Het horrorgenre heeft altijd al wat de vinger aan de sociaal politieke pols gehad en wist vaak te fungeren als een soort kanarie in de koolmijn. Romero’s Dawn of the Dead is een nauwelijks verhulde metafoor voor het consumentengedrag ten tijde van de Reagan-administratie terwijl Wes Craven’s The People Under the Stairs en Candyman vlammende aanklachten zijn tegen gentrificatie. Ook de jongste jaren viel er heel wat subtext te rapen in de bioscoopzalen, van de sterke opkomst van het feminisme in films als Teeth en Raw tot de raciale spanningen in de Verenigde Staten in Jordan Peele’s Get Out of Us. De boodschappen die deze films hebben worden vaak geleverd met de subtiliteit van een voorhamer tegen het hoofd, maar dat maakt het meestal net memorabel. Horror is een genre dat als geen ander de kijker de stuipen op het lijf kan jagen, maar tegelijk ook kan doen stilstaan bij de wereld waarin we leven. Ook The Purge volgt als filmreeks dat pad. Het gegeven dat de Amerikaanse samenleving arme mensen, die meestal van kleur zijn, als een minderwaardige last beschouwt, is erg sterk aanwezig in de films van filmmaker James Demonaco. Dat hij die boodschap verpakt in entertainende thrillers die steeds bijtender worden qua toon kun je als filmfan uiteraard enkel waarderen. Naar aanleiding van The Forever Purge werd er een boxset op de markt gebracht met alle delen van de franchise aan boord. Tijd om het alarm te luiden dus en deze collectie van een review te voorzien.
Geef toe, als uitgangspunt voor een film kan de manier waarop The Purge wordt aangekondigd echt wel tellen. Het gegeven dat, na het verschijnen van bovenstaande boodschap en het weerklinken van het ijzingwekkende alarmsignaal, alle misdaad waaronder moord voor een periode van twaalf uur lang volledig legaal is zorgt voor behoorlijk klamme billetjes. Er is geen hulp van politie of brandweer onderweg en iedereen is vrij om zich over te geven aan zijn meest basale instincten. Die collega op het werk waar je een paar maand eerder een ruzie mee gehad hebt kan besluiten dat vannacht de tijd aangebroken is voor bloedige wraak, de afgunstige buur die al maanden met een wellustige blik naar je tienerdochter kijkt kan zijn perverse fantasie omzetten in realiteit en psychopaatjes groot en klein kunnen voor een nacht gewoon zichzelf zijn. Het is het spul van nachtmerries waar de makers van de films behoorlijk wat garen uit weten te spinnen.
The Purge houd het als eerste film in de reeks nog relatief kleinschalig en kun je in essentie zien als een home invasion-thriller. Ik ben bereid te vechten met elke man, vrouw of kind die durft te beweren dat Ethan Hawke niet sterk is in elke rol die hij speelt, wat betekent dat zijn aanwezigheid The Purge al meteen enige gewichtigheid geeft. Hawke schittert als James Sandin, een ontwerper van beveiligingssystemen die een fortuin vergaard heeft met het verkopen van bescherming tijdens de jaarlijkse nacht van terreur. Dat het gevoel van veiligheid slechts een illusie blijkt te zijn wordt al snel duidelijk wanneer de rustige buurt van Sandin belaagd wordt door gemaskerde jongeren die het op diens gezin voorzien hebben. Het levert een kleinschalige, maar effectieve thriller op met een vilein ondertoontje. Wat als de plek waar je jezelf het meest veilig waant niet veilig blijkt van de gruwel van de buitenwereld?
