Mentaal Welzijn

[Mulan]

Ik heb nog nooit een depressie gehad en heb toch ook oa met mijn psychiater besproken of het, gezien de chronische gevolgen van mijn burn-out, al dan niet "verstandig" was om aan kinderen te beginnen.
Ik kreeg toen het advies om beter nog een jaartje te wachten omdat de veranderende hormonen én verhoogd risico op postnatale depressie me wel degelijk een risicogeval maakten en hoe langer ik stabiel kon zijn, hoe kleiner de kans op verrassingen tijdens mijn zwangerschap.
Ik ben ook extra opgevolgd naar medicatie toe tijdens mijn zwangerschap en erna en heb ook 1x al huilend bij de huisarts gestaan dat ik me wou laten opnemen. Die stelde toen voor 24u te wachten en jawel, blijkbaar relatief normaal dat die hormonen zo met uw voeten rammelen, want een opname is er niet gekomen .
Maar ik voelde me wel "veiliger" dat het met goedkeuring van de psychiater was.

Ik ben het eens met Tonerider, als je jezelf geen stabiliteit kan geven, kan je dat ook niet aan een kind. En de ouders horen net een veilige haven te zijn, geen onzekere factor.

 

[KnightOfCydonia]

Naar het schijnt worden dierenasielen nu overspoeld door mensen die van hun huisdieren af willen. Tijdens corona kopen ze een huisdier tegen de eenzaamheid en nu zijn ze het beu. Of stel dat gij met een mentaal probleem zit en dan moet worden opgenomen, dan zit uw beest daar wel te verkommeren als ge niet meer geregeld krijgt dat iemand ondertussen voor uw dier kan zorgen. Je moet alleszins geen huisdier kopen als inpuls-aankoop.

Ik had zo graag een hond gekocht tijdens corona, maar gewoonweg niet gedaan want waar moet dat beestje naar toe wanneer ik binnenkort terug meerdere dagen per week (2 à 4) naar *** **** stad Brussel moet pendelen? Ik wou mijn eenzaamheid niet oplossen met daarbij zo'n beestje 12h à 13h per dag op te sluiten en dat is er van uit gaan dat ik dan 's avonds als ik terugkom van het werk de hele avond thuis zou blijven, quod non.

Al die mensen die hun dieren naar het asiel brengen verdienen een stevige boete/straf.

 

[glashelder]

Daar ik zelf ptss heb ben ik benieuwd naar die 10 percent lotgenoten hier.Hoe komen jullie de dag door?Welke medicatie nemen jullie tegen die hartkloppingen,zweten,beven,hoofdpijn,braakneigingen...?

Ik heb C-PTSD dus niet helemaal hetzelfde. In die zin dat ik een normale dag perfect doorkom zonder rare dingen. Maar ik heb wel dingen die mij levenslang zullen achtervolgen en waarmee ik moet omgaan. Heel pijnlijke en realistische nachtmerries, emotionele flashbacks als ik getriggerd word (en dat kan echt door onnozele dinges zijn), dissociëren, paniekaanvallen, het gevoel anders te zijn of net compleet los te staan van de hele wereld omdat ik bepaalde fundamenten niet heb. Een soort emotionele pijn die fysiek wordt.

Ik heb heel veel gehad aan dialectische gedragstherapie om de symptomen te managen. Mezelf kunnen onderscheppen voor het uit de hand loopt. Maar dat is ook wel heel vermoeiend en vraagt eigenlijk continue waakzaamheid en bij alles stilstaan (elke gedachte, elk proces in je hoofd of lichaam). Op een moeilijk moment moet ik daar echt heel bewust mee bezig zijn anders verval ik weer in emotionele flashbacks. Het wordt wel makkelijker op den duur maar ik kan dat nooit helemaal lossen?

Ik neem wel medicatie maar niet specifiek tegen de dingen die jij opnoemt.

 

[anders.]

Probleem is vooral, wanneer je wil op reis gaan moet je ook altijd een oplossing vinden voor je hond. Ofwel een autoreis maken en de hond meenemen, ofwel iemand vinden die op je hond wilt passen.

En met kinderen is het nog erger. Vooral de eerste jaren, wanneer ze continu zorg nodig hebben en naar een crèche of onthaalmoeder moeten (wat ook al niet gratis is). En ik vraag mij af hoe je dan nog kan deftig je werk doen wanneer er een kleine je elke nacht wakker weent. Ik haal nu in de week een 6-7 uren slaap, met een klein kind zou dat denk ik 3-4 uren per nacht zijn, met alle gevolgen vandien. Imo kunt ge dan niet meer met 2 full time gaan werken.

Als je nu 6-7u per nacht haalt, dan haal je dat met een kind ook hoor. Je kruipt gewoon vroeger in uw nest.

Ik vind "jamaar, ge kunt niet zomaar op reis" echt het minste van de zorgen bij een huisdier. Het feit dat ge dat beest eigenlijk een hele dag alleen laat. Het feit dat ge een oplossing moet hebben voor noodgevallen. Het feit dat er een levend wezen afhankelijk is van uw zorg...
Dat soort dingen zijn een zorg, toch niet "als ik op reis wil moet ik een oplossing zoeken"?

 

[Sneeuwstorm]

Als je nu 6-7u per nacht haalt, dan haal je dat met een kind ook hoor. Je kruipt gewoon vroeger in uw nest.

Ik vind "jamaar, ge kunt niet zomaar op reis" echt het minste van de zorgen bij een huisdier. Het feit dat ge dat beest eigenlijk een hele dag alleen laat. Het feit dat ge een oplossing moet hebben voor noodgevallen. Het feit dat er een levend wezen afhankelijk is van uw zorg...
Dat soort dingen zijn een zorg, toch niet "als ik op reis wil moet ik een oplossing zoeken"?

Dat is maar één concreet voorbeeld dat ik geef. Uiteraard is het niet ideaal wanneer ge 10-12u weg zijt gaan werken en dat beest de hele tijd alleen zit. Een hond moet op tijd en stond eten hebben, dan kunt ge ook niet zeggen: ik kom efkes 3u later thuis, en dat uw hond daar zit te verhongeren.

