.
Ken iemand die therapie kreeg omwille van depressie. Liet zich testen omwille van vermoeden ADD als mid-dertiger en zodra die diagnose er was, einde verhaal. "die specialisatie hebben wij niet in huis". En dat ging dan nog over ADD, niet over borderline, schizofrenie,...

Dus ik zou me zo snel mogelijk laten testen en met die nieuwe regel rond betaalbare hulp, ga je ook maar 11 euro moeten betalen met wat geluk maar zal de psychiater je hopelijk wél kunnen doorverwijzen naar een psycholoog die je effectief vooruit kan helpen...

 

[Lunarcry]

Ik herken mijzelf volledig in hetgeen Mr. Fingers hier heeft neergeschreven. Ik bevind mij nu midden in die crisis, waar die kruik namelijk gebarsten is. Ik zonder mezelf al jaren af (sinds 2017). Dit komt omdat ik een overvloed aan zelfhaat heb waardoor ik mezelf wijsmaak dat het beter is dat niemand mij leert kennen. De omgang met mij is energievretend. Het is alsof je een dood lichaam overal aan het meesleuren bent. Dan begrijp ik wel dat iedereen die met mij in aanraking komt liever zo weinig mogelijk met mij te maken wil hebben. Ik voel mij ergens tussen een niet-functionerende individu met een verstandelijke beperking en een functionerende autist. Hoogstwaarschijnlijk bevind ik mij daar ook tussen. Want ik vermoed dat ik naast Avoidant Personality Disorder (en waarschijnlijk autisme) ook Sluggish Cognitive Tempo (SCT) heb.

Dit komt erop neer dat ik vertraagd denk en handel. Verder ook passief, dromerig, traag van begrip en vaak in de war ben naast de gebruikelijke ADHD symptomen zoals o.a. geheugen- en concentratieproblemen. Als je met al dit kampt en dan vervolgens een aantal jaren jezelf afzondert en als een kluizenaar gaat leven is het niet onlogisch dat de situatie nu nog 10x erger is. Ik heb bv. het gevoel dat ik een aanzienlijk deel van mijn (al reeds beperkte) woordenschat verloren heb. Waardoor het voor mij nog moeilijker is om een gesprek te voeren en mijn gedachten en gevoelens te verwoorden. Op school kon ik al nooit mijn mening verwoorden in debatten en dergelijke. Laat staan nu. Een persoon waarmee je geen gesprekken kunt voeren, die precies geen persoonlijkheid heeft, geen ruggengraat heeft, zichzelf haat, ongemakkelijk in de omgang is, alle momenten vergeet die je samen hebt beleefd, het niet uitgebreid kan hebben over bv. een film/serie/boek/lied die jullie allebei hebben gezien/gelezen/gehoord, daar wil niemand toch mee omgaan? Ik moet gewoon accepteren dat vriendschappen en al zeker liefdespartners altijd iets zal zijn wat ik meer niet dan wel zal hebben. Zeker als je naast al deze problemen er ook nog qua uiterlijk 8 jaar jonger uitziet dan je werkelijk bent. En aangezien ik niet van het vrouwelijk geslacht ben heeft dat helaas ook meer nadelen dan voordelen.

Kortom, mijn informatieverwerking, die totaal anders is, heeft ervoor gezorgd dat ik op 24-jarige leeftijd nog geen rijbewijs, geen hoger diploma (ben weer aan een nieuwe opleiding begonnen, hopelijk loopt het dit keer wel goed af) en het belangrijkste: geen sociaal leven heb (1 echt diepgaande vriendschap beschouw ik al als minimum voor een sociaal leven te hebben, een liefdespartner beschouw ik als een bonus/supplement voor dat leven).

Fysiek voelt het zo aan: beeld je in dat je continu (quasi 24/7) dezelfde stress ervaart die je hebt net voor een mondeling examen waar je niet voor hebt gestudeerd en waar je niets over weet. Zo voelt elk moment aan van de dag (inclusief de verhoogde hartslag). En vanaf dat iemand me aanspreekt heb ik het gevoel dat dat mondeling examen begonnen is. Soms vraag ik me af hoelang een mens zo’n voortdurende stress kan volhouden. Escapisme in de vorm van muziek en cinematografie (vroeger ook gaming en youtube) zijn momenteel mijn enigste pijnstillers. "Gelukkig" zijn het enkel deze zaken en niet alcohol of drugs (aanhalingstekens bij het woord gelukkig omdat 7u per dag daaraan besteden ook niet zo veel beter is).

Wat betreft diagnoses: ik heb er nog geen ontvangen. En voor therapie bij CGG sta ik vanaf volgende maand al 2 jaar op een wachtlijst. De persoon die 2 jaar geleden dat intake-telefoongesprek had zag het leven totaal anders dan nu. Maar gelukkig schuilt er nog steeds een atomisch restant van hoop in mij.

Ik vind dat het heeeel belangrijk is dat jij een diagnose laat stellen en niet wacht op therapie. Het is zelfs aangewezen een diagnose te hebben zodat je meer gerichte therapie kan krijgen in de toekomst. Verder lijkt het mij ook enorm belangrijk voor jezelf. Iedereen wil weten wat er mis is met zichzelf, een diagnose is nooit leuk, maar weten wat er mis is is enorm verrijkend. Dan krijg je een veel beter zicht op wat het inhoudt, hoe het zich uit in jouw geval en dat je kan beginnen te aanvaarden "dit ben ik, dit is mijn obstakel en hier wil ik naar toe’ hoe geraak ik daar". Het is pas als je weet wat het is, dat je kan verder kijken naar wat kan verholpen worden met therapie en medicatie, waar kan ik mee leven enz.

