In de jaren tachtig had je - met Magnum, P.I. op televisie en Indiana Jones in de bioscoop -toonbeelden van de charmante macho. Stoere, knappe binken met een soms klein hartje en tonnen charme. Maak nu van twee herkenbare actiehelden twee eekhoorns (om helemaal correct te zijn: aardeekhoorns) en je hebt Knabbel en Babbel, internationaal gekend als Chip en Dale. Met hun reeks Rescue Rangers vaste gasten in menig kinderprogramma tijdens mijn kindertijd. Al bestaan deze eekhoorntjes al een stuk langer dan een Magnum of Indiana Jones. De schattige broertjes kwamen in 1943 op het scherm, Harrison Ford is geboren in 1942 en Tom Selleck in 1945 en die waren geen actiehelden recht uit de pampers. Nostalgie is big business anno de jaren 2020 (Nineties Kids die heimwee hebben naar wat een eenvoudigere tijd leek) en nu is het de beurt aan ’s werelds meest geliefde knabbelaars (suck it, Alvin, Simon en Theodore) om het grote scherm onveilig te gaan maken. In de traditie van mijn jonge jaren zet ik mij ’s morgens voor tv om te zien of dit een geslaagde reboot geworden is.
Chip & Dale (Chip, het brein en Dale, met het rode neusje, eh … niet het brein) werden eerst opgevoerd als tegenspelertjes voor Donald Duck. Meestal in het scenario ‘Donald heeft eten en dat wordt gestolen’ of ‘Donald wil een boom kappen die vol nootjes en twee eekhoorns zit’. Al zou je denken dat er tientallen tekenfilms zijn met deze twee, toch zijn er slechts 23 afleveringen en zijn er sinds 1956 geen kortfilmpjes meer verschenen. Pas in 1989 kregen Chip ‘n Dale een echte eigen show, Rescue Rangers. Het karakter van beide beestjes werd niet aangepast. Chip bleef de slimme planner en Dale de punchline voor grapjes, maar als duo uitermate goed in het oplossen van allerhande heikele situaties. C&D kwamen op de hielen van het razend populaire Duck Tales, waar men succesvol de familieleden van Donald Duck opvoerde in een waaier aan avonturen. Duck Tales kreeg een paar jaar terug al een reboot met een modernere animatiestijl, iets wat fans van het eerste uur niet echt konden smaken maar toch relatief succes kent bij jongere kijkers.
Ze hebben een nootje te kraken …
Voor Chip ‘n Dale: Rescue Rangers heeft Disney resoluut de creatieve kant gekozen. De film is een combinatie van animatie en live action en de animatie is uitermate gevarieerd. We zien klassieke cartoonstijl personages (denk jaren veertig tot negentig), handpoppen, sokpoppen (yep), kleifiguurtjes, … We zagen dit eerst op het grote scherm in cult klassieker Who Framed Roger Rabbit – al was men daar bijlange niet zo gevarieerd in stijlen – en tegenwoordig bijvoorbeeld in het heerlijke Amazing World of Gumball, je bent dan ook direct mee met de richting die de film hier kiest. Voor jongere kijkers is er zelfs een korte recap van hoe Knabbel en Babbel nu eigenlijk geworden zijn tot wie we nu op film gaan zien. Een goed idee want – en ik had er niet bij stilgestaan – eigenlijk zijn ze toch al een dikke twintig jaar niet meer bij de basis line-up van tekenfilmprogramma’s.
Stemmen van dienst voor de kleine knabbelaars zijn John Mulaney (Saturday Night Live, Netflix comedy specials) en Andy Samberg (Saturday Night Live, Brooklyn 99) en beider persoonlijkheden zijn bijna op maat gemaakt voor hun personages. Bekijk Mulaney Live of Samberg in B99 en je zou Chip en Dale zo kunnen laten invallen mocht één van beiden zich eens overslapen. Als ‘human counterpart’ zien we relatieve nieuwkomer KiKi Layne (geen schrijffout, KiKi. Coming Two America, The Old Guard), een detective en grote fan van de Rescue Rangers. Verder nog stemmen van Will Arnett (Arrested Development, Lego Batman), Eric Bana (300, Star Trek), Dennis Haysbert (24), Seth Rogen (Knocked Up, Pineapple Express) en Rachel Bloom (Crazy Ex-Girlfriend). Producent is Akiva Schaffer, bekend van onder meer The Lonely Island, Pop Star: Never Stop Never Stopping en de Lego-films. De film werd geschreven door Dan Gregor (Crazy Ex-Girlfriend, How I Met Your Mother) en Doug Mand (Dolittle, Pretty Smart)
Dit is geen reboot, het is een comeback!