En tja vroeger in new nest kruipen, je komt hier doen alsof slapen soms een vrije keuze is, dat je op een knopje drukt en zegt, voila nu slaap ik. Dat zou een luxe zijn! Wat ben je er mee wanneer je 2u vroeger gaat slapen en je ligt eerst 2 uur wakker? Dat is gewoon verloren tijd.

 

[Lakigigar]

Probleem is vooral, wanneer je wil op reis gaan moet je ook altijd een oplossing vinden voor je hond. Ofwel een autoreis maken en de hond meenemen, ofwel iemand vinden die op je hond wilt passen.

Ja, dat ook, en hoewel ik niet veel reis, hecht ik wel meer waarde aan reizen dan aan het hebben van een hond. Dat was ook iets dat ik vergat te melden. Feit is gewoon als je een hond heb je een verbintenis, en ik ben niet zo graag "gebonden", dat is een van de "opofferingen" die je moet maken waarover ik het heb. Daarom dat je je zeker gelukkig moet prijzen als je iemand kent die bvb. een weekje of 2 weken op je hond wil passen.

 

[Mulan]

Als je nu 6-7u per nacht haalt, dan haal je dat met een kind ook hoor. Je kruipt gewoon vroeger in uw nest.

Ik kwam vroeger ook met 6u toe. Met dat verschil dat dat 6u aan 1 stuk was. Met de dochter werd dat plots 6u in 2-3 stukken, waardoor je het een heel pak zwaarder krijgt!

Dat is maar één concreet voorbeeld dat ik geef. Uiteraard is het niet ideaal wanneer ge 10-12u weg zijt gaan werken en dat beest de hele tijd alleen zit. Een hond moet op tijd en stond eten hebben, dan kunt ge ook niet zeggen: ik kom efkes 3u later thuis, en dat uw hond daar zit te verhongeren.

Neen, dat doet die niet
De onze eet maar 1x per dag, zijn brokken staan de klok rond beschikbaar voor hem. 1x per dag eten en drinken is voldoende, die gaat niet omkomen van de honger of dorst als je eens een vergadering of drink hebt na de uren.
Een plasje of drol kan je dan weer wél verwachten.

Feit is dat zowel huisdieren als kinderen een enorm engagement vereisen als je het goed wil doen en dat het heel moeilijk is veel te "geven" wanneer je helemaal in de knoop ligt met jezelf.

 

[Screw2020]

Lang getwijfeld of ik het hier zou posten, maar "er kan maar eens iemand mee geholpen zijn", en aangezien niemand me hier persoonlijk kent (en ik ook niet van zinnens ben om naar meetings te komen), en de emmer soms overloopt...

Ik ben al ~10 jaar gediagnosticeerd met het "Avoidant Personality Disorder", oftewel AvPD. Volgens sommigen een vorm van sociale fobie, volgens anderen dan weer een totaal andere ziekte. Het is wel degelijk een ziekte, omdat de impact op het dagelijks leven behoorlijk ingrijpend en wijdverspreid zijn. Volledige genezing is niet mogelijk, en medicatie an sich helpt niet, maar lange en intense psychotherapie zorgt ervoor dat "ermee te leven valt", met medicatie die kan helpen tegen comorbide aandoeningen zoals depressie, paranoia, schizofrenie of middelenmisbruik die regelmatig parallel voorkomen met/door AvPD. Sommigen evolueren voort naar een "hoogfunctionaliteit", waarbij ze in staat zijn te leven zonder al te veel nadelige gevolgen. Ikzelf zou mezelf eerder beschouwen als "functioneel", aangezien de AvPD wel degelijk nog steeds weegt op mijn dagelijks leven, en die me nog steeds veel dingen ontzegt. Maar ik kom van een diep dal, dus ik ben ergens al blij dat ik ongeveer meekan.

AvPD wil zeggen dat je last hebt van een algehele geremdheid, een gevoel van minderwaardig te zijn (en daarmee samenhangend een zeer laag zelfbeeld) met een extra gevoeligheid aan kritiek, inclusief kritiek en afwijzing zien in dingen die er helemaal niet zijn. Zulke mensen sluiten zichzelf af en op, ook al hebben ze wel degelijk nood aan sociaal contact en interactie. Ze hebben dan nog liever de pijn van het isolement dan dat ze de pijn ondergaan van sociale afwijzing. Onvrijwillig solitair.

Bij mij manifesteert zich dat in een uitgesproken risico-vermijdend gedrag in de zeer brede sociale context (gaande van geen hulp durven vragen in een winkel en dan met iets compleet verkeerds thuis komen, om dan vervolgens niet terug naar de winkel te durven gaan om het om te ruilen, (bedrijfs)feestjes aan zich laten voorbij gaan, weinig vrienden hebben en die vriendschappen niet durven onderhouden, afstandelijkheid in relaties, promotiegesprekken en evaluaties niet opvolgen,...) gepaard met een laag zelfbeeld en een constante mentale stress waarbij je je gesprekspartner als het ware aan het X-rayen bent op non-verbale clues die verveling/afwijzing/afkeuring/kritiek eventueel zouden kunnen betekenen, om vervolgens compleet dicht te slaan.

Ik heb dit altijd al gehad, en de oorzaak hiervan is zowel genetisch als door de omgeving waarin je opgroeit. Als laatste gekozen worden in het team tijdens de turnles was niet fijn, maar dat evolueerde naar stress en zelfhaat hoe ouder ik werd. Verjaardagsfeestjes vermeed ik ook, met als gevolg dat ik op den duur ook niet meer gevraagd werd, want "hij is zo'n stille en doet precies niet mee in het feestgedruis". Je begint je ook meer en meer sociaal af te sluiten, ook al heb je wel degelijk nood aan dat sociaal contact. Maar het sociaal contact brengt zoveel stress met zich mee, dat je geconditioneerd wordt om te kiezen voor "the lesser of the two evils". Daarom dat "het internet" een erg dankbaar medium is. Via een forum kan ik wél sociale contacten hebben en onderhouden, en meepraten over dingen, zonder dat ik me druk hoef te maken over eventuele afwijzing of afkeuring, want iedereen denkt dat ik gewoon een 75 jarige bomma ben.

