Het is allemaal zeer herkenbaar en loopt min of meer gelijk met mijn ervaringen.
Ik ben wel niet echt akkoord met het statement over de work/life balans van je promotor, en (imho) is dat vooral tekenend voor waar het misloopt in de academische wereld. Een prof. wordt geacht om gepassioneerd te zijn door zijn topic, wat uiteraard volledig ok is. Maar daardoor wordt het maar normaal gevonden dat ze zouden leven voor hun werk, en een hoop taken combineren (onderzoek, lesgeven, management, ...) zonder dat er daar echt prioriteiten of vorming voor aanwezig is. Het loon is mooi, maar als je het uitzet tegenover het vereiste diploma en wat er verwacht wordt, is dat nu ook niet zo schitterend meer. Er wordt dan ook wel wat gemord over die zaken, vooral bij de nieuwe generaties, maar het trekt ook soms een bepaald profiel aan dat niet zoveel begrip heeft voor die balans.
Het gevolg is dat sommige promotoren wél de nadruk leggen op die balans, omdat ze weten hoe het voor hen was. Bij ons neemt ook amper iemand van de PhDs al zijn verlofdagen op, maar is men zeer tolerant voor allerhande vreemde uren en combinaties met persoonlijke prioriteiten. Anderzijds weet ik een onderzoeksgroep met een prof. aan het hoofd die geen leven heeft buiten het werk, en dus liefst buitenlandse PhDs aanneemt (waarbij afleidingen zoals familie ver weg zijn), die kwaad wordt wanneer een van zijn PhDs een relatie blijkt te hebben, om 7u een mail stuurt om rond 8u te vergaderen, redelijk dictatoriaal is, en waar geen enkele vrouwelijke kandidate haar PhD kon afwerken wegens "conflicten". Kortom een zeer toxische werkomgeving, die (tot nu toe) een beetje met de mantel der liefde werd bedekt want uiteraard doet die persoon het goed op alle metrics.