Bij The Purge: Anarchy wordt de schaal groter. De actie verplaatst zich naar de straten van de binnenstad waar de chaos van de jaarlijkse Purge voelbaar is. Dit is het soort nacht waarop normale burgers op het dak van een gebouw gaan kamperen met wat biertjes en een sluipschuttersgeweer onder het mom van vertier. Het is in die tumultueuze setting dat we kennis maken met het hoofdpersonage van de charismatische Frank Grillo. Het is een politieagent die duidelijk op een persoonlijke missie is, maar dat plan komt op losse schroeven te staan wanneer hij noodgedwongen een paar onschuldige mensen onder zijn hoede neemt. Het is een sequel die veel meer de kaart van de actie trekt, maar dat het rauwe sfeertje en de présence van Grillo aanstekelijk werken is een understatement.
Dat The Purge: Election Year nog een stuk meer dan de vorige delen de politieke kaart trekt mag duidelijk zijn. De film kwam uit in 2016 en heeft “Keep America Great” als slogan. Nee, subtiliteit en deze reeks gaan echt niet hand in hand. De nachtmerrie die Election Year serveert is nogal veel en gaat van referenties naar de rassenrellen in Los Angeles in 92 tot de corruptie van verzekeringsmaatschappijen tot een perverse elite die achter de schermen aan de touwtjes staat te trekken. Dit is het soort prent waarin zwarte bendeleden het als een soort good guys opnemen tegen neo-nazi’s met swastika-tatoeages. Het is dus een film die veel hooi op de vork neemt en een tikje bezwijkt onder dat gewicht omdat het zo ontzettend veel wil zeggen tussen al het moorden door. Desondanks bevat Election Year wel een paar erg memorabele setpieces en blijft het een entertainende kijkbeurt zolang je niet al te veel gaat focussen op het simplisme van de boodschappen die het wil verkondigen.
Met The First Purge krijgen we uiteraard de obligate prequel voorgeschoteld. Het recept is ondertussen overduidelijk, maar toch is er iets dat dit deel tot één van de beste films uit de collectie maakt. Er hangt een erg dreigende sfeer over deze The First Purge die misschien te maken heeft met de angst voor het onbekende die de personages voelen aan de vooravond van de eerste Purge. Het is duidelijk ook de episode die het dichtste bij pure horror aanleunt door een paar groteske personages op te voeren. Misschien komt het omdat DeMonaco in de regisseursstoel vervangen werd door Gerard McMurray, maar The First Purge voelt opvallend fris voor een vierde deel in een franchise. Het plot voelt bekend, maar op stilistisch vlak maakt de film enkele creatieve keuzes en met een opvallend gebruik van kleur onderscheidt deze prequel zich duidelijk van de voorgangers.
Rest ons uiteraard nog nieuwkomer The Forever Purge. Deze is een sequel op Election Year en trekt bijgevolg weer duidelijker de politieke kaart. De focus in dit laatste deel ligt op het grensgebied tussen Mexico en de US waar migranten ontdekken dat het land van de vrijheid een land van razernij geworden is. De jaarlijkse Purge is afgeschaft, maar er zijn groeperingen die weigeren zich neer te leggen bij dat einde en zelfs ijveren voor een uitbreiding van het concept zodat ze naar hartenlust het land kunnen zuiveren van migranten en iedereen die daar ook maar enigszins op lijkt. Het is overduidelijk dat de gruwel in The Forever Purge geïnspireerd is door de behandeling van minderheden onder de Trump-administratie en de opkomst van rechtse groeperingen als de Proud Boys. Het is een respectabel idee, maar de uitwerking in The Forever Purge is ietwat problematisch omdat zowat elk blank personage racistisch is, alleen zijn de hoofdpersonages dat dus net wat minder dan de moordzuchtige extremisten. Dat The Forever Purge ook te vaak verzandt in monotone shootouts is ietwat een pijnpunt. Het is duidelijk dat de film bedoeld is als een soort moderne western maar in de laatste akte begint het meer op een videogame met boosaardige eindbazen te lijken. En toch valt er ondanks de duidelijke mankementen op verhalend niveau nog best genoeg plezier uit dit laatste deel te puren. Relatieve nieuwkomer Everardo Gout weet als regisseur een paar leuke scènes uit zijn hoed te toveren en het broeierige zonlicht van Texas zorgt wederom voor een passende sfeerschepping die de film weet te onderscheiden van de voorgangers.
