Mentaal Welzijn

Welke diagnose heb jij?

  • Depressie

    Stemmen: 58 32,6%

  • Angst- en/of paniekstoornis

    Stemmen: 63 35,4%

  • AD(H)D

    Stemmen: 29 16,3%

  • Autisme

    Stemmen: 31 17,4%

  • OCD - obsessief compulsieve stoornis

    Stemmen: 12 6,7%

  • PTSS - posttraumatisch stresssyndroom

    Stemmen: 17 9,6%

  • Borderline

    Stemmen: 6 3,4%

  • Bipolair

    Stemmen: 6 3,4%

  • Schizofrenie

    Stemmen: 4 2,2%

  • Eetstoornis

    Stemmen: 18 10,1%

  • Verslaving

    Stemmen: 22 12,4%

  • Burn-out

    Stemmen: 29 16,3%

  • Ander

    Stemmen: 21 11,8%
  • Totaal aantal stemmers
    178
Ik denk zo'n plekje gevonden te hebben in Antwerpen aan de Schelde maar dat was toen ik nog op kot zat. Totaal geen gebruik gemaakt van de mogelijkheden die het kotleven met zich meebracht.

Nu zit ik dit te typen in één of andere 'afgelegen' boerendorp. Het feit dat er transport nodig is om veel dingen te kunnen doen is al een drempel. Al is wel veel natuur in de omgeving maar er is zoveel nood aan contact met anderen.
 
Tonerider zei:
---

TLDR;
als je het moeilijk hebt met het leven zoek dan iets waar je van geniet en leef bewust in die momenten dat je ervan kan genieten.

(het gaat waarschijnlijk niet voor iedereen van toepassing zijn, maar misschien kan het toch 1 iemand al helpen)
Klik om te vergroten...
Volgens mij is het sowieso op (quasi) iedereen van toepassing. De omstandigheden kunnen anders zijn maar 't concept op zich geldt wel voor (quasi) iedereen denk ik.

't Is soms wel een hele zoektocht wat wederom duidelijk maakt dat we dingen moeten doen. Ik ben mezelf nu aan het bedenken hoe ik de drempels kan wegwerken zodat ik effectief iets in praktijk doe i.p.v. er enkel over na te denken.
Ik mag me vooral niet focussen op het "alleen" stukje. Zeker niet als het je toestaat om jezelf te worden (al klinkt dit heel vaag denk ik).
 
Screw2020 zei:
Ik denk zo'n plekje gevonden te hebben in Antwerpen aan de Schelde maar dat was toen ik nog op kot zat. Totaal geen gebruik gemaakt van de mogelijkheden die het kotleven met zich meebracht.

Nu zit ik dit te typen in één of andere 'afgelegen' boerendorp. Het feit dat er transport nodig is om veel dingen te kunnen doen is al een drempel. Al is wel veel natuur in de omgeving maar er is zoveel nood aan contact met anderen.
Klik om te vergroten...

Zelf heb ik niet zo'n behoefte aan contact met anderen, maar dat voor alles transport nodig hebben was onder andere ook wat ik zo haatte aan Oosteeklo. 2 straten groot, dus buiten de basiswinkels had ge er niets.

Op zich is het wel ironisch: mijn ex verweet me o.a. nooit buiten te komen, maar ja, we leefden dan ook ergens waar geen bal te zien was. Maar nu dat ik hier woon en alles op 10 minuten wandelafstand is en ik ook de Schelde heb om van te genieten, heb ik nog niets anders gedaan.

Screw2020 zei:
Volgens mij is het sowieso op (quasi) iedereen van toepassing. De omstandigheden kunnen anders zijn maar 't concept op zich geldt wel voor (quasi) iedereen denk ik.