Plus als jij een diagnose hebt kan je al medicatie krijgen die jou misschien kan helpen, zo een dingen start je best liever vroeger dan later als het zo diep zit met jou. Medicatie is niet de oplossing maar een hulpmiddel, net gelijk therapie. Het moeilijkste moet je zelf doen, maar als je zo kapot bent dat je niks nog kan, dan heb je hulp nodig. En dat is mijn persoonlijke ervaring.

En dan kan je ook stoppen met zelfdiagnostiek. Want eerlijk gezegd als ik dat zo allemaal lees snap ik niet dat je nog kan zeggen wat het probleem is en wat een symptoom. Voor hetzelfde geld heb jij absoluut geen SCR, maar de combinatie van een heel laag zelfbeeld en afzondering zorgen gewoon voor een en al chaos in je hoofd. Onderschat de kracht niet van je eigen hoofd, het kan wonderen verrichten maar evengoed pure hel.
En als ik jouw taalgebruik lees dan zie ik enkel hel... dood lichaam meesleuren, zo min mogelijk met mij te maken willen hebben, geen persoonlijkheid, geen ruggengraat en zo gaat het maar door... Dus doe jezelf een groot plezier en ga voor die diagnose en start indien nodig geacht met medicatie. En daar trek je een streep, van hier begin ik. Stoppen met vasthouden aan het verleden, niet denken aan tijd die je al verloren hebt maar denken aan de tijd die je kan verspillen als je niets doet, dan verbleken die laatste 5 jaar erbij...

En oh ja, een mens kan belachelijk veel stress aan gedurende jaaaaaaren. Je gaat er mentaal en fysiek van enorm klappen krijgen maar doodvallen zal niet gebeuren, trust me on that one.

 

[glashelder]

Een taak moet ofwel boeiend zijn of spannend of er moet een deadline zijn, om iets gedaan te krijgen. Op voorhand beginnen aan een saai of mentaal inspannend werk zonder deadline is gewoon zinloos. 't Is gewoon een onzichtbare muur waar ge tegenaanloopt.

That's textbook ADHD baby.

En ook net wat aan zelfzorg gedaan en een mailtje gestuurd om 3 maand wekelijkse poetshulp te krijgen zodat ik wat minder energie in poetsen moet steken de komende periode, wat met een kleuter en een hond een beetje een neverending story is

Hier eigenlijk hetzelfde. Sinds de verhuis (3 jaar geleden) en alle shit met de scheiding van mijn vriend slaag ik er niet in het huishouden op orde te krijgen. 3 jaar geleden burn-out/zware depressie, die verhuis en het is nooit echt meer in orde gekomen. Ik probeer het bij te houden, dingen zoals de afwas en de was lukken goed. Maar dan heb ik alle energie verspeeld en kom ik zelden of nooit aan stofzuigen, dweilen, laat staan dingen zoals ramen kuisen of plinten afstoffen. Allez periodiek gebeurt dat wel eens, maar echt regelmatig lukt gewoon niet.

Ik zit mezelf al drie jaar op te fokken over hoe slecht ik ben in huishouden (normaal niet ze, normaal was ik daar goed in?) maar misschien moet ik nu ook gewoon eens toegeven dat het mij niet of moeilijk lukt en dat het geen schande is om het uit te besteden (ipv "omg ik ben te lui").

Dit komt omdat ik een overvloed aan zelfhaat heb waardoor ik mezelf wijsmaak dat het beter is dat niemand mij leert kennen. De omgang met mij is energievretend. Het is alsof je een dood lichaam overal aan het meesleuren bent.

Dit komt erop neer dat ik vertraagd denk en handel. Verder ook passief, dromerig, traag van begrip en vaak in de war ben naast de gebruikelijke ADHD symptomen zoals o.a. geheugen- en concentratieproblemen.

Goh, ik heb een ex die ADD had (en mijn huidige vriend ook), en passief, dromerig en in de war zijn, zijn daar ook gewoon symptomen van ze... Mijn ex praatte traag, deed dingen traag. Mijn huidige vriend is heel vaak ergens compleet anders met zijn gedachten, kan ze moeilijk ordenen, kan urenlang op een stoel niks zitten doen,... Allemaal ADD.

 

[Sneeuwstorm]

Ik herken mijzelf volledig in hetgeen Mr. Fingers hier heeft neergeschreven. Ik bevind mij nu midden in die crisis, waar die kruik namelijk gebarsten is. Ik zonder mezelf al jaren af (sinds 2017). Dit komt omdat ik een overvloed aan zelfhaat heb waardoor ik mezelf wijsmaak dat het beter is dat niemand mij leert kennen. De omgang met mij is energievretend. Het is alsof je een dood lichaam overal aan het meesleuren bent. Dan begrijp ik wel dat iedereen die met mij in aanraking komt liever zo weinig mogelijk met mij te maken wil hebben. Ik voel mij ergens tussen een niet-functionerende individu met een verstandelijke beperking en een functionerende autist. Hoogstwaarschijnlijk bevind ik mij daar ook tussen. Want ik vermoed dat ik naast Avoidant Personality Disorder (en waarschijnlijk autisme) ook Sluggish Cognitive Tempo (SCT) heb.

