Mentaal Welzijn

[RidderBauknecht]

En wat houdt reageren in?

Eens met de baas gaan klappen (die in zijn eigen lacht)?
Eens met de dokter gaan klappen, in de hoop dat je voor jaren thuis mag zitten?
Iets anders gaan doen, en veel misschien moeten inleveren? Terug bijstuderen. En gaan ze nog een oudere willen aannemen?
Op een ander gaan, binnen dezelfde branche in de hoop dat het beter gaat?

Waarom zo drastisch? Mensen die een burnout voelen opkomen of even wat overweldigd zijn en een break nodig hebben, die kunnen inderdaad met de dokter gaan klappen, en als die de persoon dan twee weken thuis schrijft, dan mag de baas zo hard lachen als hij wilt: hij zal er niks aan kunnen doen.

Het is wel zo dat veel mensen die het nog nooit hebben meegemaakt of niet weten wat de alarmsignalen zijn inderdaad pas doorhebben wat er aan de hand is wanneer het te laat is, maar je kan door zelfkennis (eventueel aangevuld met een goed netwerk van vrienden en familie) al wel ver komen qua preventie.

 

[CaseBlue]

Ik ga mijn eigen ervaringen hier zeker ook posten, maar... het gaat gewoon niet super met met. Ik zit gelukkig niet zo ver als velen hier, maar ik heb last van een algemene malaise. De huis-arts vertelde mij vlakaf 2 weken geleden: "ik vind het moeilijk u te plaatsen, je valt beetje tussen alle diagnoses in".

En even on-topic:

Elien (24) krijgt groen licht om uit het leven te stappen: “Ge zijt nog zo jong, zeggen veel mensen. Maar ik heb echt alles geprobeerd”

Ze gaat nog één dessertje eten bij Roger Van Damme. Verder heeft Elien Vervaet (24) uit Lokeren geen wensen meer. Behalve dat ze er niet meer wil zijn. Ze krijgt euthanasie. En maakte er een podcast over.

www.nieuwsblad.be

Mijn reactie is oprecht: hoe erg zag ze af dat ze gewoon kiest om uit het leven gestapt te hebben? Die keuze moet ook niet over 1 nachtje gegaan zijn.

 

[Sneeuwstorm]

Ik stel mij dan vooral de vraag hoe onomkeerbaar haar problemen zijn en of alle mogelijkheden echt uitgeput zijn alvorens tot euthanasie over te gaan. Ik vind euthanasie bij terminale kanker nog iets anders dan euthanasie omwille van psychisch lijden, in het eerste geval gaat het om iemand die toch komt te overlijden en ik het laatste geval is men meestal niet "ongeneeslijk ziek". Je kan toch nooit met 100% zekerheid zeggen dat haar depressie nooit gaat overgaan? Als je uit het leven stapt is het wel definitief, dan is er geen weg terug.

 

[CaseBlue]

Dit is geen keuze die licht gemaakt is, ik was er niet bij maar ik kan me niet inbeelden dat die keuze iets is waar je licht over gaat.

 

[Oldskooler]

Waarom zo drastisch? Mensen die een burnout voelen opkomen of even wat overweldigd zijn en een break nodig hebben, die kunnen inderdaad met de dokter gaan klappen, en als die de persoon dan twee weken thuis schrijft, dan mag de baas zo hard lachen als hij wilt: hij zal er niks aan kunnen doen.

Het is wel zo dat veel mensen die het nog nooit hebben meegemaakt of niet weten wat de alarmsignalen zijn inderdaad pas doorhebben wat er aan de hand is

Ja dan mag je even thuiszitten.
Maar wat daarna?
Blijft in de meeste gevallen een sukkelstraatje waarbij elke dag een sleur is.

In de hoop dat de huidige werkgever er toch rekening mee gaat houden? Pfft, in de meeste gevallen noppes.

Of mensen die dan zo stelselmatig terug mogen inwerken, zoveel dagen werken in de week, zoveel dagen ziekenkas, tot ooit terug het oude regime wordt bereikt. Zo ken ik er ook een paar, maar dan ontploft het toch weer.
(Is ook niet zo evident als je een projectmanager bent van een miljoenenproject, waar alles om draait.
Kans is groter dat ze u buitenbonjoeren en voor een andere gaan. Maar ja, uitbetaald, en mss is de volgende job gewoon beter ja.)