't Is soms wel een hele zoektocht wat wederom duidelijk maakt dat we dingen moeten doen. Ik ben mezelf nu aan het bedenken hoe ik de drempels kan wegwerken zodat ik effectief iets in praktijk doe i.p.v. er enkel over na te denken.
Ik mag me vooral niet focussen op het "alleen" stukje. Zeker niet als het je toestaat om jezelf te worden (al klinkt dit heel vaag denk ik).
Klik om te vergroten...
Goh ja, iedereen zijn probleem is anders, dus daarom dat ik niet weet voor wie de raad opgaat. Bij mij werkte het wel omdat ik echt vecht met de doelloosheid van het leven en ik daar iets tegenover moest plaatsen. Maar het is bijvoorbeeld geen oplossing voor mijn angst voor het dood zijn. Het helpt me om het leven de moeite waard te vinden, maar niet om om te gaan met het feit dat ik er ooit niet meer zal zijn.
Dus het gaat zeker niet alle problemen oplossen, (was het maar zo simpel) maar kan wel helpen bij mensen die worstelen met de vraag of het leven de moeite waard is.

In verband met de tweede paragraaf: ik had het geluk dat ik een goede psychologe heb en dat ik mijn eigen ken. Eerst had ze het voorstel gedaan om eens naar een vijver te gaan zoals het Leen in Eeklo. Ik heb haar toen gezegd dat ze me dat als taak moest geven en dat ze een deadline moest stellen, want bij een niet dwingend voorstel zou ik toch maar uitstellen en niet reageren. Die heeft dat serieus genomen en dat ook gedaan, waardoor ik als brave jongen mijn opdracht heb uitgevoerd en de voordelen heb geproefd, wat genoeg was om het te blijven doen.

Je laatste zin is inderdaad wat vaag. In verband met alleen zijn, kan ik je niet helpen, want ik ben juist graag alleen. Dat geeft me rust en die heb ik nodig.
 
Tonerider zei:
Zelf heb ik niet zo'n behoefte aan contact met anderen, maar dat voor alles transport nodig hebben was onder andere ook wat ik zo haatte aan Oosteeklo. 2 straten groot, dus buiten de basiswinkels had ge er niets.

Op zich is het wel ironisch: mijn ex verweet me o.a. nooit buiten te komen, maar ja, we leefden dan ook ergens waar geen bal te zien was. Maar nu dat ik hier woon en alles op 10 minuten wandelafstand is en ik ook de Schelde heb om van te genieten, heb ik nog niets anders gedaan.


Goh ja, iedereen zijn probleem is anders, dus daarom dat ik niet weet voor wie de raad opgaat. Bij mij werkte het wel omdat ik echt vecht met de doelloosheid van het leven en ik daar iets tegenover moest plaatsen. Maar het is bijvoorbeeld geen oplossing voor mijn angst voor het dood zijn. Het helpt me om het leven de moeite waard te vinden, maar niet om om te gaan met het feit dat ik er ooit niet meer zal zijn.
Dus het gaat zeker niet alle problemen oplossen, (was het maar zo simpel) maar kan wel helpen bij mensen die worstelen met de vraag of het leven de moeite waard is.

In verband met de tweede paragraaf: ik had het geluk dat ik een goede psychologe heb en dat ik mijn eigen ken. Eerst had ze het voorstel gedaan om eens naar een vijver te gaan zoals het Leen in Eeklo. Ik heb haar toen gezegd dat ze me dat als taak moest geven en dat ze een deadline moest stellen, want bij een niet dwingend voorstel zou ik toch maar uitstellen en niet reageren. Die heeft dat serieus genomen en dat ook gedaan, waardoor ik als brave jongen mijn opdracht heb uitgevoerd en de voordelen heb geproefd, wat genoeg was om het te blijven doen.

Je laatste zin is inderdaad wat vaag. In verband met alleen zijn, kan ik je niet helpen, want ik ben juist graag alleen. Dat geeft me rust en die heb ik nodig.
Klik om te vergroten...
Wat de grootste zonde was, was 't feit dat ik mijn problemen meesleepte en nu nog altijd. Maar vooral m'n uitgestelde kotleven heeft er onder geleden want ja, ik deed niks ondanks de vele mogelijkheden die Antwerpen bood. M'n username doelt op het feit dat ik in 2020 m'n leven wou omgooien maar dat het door corona 'onmogelijk' werd. Ik maakte het mezelf onmogelijk en toen kwam die coronashizzle. Soit. Da's 't verleden zowat. De toekomst is hopelijk net iets anders.