Dit komt erop neer dat ik vertraagd denk en handel. Verder ook passief, dromerig, traag van begrip en vaak in de war ben naast de gebruikelijke ADHD symptomen zoals o.a. geheugen- en concentratieproblemen. Als je met al dit kampt en dan vervolgens een aantal jaren jezelf afzondert en als een kluizenaar gaat leven is het niet onlogisch dat de situatie nu nog 10x erger is. Ik heb bv. het gevoel dat ik een aanzienlijk deel van mijn (al reeds beperkte) woordenschat verloren heb. Waardoor het voor mij nog moeilijker is om een gesprek te voeren en mijn gedachten en gevoelens te verwoorden. Op school kon ik al nooit mijn mening verwoorden in debatten en dergelijke. Laat staan nu. Een persoon waarmee je geen gesprekken kunt voeren, die precies geen persoonlijkheid heeft, geen ruggengraat heeft, zichzelf haat, ongemakkelijk in de omgang is, alle momenten vergeet die je samen hebt beleefd, het niet uitgebreid kan hebben over bv. een film/serie/boek/lied die jullie allebei hebben gezien/gelezen/gehoord, daar wil niemand toch mee omgaan? Ik moet gewoon accepteren dat vriendschappen en al zeker liefdespartners altijd iets zal zijn wat ik meer niet dan wel zal hebben. Zeker als je naast al deze problemen er ook nog qua uiterlijk 8 jaar jonger uitziet dan je werkelijk bent. En aangezien ik niet van het vrouwelijk geslacht ben heeft dat helaas ook meer nadelen dan voordelen.

Kortom, mijn informatieverwerking, die totaal anders is, heeft ervoor gezorgd dat ik op 24-jarige leeftijd nog geen rijbewijs, geen hoger diploma (ben weer aan een nieuwe opleiding begonnen, hopelijk loopt het dit keer wel goed af) en het belangrijkste: geen sociaal leven heb (1 echt diepgaande vriendschap beschouw ik al als minimum voor een sociaal leven te hebben, een liefdespartner beschouw ik als een bonus/supplement voor dat leven).

Fysiek voelt het zo aan: beeld je in dat je continu (quasi 24/7) dezelfde stress ervaart die je hebt net voor een mondeling examen waar je niet voor hebt gestudeerd en waar je niets over weet. Zo voelt elk moment aan van de dag (inclusief de verhoogde hartslag). En vanaf dat iemand me aanspreekt heb ik het gevoel dat dat mondeling examen begonnen is. Soms vraag ik me af hoelang een mens zo’n voortdurende stress kan volhouden. Escapisme in de vorm van muziek en cinematografie (vroeger ook gaming en youtube) zijn momenteel mijn enigste pijnstillers. "Gelukkig" zijn het enkel deze zaken en niet alcohol of drugs (aanhalingstekens bij het woord gelukkig omdat 7u per dag daaraan besteden ook niet zo veel beter is).

Wat betreft diagnoses: ik heb er nog geen ontvangen. En voor therapie bij CGG sta ik vanaf volgende maand al 2 jaar op een wachtlijst. De persoon die 2 jaar geleden dat intake-telefoongesprek had zag het leven totaal anders dan nu. Maar gelukkig schuilt er nog steeds een atomisch restant van hoop in mij.

Veel hiervan is herkenbaar. Ik reageer ofwel traag en ik ben dromerig ofwel ben ik te snel en dan kunnen andere mensen mij niet volgen (dus dan moet ik mij constant afremmen en aanpassen, het probleem is dat ik dan dreig mijn draad kwijt te geraken als ik iets moet uitleggen aan het tempo van een ander...). Andere mensen werken precies altijd aan dezelfde snelheid terwijl dat bij mij de ene moment aan 20% is en het andere moment aan 200%. Ik ben vooral goed om in bursts te werken, niet aan een constant tempo maar meer zoals een sprinter. Ofwel 200% focus ofwel niks.

Tip: denk ook niet te veel na over wat een ander denkt over jou, dat heeft totaal geen nut, focus je op je kwaliteiten in plaats van altijd maar in de rij proberen te lopen en daar toch niet in slagen.

 

[glashelder]

Veel hiervan is herkenbaar. Ik reageer ofwel traag en ik ben dromerig ofwel ben ik te snel en dan kunnen andere mensen mij niet volgen (dus dan moet ik mij constant afremmen en aanpassen, het probleem is dat ik dan dreig mijn draad kwijt te geraken als ik iets moet uitleggen aan het tempo van een ander...). Andere mensen werken precies altijd aan dezelfde snelheid terwijl dat bij mij de ene moment aan 20% is en het andere moment aan 200%. Ik ben vooral goed om in bursts te werken, niet aan een constant tempo maar meer zoals een sprinter. Ofwel 200% focus ofwel niks.

Ook dit, ADHD Hyperfocus of niks.

