Wat ik ook niet echt begrijp... als wij op zoek willen gaan naar intelligente samenlevingen, dan zullen we moeten selecteren, dat is duidelijk. Het zal zeker zo zijn en voorkomen dat leven kan ontstaan op planeten die daar minder ideaal voor zijn of buiten de goldilocks zone liggen, maar om onze kansen op succes te vergroten en initieel lijkt het me wel geoorloofd om naar planeten te zoeken met ideale omstandigheden.
Maar wat zijn die ideale omstandigheden. Goldilock habitable zones zijn afh. van de atmosfeer van een planeet ten eerste. De Aarde zelf staat trouwens ook maar op het randje van de habitable zone. Maar hebben we wel een goed idee wat de habitable zone van een andere sterklasse is, en dan moet men ook rekening houden van de evolutie van een ster of een sterklasse. Habitable zones zijn niet statisch, maar dynamisch. Hier evolueert dat traag, maar elders op andere sterklasses kan dat anders zijn. Het probleem bij rode dwergen is dat de planeten in de habitable zone veeleer tidally locked zijn, en geen idee hebben om dat leefbaar is of niet. Ook zullen die planeten meer blootgesteld worden aan radiatie en zonnevlammen, waardoor het misschien toch niet zo leefbaar is, of meer rampen zal hebben, omdat het kwetsbaardere planeten zijn. De meeste planeten die nu gedetecteerd worden zijn exact rond die sterren omdat die sterren zwakker zijn, minder licht hebben en kleiner zijn waardoor een planeet een grotere dip heeft wanneer het een overgang maakt (alsook dichter bij de ster dus meer frequenter die overgangen maakt). Makkelijker om te bestuderen, maar wij zelf zijn wel geëvolueerd rond een andere sterklasse die minder voorkomt, en als leven evenveel voorkomt op rode dwergen als hier, is het frappant dat wij op een gele ster zijn geëvolueerd, omdat gele sterren veel minder voorkomen dan rode dwergen. Natuurlijk heel kleine sample size, en erg heliocentrisch denken weer. Maar dat een planeet H20 nodig heeft en geen andere vloeistof is dat dan bijvoorbeeld ook weer, waar NASA vanuit gaat, enzovoort, enzovoort.
Verder kunnen andere details een rol spelen, zoals gezegd een habitable zone evolueert. Een planeet die in de habitable zone zit kan leven bevatten, maar als die planeet daar nog maar 50 miljoen jaar inzit, is die kans toch heel erg klein, omdat het leven op een heel korte tijd moet evolueren (tenzij de planeet al langer "habitable" was ook buiten die habitable zone, of een intelligente samenleving die planeet gekoloniseerd is, maar ik denk niet dat je daar van uit mag gaan bij die zoektocht). De consensus is bijvoorbeeld dat wij maar nipt in die habitable zone zitten, maar er al vrij lang inzitten, en dat binnen afzienbare geologische tijd de condities veel kwetsbaarder worden omdat wij stilaan de habitable zone verlaten, en misschien de enige reden dat de Aarde habitable is, het feit is dat ze al habitable is. Binnen 1 miljard jaar bijvoorbeeld, zou het mogelijk totaal onleefbaar zijn, zelfs voor microscopisch leven. Maar zelfs binnen 100 miljoen jaar krijgen we al te maken met problemen, en in een veel kwetsbaardere toestand.
Tweede ding is om de snelheid v. evolutie misschien mee in acht te nemen wanneer we op zoek gaan naar leven en zeker intelligent leven. Wanneer generaties sneller elkaar opvolgen, zal evolutie ook versnellen omdat meer generaties ontstaan over een bepaalde tijd. Dat is een idee niet genoeg beschreven wordt, vind ik. Enig nadeel bij intelligent leven is dat er misschien minder tijd is om informatie en intelligentie door te geven en dingen te leren in een cyclus waarbij men snel baart, en vervolgens snel doodgaat, en dat die wellicht ook een meer gevaarlijker of stressvoller bestaan hebben. Ideaal is dat evolutie in het begin hyper snel gaat, en wanneer het goed is en intelligent leven er is, het vervolgens traag gaat, omdat het anders lastig kan worden om een beschaving op te bouwen of intelligentie in de mix van evolutie te gooien.