Ik woon ook nog thuis dus op zich zou veranderen van omgeving op zich geen slecht idee zijn maar da's heel duur, of het nu gaat over kopen of huren, zonder job zal het op dit moment sowieso niet lukken. Hopelijk brengt hetgeen ik zal doen bij de VVM enige soelaas.

Klopt, ieders problematiek is uniek en dus ook de oplossingen maar ik vermoed dat dit een deeltje van de problematiek voor iedereen kan oplossen. De mens moet het leven eigenhandig een doel of zelfs meerdere doelen geven want het is inderdaad doelloos op zich. Eigenlijk moet je het leven zelf de moeite waard maken. Alleen slaag ik daar momenteel alleszins niet in. 't Is een lastige als er mentale en/of fysieke problemen aan te pas komen. Eigenlijk is het denken iets heel moois maar, ik ga nu enkel voor mezelf spreken, voor mij is het een hel, iets heel beperkend omdat ik er in overdrijf. Het is wel m'n comfortzone want de rest is eng (al was het maar omdat het onbekend is).
Er is inderdaad, helaas, geen magische oplossing maar 't kan wel een deeltje van het probleem verhelpen.

Herkenbaar wat je zegt over het (niet-)dwingende voorstel. Ik heb ook nood aan deadlines. Alleen heb ik redelijk wat positieve ervaringen nodig om het te blijven doen denk ik. Nuja, in dit geval kan de VVM misschien ook helpen. Ik denk dat ik ook wel alleen moet kunnen zijn maar ik ben nog nooit echt close geweest met iemand en dat knaagt enorm. Gewoon letterlijk en figuurlijk close zijn met iemand, die knuffel èn mentale connectie. Dat zou heel leuk zijn om dat eens te mogen ervaren. Anderzijds mag ik niet klagen want zolang ik niks actief onderneem, kan ik moeilijk verwachten dat het verandert. Het feit dat ik nu wel naar de VVM zal gaan, biedt misschien wel het opstapje dat ik nodig heb.

Ik ben blij dat je voor jezelf een (deel) van de oplossing gevonden hebt van het vraagstuk dat het leven wordt genoemd (y)
 
Is dan wel de vraag of je zonder doel nog waarde kan hechten aan de dingen die je dagelijks doet/zegt.
 
glashelder zei:
Opvallend dat daar zo'n variatie in zit tussen mensen. De doelloosheid van het leven is voor mij net een troost. Niets doet er uiteindelijk echt toe. Ik heb ook geen angst voor de dood. Lekker rustig.
Klik om te vergroten...
Ik denk dat het afhangt of de persoon in kwestie nood heeft aan een zekere vorm van structuur.

Ik heb bijvoorbeeld ook keuzestress. Hoe meer keuze er is, hoe kleiner de kans is dat ik tot een concreet besluit kom. Dat hangt ook samen met het overdenken vermoed ik. Hoe meer opties, hoe meer dingen ik ga afwegen waardoor er uiteindelijk niks van in huis komt want ik ben meer bezig met erover te denken, dan dat ik de dingen zelf doe.

Het had heel gemakkelijk geweest mocht er een concreet doel zijn. Die zijn er misschien ook wel zoals connecties opbouwen met anderen maar daar heb je ook tig opties in. De variatie die het interessant maakt is net ook een gigantische valkuil. Beetje zoals kiezen is verliezen denk ik?
Het kan (een stukje) verklaren waarom ik zo moeilijk uit m'n comfortzone geraak. Hoewel destructief biedt die wel structuur want de verandering is eng. Wat ik gewoon ben, hoewel het slecht is, biedt een vorm van veiligheid want het is gekend.