 

[Mulan]

Hier eigenlijk hetzelfde. Sinds de verhuis (3 jaar geleden) en alle shit met de scheiding van mijn vriend slaag ik er niet in het huishouden op orde te krijgen. 3 jaar geleden burn-out/zware depressie, die verhuis en het is nooit echt meer in orde gekomen. Ik probeer het bij te houden, dingen zoals de afwas en de was lukken goed. Maar dan heb ik alle energie verspeeld en kom ik zelden of nooit aan stofzuigen, dweilen, laat staan dingen zoals ramen kuisen of plinten afstoffen. Allez periodiek gebeurt dat wel eens, maar echt regelmatig lukt gewoon niet.

Ik zit mezelf al drie jaar op te fokken over hoe slecht ik ben in huishouden (normaal niet ze, normaal was ik daar goed in?) maar misschien moet ik nu ook gewoon eens toegeven dat het mij niet of moeilijk lukt en dat het geen schande is om het uit te besteden (ipv "omg ik ben te lui").

Mijn ex was daarin ècht goud waard, die heeft heel grondig gesnoeid in al mijn "overbodig" huishoudelijke werk dat ik al jarenlang deed. Vb: wekelijks 3 kwartier strijken (ik streek zelfs sokken, stomme opvoeding ) werd vervangen door was in de droogkast gooien en warm opvouwen. Enkel blouses en hemden en jurkjes streek ik nog 1x per maand als die (kleine) wasmand vol was. Ipv maandelijks de auto te wassen: naar de carwash rijden als hij vuil is,...
Nu heb ik de nodige hulp voor 3 maand aangevraagd omdat ik met de naderende verhuis ècht de energie niet zal hebben, maar mocht het niet puur het financiële zijn, had ik nog steeds een poetsvrouw! Met als eerste werk: mijn bed verschonen

 

[Mulan]

Ik heb altijd aangegeven bij psychiaters en dergelijke dat ik medicatie echt als laatste redmiddel zie. Zeker aangezien er nog heel wat te verbeteren valt in mijn levensstijl (sport, voeding, blootstelling aan flora en de zon, etc.) Van medicatie heb ik een beetje schrik ookal weet ik dat het mij mogelijks kan helpen. Ik wil daar uiteindelijk ook niet afhankelijk van zijn, en ook de financiële kost speelt een rol. Maar mocht het echt nodig zijn zal ik er wel mee beginnen. Maar dat zal eerst nog besproken moeten worden met de arts(en).

Ik kan enkel voor mezelf spreken, maar tijdens mijn burn-out heb ik de eerste maanden niets anders gedaan dan gehuild en geslapen. Ik ging wekelijks naar de psycholoog maar maakte nauwelijks vooruitgang. Na 3-4 maand stuurde de huisarts me door naar de psychiater om medicatie. Ik reageer heel snel heel slecht op medicatie dus het is een heel moeizame zoektocht geweest, maar uiteindelijk wél de medicatie gevonden waar ik na enkele dagen al voelde dat ik ipv uren huilen, plots een dag zonder tranen had! En ook in therapie voelde ik dat ik veel actiever de informatie op kon nemen. Medicatie heeft in mijn geval mijn herstel ENORM versneld. Waardoor ik ook meer ruimte kreeg om op de andere domeinen zoals voeding en beweging, energie te steken. Omgekeerd was geen optie voor mij.
Medicatie is een hulpmiddel, geen wondermiddel. Ik maak hierbij graag de vergelijking met insuline in geval van suikerziekte. Ook een medicijn dat een tekort in het lichaam aanvult om je leven makkelijker te maken. Zou je tegen iemand met suikerziekte zeggen: "focus je op andere zaken die helpen ipv jezelf afhankelijk te maken aan medicatie, van die insuline raak je nooit meer af én het kost geld!"?

Ik ben alvast enorm blij dat ik die stap heb gezet naar een antidepressivum om wat meer evenwicht in mijn hoofd en emoties te hebben. Mocht ik hetzelfde effect kunnen krijgen met medicatie om mijn oververmoeidheid aan te pakken, ik nam met plezier een resem pillen tot aan de dood omdat het qua levenskwaliteit een gigantisch verschil zou maken.

Mijn "atomische restant van hoop" is hierdoor gegroeid en is nu moleculair

 

[Lunarcry]

Ik heb altijd aangegeven bij psychiaters en dergelijke dat ik medicatie echt als laatste redmiddel zie. Zeker aangezien er nog heel wat te verbeteren valt in mijn levensstijl (sport, voeding, blootstelling aan flora en de zon, etc.) Van medicatie heb ik een beetje schrik ookal weet ik dat het mij mogelijks kan helpen. Ik wil daar uiteindelijk ook niet afhankelijk van zijn, en ook de financiële kost speelt een rol. Maar mocht het echt nodig zijn zal ik er wel mee beginnen. Maar dat zal eerst nog besproken moeten worden met de arts(en).