Rotatie lijkt mij dan ook belangrijk om in acht te nemen, want niet op elke planeet zal 1 dag (afh. van eigen rotatie/spin), 1 maand (als er uberhaupt één is), 1 seizoen (afh. van tilt) of 1 jaar (afh. van rotatie tegenover de ster). Een dag duurt hier 24 uur, maar heeft impact door onze Maan (een die abnormaal groot is ten opzichte van onze planeet, en gevormd is door een botsing). De Maan is één van de weinige dingen die onze planeet misschien een vrij uniek karakteristiek heeft. Ik denk dat het zeldzaamste aan onze planeet in het universum de Maan is (en bovendien zijn zonsverduisteringen ook hier heel veel toeval dat de Maan net zo groot is als de zon wanneer ze voor de zon verschijnt, deels door onze redelijke stabiliteit van de Milankovich en kleine eccentriciteit van de baan tov de zon, grotere eccentriciteit is grotere afstand tussen perihelion en aphelion, grotere ellips, minder stabiliteit en meer onvoorspelbaarheid in onze baan en seizoenen/weer/klimaat).
Venus heeft nooit een Maanimpact gehad, en mocht het een leefbare planeet zijn, dan zou evolutie wellicht heel traag verlopen, omdat een dag 243 dagen duurt op Venus. Dat is enorm lang, en het leven past zich aan op een planeet en diens interactie met de ster. Het leven zou zich dus aanpassen aan een Venusiaanse dag (ook microscopisch leven), en dat zou het concept van tijd en dergelijke enorm vertragen. Mocht Venus dus in een ander zonnestelsel staan, dan zou je op basis daarvan al kunnen concluderen dat leven daar erg onwaarschijnlijk is, zeker als het in een Habitable Zone zit. Niet volledig uit te sluiten, maar extreem onwaarschijnlijk.
Mars is op dat vlak meer vergelijkbaarder met de Aarde. Een dag duurt daar bijna even lang als hier.
Researchers believe formation of one huge moon led to creation of Phobos and Deimos, following a collision
www.theguardian.com
Daarom dat de oorsprong v/d manen op Mars beter bestudeerd moet worden, en de mogelijkheid moet onderzocht worden of Mars een grotere maan had, omdat ik denk dat dat misschien ons een beter idee kan geven over wat verschillen in rotatie kan verklaren, want het kan zijn dat grote impacten van belang zijn op rotatie, zeker als je rotatie in achting moet nemen qua zoeken naar buitenaards leven.
Op planeten waar dagen minder lang duren (en op Aarde was dat vroeger ook het geval, een dag begint langzaam aan iets langer te duren. 70 miljoen jaar geleden - het einde van het Dinotijdperk duurde een dag een halfuur minder lang), zal je het effect hebben dat evolutie er wellicht sneller verloopt, waardoor op kortere tijd meer kan gebeuren. Al weet ik niet of je van exoplaneet rotatie of lengte van een dag kan achterhalen, en tweede punt... wat zo een drijfveer daarvan is. Is een grote inslag (of de creatie van een Maan) dan zo van impact om de rotatie van een planeet versnellen? In dat geval kunnen stelsels met meer planetesimalen interessant zijn, hoewel te veel... betekent dat er misschien te veel impacten zijn die het leven dan weer kunnen verstoren, maar te weinig dat er te weinig drijfveren zijn om evolutie op een tempo te houden waar de voorkeur bij ligt. Zonder de asteroide-inslag 65 miljoen jaar geleden, was de kans ook klein dat wij er zouden zijn nu. Het zijn gebeurtenissen die de aanleiding kunnen geven tot ... . Maar te veel kan tot volledige uitsterving leiden dan weer bijvoorbeeld.