 

[Mulan]

Je moet 3 onafhankelijke artsen hun akkoord krijgen vooraleer euthanasie kan. Dus je eigen huisarts mag bvb al geen bertrokken arts zijn.
Mijn oom wou euthanasie na een strijd van 7j om zijn ziekte te kunnen beheersen. Zat er goed voor dus ook buitenlandse therapieën gehad etc. (Was een soort van Parkinson dat hij had, alleen nooit echt een duidelijke diagnose. Pas toen hij meermaals uit zijn volledig elektrische rolstoel gevallen was heeft hij de stap naar euthanasie gezet)
1 van de artsen vroeg: "Zou je nog dood willen als er morgen een therapie blijkt te werken?" Oom zei natuurlijk "ja". Verzoek afgewezen want meer wil niet graag genoeg dood.
Een jaar later traject opnieuw opgestart en uiteindelijk wel 3 handtekening verkregen om euthanasie te mogen uitvoeren.

 

[Mulan]

Of mensen die dan zo stelselmatig terug mogen inwerken, zoveel dagen werken in de week, zoveel dagen ziekenkas, tot ooit terug het oude regime wordt bereikt. Zo ken ik er ook een paar, maar dan ontploft het toch weer.
(Is ook niet zo evident als je een projectmanager bent van een miljoenenproject, waar alles om draait.
Kans is groter dat ze u buitenbonjoeren en voor een andere gaan. Maar ja, uitbetaald, en mss is de volgende job gewoon beter ja.)

Zelf ken ik absoluut niemand die in dezelfde job bij dezelfde werkgever is gebleven die een zware (minimum 6 maand thuis) burn-out heeft gehad. Ofwel ligt het probleem bij de werkomgeving waardoor je dezelfde job in een ander bedrijf kan doen (als er een toxische werkcultuur is) ofwel kom je dankzij therapie er achter dat de werkinhoud niet matcht met je draagkracht/waarden en normen/... En kies je een ander pad. Dat kan bij dezelfde werkgever zijn zelfs.

 

[C11]

Ik stel mij dan vooral de vraag hoe onomkeerbaar haar problemen zijn en of alle mogelijkheden echt uitgeput zijn alvorens tot euthanasie over te gaan. Ik vind euthanasie bij terminale kanker nog iets anders dan euthanasie omwille van psychisch lijden, in het eerste geval gaat het om iemand die toch komt te overlijden en ik het laatste geval is men meestal niet "ongeneeslijk ziek". Je kan toch nooit met 100% zekerheid zeggen dat haar depressie nooit gaat overgaan? Als je uit het leven stapt is het wel definitief, dan is er geen weg terug.

Een euthanasietraject in België is sowieso niet op een weekje ofzo beslist. Er zijn heel wat stappen om te kijken of er wel degelijk sprake is van 'ondraaglijk lijden'.
Voor psychisch lijden zijn de voorwaarden zelfs strenger gemaakt dan voor andere ziekten. Ze kijken dan ook uitdrukkelijk of alle mogelijkheden wel uitgeput zijn en betrekken ook de naasten meer. Van de drie artsen moeten er minstens 2 psychiaters zijn. Er moeten minstens 2 positieve adviezen zijn en deze zijn wel bindend, in tegenstelling tot bij andere ziekten. De persoon mag ook niet zelf op zoek gaan naar die artsen.

Ook bij psychische ziekten kan je trouwens 'ongeneeslijk' zijn hoor. Kijk bv naar schizofrenie of persoonlijkheidsstoornissen.

Wat cijfers:

De cijfers tonen ook dat het aantal euthanasies wegens psychisch lijden maar een zeer klein deel is, in 2018 gaat het slechts om 2,8 procent van alle euthanasies: 57 mensen kregen euthanasie wegens psychisch lijden, terwijl in totaal 2.357 mensen euthanasie kregen. Maar ook in de categorie psychisch lijden zien we een toename door de jaren heen.

 

[Sneeuwstorm]

Je moet 3 onafhankelijke artsen hun akkoord krijgen vooraleer euthanasie kan. Dus je eigen huisarts mag bvb al geen bertrokken arts zijn.
Mijn oom wou euthanasie na een strijd van 7j om zijn ziekte te kunnen beheersen. Zat er goed voor dus ook buitenlandse therapieën gehad etc. (Was een soort van Parkinson dat hij had, alleen nooit echt een duidelijke diagnose. Pas toen hij meermaals uit zijn volledig elektrische rolstoel gevallen was heeft hij de stap naar euthanasie gezet)
1 van de artsen vroeg: "Zou je nog dood willen als er morgen een therapie blijkt te werken?" Oom zei natuurlijk "ja". Verzoek afgewezen want meer wil niet graag genoeg dood.
Een jaar later traject opnieuw opgestart en uiteindelijk wel 3 handtekening verkregen om euthanasie te mogen uitvoeren.

Parkinson is een vreselijke ziekte. En er is ook geen kans op verbetering aangezien het een neurogeneratieve ziekte is. Enkel symptoombestrijding met medicatie. Als die al aanslaat en geen te zware bijwerkingen heeft...