Geen idee of ik angst heb van de dood. Meer angst niet geleefd te hebben maar da's best ironisch want ik zorg er op deze manier niet voor dat ik leef...
 
Buon zei:
Is dan wel de vraag of je zonder doel nog waarde kan hechten aan de dingen die je dagelijks doet/zegt.
Klik om te vergroten...
Ja hoor, want ik doe dingen die ik fijn vind en waar ik blij van word.

Screw2020 zei:
Ik denk dat het afhangt of de persoon in kwestie nood heeft aan een zekere vorm van structuur.
Klik om te vergroten...
Ik heb heel veel nood aan structuur en voorspelbaarheid. Dat maakt het toch net makkelijker. Je wordt geboren, leeft en gaat dood. Heel voorspelbaar!

Ik vind mezelf ook gewoon niet zo belangrijk, denk ik. In mijn leven wel hé (sterker nog, ik ben de belangrijkste persoon in mijn leven! 😁 ), maar in het grote geheel? Amai, ik doe er totaal niet toe en dat is een fijne gedachte. Laat mij maar een spikkeltje zijn.
 
glashelder zei:
Ik vind mezelf ook gewoon niet zo belangrijk, denk ik. In mijn leven wel hé (sterker nog, ik ben de belangrijkste persoon in mijn leven! 😁 ), maar in het grote geheel? Amai, ik doe er totaal niet toe en dat is een fijne gedachte. Laat mij maar een spikkeltje zijn.
Klik om te vergroten...
Zoals je zegt heel verschillende perspectieven, ik zou net zeggen dat ik de minst belangrijke persoon in mijn leven ben :p
 
Dat perspectief is wel niet behulpzaam voor diegene die bijvoorbeeld al een minderwaardigheidscomplex of een minder erge variant erop hebben. Als je jezelf niet op de eerste plaats zet, dan kan je serieus de mist in gaan. Dat wil niet zeggen dat je een arrogante rotzak moet worden natuurlijk maar je hebt wel de gulden middenweg nodig om dingen te doen voor jezelf. 't Is niet dat iemand happy wordt als die enkel en alleen rekening houdt met anderen. Je hebt hier terug de uitersten en de enige optimale is de gulden middenweg. Doen wat je zelf wil maar natuurlijk ook rekening houden met het effect op anderen.

Iets met zelfzorg denk ik. Iets waarin ik tot nu toe gefaald heb met zowel mentale als fysieke gevolgen.
 
Ik wil hier nu niet de indruk geven dat ik geweldig negatief ben ofzo, maar zoals ik hier of in een andere topic al eens gezegd heb is het eerder zo dat ik wat mij betreft 'klaar ben' en het nu gewoon upkeep/onderhoud is. Vanaf nu is het de kinderen in een goede positie brengen.
 
Ik denk dat onze posities veel te ver van elkaar afliggen. Jij hebt al een heel leven opgebouwd en een zekere stabiliteit verkregen. Bij mij is er nog niks. Nuja, ik ga denk ik sowieso niet voor kinderen gaan maar da's een ander gegeven.

Dan snap ik wel dat die kinderen voor jou 't belangrijkste zijn. Dat zij op de eerste plaats komen. (en ev. partner enzo)

Ik denk dat ik mezelf nu wel als belangrijkste persoon moet zien om alsnog een poging te kunnen wagen om een leven op te bouwen. Zolang ik dat niet doe zal ik als individu nooit sterk genoeg staan om er echt voor anderen te zijn. 't Feit dat de fysieke hinder recent geëscaleerd is (omdat ik niet correct anticipeerde op signalen) helpt natuurlijk niet. Ik kan mezelf nu nog eens vernederen dat ik zo stom ben geweest dat ik het zover heb laten komen. Zie het als een alcoholverslaafde of roker die ziek wordt omdat die overdreven heeft. 't Is iets wat behoort tot hetzelfde concept.
 
