Retour à Séoul schetst het intieme portret van een jonge vrouw die op zoek gaat naar haar verleden. Frédérique Benoît werd geboren in Korea en op jonge leeftijd door een koppel uit Frankrijk geadopteerd. Balancerend tussen twee culturen en kampend met tegenstrijdige emoties, probeert ze haar identiteit te ontdekken. De film werd voor het eerst vertoond op het filmfestival van Cannes onder de titel All The People I'll Never Be. Sony Pictures Classics veranderde de naam – zij verworven de rechten voor Noord-America, Latijns-Amerika, Midden-Oosten, Australië en Nieuw-Zeeland - naar Return to Seoul, als directe vertaling van de Franstalige titel. De officiële release van deze film is op 23 januari 2023, maar hij is reeds te zien op het 37ste FIFF Namen vanaf 4 oktober 2022.
Retour à Séoul is geschreven en geregisseerd door Davy Chou; dit is zijn tweede langspeelfilm (na Diamond Island), maar Chou heeft ook al enkele bewonderingswaardige kortfilms en documentaires gemaakt, waaronder Cambodia 2099 en Golden Slumbers. In Retour à Séoul worden drie talen gesproken: Frans, Koreaans en Engels; tijdens de filmvoorstelling die ik zag, was er nog geen Nederlandse ondertiteling. Hierdoor heb ik niet alle dialogen optimaal kunnen volgen, maar dat heeft weinig invloed op deze review gehad en paste erg toevallig in de sfeer die deze film net wilde creëren.
Zoektocht naar het verleden
Freddie (Frédérique) is vijfentwintig jaar en keert voor het eerst terug naar haar geboorteland Zuid-Korea, eerder bij toeval want haar vlucht naar Japan werd geannuleerd. Deze nieuwe route verontrust haar niet, want Freddie leeft van dag tot dag en maakt zich geen zorgen over de toekomst. Ze verbergt haar kwetsbaarheid achter een glimlach en haar onzekerheden worden geuit door buitensporige acties en woede. Ze is nog maar net ingecheckt in haar hotel wanneer ze al vriendschap heeft gesloten met de receptioniste. Die avond vieren ze hun nieuwe vriendschap in een lokaal restaurant en ook daar is Freddie de gangmaker van de groep: ze spoort enkele onbekenden aan om samen met hen aan tafel te zitten en de drank vloeit rijkelijk.
Enkele dagen later besluit ze om naar het adoptiecentrum te gaan; ze heeft enkel een oude foto van zichzelf en een vrouw, waarvan ze vermoedt dat het haar moeder is. In het adoptiecentrum ontdekt ze haar echte naam, verneemt dat haar ouders gescheiden zijn en dat haar vader haar wil ontmoeten. Haar vader spreekt enkel Koreaans en de taalbarrière wordt pijnlijk duidelijk. Hij wil haar terug in zijn leven, bij zijn nieuwe familie, en hoopt dat ze Koreaans leert en zich uiteindelijk settelt met een Koreaanse man. Freddie voelt zich verloren en kwetsbaarder dan ooit.
De film toont acht jaar van Freddie’s leven; het eerste deel is het langste en het verhaal springt telkens enkele jaren verder. Door niet op één punt te blijven stilstaan, zie je haar persoonlijke groei en de beslissingen die ze tijdens de jaren neemt. Haar rusteloosheid blijft een aanwezige factor en ze weigert om zich te laten beperken door sociale verwachtingen, opgelegd vanwege haar geslacht en afkomst. Het wordt een parcours van vallen en opstaan.
Emotionele impact van adoptie
De rol van Freddie wordt vertolkt door Park Ji-Min, die nooit eerder acteerde. Door een toevallige ontmoeting via een gemeenschappelijke vriend, leerde ze regisseur Davy Chou kennen en was geboeid door het onderwerp van de film. Ji-Min is opgegroeid in Parijs en afkomstig van Zuid-Korea; haar ouders verlieten het land wanneer ze nog jong was. Ze komt uit een artistieke familie en is beeldend kunstenares, waardoor ze haar creativiteit, perspectief en zienswijze kon delen met regisseur Chou. Ze zet haar eerste rol op een overtuigende wijze neer en geeft het eigenzinnige karakter van Freddie perfect weer. Ji-Min integreert haar eigen ervaringen als Frans-Aziatische vrouw en de moeilijkheden die ze soms ondervindt.
Wat is de emotionele impact van adoptie? Dat is de rode draad doorheen de film, maar de zoektocht naar je eigen plek in het leven is voor ieder herkenbaar. De film verloopt op een rustige, melancholische manier en het drama komt voort uit de emoties die de personages tonen. De beelden zijn ook op deze manier gemonteerd; de winkelstraten en landschappen geven een desolate indruk en versterken het sentiment dat bij deze film past.
Voor de productie van Retour à Séoul kon Davy Chou rekenen op België (Frakas Productions), Duitsland (Vandertastic Films) en Frankrijk (Aurora Films), in samenwerking met Zuid-Korea (MereCinema) en Cambodja (Anti-Archive). De uitvoerende productie is in handen van Visual Walkabout, Roemenïe. Deze film kreeg dus heel wat internationale aandacht en steun.