Op den duur verspreid dat gedrag zich naar de professionelere setting: lessen vermijden, cursussen vermijden, weglopen of niet opdagen bij examens en overhoringen,... allemaal omdat die stress te groot is om te dragen, en in de eigen "cocon" is het veilig. Dit alles in het volle besef dat hetgene je doet fout is en je & je toekomst kwaad doet, maar je bent niet in staat om daar tegen in te gaan.

Tot de kruik zo lang te water is gegaan dat ze barst, en je in een crisis terecht komt. Het gevolg is jarenlange psychotherapie om jezelf terug op te bouwen en mee te kunnen in de maatschappij, en vooral: te leren leven met je gedachten, die een plaats te kunnen geven en te weten dat de dingen die je meent te zien bij anderen er niet zijn. Dit heeft erg lang geduurd, maar ik ben nu op een punt gekomen waarbij er voor mij meer goede dan slechte dagen zijn, en waarbij de meeste basishandelingen lukken zonder stress of paniek. Ik kan bvb naar de vaste bakker gaan, een brood kiezen en kopen, en aan de verkoopster vragen hoe het is met de dochter, daar waar ik 10 jaar geleden gewoon een oudbakken brood uit de automaat haalde 's avonds, omdat ik het niet aankon of durfde om mijn keuze van brood te vragen.

Ik ben nog steeds sociaal zeer geremd, en dat weegt nog steeds erg zwaar op mij en mijn omgeving, maar een deel van het herstelproces is ook de aanvaarding dat je weet dat het "nooit zoals de anderen" zal worden op sociaal gebied, en je blij moet zijn met de kruimels die je toebedeeld worden en die je wel aankunt.

Echter heb ik recentelijk wel een redelijke terugval gekend (een zware mentale dreun was mijn deel geworden), waardoor ik terug psychotherapie ga opstarten, alsook het temmen van mijn hersenen met medicatie, teneinde de negatieve piekergedachten wat te smoren.

Dag Mr. Fingers

Ik heb de behoefte om alsnog even te reageren ondanks dat jouw post al een maand oud is. Ik moet zeggen dat heel wat zaken herken uit jouw post. De definitie die je vermeldt is quasi volledig van toepassing. Mogelijks op het stukje over kritiek na indien die gefundeerd is. Ik wil vaak streven naar de meest optimale situatie (en da's onmogelijk waardoor er uiteindelijk niks gebeurt) en gefundeerde feedback/kritiek is daarom wel welkom. Ik zie daarentegen ook vaak afwijzingen die er niet zijn maar ik heb mezelf aangeleerd om de situatie(s) zo te interpreteren.

Wat betreft jouw persoonlijke voorbeeldsituaties herken ik ook heel wat elementen. Dat scannen iets minder maar voor de rest dus vrijwel volledig. Mogelijks iets minder verregaand omdat ik functionele contacten een stuk minder moeilijk vind dan contacten die ik omschrijf als niet-functioneel (als in persoonlijke levenssfeer, gevoelsmatiger). Ik weet dat m'n woordkeuze bij deze opsplitsing niet optimaal is momenteel vind ik niks beter

Ook de geschiedenis die je schetst, vooral het stukje over de turnles, heeft bij mij vrij diepe wonden geslagen. Ik vraag heel weinig mensen om iets te doen en meestal komt er dan ook niks van in huis. Omgekeerd word ik ook niet gevraagd dus da's ook niet aangenaam maar ik kan wel redenen bedenken waarom ik niet word gevraagd. Ik doe niet meteen de dingen die de meerderheid wel doet (in sociaal contact) waardoor daar weinig tot niks uit terugvloeit. Al ben ik gewoon vrij onervaren. Dit geldt ook voor de informele kant van m'n 'professionele' leven. Al is dat afhankelijk van moment tot moment. Volgende week is er een familiesouper enerzijds zou ik er tegenop zien maar anderzijds is het mogelijks wel beter dat ik ga. Vanwege het feit dat ik nood heb aan sociale contacten. Al doe ik het meestal wel veel beter één of één... Nuja, eigenlijk is de voorwaarde dat ik op dezelfde golflengte zit maar ik weet eerlijk gezegd niet waar ik compatibele "radio's" kan vinden :/

Op zich is de oplossing "meer buitenkomen" maar zolang ik meer frustraties ervaar dan positieve ervaringen zal dit er niet toe leiden dat ik dit in praktijk breng. Vandaar dat ik beter uitkijk naar situaties waar ik meer gelijkaardige "radio's" kan tegenkomen maar dan nog. In m'n hoofd is het allemaal mooi in theorie maar er is gewoon veel te weinig praktijk. Die drempel is enorm, blijkbaar. Absurd vind ik maar bon.

Ik ben bezig met het lezen van de rest van het topic dus ik heb geen idee of je al een update gepost hebt.
Alleszins veel sterkte en hopelijk gaat het momenteel toch weer wat beter!

 

[Screw2020]

Behoorlijk on-romantisch. We hebben een gemeenschappelijke vriend (een van de 3 vrienden die ik heb), en die zei "Fingers, X 'k denk dat dat wel iemand voor u is, dezelfde droge humor enzo. 'k zal een goed woordje doen", waarna hij hetzelfde gedaan heeft bij X. Dus letterlijk de kat bij de melk gezet, en vervolgens het hoofd van de kat met ductape aan de kom met melk gekleefd.

Maar inderdaad, ik leef al sinds dag 1 met de handrem op in de relatie, en hou iedere dag rekening met dat ze mij niet wil en het uit elkaar valt. Hoewel er een diepe emotionele verbondenheid is gegroeid, heb ik nog steeds mijn eigen "jardin secret" (of noem het gerust s(c)eptische put) met een zeer hoge muur rond, waar ik het bestaan van geheim hou, en iedereen angstvallig buiten hou, ook zij. En dat is niet gemakkelijk voor beide partijen.