Een euthanasietraject in België is sowieso niet op een weekje ofzo beslist. Er zijn heel wat stappen om te kijken of er wel degelijk sprake is van 'ondraaglijk lijden'.
Voor psychisch lijden zijn de voorwaarden zelfs strenger gemaakt dan voor andere ziekten. Ze kijken dan ook uitdrukkelijk of alle mogelijkheden wel uitgeput zijn en betrekken ook de naasten meer. Van de drie artsen moeten er minstens 2 psychiaters zijn. Er moeten minstens 2 positieve adviezen zijn en deze zijn wel bindend, in tegenstelling tot bij andere ziekten. De persoon mag ook niet zelf op zoek gaan naar die artsen.

Ook bij psychische ziekten kan je trouwens 'ongeneeslijk' zijn hoor. Kijk bv naar schizofrenie of persoonlijkheidsstoornissen.

Wat cijfers:

Lijkt mij logisch dat bij fysiek lijden er sneller wordt overgegaan tot euthanasie , aangezien het daar met grotere zekerheid kan worden vastgesteld dat er geen mogelijkheid meer is op verbetering. Ook al haalt dit de media (wat een vertekend beeld geeft), is dit echt maar een heel kleine minderheid van alle gevallen.

 

[anonymousMF]

Ja dan mag je even thuiszitten.
Maar wat daarna?
Blijft in de meeste gevallen een sukkelstraatje waarbij elke dag een sleur is.

In de hoop dat de huidige werkgever er toch rekening mee gaat houden? Pfft, in de meeste gevallen noppes.

Of mensen die dan zo stelselmatig terug mogen inwerken, zoveel dagen werken in de week, zoveel dagen ziekenkas, tot ooit terug het oude regime wordt bereikt. Zo ken ik er ook een paar, maar dan ontploft het toch weer.
(Is ook niet zo evident als je een projectmanager bent van een miljoenenproject, waar alles om draait.
Kans is groter dat ze u buitenbonjoeren en voor een andere gaan. Maar ja, uitbetaald, en mss is de volgende job gewoon beter ja.)

Zoals ik het zie als het nog heel vroeg is en je voelt dat de stress te veel is kan je bijvoorbeeld bepaalde dingen laten schieten op je werk. Ik heb bijvoorbeeld dagen dat ik zin heb om bullshit/fout X te challengen en dagen dat ik dat gewoon laat begaan (wat dus een stuk minder frustrerend/stresserend is).

Als het zover komt dat je verlof nodig hebt om het te beteren dat heb je idd fundamentelere changes nodig. Maar dat is niet perse voor iedereen nodig he. Veel mensen hebben een burnout maar veel ook niet, zelfs op de meer stresserend functies.

Veel mensen kunnen de stress wel managen. Je moet gewoon zien dat dat het geval blijft en anders optijd idd gaan inleveren.

Bij voorbaat ervan uitgaan dat je ooit een burnout krijgt lijkt me wat overdreven.

 

[Patj]

Dit is geen keuze die licht gemaakt is, ik was er niet bij maar ik kan me niet inbeelden dat die keuze iets is waar je licht over gaat.

De vraag is of iemand in een bepaalde psychische toestand die keuzes wel kan maken. Ik vind dat een heel moeilijke, mensen die psychisch ziek zijn hebben vaak namelijk -als deel van hun ziekte- een verminderd vermogen om de wereld juist te percipiëren en/of de juiste beslissingen te nemen.

 

[Mulan]

De vraag is of iemand in een bepaalde psychische toestand die keuzes wel kan maken. Ik vind dat een heel moeilijke, mensen die psychisch ziek zijn hebben vaak namelijk -als deel van hun ziekte- een verminderd vermogen om de wereld juist te percipiëren en/of de juiste beslissingen te nemen.

En daarom maken 3 onafhankelijke artsen die keuze in plaats van de zieke.
Want ernstig, langdurig ziek zijn gaat ook bijna automatisch hand in hand met depressie.

 

[Patj]

En daarom maken 3 onafhankelijke artsen die keuze in plaats van de zieke.
Want ernstig, langdurig ziek zijn gaat ook bijna automatisch hand in hand met depressie.

Neen, want die keuze kan je toch enkel voor jezelf maken? Er moet een vraag vanuit de betrokkene komen.

 

[Mulan]

Neen, want die keuze kan je toch enkel voor jezelf maken? Er moet een vraag vanuit de betrokkene komen.

De vraag moet vanuit de persoon zelf komen, inderdaad. Maar het is niet omdat je het wil (zeker in geval van psychisch lijden) dat je het krijgt. Na de vraag ligt het akkoord 100% in handen van 3 artsen.