Ik weet soms geen blijf met mezelf.

"Laat u niet leiden door uw emoties" wordt eerder bij mij lijden door emoties. Ik ervaar extreme stemmingswisselingen, van rond m'n 16de-17de waarin ik zeer radicaal kan omslaan, alsof m'n gedachten gevoelens oftewel op een kalme zee met een tropische zon zitten waarin ik extreem gelukkig ben en een uur later op een stormende zee zit waar de verdrinkingsdood haast een ontsnapping kan lijken.

Ik ben al meermaals bij een psycholoog geweest en ik kan dit niet anders bestempelen dan een praatbarak. 40 euro betalen om eens te horen dat ik maar moet sporten of leuke dingen doen. Mindblowing, dat ik hier nog niet ben opgekomen!
Na een relatiebreuk - toch al een jaar en 2 maanden geleden - zat ik zo intens diep dat ik echt gewoon dood wilde, al kon ik 't zelf niet doen. Opgesloten in m'n hoofd, maar toch (proberen te) blijven functioneren op de maatschappelijke rolband.
Eens afgekeurd voor medicatie in het verleden, na 't diepe moment waarin ik me wilde laten opnemen, maar ook afgekeurd werd, heb ik Sertralin gekregen.

Ik had het gevoel dat dit niks deed, dus voor niks betalen en enkel om de portefeuille van m'n psychiater te spekken die eerder onder permanente invloed zat van emoblockers.

Het onlangs hebben gehoord, gezien van m'n ex die nog eens in m'n buurt woont, doet nog immens veel pijn.
Het is niet meer dan een trigger of oorzaak feitelijk, die ik moeilijk lijk te vermijden. Ik voel haast een verplichting om te verhuizen, voor het vermijden van triggers.

Ik zat te denken aan meditatie of mindfullness, in deze patronen. Het sporten helpt wel, doch tijdens het werk of eender welk moment ik niet kan sporten draait de molen door.

Sorry van de klaagzang aka dagboekpost, maar dit moest even van me af. Ik weet dat hier ook lotgenoten zijn dus ik was benieuwd naar jullie inspiratie.
 
Googke zei:
Ik weet soms geen blijf met mezelf.

"Laat u niet leiden door uw emoties" wordt eerder bij mij lijden door emoties. Ik ervaar extreme stemmingswisselingen, van rond m'n 16de-17de waarin ik zeer radicaal kan omslaan, alsof m'n gedachten gevoelens oftewel op een kalme zee met een tropische zon zitten waarin ik extreem gelukkig ben en een uur later op een stormende zee zit waar de verdrinkingsdood haast een ontsnapping kan lijken.

Ik ben al meermaals bij een psycholoog geweest en ik kan dit niet anders bestempelen dan een praatbarak. 40 euro betalen om eens te horen dat ik maar moet sporten of leuke dingen doen. Mindblowing, dat ik hier nog niet ben opgekomen!
Na een relatiebreuk - toch al een jaar en 2 maanden geleden - zat ik zo intens diep dat ik echt gewoon dood wilde, al kon ik 't zelf niet doen. Opgesloten in m'n hoofd, maar toch (proberen te) blijven functioneren op de maatschappelijke rolband.
Eens afgekeurd voor medicatie in het verleden, na 't diepe moment waarin ik me wilde laten opnemen, maar ook afgekeurd werd, heb ik Sertralin gekregen.

Ik had het gevoel dat dit niks deed, dus voor niks betalen en enkel om de portefeuille van m'n psychiater te spekken die eerder onder permanente invloed zat van emoblockers.

Het onlangs hebben gehoord, gezien van m'n ex die nog eens in m'n buurt woont, doet nog immens veel pijn.
Het is niet meer dan een trigger of oorzaak feitelijk, die ik moeilijk lijk te vermijden. Ik voel haast een verplichting om te verhuizen, voor het vermijden van triggers.