Geef toe, als uitgangspunt voor een film kan de manier waarop The Purge wordt aangekondigd echt wel tellen. Het gegeven dat, na het verschijnen van bovenstaande boodschap en het weerklinken van het ijzingwekkende alarmsignaal, alle misdaad waaronder moord voor een periode van twaalf uur lang volledig legaal is zorgt voor behoorlijk klamme billetjes. Er is geen hulp van politie of brandweer onderweg en iedereen is vrij om zich over te geven aan zijn meest basale instincten. Die collega op het werk waar je een paar maand eerder een ruzie mee gehad hebt kan besluiten dat vannacht de tijd aangebroken is voor bloedige wraak, de afgunstige buur die al maanden met een wellustige blik naar je tienerdochter kijkt kan zijn perverse fantasie omzetten in realiteit en psychopaatjes groot en klein kunnen voor een nacht gewoon zichzelf zijn. Het is het spul van nachtmerries waar de makers van de films behoorlijk wat garen uit weten te spinnen.
The Purge houd het als eerste film in de reeks nog relatief kleinschalig en kun je in essentie zien als een home invasion-thriller. Ik ben bereid te vechten met elke man, vrouw of kind die durft te beweren dat Ethan Hawke niet sterk is in elke rol die hij speelt, wat betekent dat zijn aanwezigheid The Purge al meteen enige gewichtigheid geeft. Hawke schittert als James Sandin, een ontwerper van beveiligingssystemen die een fortuin vergaard heeft met het verkopen van bescherming tijdens de jaarlijkse nacht van terreur. Dat het gevoel van veiligheid slechts een illusie blijkt te zijn wordt al snel duidelijk wanneer de rustige buurt van Sandin belaagd wordt door gemaskerde jongeren die het op diens gezin voorzien hebben. Het levert een kleinschalige, maar effectieve thriller op met een vilein ondertoontje. Wat als de plek waar je jezelf het meest veilig waant niet veilig blijkt van de gruwel van de buitenwereld?
Bij The Purge: Anarchy wordt de schaal groter. De actie verplaatst zich naar de straten van de binnenstad waar de chaos van de jaarlijkse Purge voelbaar is. Dit is het soort nacht waarop normale burgers op het dak van een gebouw gaan kamperen met wat biertjes en een sluipschuttersgeweer onder het mom van vertier. Het is in die tumultueuze setting dat we kennis maken met het hoofdpersonage van de charismatische Frank Grillo. Het is een politieagent die duidelijk op een persoonlijke missie is, maar dat plan komt op losse schroeven te staan wanneer hij noodgedwongen een paar onschuldige mensen onder zijn hoede neemt. Het is een sequel die veel meer de kaart van de actie trekt, maar dat het rauwe sfeertje en de présence van Grillo aanstekelijk werken is een understatement.
De The Purge-films weten slimme ideeën op een heerlijk lompe manier aan de man te brengen.
Dat The Purge: Election Year nog een stuk meer dan de vorige delen de politieke kaart trekt mag duidelijk zijn. De film kwam uit in 2016 en heeft “Keep America Great” als slogan. Nee, subtiliteit en deze reeks gaan echt niet hand in hand. De nachtmerrie die Election Year serveert is nogal veel en gaat van referenties naar de rassenrellen in Los Angeles in 92 tot de corruptie van verzekeringsmaatschappijen tot een perverse elite die achter de schermen aan de touwtjes staat te trekken. Dit is het soort prent waarin zwarte bendeleden het als een soort good guys opnemen tegen neo-nazi’s met swastika-tatoeages. Het is dus een film die veel hooi op de vork neemt en een tikje bezwijkt onder dat gewicht omdat het zo ontzettend veel wil zeggen tussen al het moorden door. Desondanks bevat Election Year wel een paar erg memorabele setpieces en blijft het een entertainende kijkbeurt zolang je niet al te veel gaat focussen op het simplisme van de boodschappen die het wil verkondigen.
