Temps Mort is de debuutfilm van regisseur Eve Duchemin waarin drie gedetineerden de gevangenis achtenveertig uur mogen verlaten, waarna ze hun straf verder moeten uitzitten. Het tijdelijk terugkeren naar hun families – die ondertussen hun leven hebben verdergezet – is een mentale beproeving voor de gevangenen maar ook een uitdaging voor de gezinsleden. Temps Mort werpt boeiende vragen op en heeft een interessant uitgangspunt.
Regisseur Eve Duchemin leerde het vak in de filmschool en vond haar passie in het maken van documentaires. Temps Mort is haar eerste fictiefilm, maar werd gebaseerd op ervaringen die ze opdeed bij haar documentaire En Bataille, waarin ze het leven volgt van Marie Lafont, een directrice die aan het hoofd staat van een penitentiaire inrichting voor mannen in Noord-Frankrijk.
Er komt een auto met luide muziek aangescheurd; Colins vrienden komen hem ophalen voor zijn achtenveertig uur durende vrijheid. Hij verblijft in die periode bij zijn moeder en zijn zus, maar de wrijvingen tussen hen worden al snel duidelijk. Zijn moeder werkt in het weekend en kan niet snel genoeg naar haar werk vertrekken zodat ze haar zoon kan ontlopen.
Hamousin neemt de bus; hij gaat een contract tekenen op zijn nieuwe werkplaats als conciërge. Hiermee verzekert hij zich van een woonplaats en werk wanneer hij vrijkomt. Hamousin ontmoet zijn ex-vrouw die erop staat dat hij zijn kinderen leert kennen; zijn dochter is intussen eenentwintig jaar en heeft haar vader amper gekend.
Een vrouw staat te wachten aan haar auto; het is de moeder van Bonnard. Hij is blij dat hij naar huis mag. Daar staat hem een lekker middagmaal te wachten, waar hij samen met zijn vader, broer en neefjes van kan genieten. Later die dag komt ook zijn zoon langs en die mag ook een nachtje bij oma en opa blijven slapen. Zijn ouders hebben er alles aan gedaan om Bonnard een fijn weekend te bezorgen, maar wanneer hij met zijn zoon naar de kermis gaat, drinkt hij al snel enkele pintjes teveel en slaan zijn stoppen door, zoals alle andere keren daarvoor.
De acteurs werden tijdens enkele scènes van erg dichtbij en vanuit de losse hand gefilmd, met onrustige shots tot gevolg. Tegelijk koos de regisseur ook om de personages langs de achterkant te filmen, een stijlkeuze die me niet beviel en vooral afleidde van het verhaal. De scènes van de hoofdkarakters kregen elk een andere kleurenpalet: warme tinten voor de scènes van Bonnard, koelere kleuren voor Hamousin en flitsende kleuren voor Colin. Hiermee werd extra onderstreept dat het om drie aparte verhalen gaat, wat enigszins overbodig was en zelfs chaotisch oogde.
Het verhaal is fictie en regisseur Duchemin wil geen scholing geven over het gevangenisleven en re-integratie. Hiervoor worden er teveel onjuistheden over het gevangeniswezen weergegeven, waaronder de voorwaarden en de lengte van het penitentiair verlof. De focus ligt op de emoties die de gevangenen ondergaan wanneer ze voor korte tijd vrijheid krijgen, wetende dat ze uiteindelijk terug naar hun cel moeten. De film wordt ook onderbroken met twee tekstbeelden: zaterdag en zondag, dit om extra te onderstrepen dat er maar weinig tijd rest voor ze terug opgesloten worden.
Regisseur Eve Duchemin leerde het vak in de filmschool en vond haar passie in het maken van documentaires. Temps Mort is haar eerste fictiefilm, maar werd gebaseerd op ervaringen die ze opdeed bij haar documentaire En Bataille, waarin ze het leven volgt van Marie Lafont, een directrice die aan het hoofd staat van een penitentiaire inrichting voor mannen in Noord-Frankrijk.
