Veel geluk daarmee moest het niet om een 9-5 gaan zonder mogelijkheid tot thuiswerk.
Euhm, dat is ook mijn tankpatroon in niet corona-tijden, dankzij openbaar vervoer. Mocht mijn auto morgen stilvallen, ik geraak ook met de fiets tot aan het station en van daar tot aan mijn werk. Liever niet, want ik ben emotioneel gehecht aan mijn fiets (omwille van de persoon die mij die gegeven heeft) en zou liever hebben dat ze aan het station mijn wagen stelen dan mijn fiets (daarom dat ik in september toen m'n oude wagen stuk was, ik zelfs te voet naar het station ging) maar ik dwaal af.
Ik vind het eerlijk gezegd redelijk lachwekkend dat je een surplus aan kcal hier gelijkstelt met een "chocoladeverslaving" om iets te kunnen zeggen over hoe stoppen met sigaretten valt onder "moeilijk gaat ook".
Beginnen roken is ook een (foute) keuze hé, opnieuw waar is de eigen verantwoordelijkheid?
Plus ik ben een "emo-eter", ik heb me vaak slecht gevoeld de afgelopen jaren, dus ja, ik durf dat een verslaving te noemen, zeker als je je bedenkt dat ik dat eten op een geven moment gebruikt heb als compensatie voor het liever niet nemen van antidepressiva.
Toen er echter alarmbellen afgingen, heb ik er ook zelf iets aan gedaan. Mijn leven is ook geen ponypark (hoewel het een stuk beter gaat de laatste tijd, terug een vriendin, job blijft problematisch en eenzaam), maar genoeg over mij.
Gezien het aantal relatiebreuken bij verder succesvolle, hooggeschoolde mensen heb ik de indruk dat je een slechte partner niet zomaar op voorhand er uitpikt. Het hele mechanisme waar iemand in een slechte/toxische relatie wegzetten als "er zijn opvangtehuizen, moeilijk gaat ook", mja.
Eerlijk, voor mij is dit soort posts de reden dat ik mijn vorige post schreef: een compleet gebrek aan empathie en zeg maar realiteitszin, omdat je niet uit je eigen denkkader geraakt.
Ik geraak perfect uit mijn eigen denkkader, ook in het onderwijs gewerkt een aantal jaren, ook schrijnende toestanden gezien (fantastische kinderen met alcoholverslaafde ouders bijvoorbeeld), daarom dat ik zoals in de openingspost van deze onbedoeld, afgesplitste thread (had ik een thread willen starten had ik wel wat meer documentatie/onderbouw voorzien) schreef: ik zou daar graag een oplossing voor zien want ik vind dat soort situaties ook wraakroepend.
Ik kan me ook perfect voorstellen dat er ouders zijn die door een gebrek aan opvoeding/kennis niet de juiste beslissingen kunnen nemen, armoede beïnvloedt immers ook de hersenen (deze week nog een interessante studie over gelezen), daarom dat ik net bepleit daarop in te grijpen, maar inderdaad niet op de klassieke manier van nog maar eens meer middelen er tegen aan te gooien, want dat werkt duidelijk ook niet. Voor zover de overheid hier faalt, is het niet zuiver een gebrek aan middelen, die zijn er immers (kindergeld is ook geen klein bedrag hé), maar wél een falen in de manier waarop ze besteed worden, en een falen in de keuzes van bepaalde ouders.
Als kindergeld zoals ik hier lees echter in één pot terechtkomt met het inkomen waarmee ouders in schuldbemiddeling zitten of ook hun sigarettenverslaving kunnen bekostigen vooraleer hun kinderen eten hebben vind ik dat niet echt niet oké, dat is dan het systeem-falen, niet dat er niet genoeg geld zou zijn.
Dus kindergeld naar omlaag en gratis buzzy pass voor elk kind, gratis schoolmaaltijden (voor mijn part zelfs ook een ontbijt), maandverbanden etc. noem maar op.
Of denk jij oprecht als je aan die 1/4 van de ouders die nu z'n kinderen met een lege brooddoos naar school zou sturen, nog meer geld zou geven, dat het dan allemaal opgelost zou zijn? Ik (helaas) niet (meer).
@TNTim verwoordt het bondiger: voor een beperkt bedrag kan je je kinderen al voeden, het mag wat mij betreft ook gerust nog wat meer en gezonder zijn dan enkel bokes met choco. Maar er zou niemand mogen zijn die zelfs die € 20 à € 30 per maand voor een gevulde brooddoos niet kan missen als het kindergeld alleen al het vijfvoudige bedraagt én meer, en er nog andere steunkanelen zijn. Dan moeten we vooral de manier waarop die steun wél of niet bij de ouders en belangrijker de kinderen geraakt, in vraag stellen.