Bij gebrek aan praktijkervaring kan ik enkel zeggen dat ik deze situatie, theoretisch, voor mezelf wel sterk mogelijk acht. Zelfsabotage is het in mijn geval wel. Selffulfilling prophecy doet ook wel z'n werk.

 

[Screw2020]

Akkoord. Je hoeft zelfs niet eens een laag zelfbeeld te hebben per se daarvoor, sommige mensen zitten nu eenmaal meer in het rationele. Het is iets wat ik zelf ook deed en wss soms nog doe. Alleen was ik mij er niet van bewust dat ik dat deed, in mijn ogen was ik gewoon mijn normale zelf. Ik snapte eigenlijk niet wat ze van mij verwachtten als ze doorgingen dat ik meer met de emotie moest doen. Ik vroeg me gewoon af of hij er zich bewust van was. Omdat dit communicatie kan vermoeilijken Hetzelfde met wat hij beschrijft als simulaties, deed ik ook, al noem ik ze scenario's.
Doordat ik elk mogelijk scenario heb geschreven kon niets mij verrassen en dus praatte ik redelijk monotoon en wat gedistantieerd. Jij kon niets zeggen wat ik niet al beschouwd zou hebben, dus onze dialoog was eigenlijk een monoloog van mijn kant. Ik zou je ook constant couperen als je zou beginnen te spreken want ik wist wat je wou zeggen en dat ging gewoon te traag voor mij. Ik heb een hekel aan inefficiëntie! Maar uiteindelijk werd ik daar op gewezen en alhoewel ik heilig overtuigd ben dat mensen patronen volgen kan ik of mag ik niet zeggen wat jij denkt of voelt. Mijn gesprekspartner wordt dan gewoon gereduceerd tot data. En het is pas toen ik het zo bekeek dat ik daar van af wou stappen omdat dat gewoon enorm onrespectvol is naar die ander toe. En wat ik deed en hij ook doet, iets zeggen en dan 3x uitweiden en parameters stellen zodat je 100% zeker bent dat de boodschap juist aankomt. Maar dan doe je eigenlijk alsof die persoon dom is, want zonder al die uitleg begrijpt hij het niet. Plus je maakt de dialoog dood gewoon, ipv 2 hoofdpersonages heb je 1 hoofdpersonage, jijzelf, en een figurant. Je moet uitnodigen tot dialoog en meer reageren op wat de ander zegt ipv te anticiperen op alles wat die zou kunnen zeggen. Jij vertelt iets en je moet de ander het laten interpreteren en reageren en dan pas nuanceer je je boodschap of beter nog, je stelt een vraag rondom zijn interpretatie... Zo nodig je uit voor een gesprek Want waarom zou je spreken met iemand die weet wat hij denkt, maar ook nog eens wat jijzelf denkt. Soms moet je gewoon attent gemaakt worden op iets omdat je het zelf zo niet ziet. Zo was het alleszins bij mij, dus ik deel hier mijn ervaring en misschien dat iets er van toepassing zijn in zijn communicatie, of zelfs de jouwe.

En zie je trouwens wat ik deed? Ik zou gewoon moeten zeggen dat het zo bij mij was, maar ik elaboreer dat het mijn ervaring is die ik deel, met het doel dat die misschien stof tot nadenken is voor mensen die zich daar wat in herkennen. Ik had gewoon moeten zeggen, dat is mijn ervaring. Dat is veel meer uitnodigend voor een dialoog of gesprek

Eindelijk de post waarvoor ik teruggestuurd werd naar dit topic (door iemand die vermoedde dat dit wel interessant was voor mij).

Ik ben eigenlijk niet zo blij met de herkenning (wat ik meestal wel heb) omdat ik het zie als iets negatief, iets wat duidelijk afstand creëert tussen jezelf en de ander. Enerzijds heb ik te weinig concrete ervaring om dit echt te bepalen maar anderzijds vermoed ik dat de weinige ervaring die ik heb, wel overeenkomsten heeft.
Heb ik het juist als ik zeg dat je eigenlijk alle informatie dumpt in één keer terwijl de ander die dan niet kan slikken? Dat je beter werkt met een soort flexibel stappenplan waardoor je de andere partij er sowieso in betrekt via hun input.
Een beetje vergelijkbaar met de "wall of text" op het internet die gecopy pasted wordt in real life als zogezegd een gesprek terwijl je die beter opdeelt.

Is dit vergelijkbaar met m'n analogie die ik eerder schreef in functie van radiocommunicatie. Dat je radio compatibel moet zijn met de golflengte van de radio van de ontvanger? Mag ik ervan uitgaan dat "onze" golflengte relatief zeldzaam is waardoor het enigszins noodzakelijk is dat wij ons compatibel trachten te maken met de ander? Ik gebruik van de golflengte-analogie maar misschien ben ikzelf incapabel of geef ik mezelf alleszins niet de kans (en zodoende de ander ook niet) om elkaars radio's op dezelfde golflengte te krijgen?

 

[Lunarcry]

Eindelijk de post waarvoor ik teruggestuurd werd naar dit topic (door iemand die vermoedde dat dit wel interessant was voor mij).

Ik ben eigenlijk niet zo blij met de herkenning (wat ik meestal wel heb) omdat ik het zie als iets negatief, iets wat duidelijk afstand creëert tussen jezelf en de ander. Enerzijds heb ik te weinig concrete ervaring om dit echt te bepalen maar anderzijds vermoed ik dat de weinige ervaring die ik heb, wel overeenkomsten heeft.
Heb ik het juist als ik zeg dat je eigenlijk alle informatie dumpt in één keer terwijl de ander die dan niet kan slikken? Dat je beter werkt met een soort flexibel stappenplan waardoor je de andere partij er sowieso in betrekt via hun input.
Een beetje vergelijkbaar met de "wall of text" op het internet die gecopy pasted wordt in real life als zogezegd een gesprek terwijl je die beter opdeelt.