Het eerste wat mijn huisarts vermoedde nadat ik mijn verhaal had gedaan was ADD. Ik heb mij dan daarna ook op een wachtlijst gezet bij een psychiater die hierin gespecialiseerd is. Dus misschien zal dat ook nog van pas komen. In ieder geval bedankt om te delen dat die symptomen wel vaker voorkomen. Mijn "atomische restant van hoop" is hierdoor gegroeid en is nu moleculair

Dat begrijp ik volledig! En ik denk ook dat het de juiste instelling is niet meteen naar medicatie te grijpen, hetzelfde met wat schrik te hebben van medicatie. Maar je moet het nu ook weer niet helemaal afschrijven als het laatste redmiddel, want dan overschat je de medicatie wel vrees ik. Zoals @Mulan zegt, het is een hulpmiddel, geen wondermiddel. Het gaat het gewoon wat draaglijker maken dingen te doen en veranderen zoals buiten komen, sporten, sociale contacten leggen enz. En met medicatie doelde ik meer op iets in de aard van antidepressiva, wat gebruikt wordt voor vanalles gaande van premature ejaculatie tot angsten en depressie. Niet zozeer je platgooien met benzodiazepines waar je wel degelijk verslaafd aan kan geraken. En medicatie zoals antidepressiva zijn niet zo duur hoor, persoonlijk neem ik er 2 en het kost mij geen 25 euro voor 3 maanden, dus laat dat dan geen drempel vormen

Dus hou de moed erin! Stapje voor stapje vooruitgaan en dan geraak je ergens. Zolang je vooruitgaat maakt het niet uit of het nu een sprong is of een kleine stap... deze dingen zijn een marathon, geen sprint

 

[belloc]

Ik vraag me af of ik erop mag rekenen dat ik voor die nieuwe regeling rond mentale zorg in aanmerking kom.
M'n diagnoses: ASS en bipolaire stoornis type 2.

 

[Lakigigar]

Lang getwijfeld of ik het hier zou posten, maar "er kan maar eens iemand mee geholpen zijn", en aangezien niemand me hier persoonlijk kent (en ik ook niet van zinnens ben om naar meetings te komen), en de emmer soms overloopt...

Ik ben al ~10 jaar gediagnosticeerd met het "Avoidant Personality Disorder", oftewel AvPD. Volgens sommigen een vorm van sociale fobie, volgens anderen dan weer een totaal andere ziekte. Het is wel degelijk een ziekte, omdat de impact op het dagelijks leven behoorlijk ingrijpend en wijdverspreid zijn. Volledige genezing is niet mogelijk, en medicatie an sich helpt niet, maar lange en intense psychotherapie zorgt ervoor dat "ermee te leven valt", met medicatie die kan helpen tegen comorbide aandoeningen zoals depressie, paranoia, schizofrenie of middelenmisbruik die regelmatig parallel voorkomen met/door AvPD. Sommigen evolueren voort naar een "hoogfunctionaliteit", waarbij ze in staat zijn te leven zonder al te veel nadelige gevolgen. Ikzelf zou mezelf eerder beschouwen als "functioneel", aangezien de AvPD wel degelijk nog steeds weegt op mijn dagelijks leven, en die me nog steeds veel dingen ontzegt. Maar ik kom van een diep dal, dus ik ben ergens al blij dat ik ongeveer meekan.

AvPD wil zeggen dat je last hebt van een algehele geremdheid, een gevoel van minderwaardig te zijn (en daarmee samenhangend een zeer laag zelfbeeld) met een extra gevoeligheid aan kritiek, inclusief kritiek en afwijzing zien in dingen die er helemaal niet zijn. Zulke mensen sluiten zichzelf af en op, ook al hebben ze wel degelijk nood aan sociaal contact en interactie. Ze hebben dan nog liever de pijn van het isolement dan dat ze de pijn ondergaan van sociale afwijzing. Onvrijwillig solitair.

Bij mij manifesteert zich dat in een uitgesproken risico-vermijdend gedrag in de zeer brede sociale context (gaande van geen hulp durven vragen in een winkel en dan met iets compleet verkeerds thuis komen, om dan vervolgens niet terug naar de winkel te durven gaan om het om te ruilen, (bedrijfs)feestjes aan zich laten voorbij gaan, weinig vrienden hebben en die vriendschappen niet durven onderhouden, afstandelijkheid in relaties, promotiegesprekken en evaluaties niet opvolgen,...) gepaard met een laag zelfbeeld en een constante mentale stress waarbij je je gesprekspartner als het ware aan het X-rayen bent op non-verbale clues die verveling/afwijzing/afkeuring/kritiek eventueel zouden kunnen betekenen, om vervolgens compleet dicht te slaan.

Ik heb dit altijd al gehad, en de oorzaak hiervan is zowel genetisch als door de omgeving waarin je opgroeit. Als laatste gekozen worden in het team tijdens de turnles was niet fijn, maar dat evolueerde naar stress en zelfhaat hoe ouder ik werd. Verjaardagsfeestjes vermeed ik ook, met als gevolg dat ik op den duur ook niet meer gevraagd werd, want "hij is zo'n stille en doet precies niet mee in het feestgedruis". Je begint je ook meer en meer sociaal af te sluiten, ook al heb je wel degelijk nood aan dat sociaal contact. Maar het sociaal contact brengt zoveel stress met zich mee, dat je geconditioneerd wordt om te kiezen voor "the lesser of the two evils". Daarom dat "het internet" een erg dankbaar medium is. Via een forum kan ik wél sociale contacten hebben en onderhouden, en meepraten over dingen, zonder dat ik me druk hoef te maken over eventuele afwijzing of afkeuring, want iedereen denkt dat ik gewoon een 75 jarige bomma ben.

Op den duur verspreid dat gedrag zich naar de professionelere setting: lessen vermijden, cursussen vermijden, weglopen of niet opdagen bij examens en overhoringen,... allemaal omdat die stress te groot is om te dragen, en in de eigen "cocon" is het veilig. Dit alles in het volle besef dat hetgene je doet fout is en je & je toekomst kwaad doet, maar je bent niet in staat om daar tegen in te gaan.