De vergeetput van de maatschappij
Er klinken enkele tientallen geluiden binnen de gevangenismuren: deuren die dichtgegooid worden, luide stemmen en belgerinkel. Elke geluid weerkaatst oorverdovend binnen deze muren; een gevangenis is nooit stil. Drie gevangenen: Hamousin, Colin en Bonnard mogen op penitentiair verlof. Deze drie mannen hebben elk hun eigen verhaal buiten de gevangenis.Er komt een auto met luide muziek aangescheurd; Colins vrienden komen hem ophalen voor zijn achtenveertig uur durende vrijheid. Hij verblijft in die periode bij zijn moeder en zijn zus, maar de wrijvingen tussen hen worden al snel duidelijk. Zijn moeder werkt in het weekend en kan niet snel genoeg naar haar werk vertrekken zodat ze haar zoon kan ontlopen.
Colins moeder kan niet snel genoeg naar haar werk vertrekken om hem te ontlopen.
Hamousin neemt de bus; hij gaat een contract tekenen op zijn nieuwe werkplaats als conciërge. Hiermee verzekert hij zich van een woonplaats en werk wanneer hij vrijkomt. Hamousin ontmoet zijn ex-vrouw die erop staat dat hij zijn kinderen leert kennen; zijn dochter is intussen eenentwintig jaar en heeft haar vader amper gekend.
Een vrouw staat te wachten aan haar auto; het is de moeder van Bonnard. Hij is blij dat hij naar huis mag. Daar staat hem een lekker middagmaal te wachten, waar hij samen met zijn vader, broer en neefjes van kan genieten. Later die dag komt ook zijn zoon langs en die mag ook een nachtje bij oma en opa blijven slapen. Zijn ouders hebben er alles aan gedaan om Bonnard een fijn weekend te bezorgen, maar wanneer hij met zijn zoon naar de kermis gaat, drinkt hij al snel enkele pintjes teveel en slaan zijn stoppen door, zoals alle andere keren daarvoor.
Kleurenschema’s en close-ups
Temps Mort vertelt het verhaal van drie mannen met verschillende leeftijden en andere achtergronden, die hun straf uitzitten in dezelfde gevangenis. Duchemin laat deze drie mannen echter nooit samenkomen en maakt hiermee een goede keuze; het zou geen zin hebben om hun verhalen te verweven. Alle hoofdpersonages krijgen evenveel schermtijd en er wordt ook chronologisch overgeschakeld tussen de karakters, wat maakt dat het geforceerd overkomt en dat men bijna precies weet wanneer er een andere scène aankomt.De acteurs werden tijdens enkele scènes van erg dichtbij en vanuit de losse hand gefilmd, met onrustige shots tot gevolg. Tegelijk koos de regisseur ook om de personages langs de achterkant te filmen, een stijlkeuze die me niet beviel en vooral afleidde van het verhaal. De scènes van de hoofdkarakters kregen elk een andere kleurenpalet: warme tinten voor de scènes van Bonnard, koelere kleuren voor Hamousin en flitsende kleuren voor Colin. Hiermee werd extra onderstreept dat het om drie aparte verhalen gaat, wat enigszins overbodig was en zelfs chaotisch oogde.
Het verhaal is fictie en regisseur Duchemin wil geen scholing geven over het gevangenisleven en re-integratie. Hiervoor worden er teveel onjuistheden over het gevangeniswezen weergegeven, waaronder de voorwaarden en de lengte van het penitentiair verlof. De focus ligt op de emoties die de gevangenen ondergaan wanneer ze voor korte tijd vrijheid krijgen, wetende dat ze uiteindelijk terug naar hun cel moeten. De film wordt ook onderbroken met twee tekstbeelden: zaterdag en zondag, dit om extra te onderstrepen dat er maar weinig tijd rest voor ze terug opgesloten worden.
Conclusie
Temps Mort heeft een interessant uitgangspunt maar stelt uiteindelijk teleur door dit niet te benutten en een geheel op te bouwen. Het camerawerk is erg chaotisch, met veel close-ups en gefilmd langs de achterzijde – mijns inziens een ongelukkige stijlkeuze. Ondanks deze minpunten is het acteerwerk prima en ook de dialogen zijn goed geschreven. De keuze om met drie losse verhalen te werken was misschien niet de beste optie voor een film die maar twee uur duurt.
Pro
- Interessant thema
- Goede acteerprestaties
Con
- Verhalen niet voldoende uitgewerkt
- Onsamenhangend verhaal
- Chaotisch camerawerk
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
19 april 2023
Genre
- Drama
Speelduur
115 minuten
Regie
Eve Duchemin
Cast
Karim Leklou, Jarod Cousyns, Jarod Cousyns ...
Uitgever
O'Brother Distribution