Is dit vergelijkbaar met m'n analogie die ik eerder schreef in functie van radiocommunicatie. Dat je radio compatibel moet zijn met de golflengte van de radio van de ontvanger? Mag ik ervan uitgaan dat "onze" golflengte relatief zeldzaam is waardoor het enigszins noodzakelijk is dat wij ons compatibel trachten te maken met de ander? Ik gebruik van de golflengte-analogie maar misschien ben ikzelf incapabel of geef ik mezelf alleszins niet de kans (en zodoende de ander ook niet) om elkaars radio's op dezelfde golflengte te krijgen?

Ik begrijp waarom je de herkenning als negatief ervaart, maar eigenlijk is het iets positief. Het wil zeggen dat je er nu bewust van bent dat er mogelljks iets is wat communicatie moeilijker maakt. Plus je probeert inzichten te verwerven in jouw denken en het denken van de ander om tot een soort van oplossing te komen voor wat in jouw analogie mss als storing benoemd kan worden.

Het is inderdaad zo dat je eigenlijk doet aan een informatie dump. Maar het is net iets complexer denk ik. Uiteraard is de hoeveelheid te groot, maar een groot deel van de informatie is mogelijks overbodig, overbodig voor jou om te zeggen en/of overbodig voor de ander om te ontvangen. Plus gelijk ik eerder zei, ipv een gesprek is het een monoloog, dus geen interactie tussen 2 personen.

Een poging om het abstract voor te stellen. Ik wil informatie A aan jou doorgeven zodat jij een conclusie vormt of begrijpt wat ik wil zeggen. Jouw conclusie noemen we B. Ik begin met A door te geven aan jou, specifiek wil ik A3 doorgeven. Ik ga er van uit, al dan niet bewust dat jij mss niet tot conclusie B3 komt, DUS ik ga een eerste nuance maken zodat het duidelijk is dat het niet A1 is, vervolgens doe ik hetzelfde voor A2, A4 en A5.
Dus ik geef 4x meer informatie dan wat ik eigenlijk wil zeggen.
Jij had mogelijks onmiddellijk door wat ik wil zeggen, dus jij krijgt 4x meer overbodige informatie.

Hetzelfde met op voorhand denken te weten welke vragen jij gaat stellen om tot jouw conclusie B3 te komen. Vragen noemen we C
Ik begin met A3 door te geven zodat jij bij B3 uitkomt. Maar ik vind mijn informatie niet precies genoeg en ik wil niet dat jij vragen stelt en de boel vertraagt. DUS ik nuanceer A1 zodat jij C1 niet zal vragen, zelfde met A2, A4 en A5.

In beide gevallen zeg ik VEEL meer dan ik eigenlijk wil, moet jij naar VEEL meer luisteren dan mogelijks nodig.
In beide gevallen heb jij 0 input, ik leid je letterlijk naar de enige mogelijke uitkomst. Dit kan mij arrogant doen overkomen of saai.
Het is mogelijk dat A jou niet boeit, dan heb ik voor niets een monoloog gehouden en jij daar voor niets gestaan.
Het is mogelijk dat A jou boeit! Je wil en kan er gerust een uur een fijn gesprek over hebben, maar dat wil niet zeggen dat je mij een uur wil aanhoren over A, als het ware luisteren naar een podcast.

Wat ik eigenlijk moet doen is A3 zeggen en kijken of je tot B3 komt. Ik kan kijken of het jouw interesseert, ik kan kijken of je reageert omdat je het meteen begrepen hebt, of ik kan kijken of je een vraag stelt omdat jij wil weten of jouw B juist is. Dit is een basic gesprek, interactie, een dialoog.
Plus, in mijn eerste voorbeeld geef ik 4x extra varianten mee door, zodat jij niet tot 4x verkeerde B komt of zodat jij 4x geen C kan vragen. En mijn doel was om efficiënt te zijn, tijd uit te sparen. Maar eigenlijk heb ik verdomme 5x meer gesproken dan nodig en jij hebt 0 input gehad. Dus allesbehalve efficiënt he En ik wou met jou spreken, in de plaats heb ik een toespraak gehouden zodat een kleuter zelf tot B3 kwam.

Een andere valkuil is dat jij en ik niet over dezelfde informatie beschikken. Dus het kan zijn dat ik iets zeg wat voor mij compleet logisch is, maar voor jou ben ik van de hak op de tak gesprongen. Abstract, ik weet dat A+B+C X is. Ik vertel jou A en ga daarna verder naar X, voor mij perfect logisch. Maar jij weet misschien niet wat B of C is of dat ik A B C opgeteld heb, dus wat jou betreft heb ik iets gedaan wat jij niet kan volgen, gewoon omdat ik er niet bij stil stond dat wij niet allebei dezelfde informatie hadden of niet per se dezelfde logica zouden volgen. Dus kleinere hoeveelheden aan informatie zijn hier beter. Het beste zou eigenlijk zijn of ik bij jou toets of je mee bent, of gewoon jou de mogelijkheid geven om bij mij te toetsen of jij mee bent.

En om even terug in te pikken op jouw analogie. Ik zou zeggen radiozender ipv radio. Beide partijen kunnen dan zowel verzenden als ontvangen. En het belangrijkste is dat radiozenders compatibel zijn met vele golflengtes. Het is aan beide partijen zich wat af te stemmen op de ander. De ene is mss wat meer flexibel dan de andere, maar je zal niet beschikken over maar 1 golflengte mss moet je wat oefenen, maar dat heeft niets met de informatie op zich te maken, jij kan perfect iets communiceren. Wat je wel kan doen is wat meer kijken naar jouw stijl van communiceren.. dat is iets wat je kan veranderen of leren. En persoonlijk denk ik niet dat je moet op zoek gaan naar radio's met dezelfde golflengte om jouw woorden te gebruiken. Dan ga je minder leren en minder flexibel worden. Hoe akelig het mss ook is, je moet wat uit de comfortzone

Ik hoop dat je iets met deze uitleg kan doen!

 

[KnightOfCydonia]

Lange verhalen hier, ik heb eigenlijk een zeer korte vraag:
vanaf wanneer zet je de stap van een psycholoog naar een psychiater?