Tot de kruik zo lang te water is gegaan dat ze barst, en je in een crisis terecht komt. Het gevolg is jarenlange psychotherapie om jezelf terug op te bouwen en mee te kunnen in de maatschappij, en vooral: te leren leven met je gedachten, die een plaats te kunnen geven en te weten dat de dingen die je meent te zien bij anderen er niet zijn. Dit heeft erg lang geduurd, maar ik ben nu op een punt gekomen waarbij er voor mij meer goede dan slechte dagen zijn, en waarbij de meeste basishandelingen lukken zonder stress of paniek. Ik kan bvb naar de vaste bakker gaan, een brood kiezen en kopen, en aan de verkoopster vragen hoe het is met de dochter, daar waar ik 10 jaar geleden gewoon een oudbakken brood uit de automaat haalde 's avonds, omdat ik het niet aankon of durfde om mijn keuze van brood te vragen.

Ik ben nog steeds sociaal zeer geremd, en dat weegt nog steeds erg zwaar op mij en mijn omgeving, maar een deel van het herstelproces is ook de aanvaarding dat je weet dat het "nooit zoals de anderen" zal worden op sociaal gebied, en je blij moet zijn met de kruimels die je toebedeeld worden en die je wel aankunt.

Echter heb ik recentelijk wel een redelijke terugval gekend (een zware mentale dreun was mijn deel geworden), waardoor ik terug psychotherapie ga opstarten, alsook het temmen van mijn hersenen met medicatie, teneinde de negatieve piekergedachten wat te smoren.

Bij mijn herdiagnosticering heb ik ook geinsinueerd dat ik vermoed dat dit het probleem is. Alleen is het onmogelijk om de dubbeldiagnose ASS en AvPD te krijgen, hoewel ze wel toegaf dat ik anders alle checkboxes van AvPD gewoon kon aanvinken, en dat dit de persoonlijkheidsstoornis is waar ik het dichtst mee overeenkom. Later in de psychiatrie zelf staat bij hoofddiagnose zelfs niet eens ASD, maar persoonlijkheidsstoornis niet anders omschreven. In 2014 had men vermoeden van een cluster B persoonlijkheidsstoornis in het ziekenhuis. Maar de personen die mij in 2019 diagnosticeren zeiden dat dit niet klopte.

Waar ik mij liet diagnosticeren, laat iemand anders zich nu ook testen op ASD. Ik ben eigenlijk enorm benieuwd naar zijn resultaat omdat de sample size van hoe ze hun diagnoses doen voor mij dan weer groter is. [ik heb zo een vermoeden, zeker omdat ze specifiek op autisme testen iedereen wel die diagnose geven].

Later heb ik te horen gekregen dat er mensen zijn die zeggen dat ik no way autisme kon hebben (dat was dan door iemand niet gespecialiseerd in autisme weliswaar). Maar ze zei dat ik totaal niet in de buurt kwam. Maar ik mocht die persoon niet meer bezoeken van mijn ouders, omdat ze vonden dat die psycholoog een oplichtster was, en omdat de prijs voor de afspraken te hoog was. Uiteindelijk hebben ze nog zitten schelden aan de telefoon naar die persoon in Aalst, hoewel ze interessante dingen zei en de pistes deelde waar ik al naar "viste".

Ik heb zelf ook van iemand tehoren gekregen dat iemand met sociopathie was gediagnosticeerd, maar ik ken die persoon nu een stuk beter, en na het horen van zijn levensverhaal kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat die diagnose opnieuw bullshit is omdat de diagnose volgde na "traumatische ervaringen" die ernstig waren, tenzij het om een pathologische leugenaar gaat (maar indien zo wel de beste leugenaar die ik ooit in mijn leven ontmoet heb).

AvPD wil zeggen dat je last hebt van een algehele geremdheid, een gevoel van minderwaardig te zijn (en daarmee samenhangend een zeer laag zelfbeeld) met een extra gevoeligheid aan kritiek, inclusief kritiek en afwijzing zien in dingen die er helemaal niet zijn. Zulke mensen sluiten zichzelf af en op, ook al hebben ze wel degelijk nood aan sociaal contact en interactie. Ze hebben dan nog liever de pijn van het isolement dan dat ze de pijn ondergaan van sociale afwijzing. Onvrijwillig solitair.

Dit is exact wat ik ervaar trouwens.

Bij mij manifesteert zich dat in een uitgesproken risico-vermijdend gedrag in de zeer brede sociale context (gaande van geen hulp durven vragen in een winkel en dan met iets compleet verkeerds thuis komen, om dan vervolgens niet terug naar de winkel te durven gaan om het om te ruilen, (bedrijfs)feestjes aan zich laten voorbij gaan, weinig vrienden hebben en die vriendschappen niet durven onderhouden, afstandelijkheid in relaties, promotiegesprekken en evaluaties niet opvolgen,...) gepaard met een laag zelfbeeld en een constante mentale stress waarbij je je gesprekspartner als het ware aan het X-rayen bent op non-verbale clues die verveling/afwijzing/afkeuring/kritiek eventueel zouden kunnen betekenen, om vervolgens compleet dicht te slaan.