Verder nog een leuke denkoefening:
Bij het zoeken van planeten is het soms leuk om je zelf in te beelden dat je 50 lichtjaren van hier woont op een planeet met dezelfde omstandigheden op Aarde zoekend naar exoplaneten. En dan met ons eigen zonnestelsel in acht nemend, inbeeldt hoe wij ons eigen zonnestelsel zouden ontdekken.
We leven rond een gele ster, dus best een actievere ster, dus planeten detecteren zou hier al moeilijker zijn. Een baan van Jupiter rond de zon duurt 12 jaar, dat betekent dat dat best wel even kan duren tegen dat Jupiter geverifieerd kan worden, hoewel het groot genoeg is om te zien. Voor de andere gasplaneten duurt dat nog veel langer (Saturnus 29 jaar), en zou overgangen niet de beste methode zijn, zeker als je niet constant kijkt in die richting of de data bijhoudt, en het allemaal heel snel wilt doen. Ik ben niet zeker of je het op een andere manier kan zien dan overgangen, anders zou Jupiter wellicht toch de eerste ontdekking zijn.
Daarnaast... denk ik dat Venus over de beste papieren heeft, vervolgens Aarde. Probleem alleen is dat beiden kleiner zijn dan de gemiddelde planeet ontdekt in een ander stersysteem, en dat we misschien ook te ver staan (zeker voor onze relatieve grootte tegenover de Zon). Ik denk dat de kans heel klein is dat de Aarde al ontdekt zou zijn, bijna onbestaande (of heel veel toeval en geluk).
Goed, dus ik betwijfel of wij in dit sterrensysteem al veel planeten zouden ontdekt hebben. Ik denk dat we zelfs de mogelijkheid in acht moeten nemen, dat geen enkele planeet zou gevonden zijn rond deze Ster (as of now), want de planeten gevonden zijn rond rode dwergen, grotere planeten en planeten dichter bij hun ster (meer frequentere overgangen, minder licht van de zon, groter contrast en een kleiner verschil relatief qua verschil in grootte tussen planeet en ster). En dan is het eigenlijk best opvallend al dat zoveel planeten gevonden zijn, maar het overgrote meerderheid is rond rode dwergen, en persoonlijk vind ik dat minder interessante systemen, omdat dat iets meer hypothetisch zal zijn, en minder tastbaar qua of leven daar mogelijk is.
Rekening houdend dat we het systeem toch al kennen, dan denk ik dat de meesten op basis van onze huidige modellen Mars zouden aanduiden als de planeet waar de leven de grootste kans heeft om voor te komen. Venus zou misschien wel in de habitable zone zitten (als het niet te conservatief is), maar vrij snel zou wel gezien worden ... dat dit geen planeet is waar kan voorkomen, en de atmosfeer en temperatuur zouden qua schatting de kans daarop naar bijna 0% doen dalen. Ik denk dat dat vrij duidelijk zou zijn, mits een goede studie van Venus mogelijk was. Aarde en Mars zouden als de twee grootste kanshebbers gezien worden, maar ik denk dat Mars - persoonlijk gezien - als net iets interessanter gezien zou worden tot nader studie wellicht dan toch meer richting de Aarde zou gaan.
Wat betreft
Alpha Centauri kunnen we een vergelijkbaar problemen hebben als ik hier beschrijf. Dat is een gele ster. Misschien dat de James Webb telescoop op dat vlak ons iets interessanters kan voorschotelen wanneer die online en een kijkje neemt in onze burensterrenstelsel. Vergeet wel niet dat het universum 3D is qua richtingen, en dat dat op Aarde niet het geval is. Je hebt oost-zuid-noord-west maar ook boven en onder, en per x aantal lichtjaar afstand neemt het aantal sterren exponentieel toe omwille van die reden, omdat het geen Mario bros is op een arcade bak. Het universum is een 3D ovaal. Net zoals de Aarde plat lijkt (vanuit ons perspectief), kan het universum ook zo lijken, maar is het eigenlijk ook een bol, ovaal dan.