Ik zat te denken aan meditatie of mindfullness, in deze patronen. Het sporten helpt wel, doch tijdens het werk of eender welk moment ik niet kan sporten draait de molen door.

Sorry van de klaagzang aka dagboekpost, maar dit moest even van me af. Ik weet dat hier ook lotgenoten zijn dus ik was benieuwd naar jullie inspiratie.
Klik om te vergroten...
Zowel een goede psycholoog als psychiater kunnen echt veel doen, maar je moet er de klik mee hebben.
Ik had pas positieve effecten van antidepressiva vanaf de 5de en dan nog in een abnormaal lage dosis (1/4de van de normale dosis, bij 1/2de had ik al continu migraine. De voorgangers maakten me extreem depressief - terwijl ik dat zonder niet was - en diegene die me paranoïde maakte moet een eervolle eerste plaats delen met diegene die me een Duracellkonijn op speed maakte). Deze psychiater nam het allemaal heel serieus en zei niet "maandje doorbijten en dan is het lichaam eraan gewend!" Maar wel "als je het niet meer redt, bel je me! Maar ik verwacht zeker vrijdag een telefoontje van je voor opvolging!".

Ook bij psychologen moet het klikken. Ik heb er al meerdere "versleten" en daarin 2 héél goede gehad voor mij. Dat maakt de anderen niet slecht, alleen niet passend voor mij.

Mindfulness vraagt wel wat oefening vind ik zelf. Ik heb via vorming plus een 3daagse workshop gevolgd rond mindfulness en had die wel nodig als starter. Ik ging het nooit zo goed gered hebben met mindfulness als zonder die vorming.
Ik gebruik nu al 4-5j de betalende app calm en die werkt heel goed voor mij!
 
Googke zei:
Ik weet soms geen blijf met mezelf.

"Laat u niet leiden door uw emoties" wordt eerder bij mij lijden door emoties. Ik ervaar extreme stemmingswisselingen, van rond m'n 16de-17de waarin ik zeer radicaal kan omslaan, alsof m'n gedachten gevoelens oftewel op een kalme zee met een tropische zon zitten waarin ik extreem gelukkig ben en een uur later op een stormende zee zit waar de verdrinkingsdood haast een ontsnapping kan lijken.

Ik ben al meermaals bij een psycholoog geweest en ik kan dit niet anders bestempelen dan een praatbarak. 40 euro betalen om eens te horen dat ik maar moet sporten of leuke dingen doen. Mindblowing, dat ik hier nog niet ben opgekomen!
Na een relatiebreuk - toch al een jaar en 2 maanden geleden - zat ik zo intens diep dat ik echt gewoon dood wilde, al kon ik 't zelf niet doen. Opgesloten in m'n hoofd, maar toch (proberen te) blijven functioneren op de maatschappelijke rolband.
Eens afgekeurd voor medicatie in het verleden, na 't diepe moment waarin ik me wilde laten opnemen, maar ook afgekeurd werd, heb ik Sertralin gekregen.

Ik had het gevoel dat dit niks deed, dus voor niks betalen en enkel om de portefeuille van m'n psychiater te spekken die eerder onder permanente invloed zat van emoblockers.

Het onlangs hebben gehoord, gezien van m'n ex die nog eens in m'n buurt woont, doet nog immens veel pijn.
Het is niet meer dan een trigger of oorzaak feitelijk, die ik moeilijk lijk te vermijden. Ik voel haast een verplichting om te verhuizen, voor het vermijden van triggers.

Ik zat te denken aan meditatie of mindfullness, in deze patronen. Het sporten helpt wel, doch tijdens het werk of eender welk moment ik niet kan sporten draait de molen door.

Sorry van de klaagzang aka dagboekpost, maar dit moest even van me af. Ik weet dat hier ook lotgenoten zijn dus ik was benieuwd naar jullie inspiratie.
Klik om te vergroten...
Ik heb ook al eens een zware relatiebreuk gehad waar ik héél lang van heb afgezien. Misschien denk je zelf dat uw jaar en twee maanden lang is in een wereld waar de standaard "een paar weken" lijkt. Maar ik wou toch even reageren om te zeggen dat je niet alleen bent bij wie het lang duurt/heeft geduurd. Sla uzelf daar vooral niet voor om het hoofd.
 