Dit heb ik ook. Ik heb vrij veel moeite om "assertief" te zijn op dat vlak, zeker in bepaalde omstandigheden en zal dat soort situaties vermijden. Ik probeer daar wel aan te werken. Ik heb onlangs nog een conducteur vriendelijk aangesproken dat als wij ons mondmasker moeten aanhouden en niet mogen roken op de perrons, dat de regels voor hun hetzelfde horen te zijn. Zij zegt: "ik werk wel". En ik zeg: "En bepaalde personen hebben ook een reis van enkele uren voor de boeg". Hoe dan ook: regels zijn regels, en ze zijn voor iedereen hetzelfde. Maar goed in het algemeen doe ik dat niet, durf ik dat ook niet echt.

Feestjes laat ik per definitie al jaren aan me voorbijgaan, te veel irrationele angst ervoor. Weinig vrienden hebben en vriendschappen moeilijk onderhouden heb ik ook wel. Vooral het maken of tegenkomen van mensen is de moeilijkste kant. Jonge meisjes van 18 - 30 jaar zijn vrij zeldzaam heb ik het idee op straat tegenwoordig. En ik volg bepaalde zaken ook niet goed op door vermijdend gedrag. En het x-rayen ken ik ook. Dat doe ik bijvoorbeeld voortdurend, en in een heel ongezonde manier. Ik let voortdurend op kleine details, wik en weeg al mijn woorden en zinnen, maak onbewust "tientallen simulaties" in mijn hoofd vooraleer ik iets zeg (tegenwoordig wel in een splitsecond) voor hoe iets eventueel zou overkomen, en of ik die persoon daar niet mee zou kwetsen.

Op zich wat jij zegt, is allemaal heel herkenbaar. Ik kan me eigenlijk meer en meer vinden in AvPD dan in ASD. Ik snap echt niet waarom men dat in mij ziet. Ook qua "oorsprong" maakt het geen sense, door het verleden en de traumatische ervaringen die ik heb meegemaakt.

Veel hiervan is herkenbaar. Ik reageer ofwel traag en ik ben dromerig ofwel ben ik te snel en dan kunnen andere mensen mij niet volgen (dus dan moet ik mij constant afremmen en aanpassen, het probleem is dat ik dan dreig mijn draad kwijt te geraken als ik iets moet uitleggen aan het tempo van een ander...). Andere mensen werken precies altijd aan dezelfde snelheid terwijl dat bij mij de ene moment aan 20% is en het andere moment aan 200%. Ik ben vooral goed om in bursts te werken, niet aan een constant tempo maar meer zoals een sprinter. Ofwel 200% focus ofwel niks.

Tip: denk ook niet te veel na over wat een ander denkt over jou, dat heeft totaal geen nut, focus je op je kwaliteiten in plaats van altijd maar in de rij proberen te lopen en daar toch niet in slagen.

Ook dit ervaar ik, hoewel ik de laatste tijd het idee heb dat de hyperfocus veel meer voorkomt dan de hypofocus. Maar dat heeft ook zijn weerslag (oververmoeidheid, slapeloosheid door mentale prikkeling/stimulatie, etc...). Mijn hyperfocussen heb ik vooral s'nachts. Ik merk ook altijd - zelfs na een nacht niet geslapen te hebben - dat mijn energiepeil heel rap stijgt na 8 uur s'avonds en piekt rond middernacht. Dat kan dan vaak doorgaan tot 2 of soms zelfs 6-7-8 uur s'morgens. De laatste tijd heb ik de uitrekking daarvan iets meer onder controle, al wordt het deze zomer terug ietsje later met momenten.

Sport deed ik vroeger bijna uitsluitend s'nachts. Denkwerk deed ik ook vooral s'nachts. Voor dingen dat ik me moet concentreren, doe ik dat bijna uitsluitend s'nachts. Op zich zorgt de sfeer v/d nacht (weinig lawaai, weinig activiteit rondom je, en darkness) voor de ideale omstandigheden. Maar het zorgt ook voor mijn fucked up slaappatroon (met momenten). Ik heb een tijd mijn boodschappen gewoon s'morgens en ging ik erachter slapen (maar toen had ik ook niets te doen).

Freelancewerk zou me het best liggen denk ik (als je erover nadenkt). In feite had ik een schrijversleven. Nu nog mijn tl;dr posten omzetten in iets structureels. Het schrijversleven is mijn droomleven. Het is alleen kut dat ik wetenschappelijke achtergrond mis en het idee heb dat ik gewoon niet weet hoe ik een boek moet schrijven omdat ik me niet kan concentreren op het lezen van boeken (dus geen referentiekader heb, of idee heb hoe je dat moet structureren).

Ik heb met momenten gehad... dat ik s'nachts een lange, lange, lange engelstalige post schreef op een forum s'nachts, en de dag erna... of enkele weken erna lees ik die post, en zijn er vrij veel woorden gebruikt die ik niet ken, maar toch staat mijn gebruikersnaam erbij. Dat is echt een wtf-moment. Ik heb inderdaad het gevoel dat mijn cognitief vermogen (veel) hoger ligt tijdens periodes van "hyperfocus".

