“Give me my gin, you little shit!” Het grootste succes van Juniper is ongetwijfeld Charlotte Rampling. Ze speelt een gepensioneerde oorlogsfotograaf, die bekend staat voor haar journalistieke avonturen, moed en stevig drankgebruik. Little shit is haar kleinzoon, die geen zin heeft in zijn grootmoeders grillen en al zeker niet om voor haar te zorgen.
Juniper is het regiedebuut van Matthew J. Saville. Het verhaal is voorspelbaar maar door enkele krachtige dialogen weet regisseur Saville de essentie te vatten – een sterke oneliner prikkelt je zintuigen en blijft in je geheugen hangen.
Ruth is een kranige oudere dame die elke dag een fles gin drinkt, een scherpe tong heeft en de touwtjes in eigen handen neemt. Het is dan ook geen verrassing dat Ruth ook ontevreden is met deze situatie. Sam en Ruth lijken niets met elkaar gemeen te hebben. Wanneer Sam opzettelijk water bij haar gin schenkt, reageert ze onmiddellijk door het glas in zijn richting te gooien. Sam geeft het glas terug en daagt haar uit om hem op zijn minst te raken, wat Ruth zonder aarzelen doet. Deze handeling blijkt de sleutel om hen nader tot elkaar te brengen.
Juniper struikelt halverwege wel even maar weet zich toch nog te handhaven. De symboliek van het witte paard – dat toebehoorde aan Sams moeder – zorgt voor een clichématig moment en was behoorlijk overbodig. De relatie tussen de vader en diens moeder is onontwikkeld, waardoor je als kijker het gevoel krijgt dat er maar halve feiten voorgelegd worden.
De natuur van Nieuw-Zeeland ontleent zich perfect voor films en de cinematografie legt de prachtige landschappen dan ook op indrukwekkende wijze vast. Het kleurenschema van Juniper is eerder donker met weinig intensiteit waardoor deze film een koude, winterse toon krijgt, wat het thema ten goede komt. De film grijpt hiermee de boodschap vast: de manier waarop we leven bepaalt ook hoe we de dood onder ogen zien.
Juniper is het regiedebuut van Matthew J. Saville. Het verhaal is voorspelbaar maar door enkele krachtige dialogen weet regisseur Saville de essentie te vatten – een sterke oneliner prikkelt je zintuigen en blijft in je geheugen hangen.
Het geheim van gin
Een landelijk dorpje in Nieuw-Zeeland, 1994. Tiener Sam heeft enkele jaren geleden zijn moeder verloren. Hij haat het ouderlijk huis waarin hij opgroeide, een boerderij in verval door gebrek aan onderhoud. Sam heeft nauwelijks een band met zijn vader – kort na het overlijden van zijn moeder werd hij op internaat gestuurd. Wanneer Sam tijdens een vakantie enkele dagen naar huis gaat, vertelt zijn vader dat zijn Engelse grootmoeder Ruth bij hen zal logeren. Ruth heeft haar been gebroken en verblijft samen met haar verpleegster Sarah bij hen tot ze hersteld is. Sam is niet enthousiast over de komst van zijn onbekende grootmoeder en nog minder wanneer zijn vader naar Londen vertrekt om er Ruths zaken te regelen.Give me my gin, you little shit!
Ruth is een kranige oudere dame die elke dag een fles gin drinkt, een scherpe tong heeft en de touwtjes in eigen handen neemt. Het is dan ook geen verrassing dat Ruth ook ontevreden is met deze situatie. Sam en Ruth lijken niets met elkaar gemeen te hebben. Wanneer Sam opzettelijk water bij haar gin schenkt, reageert ze onmiddellijk door het glas in zijn richting te gooien. Sam geeft het glas terug en daagt haar uit om hem op zijn minst te raken, wat Ruth zonder aarzelen doet. Deze handeling blijkt de sleutel om hen nader tot elkaar te brengen.
Masterclass in acteren
Charlotte Rampling toont meesterlijk acteerwerk en domineert het scherm vanaf haar eerste scène. Haar karakter wordt door een blessure in een kwetsbare positie geduwd, maar ze eist toch onmiddellijk haar plaats in het huis op. Op geen enkel moment lijkt deze uitvoering geforceerd; de stille woede wanneer Ruth enkel de kamer kan verlaten met een rolstoel is een staaltje uitstekend acteerwerk. De grootmoeder-kleinzoonrelatie werkt ook prima; George Ferrier heeft veel minder ervaring maar samen scheppen ze een mooi geheel.Juniper struikelt halverwege wel even maar weet zich toch nog te handhaven. De symboliek van het witte paard – dat toebehoorde aan Sams moeder – zorgt voor een clichématig moment en was behoorlijk overbodig. De relatie tussen de vader en diens moeder is onontwikkeld, waardoor je als kijker het gevoel krijgt dat er maar halve feiten voorgelegd worden.
De natuur van Nieuw-Zeeland ontleent zich perfect voor films en de cinematografie legt de prachtige landschappen dan ook op indrukwekkende wijze vast. Het kleurenschema van Juniper is eerder donker met weinig intensiteit waardoor deze film een koude, winterse toon krijgt, wat het thema ten goede komt. De film grijpt hiermee de boodschap vast: de manier waarop we leven bepaalt ook hoe we de dood onder ogen zien.
Conclusie
De stormachtige maar ook heilzame relatie tussen Ruth en Sam evolueert geleidelijk naar een hechte band. Ondanks het voorspelbare verhaal weet deze film te overtuigen dankzij korte maar krachtige dialogen en de uitstekende performance van Charlotte Rampling. Bovendien houdt het goede tempo van de film het geheel levendig en zorgt ervoor dat het nooit langzaam of saai aanvoelt. Ruth is geen 'thee met koekjes'-grootmoeder, maar net dat is wat haar verhaal boeiend maakt.
Pro
- Uitstekend acteerwerk van Charlotte Rampling
- Prachtige cinematografie
- Enkele sterke dialogen
Con
- Voorspelbaar verhaal
- Familierelaties onderontwikkeld
- Verhaal heeft te veel zwakke momenten
6.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
5 juli 2023
Genre
- Drama
- Familie
Speelduur
94 minuten
Regie
Matthew J. Saville
Cast
Charlotte Rampling, George Ferrier, Edith Poor, Marton Csokas ...
Uitgever
WW Entertainment