 

[Screw2020]

*Zie bericht hierboven.*

Ik hoop dat je iets met deze uitleg kan doen!

Dag @Lunarcry

Ik ga beginnen met het besluit (en het misschien daar ook bij houden ).
Ik ben me inderdaad bewust van een aantal zaken. Eigenlijk ben ik misschien te bewust en te gevoelig (geweest) waardoor ik het te intens ervaren heb. Want dat is hoogstwaarschijnlijk de reden dat ik onder een rots ben gekropen i.p.v. de wereld te ontdekken. Die comfortzone is zo groot (of zo klein, naargelang het perspectief) waardoor de bewegingsvrijheid heel beperkt is.
Ik moet ook toegeven dat ik vaak excuses zoek.

Vandaag ben ik lid geworden van https://vvm-vzw.be/ om uiteindelijk daar ook meer mee te doen. Zoals bijvoorbeeld die cursussen. Het gekke is dat ik in een formele setting of een setting met een voorgedefinieerd karakter me wel uit de slag kan trekken maar van zodra het abstracter wordt ga ik de mist in. Informele situaties horen daar ook bij. En opnieuw komt daar die oefening bij kijken. Net waar ik me (on)bewust van onttrek want da's bijzonder eng.
Ik heb immers geen probleem om m'n verhaal bij de therapeut te doen, daar vlot het wel maar van zodra het informeel wordt en mogelijks tot iets kan leiden wat ik wil (warmte, affectie, liefde etc.) ga ik overdenken. Dat gaat zover tot ik de kans al dan niet letterlijk aan m'n neus heb zien voorbijgaan. Terwijl ik, in deze context, veel beter af ben met een afwijzing dan helemaal niks.

Wat wij willen is een zo optimaal mogelijk informatieoverdracht. Maar we blijven mensen en mensen hun communicatie is per definitie niet optimaal. Zelfs als we de 'werkwijze' toepassen zoals jij die beschreven hebt. Het is daarentegen wel een streefdoel en daar komt de oefening weer kijken. Ik ga er, mogelijks kort door de bocht, vanuit dat niemand deze werkwijze kan toepassen zonder dat ze aangeleerd wordt.

Dan kom ik bij het volgende punt, educatie. Om inzicht en begrijp te creëren dienen we eigenlijk minstens van alles een beetje geëduceerd te worden. Wat inherent onmogelijk is. Ook al is het leven een permanente leerschool, dan nog is dit onmogelijk.
Ik vraag me nu af waar en hoe dit gesprekspatroon aangeleerd wordt. Da's toch in een minderheid van de beschikbare opleidingen?

Toegegeven, ik beschik eigenlijk over te weinig data om bepaalde uitspraken te funderen (zoals dat quasi niemand dit toepast). Om over data te beschikken moet ik, nja, buitenkomen. Eigenlijk heb ik weinig andere opties dan het volgen van de cursussen van de VVM. Zij bieden een kader dat ik nodig heb om me toch enigszins comfortabel te voelen. Anderzijds kan ik er nuttige zaken uit oppikken zodat ik misschien wel het zelfvertrouwen kan kweken om ook het comfortabel te hebben in informele situaties.

 

[Screw2020]

Lange verhalen hier, ik heb eigenlijk een zeer korte vraag:
vanaf wanneer zet je de stap van een psycholoog naar een psychiater?

Ben je iets met de info op deze link? https://www.mijnkwartier.be/zelftest/psychiater-psycholoog-wat-heb-ik-nodig/

 

[Mulan]

Lange verhalen hier, ik heb eigenlijk een zeer korte vraag:
vanaf wanneer zet je de stap van een psycholoog naar een psychiater?

Als je medicatie nodig hebt. Dat bespreek je best met de psycholoog of huisarts.
Maar een psychiater biedt geen therapie, een goeie psychiater zal erop hameren zeker wél in therapie te blijven.

 

[RidderBauknecht]

Als je medicatie nodig hebt. Dat bespreek je best met de psycholoog of huisarts.
Maar een psychiater biedt geen therapie, een goeie psychiater zal erop hameren zeker wél in therapie te blijven.

Dat klopt niet, zoals hier boven al aangegeven. Er zijn genoeg psychiaters die therapie bieden, en ik ken er zelf een hoop.

Ik ga het hier al zeggen, maar die vetgedrukte deeltjes zijn enorm simplistisch voorgesteld, dat weet ik zelf ook wel.

Naar mijn ervaring zijn psychologen vooral geschikt voor 'lichte' problemen (dat bedoel ik allerminst denigrerend of alsof die problemen minderwaardig zouden zijn) zoals burnouts, relatieproblemen, rouwen, algemeen gevoel van besluiteloosheid of ontevredenheid, 'lichte' verslavingen, ...

Psychologen = mensen die je raadpleegt als je een beetje een mentale boost nodig hebt of iemand nodig hebt die je wat kan gidsen en wat inzichten kan geven wanneer je door een mindere periode in je leven gaat. Een soort van 'coach' of 'raadgever', of 'mentale verplegers'.

Psychiaters zijn meer geschikt voor de 'zware problematiek' zoals klinische depressies, zelfmoordneigingen, zware verslavingen, psychoses, angststoornissen, enzovoorts en dan natuurlijk ook zaken als schizofrenie en al van dat. 'Echte' (tussen aanhalingstekens omdat ik die eerdere zaken die ik heb vermeld bij psychologen echt niet wil minimaliseren) mentale aandoeningen dus, in tegenstelling tot 'slechts' mentale problemen. Zaken waarbij medicatie dus kan helpen (wat zeker niet wilt zeggen dat psychiaters per definitie medicatie uitschrijven, dat klopt ook helemaal niet).

Psychiaters = dokter, met een specialisatie in 'mental disorders' en enorm veel kennis over hoe het brein werkt en reageert. Iemand die je raadpleegt wanneer je een dokter nodig hebt omdat er ergens iets fout aan het gaan is in de werking van je hersenen (depressie, zware angststoornissen, andere dingen die buiten de 'scope' van psychologen vallen). Zij zijn echt 'mentale dokters'.