 

[glashelder]

Mijn ex was daarin ècht goud waard, die heeft heel grondig gesnoeid in al mijn "overbodig" huishoudelijke werk dat ik al jarenlang deed. Vb: wekelijks 3 kwartier strijken (ik streek zelfs sokken, stomme opvoeding ) werd vervangen door was in de droogkast gooien en warm opvouwen. Enkel blouses en hemden en jurkjes streek ik nog 1x per maand als die (kleine) wasmand vol was. Ipv maandelijks de auto te wassen: naar de carwash rijden als hij vuil is,...
Nu heb ik de nodige hulp voor 3 maand aangevraagd omdat ik met de naderende verhuis ècht de energie niet zal hebben, maar mocht het niet puur het financiële zijn, had ik nog steeds een poetsvrouw! Met als eerste werk: mijn bed verschonen

Strijken heb ik zelfs nooit gedaan denk ik

 

[Lakigigar]

Tip: denk ook niet te veel na over wat een ander denkt over jou, dat heeft totaal geen nut, focus je op je kwaliteiten in plaats van altijd maar in de rij proberen te lopen en daar toch niet in slagen.

Dat gaat niet. Dat weet je zelf ook. In de samenleving van vandaag beoordeelt men elkaar voortdurend, maar bvb. op werk- en studieniveau / politiek niveau / relaties & vriendschappen zijn er voortdurend mensen die verwachtingen hebben van jou, die een andere visie hebben over zaken, die zaken aannemen over mij die niet altijd kloppen. Ik heb ook niet het gevoel dat mensen toestaan dat ik mij tracht te focussen op mijn kwaliteiten. Ik heb niet het idee dat mensen daar zelfs enig belang aan hechten. Vrijheid in de westerse maatschappij is uit mijn eigen ervaring iets heel relatiefs (en nu zelfs niet eens relatief meer, vanwege de covid crisis en de peilingen die aantonen dat de Belgen dan nog eens achter deze maatregelen staan).

Relatief gezien tegenover de westerse standaard, is er in Belgie een enorm cultuur van beoordelen, bekritiseren enzovoort. Doe gewoon je facebook eens open, en het is een explosie aan onverdraagzaamheid die je te zien krijgt.

Persoonlijk heb ik nog steeds niet het gevoel dat het leven het voor mij waard is, maar goed ja, uiteindelijk is er niet echt een alternatief en gebeurt het onvermijdelijke vroeg of laat toch. Het eeuwig leven is er niet voor ons (en gelukkig maar), en het zal ook - als het ooit kan - niet voor onze generatie zijn. Gelukkig kan ik me nog kwijt aan mijn interesses, maar als de ergernissen/frustratie/etc... te veel opstapelen, en mensen me verhinderen om te leven zoals ik wil, zal ik toch vroeg of laat er toch wel weer uitstappen, en ik neem ook wel aan dat de volgende keer wel lukt. Ondertussen ben ik weer een paar jaartjes kennis rijker. Het is niet dat ik niet wil leven, ik wil meer dan ooit leven, maar ik wil wel leven zoals ik het wil, en niet zoals een ander het wil.

In mijn dagdromen of verbeeldingen is een veel terugkomend scenario... een leven zoals een Life After People scenario waarin iedereen voor een onverklaarbare reden verdwijnt behalve ik, dat vind ik een heel leuk scenario om over na te denken. Een ander terugkomend scenario is, is wakker worden als vrouw en de dag erna weer als man, en de dag erna weer als vrouw. Maar ja, na Your Name. gezien te hebben, komt dat scenario weer meer terug. Eigenlijk zijn er zoveel mooie dingen om over te dagdromen. Men heeft daar ook een benaming voor.

Maladaptive daydreaming - Wikipedia

en.wikipedia.org

Maladaptive Daydreaming: Symptoms, Diagnosis, and Tips

Are your daydreams interfering with your daily life? You may be a maladaptive daydreamer. Learn about maladaptive daydreaming symptoms and treatment options.

www.sleepfoundation.org

Veel creatieve inspiratie haal ik er ook uit, dus als iets echt storends ervaar ik het niet.

Symptoms of maladaptive daydreaming may include:

1. Intense, vivid daydreams that present as a story, with characters, settings, and plotlines
2. Daydreams that are triggered by real-world events or sensory stimuli
3. Unconscious facial expressions, repetitive body movements, or talking or whispering that accompany daydreams
4. Daydreams that last for several minutes to hours
5. A strong or addictive desire to keep daydreaming
6. Trouble focusing and completing daily tasks due to daydreams
7. Trouble sleeping
8. A person can exhibit one or more of these symptoms.

1, 2, 3 (maar wel onder controle dus niet in bijzijn v. anderen op als kind na), 4, 5, 6 (als het saai is), 7 (minder denk ik, meer door andere dingen) zijn allen aanwezig.

En mijn "hyperfocusmomenten" hangen vaak samen met maladaptive daydreaming ironisch genoeg, alsof het ene pas volgt na het andere. En in feite gebeurt dat ook enkel bij muziek (of als ik getriggered wordt, komt er altijd "muziek" aan te pas).

All You Need To Know About Maladaptive Daydreaming

Maladaptive daydreaming is a form of dissociation, often as a coping mechanism from trauma, abuse or loneliness.

theswaddle.com

Maar het is op zich een soort van vluchtmechanisme denk ik. Staat er ook in

Experts believe that MD is, generally, a coping mechanism in response to trauma, abuse or loneliness that leads the maladaptive daydreamer to conjure a complex imaginary world for them to escape into in times of distress, or loneliness, or maybe, even helplessness in real life. It is an escapist method of avoiding real interactions with families, friends or colleagues.