Agreed volledig.
Toch nog aanvullend mijn angst of punt is niet zozeer dat er moppen over fysieke kenmerken maken maar dat dat 't volgende is waar niet meer mee gelachen mag worden.
Humor zal bijna altijd "slachtoffers" hebben.
Gohjah, mag je lachen met slachtoffers van ISIS die ze op video het hoofd afgezagen? Je kunt daar ook grapjes over maken als je wilt hé, maar dat zullen veel mensen erg onsmakelijk vinden en zeggen 'dat mag niet'. Of je zal het misschien niet oké vinden als er iemand grapjes maakt over kinderen die slachtoffers zijn van pedofiele priesters (niet de priesters zelf, maar expliciet de slachtoffers), terwijl iemand anders vind dat dat ook moet kunnen.
We zijn nu in een tijdsperiode dat er vooral veel focus ligt op allerlei types minderheden met als achterliggende filosofie dat die wat extra bescherming nodig hebben tegen stigmatisering omdat grapjes maken stigmatisering verergert en stigmatisering is negatief gecorreleerd met kansen en positieve levensuitkomsten.
Voor uiterlijke kenmerken is dat eerder dat zo'n constante barrage aan grappen over uiterlijk het zelfbeeld keldert.
Het hangt er ook vanaf waar en hoe dat gebeurt. In een vriendengroep kan zowat alles, iemand als presentator op TV past best héél erg goed op zijn woorden, in een humoristisch praatprogramma kan al wat meer, .. Als mijn vriendin eens iets verkeerd zegt noem ik haar ook wel eens een 'stupid foid' om te lachen (foid = beledigende incel term voor vrouwen) maar als Wim Devilder het tijdens het Journaal over 'foids' heeft zou ik dat toch lichtjes schandalig vinden. (zelfde met racistische moppen of over uiterlijk enz)
En het is maar waar je dominant als iets goed bekijkt.
In onderbetaalde handarbeid, gevangenissen, verlies van hoederecht, dodelijke werkongevallen en zelfmoord zijn we ook dominant.
En die groepen zijn pakken groter dan de enkelingen die politiek of in de bedrijfswereld aan de top staan.
Dat wordt ook wel vaak over het hoofd gezien omdat men zich blind staart op de kleine elite.
Met sociaal dominant bedoel ik dat het vooral mannen en de mannelijke visie is die de cultuur/het sociale bepaalt. Niet volledig natuurlijk en da's al een hele tijd sterk aan het veranderen maar is nog altijd aanwezig. Om een heel simpel voorbeeld te nemen: De MCU. De meest populaire filmreeks (eigenlijk bijna genre op zich) ooit en da's iets dat sterk gegrond is in 'mannelijke' interesses, die op zich dan weer invloed uitoefent op de rest van de cultuur etc. Dat wil dan niet zeggen dat dat niet voor vrouwen is of dat vrouwen daar niet geïnteresseerd kunnen zijn of zelfs niet dat daar geen vrouwelijke invloeden inzitten, maar het is wel mannelijk-dominant. En dat geldt zo voor het grootste deel van de filmindustrie, game-industrie, .. Bijna alle industriëen en bij extensie de maatschappij dus. De zorg en het onderwijs zijn dan weer 2 maatschappelijke vlakken waar er al een omslag aan het gebeuren is en die meer vrouwelijk-dominant aan het worden zijn/geworden zijn.
Ik ga akkoord dat er voor mannen nog erg veel problemen bestaan (en die vaak niet eens worden aangekaart) maar dat wilt niet zeggen dat we niet in een mannelijk-dominante samenleving leven. Ik ben er zeker van dat in de tijd van de Amerikaanse slavernij er ook genoeg straatarme blanken in de goot lagen te creperen van de honger, maar dat wil niet zeggen dat dat toen geen blank-dominante samenleving was.
(en als ik écht mijn innerlijke feminist wil bovenhalen dan ga ik ook nog argumenteren dat veel van die zaken die je opnoemt grotendeels komen door de nog steeds bestaande patriarchale maatschappelijke ingesteldheid over mannen en vrouwen
=> mannen zijn sterk en stoer = moeten zijn zoals een robot: hard werken en geen emoties hebben, niet geschikt om kinderen op te voeden, geen 'vrouwenwerk' doen, makkelijker verleidt tot misdaad, etc)
Ik vind dat dan weer een gigantisch verschil. Het ene kan je niets aan doen, het andere (in de meeste gevallen) wel. Als ze met mij lachen met mijn gewicht, doet me dat op zich niks, lach ik zelfs mee, want er is maar 1 schuldige. Lachen ze met iets waar ik niets aan kan doen, is dat al iets anders.
Ja aan gewicht kun je wel iets aan doen maar da's meestal niet zo simpel als 'ok en
nu ga het doen'. Ik ben ook jaren te zwaar geweest en ondanks 20 pogingen is het me nooit gelukt om af te vallen; tot er ineens iets in mijn leven veranderde buiten mijn eigen invloed om en door die gebeurtenis is het me ineens wél gelukt om te gaan sporten, goed te eten en een hele hoop af te vallen. Als je met overgewicht zit en je wilt ervan af moet je er best hard voor werken en daar moet je een klik voor maken, maar ik ben van mening dat mensen die dat doen die klik nooit écht zelf maken (anders was het nooit zover gekomen) maar dat die altijd voor hen gemaakt wordt omdat ze door hun omstandigheden in de juiste mindset terechtkomen.
Maar ik ga wel akkoord dat die grens leggen op iets waar je wel of niet aan kan doen algemeen genomen wel fair is.
www.webmd.com