Met The First Purge krijgen we uiteraard de obligate prequel voorgeschoteld. Het recept is ondertussen overduidelijk, maar toch is er iets dat dit deel tot één van de beste films uit de collectie maakt. Er hangt een erg dreigende sfeer over deze The First Purge die misschien te maken heeft met de angst voor het onbekende die de personages voelen aan de vooravond van de eerste Purge. Het is duidelijk ook de episode die het dichtste bij pure horror aanleunt door een paar groteske personages op te voeren. Misschien komt het omdat DeMonaco in de regisseursstoel vervangen werd door Gerard McMurray, maar The First Purge voelt opvallend fris voor een vierde deel in een franchise. Het plot voelt bekend, maar op stilistisch vlak maakt de film enkele creatieve keuzes en met een opvallend gebruik van kleur onderscheidt deze prequel zich duidelijk van de voorgangers.
Rest ons uiteraard nog nieuwkomer The Forever Purge. Deze is een sequel op Election Year en trekt bijgevolg weer duidelijker de politieke kaart. De focus in dit laatste deel ligt op het grensgebied tussen Mexico en de US waar migranten ontdekken dat het land van de vrijheid een land van razernij geworden is. De jaarlijkse Purge is afgeschaft, maar er zijn groeperingen die weigeren zich neer te leggen bij dat einde en zelfs ijveren voor een uitbreiding van het concept zodat ze naar hartenlust het land kunnen zuiveren van migranten en iedereen die daar ook maar enigszins op lijkt. Het is overduidelijk dat de gruwel in The Forever Purge geïnspireerd is door de behandeling van minderheden onder de Trump-administratie en de opkomst van rechtse groeperingen als de Proud Boys. Het is een respectabel idee, maar de uitwerking in The Forever Purge is ietwat problematisch omdat zowat elk blank personage racistisch is, alleen zijn de hoofdpersonages dat dus net wat minder dan de moordzuchtige extremisten. Dat The Forever Purge ook te vaak verzandt in monotone shootouts is ietwat een pijnpunt. Het is duidelijk dat de film bedoeld is als een soort moderne western maar in de laatste akte begint het meer op een videogame met boosaardige eindbazen te lijken. En toch valt er ondanks de duidelijke mankementen op verhalend niveau nog best genoeg plezier uit dit laatste deel te puren. Relatieve nieuwkomer Everardo Gout weet als regisseur een paar leuke scènes uit zijn hoed te toveren en het broeierige zonlicht van Texas zorgt wederom voor een passende sfeerschepping die de film weet te onderscheiden van de voorgangers.
Conclusie
Grootse cinema kun je de Purge-reeks niet noemen, maar er valt weinig af te dingen op de mix van onsubtiele thematiek en gewelddadig entertainment dat de reeks consistent weet af te leveren. Niet elk idee weet het doel te raken, maar er valt in de vijf films die je in deze set aantreft meer dan genoeg te vinden om je cinematografische bloedlust aan te laven. Dat de films er op Blu-ray ondanks hun bescheiden budget best solide uitzien en er wat bonusmateriaal zoals deleted scenes en behind the scenes-materiaal op de schijfjes te vinden is, zal fans van de reeks zeker weten te bekoren.
Pro
- Het uitgangspunt blijft angstaanjagend
- De reeks blijft entertainende dingen doen met het concept
- Acteurs als Ethan Hawke en Frank Grillo brengen extra substantie aan wat in essentie B-film thrillers zijn
Con
- De films rammen er af en toe hun politieke boodschap in met de subtiele finesse van een drilboor
- The Forever Purge heeft wat moeite om de juiste toon te vinden
7
Over deze film
Genre
- Actie
- Horror
- Thriller
Speelduur
469 minuten
Regie
James DeMonaco, Gerard McMurray, Everardo Gout
Cast
Ethan Hawke, Lena Heady, F rank Grillo, Marisa Tomei, Josh Lucas
Uitgever
Universal