Uiteindelijk alsnog de stap gezet naar de psychiater. Hij heeft medicatie voorgeschreven. Met een goed gevoel (en zelfs big smile, how weird is that) de praktijk verlaten. 't Gevoel van niet verloren te zijn I guess. Dat er hulp kan geboden worden.

Over 5 weken teruggaan omdat de dosis dan 1/3 is opgebouwd.

Eén raad: ga gewoon hulp zoeken. Hoe langer je wacht, hoe meer damage control en die kan je je echt besparen. Al is het natuurlijk wel menselijk dat je wacht tot er echt problemen opduiken maar da's wel zonde. Gewoon hulp zoeken!
 
Screw2020 zei:
Uiteindelijk alsnog de stap gezet naar de psychiater. Hij heeft medicatie voorgeschreven. Met een goed gevoel (en zelfs big smile, how weird is that) de praktijk verlaten. 't Gevoel van niet verloren te zijn I guess. Dat er hulp kan geboden worden.

Over 5 weken teruggaan omdat de dosis dan 1/3 is opgebouwd.

Eén raad: ga gewoon hulp zoeken. Hoe langer je wacht, hoe meer damage control en die kan je je echt besparen. Al is het natuurlijk wel menselijk dat je wacht tot er echt problemen opduiken maar da's wel zonde. Gewoon hulp zoeken!
Klik om te vergroten...
Als je 2020 hebt overleefd mag je wel stellen dat niets verloren is ;) Fijn om te horen dat je de stap gezet hebt en de nodige motivatie hebt om aan jezelf of whatever te werken! Want uiteindelijk ben jij het die het gaat moeten doen... medicatie is geen wondermiddel maar een hulpmiddel, iets wat je kan gebruiken op weg vooruit. En daar heb je wel wat karakter of motivatie voor nodig, dus ik zou zeggen goed begonnen en nu volhouden!

frozenlava zei:
Over een goeie 2 maanden zal ik een diagnose ontvangen met daarnaast advies over de volgende stappen die ik het best zou nemen. Ik denk dat ik het al een beetje kan voorspellen. Autisme zal het grootste punt zijn waarmee ik gediagnosticeerd zal zijn. De contactinformatie van een aantal vzw’s die begeleiding of info bieden aan autisten zal mij worden meegedeeld. Verder zal mij worden aangeraden om therapie bij CGG te blijven volgen. En voor mijn depressieve klachten zal mij medicatie worden voorgeschreven en dat zal worden opgevolgd. Verder zal ik ook gediagnosticeerd worden met een angststoornis. Dit is in grote lijnen wat ik vermoed. Maar uiteraard kan het ook totaal anders uitdraaien.
Klik om te vergroten...
Dat is iets wat ze bij mij er proberen hebben in te stampen, als je ergens niets aan kan veranderen, heb je niets aan "what if" scenario's. Je geeft het zelf aan, "maar uiteraard.... uitdraaien". Steek geen energie in die gedachten of voorspellingen... ik zeg dit wel heel simpel, maar uit ervaring weet ik dat dat dus enorm moeilijk is. Als je er al wil over nadenken of piekeren, stel jezelf de vraag eens "wat betekent ASS voor mij?" of "wat betekent een angststoornis voor mij?" Er zijn duizenden mensen met ASS en nog meer met angststoornissen, maar die zijn allemaal zo verschillend... En je gaat dezelfde persoon zijn binnen 2 maanden als vandaag, of je nu die diagnoses krijgt of niet. Maar je leeft wel al een heel leven met jezelf, dus een antwoord op bovenstaande vragen zoeken is misschien meer productief omspringen met je cerebrale capaciteiten...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren
Terug
Bovenaan