Uiteraard is dit niet 'bindend' maar over het algemeen zal het er toch zo ongeveer wel aan toe gaan.

--------

@KnightOfCydonia Zwart-wit is het allemaal niet; je kan geen checklist kan maken om te bepalen of je nu een psycholoog of psychiater nodig hebt, maar een goede huisdokter of psycholoog kan zeker wel inschatten wanneer het tijd is om over te gaan naar een psychiater.

Als je het gevoel hebt dat je psycholoog je niet kan helpen na een hoop sessies en je hebt het gevoel dat de psycholoog niet 'doordringt' tot de kern van het probleem kan dat ook duiden op de noodzaak om psychiatrische hulp. Ik ken jouw situatie natuurlijk niet en dit is geen medisch advies.

Indien je zelf in de situatie zit kan je altijd eens met je huisarts praten. Die kan je dan vermoedelijk wel versneld bij een psychiater binnen krijgen indien nodig.

 

[Sneeuwstorm]

Ik begrijp waarom je de herkenning als negatief ervaart, maar eigenlijk is het iets positief. Het wil zeggen dat je er nu bewust van bent dat er mogelljks iets is wat communicatie moeilijker maakt. Plus je probeert inzichten te verwerven in jouw denken en het denken van de ander om tot een soort van oplossing te komen voor wat in jouw analogie mss als storing benoemd kan worden.

Het is inderdaad zo dat je eigenlijk doet aan een informatie dump. Maar het is net iets complexer denk ik. Uiteraard is de hoeveelheid te groot, maar een groot deel van de informatie is mogelijks overbodig, overbodig voor jou om te zeggen en/of overbodig voor de ander om te ontvangen. Plus gelijk ik eerder zei, ipv een gesprek is het een monoloog, dus geen interactie tussen 2 personen.

Een poging om het abstract voor te stellen. Ik wil informatie A aan jou doorgeven zodat jij een conclusie vormt of begrijpt wat ik wil zeggen. Jouw conclusie noemen we B. Ik begin met A door te geven aan jou, specifiek wil ik A3 doorgeven. Ik ga er van uit, al dan niet bewust dat jij mss niet tot conclusie B3 komt, DUS ik ga een eerste nuance maken zodat het duidelijk is dat het niet A1 is, vervolgens doe ik hetzelfde voor A2, A4 en A5.
Dus ik geef 4x meer informatie dan wat ik eigenlijk wil zeggen.
Jij had mogelijks onmiddellijk door wat ik wil zeggen, dus jij krijgt 4x meer overbodige informatie.

Hetzelfde met op voorhand denken te weten welke vragen jij gaat stellen om tot jouw conclusie B3 te komen. Vragen noemen we C
Ik begin met A3 door te geven zodat jij bij B3 uitkomt. Maar ik vind mijn informatie niet precies genoeg en ik wil niet dat jij vragen stelt en de boel vertraagt. DUS ik nuanceer A1 zodat jij C1 niet zal vragen, zelfde met A2, A4 en A5.

In beide gevallen zeg ik VEEL meer dan ik eigenlijk wil, moet jij naar VEEL meer luisteren dan mogelijks nodig.
In beide gevallen heb jij 0 input, ik leid je letterlijk naar de enige mogelijke uitkomst. Dit kan mij arrogant doen overkomen of saai.
Het is mogelijk dat A jou niet boeit, dan heb ik voor niets een monoloog gehouden en jij daar voor niets gestaan.
Het is mogelijk dat A jou boeit! Je wil en kan er gerust een uur een fijn gesprek over hebben, maar dat wil niet zeggen dat je mij een uur wil aanhoren over A, als het ware luisteren naar een podcast.

Wat ik eigenlijk moet doen is A3 zeggen en kijken of je tot B3 komt. Ik kan kijken of het jouw interesseert, ik kan kijken of je reageert omdat je het meteen begrepen hebt, of ik kan kijken of je een vraag stelt omdat jij wil weten of jouw B juist is. Dit is een basic gesprek, interactie, een dialoog.
Plus, in mijn eerste voorbeeld geef ik 4x extra varianten mee door, zodat jij niet tot 4x verkeerde B komt of zodat jij 4x geen C kan vragen. En mijn doel was om efficiënt te zijn, tijd uit te sparen. Maar eigenlijk heb ik verdomme 5x meer gesproken dan nodig en jij hebt 0 input gehad. Dus allesbehalve efficiënt he En ik wou met jou spreken, in de plaats heb ik een toespraak gehouden zodat een kleuter zelf tot B3 kwam.

Een andere valkuil is dat jij en ik niet over dezelfde informatie beschikken. Dus het kan zijn dat ik iets zeg wat voor mij compleet logisch is, maar voor jou ben ik van de hak op de tak gesprongen. Abstract, ik weet dat A+B+C X is. Ik vertel jou A en ga daarna verder naar X, voor mij perfect logisch. Maar jij weet misschien niet wat B of C is of dat ik A B C opgeteld heb, dus wat jou betreft heb ik iets gedaan wat jij niet kan volgen, gewoon omdat ik er niet bij stil stond dat wij niet allebei dezelfde informatie hadden of niet per se dezelfde logica zouden volgen. Dus kleinere hoeveelheden aan informatie zijn hier beter. Het beste zou eigenlijk zijn of ik bij jou toets of je mee bent, of gewoon jou de mogelijkheid geven om bij mij te toetsen of jij mee bent.

En om even terug in te pikken op jouw analogie. Ik zou zeggen radiozender ipv radio. Beide partijen kunnen dan zowel verzenden als ontvangen. En het belangrijkste is dat radiozenders compatibel zijn met vele golflengtes. Het is aan beide partijen zich wat af te stemmen op de ander. De ene is mss wat meer flexibel dan de andere, maar je zal niet beschikken over maar 1 golflengte mss moet je wat oefenen, maar dat heeft niets met de informatie op zich te maken, jij kan perfect iets communiceren. Wat je wel kan doen is wat meer kijken naar jouw stijl van communiceren.. dat is iets wat je kan veranderen of leren. En persoonlijk denk ik niet dat je moet op zoek gaan naar radio's met dezelfde golflengte om jouw woorden te gebruiken. Dan ga je minder leren en minder flexibel worden. Hoe akelig het mss ook is, je moet wat uit de comfortzone

Ik hoop dat je iets met deze uitleg kan doen!