 

[glashelder]

Ja dan mag je even thuiszitten.
Maar wat daarna?
Blijft in de meeste gevallen een sukkelstraatje waarbij elke dag een sleur is.

In de hoop dat de huidige werkgever er toch rekening mee gaat houden? Pfft, in de meeste gevallen noppes.

Of mensen die dan zo stelselmatig terug mogen inwerken, zoveel dagen werken in de week, zoveel dagen ziekenkas, tot ooit terug het oude regime wordt bereikt. Zo ken ik er ook een paar, maar dan ontploft het toch weer.
(Is ook niet zo evident als je een projectmanager bent van een miljoenenproject, waar alles om draait.
Kans is groter dat ze u buitenbonjoeren en voor een andere gaan. Maar ja, uitbetaald, en mss is de volgende job gewoon beter ja.)

De bedoeling is ook niet dat je in de periode gewoon thuis gaat zitten wachten hé.

Ik heb drie jaar thuis gezeten en ik ben daar veel sterker uitgekomen. Ik ging naar de psycholoog, de psychiater en heb verschillende testen gedaan en therapietrajecten (drie verschillende soorten zelfs).

De bedoeling is dat je (na een rustperiode) actief aan je herstel werkt, en daar controleren ze ook op.

 

[Mulan]

De bedoeling is ook niet dat je in de periode gewoon thuis gaat zitten wachten hé.

Ik heb drie jaar thuis gezeten en ik ben daar veel sterker uitgekomen. Ik ging naar de psycholoog, de psychiater en heb verschillende testen gedaan en therapietrajecten (drie verschillende soorten zelfs).

De bedoeling is dat je (na een rustperiode) actief aan je herstel werkt, en daar controleren ze ook op.

Ik denk dat hij het eerder had op de gevallen die slechts enkele weken thuis worden gezet, hooguit enkele maanden.
Niet de gevallen zoals wij die echt wel "kapot" waren en absoluut veel hulp nodig hadden én gezocht hebben om simpelweg terug normaal te kunnen functioneren los van tewerkstelling.

 

[Waelvis]

De keuze van een psycholoog is toch niet simpel. Ik ben al weken aan het rondkijken, maar kan maar niet beslissen wie ik zou contacteren.
Momenteel 3 psychologen en 2 groepspraktijken op m'n "shortlist" na een afvalrace. (grootste deel wegens patiëntenstop)

Nu twijfel ik, stuur ik ze allemaal tegelijk een mail (of formulier op hun site), of doe ik 1 per 1 en wacht ik steeds het antwoord af?



Ik ben hier ook al bijna 3u bezig om een tekstje te typen om dan te sturen om een intakegesprek te regelen. Maar ik blijf gewoon naar m'n scherm staren. Ik heb geen idee welke info ik al moet meegeven, laat staan hoe alles te verwoorden.
Ik denk niet dat het de bedoeling is om direct een serieuze wall-of-text zoals ik hier al eens durf doen te mailen, maar toch moet ik voldoende vermelden, zeker voor die groepspraktijken zodat ze me kunnen "matchen" met de juiste therapeut.

 

[Mulan]

Meerdere aanschrijven en dan zal je wel zien waar je het snelst bij kan.

Veel meer dan "recent de diagnose van ADHD gekregen, na enkele rotjaren op het werk werd mijn transfer naar een andere dienst weeral eens uitgesteld wat ernstig werkte op mijn gemoed. Op aanraden van mijn partner toch naar de huisarts gegaan die me nu thuis heeft gezet met diagnose burn-out en beginnende depressie. Ik weet dat ik hier zonder hulp niet uit zal komen en hoop dat ik snel op gesprek kan komen bij iemand van jullie praktijk" moet daar niet in staan om gematcht te kunnen worden. En het is niet omdat zij jou matchen dat het ook voor jou gevoelsmatig een match zal zijn.

 

[Enj0i^]

Jup zeker meerdere aanschrijven. Het blijft ook altijd een beetje een zoektocht naar een goeie match.

Maar het belangrijkste is zoals veel, blijf er aan werken. Niet meteen opgeven als er bijvoorbeeld een mismatch is met een therapeut.

 

[Dizzee]

Ik heb hier al eens vermeld over hoe ik beter geworden ben (van geboorte 36 jaar met depressie en angststoornis geworsteld) Ik had een resistentie tegen de gewoonlijke anti-depressiva. Ik ben daar nu zo goed als van af. Spravato of esketamine heeft dus eigenlijk mijn leven veranderd. Zojuist heb ik een goede video ontdekt met informatie over wat het is en hoe het werkt, en zou misschien interessant zijn voor mensen waar de normale medicatie niet werkt.