Retour à Séoul is geschreven en geregisseerd door Davy Chou; dit is zijn tweede langspeelfilm (na Diamond Island), maar Chou heeft ook al enkele bewonderingswaardige kortfilms en documentaires gemaakt, waaronder Cambodia 2099 en Golden Slumbers. In Retour à Séoul worden drie talen gesproken: Frans, Koreaans en Engels; tijdens de filmvoorstelling die ik zag, was er nog geen Nederlandse ondertiteling. Hierdoor heb ik niet alle dialogen optimaal kunnen volgen, maar dat heeft weinig invloed op deze review gehad en paste erg toevallig in de sfeer die deze film net wilde creëren.
Zoektocht naar het verleden
Freddie (Frédérique) is vijfentwintig jaar en keert voor het eerst terug naar haar geboorteland Zuid-Korea, eerder bij toeval want haar vlucht naar Japan werd geannuleerd. Deze nieuwe route verontrust haar niet, want Freddie leeft van dag tot dag en maakt zich geen zorgen over de toekomst. Ze verbergt haar kwetsbaarheid achter een glimlach en haar onzekerheden worden geuit door buitensporige acties en woede. Ze is nog maar net ingecheckt in haar hotel wanneer ze al vriendschap heeft gesloten met de receptioniste. Die avond vieren ze hun nieuwe vriendschap in een lokaal restaurant en ook daar is Freddie de gangmaker van de groep: ze spoort enkele onbekenden aan om samen met hen aan tafel te zitten en de drank vloeit rijkelijk.
Ze verbergt haar kwetsbaarheid achter een glimlach.
Enkele dagen later besluit ze om naar het adoptiecentrum te gaan; ze heeft enkel een oude foto van zichzelf en een vrouw, waarvan ze vermoedt dat het haar moeder is. In het adoptiecentrum ontdekt ze haar echte naam, verneemt dat haar ouders gescheiden zijn en dat haar vader haar wil ontmoeten. Haar vader spreekt enkel Koreaans en de taalbarrière wordt pijnlijk duidelijk. Hij wil haar terug in zijn leven, bij zijn nieuwe familie, en hoopt dat ze Koreaans leert en zich uiteindelijk settelt met een Koreaanse man. Freddie voelt zich verloren en kwetsbaarder dan ooit.
De film toont acht jaar van Freddie’s leven; het eerste deel is het langste en het verhaal springt telkens enkele jaren verder. Door niet op één punt te blijven stilstaan, zie je haar persoonlijke groei en de beslissingen die ze tijdens de jaren neemt. Haar rusteloosheid blijft een aanwezige factor en ze weigert om zich te laten beperken door sociale verwachtingen, opgelegd vanwege haar geslacht en afkomst. Het wordt een parcours van vallen en opstaan.
Emotionele impact van adoptie
De rol van Freddie wordt vertolkt door Park Ji-Min, die nooit eerder acteerde. Door een toevallige ontmoeting via een gemeenschappelijke vriend, leerde ze regisseur Davy Chou kennen en was geboeid door het onderwerp van de film. Ji-Min is opgegroeid in Parijs en afkomstig van Zuid-Korea; haar ouders verlieten het land wanneer ze nog jong was. Ze komt uit een artistieke familie en is beeldend kunstenares, waardoor ze haar creativiteit, perspectief en zienswijze kon delen met regisseur Chou. Ze zet haar eerste rol op een overtuigende wijze neer en geeft het eigenzinnige karakter van Freddie perfect weer. Ji-Min integreert haar eigen ervaringen als Frans-Aziatische vrouw en de moeilijkheden die ze soms ondervindt.
Wat is de emotionele impact van adoptie? Dat is de rode draad doorheen de film, maar de zoektocht naar je eigen plek in het leven is voor ieder herkenbaar. De film verloopt op een rustige, melancholische manier en het drama komt voort uit de emoties die de personages tonen. De beelden zijn ook op deze manier gemonteerd; de winkelstraten en landschappen geven een desolate indruk en versterken het sentiment dat bij deze film past.
Voor de productie van Retour à Séoul kon Davy Chou rekenen op België (Frakas Productions), Duitsland (Vandertastic Films) en Frankrijk (Aurora Films), in samenwerking met Zuid-Korea (MereCinema) en Cambodja (Anti-Archive). De uitvoerende productie is in handen van Visual Walkabout, Roemenïe. Deze film kreeg dus heel wat internationale aandacht en steun.
Conclusie
Retour à Séoul is een ingetogen drama, waarin je één hoofdpersonage volgt in haar zoektocht naar zichzelf. Freddie, gespeeld door Park Ji-Min, is een intens personage, ook tijdens de stiltes, die veelvuldig in de film aanwezig zijn. De onuitgesproken woorden zijn voelbaar; woede en kwetsbaarheid volgen elkaar op. Er is geen plot in deze film; je volgt haar leven gedurende acht jaar en dit in twee uur tijd. Dit voelt afwijkend aan omdat je bij een film een einde verwacht; na afloop heb je geen idee hoe haar leven verder verloopt, noch hoe ze zich uiteindelijk voelt.
Pro
- Park Ji-Min zet een sterke acteerprestatie neer
- Mooie beelden
- Ingetogen en meeslepend
Con
- Geen echt einde
- Sommige scènes zijn te langdradig
6.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
23 januari 2023
Genre
- Drama
Speelduur
117 minuten
Regie
Davy Chou
Cast
Park Ji-Min, Oh Kwang-rok, Guka Han, ...
Uitgever
Les Films Du Losange