't Is allemaal nogal een grote wall-of-text om dat van A tot Z te lezen, maar ik loop er ook constant tegenaan dat het soms enorm vermoeiend kan zijn om een bepaalde handeling op de computer tegen iemand uit te leggen die niet in de IT zit. Iets dat ik op 2 seconden gesnapt heb, is voor een ander niet zo evident. Het tempo van een ander om zoiets uit te leggen, is voor mij gewoon veel te traag en zo is de communicatie ook slecht, doordat het tempo van de andere persoon te traag gaat verlies ik dan mijn aandacht.

 

[Screw2020]

't Is allemaal nogal een grote wall-of-text om dat van A tot Z te lezen, maar ik loop er ook constant tegenaan dat het soms enorm vermoeiend kan zijn om een bepaalde handeling op de computer tegen iemand uit te leggen die niet in de IT zit. Iets dat ik op 2 seconden gesnapt heb, is voor een ander niet zo evident. Het tempo van een ander om zoiets uit te leggen, is voor mij gewoon veel te traag en zo is de communicatie ook slecht, doordat het tempo van de andere persoon te traag gaat verlies ik dan mijn aandacht.

Het voorgestelde communicatieproces is tijdintensief maar zorgt in principe wel voor 't beste resultaat. Alleen hebben we tegenwoordig nergens tijd meer voor en al helemaal niet voor deftige communicatie. Ironisch genoeg met al de beschikbare communicatiemiddelen.

 

[Lunarcry]

Lange verhalen hier, ik heb eigenlijk een zeer korte vraag:
vanaf wanneer zet je de stap van een psycholoog naar een psychiater?

Ben ik de enige die wat nieuwsgierig is hoe je eerst bij een psycholoog terecht komt en niet een psychiater? Dat terzijde

Ik denk dat je bij een psychiater vrijwillig passeert voor 3 mogelijke redenen:

Een verwijzing naar een psycholoog of aanbeveling voor een opname.
Een diagnose. Mag enkel gesteld worden door een dokter.
Medicatie. Mag enkel voorgeschreven worden door een dokter.

't Is allemaal nogal een grote wall-of-text om dat van A tot Z te lezen, maar ik loop er ook constant tegenaan dat het soms enorm vermoeiend kan zijn om een bepaalde handeling op de computer tegen iemand uit te leggen die niet in de IT zit. Iets dat ik op 2 seconden gesnapt heb, is voor een ander niet zo evident. Het tempo van een ander om zoiets uit te leggen, is voor mij gewoon veel te traag en zo is de communicatie ook slecht, doordat het tempo van de andere persoon te traag gaat verlies ik dan mijn aandacht.

Daar kan ik dus ook soms ambetant van worden haha. En ik vind het zelfs tweeledig. Ik krijg er stress van dat ik niet vooruit mag gaan omdat ik moet wachten, maar ik krijg dan evengoed ook stress dat die ander zoveel tijd verliest en niet alleen op het moment van onze interactie, maar wss in een hoop andere situaties. Daarom dat ik enorm respect heb voor leerkrachten. Voor jou is alles simpel en logisch en jij moet dat jaar in, jaar uit, meermaals per dag iets uitleggen, waarvan uiteindelijk 1/3 van de klas op het einde van het jaar nog niet mee is. Erg genoeg wanneer ze tegen dan nog niet meekunnen, laat staan dat er een deel eikels bij zijn die niet meewillen. Ik zou het niet kunnen denk ik.. respect.

Het voorgestelde communicatieproces is tijdintensief maar zorgt in principe wel voor 't beste resultaat. Alleen hebben we tegenwoordig nergens tijd meer voor en al helemaal niet voor deftige communicatie. Ironisch genoeg met al de beschikbare communicatiemiddelen.

Ik kom later terug op je ander bericht, daar is het nu te laat voor.

Ik denk dat het interessant is je af te vragen, wat is optimale communicatie. Wat is het beste resultaat? Ik denk dat naargelang de persoon die communicatie er heel anders kan uitzien.

Ik denk juist dat we door al deze nieuwe communicatie mogelijkheden gewoon vierkantig achteruit zijn gegaan qua communicatie. Vroeger moest je praten met een ander, nu kan je gewoon achter een schermpje zitten tokkelen en communiceren met smileys, likes and what not. Ik weet nog dat toen ik in het middelbaar zat, examenperiode, en ik zat langs een meisje van een hoger jaar met prachtige ogen. Na dat examen heb ik haar aangesproken en gewoon zogezegd dat ze prachtige ogen had en dat het mij steeds weer afleidde... en dit was een gewoon compliment, geen move of liefdesverklaring, maar ik kan je verzekeren dat ze zich daarmee 100x beter voelde dan wat iemand kan commenten, liken en al die zever.

 

[glashelder]

Je kan zowel rechtstreeks naar een psycholoog als een psychiater. Gewoon psycholoog/psychiater (gemeente) intikken en de eerste de beste bellen. Als die nog ruimte heeft, voila, dan zit je bij een psycholoog/psychiater.

Volgende week vrijdag eerste gesprek bij mijn nieuwe psycholoog. Ze doet onder andere Pesso-psychotherapie, wat blijkbaar heel erg wordt aangeraden door experten in trauma (en lichaamsgerichte therapie is mij ook aangeraden door vorige psycholoog). Dus allez, high hopes

Een weekje later mag ik voor 't eerste langs bij mijn 'nieuwe' psychiater. Tussen aanhalingstekentjes, want man was hiervoor ook tien jaar mijn psychiater. Ik ben toen verhuisd en hem zo uit het oog verloren en nu blijkt dat hij een praktijk heeft op nog geen 6 km van hier. Daar ben ik echt heel blij mee.