Inderdaad, de 2022 filmversie van Chip ‘n Dale is geen reboot, geen gekende personages in een nieuw jasje. Deze film is puur nostalgie voor de originele kijkers van Rescue Rangers, een vol smörgåsbord voor kinderen van de jaren negentig. De makers van de film hebben heel lang nagedacht over de kleinste details en voor wie een klein beetje mee is met de tekenfilms van de laatste vijftig jaar is er in elke scène wel iets om op te pikken. Achtergrondpersonages, billboards, zelfs verpakkingen (Frozone Meals in de diepvries). Men pikt in op hedendaagse gebeurtenissen zoals de polemiek rond de eerste incarnatie van Sonic voor zijn film (die tanden … ) of de absolute bizarro world van Cats.
Heel veel van C&D lijkt alsof Disney besloten heeft van zichzelf niet al te serieus te nemen en met zichzelf de draak te steken. Alleen kennen wij Disney en is het bedrijf niet bepaald gekend om een goed gevoel voor humor (denk maar aan het aanspannen van rechtszaken tegen kinderdagverblijven met Mickey op de muur of de huidige ‘Don’t Say Gay’-hetze). Is het daarom dat veel van de humor geforceerd lijkt? Goed mogelijk. Disney is een sterk merk met een heel afgelijnde persoonlijkheid, lekker gek is hoegenaamd geen onderdeel daarvan.
Als je deze eekhoornfilm wat serieuzer gaat bekijken, zou je eigenlijk een grote aanklacht tegen Hollywood en haar wegwerpcultuur beginnen zien. Knabbel en Babbel hadden drie seizoenen een succesvolle carrière maar dat bleef niet duren. Net als in het echt nu waar veel programma’s niet verder dan seizoen twee komen omdat het dan pas geld begint te kosten. Het verhaal draait om verdwenen toons en wat hun lot is. Wie af en toe eens online een ‘Waar zijn ze nu?’ stuk leest, kan parallellen zien. Ook een fragment over de eindeloze merchandising die bij elk nieuw filmevenement in de rekken komt, is behoorlijk raak. Het zit bijzonder slim in elkaar als je het zo gaat bekijken en op zijn eigen meta-manier is dit er eentje voor filmanalyse die nog jaren mee kan. Wat je er dan wel bij inschiet is het kinder-gehalte. Dit is in mijn ogen geen kinderfilm. Het verhaal is voor 96 minuten te dunnetjes om kinderen te boeien. Daar waar ik als volwassene mijn tijd kon vullen – en zelfs ogen tekort had – met constante referenties, woordspelingen en nostalgie, zal dit voor een kind een stuk minder interessant zijn (tenzij het kind een borderline-obsessie heeft voor tekenfilmgeschiedenis). Ik zie zelfs tieners niet onmiddellijk hier veel mee op hebben.
Uiteindelijk is Disney hier slachtoffer van MegaCorporationitis. Men wou te veel in één film gieten. Zowel heerlijke herinneringen aan de kindertijd als relevante sociale commentaar als het binnenbrengen in een nieuw tijdperk waar grote bedrijven in ons leven willen binnenkomen als Just One of the Guys. In combinatie met de grote verscheidenheid aan animatiestijlen en de niet aflatende ‘even knipperen en je hebt het gemist’-referenties en inside jokes, is het gewoon nogal een aanval op de zintuigen. Als een freak shake is het trop te veel.
Chip & Dale (Chip, het brein en Dale, met het rode neusje, eh … niet het brein) werden eerst opgevoerd als tegenspelertjes voor Donald Duck. Meestal in het scenario ‘Donald heeft eten en dat wordt gestolen’ of ‘Donald wil een boom kappen die vol nootjes en twee eekhoorns zit’. Al zou je denken dat er tientallen tekenfilms zijn met deze twee, toch zijn er slechts 23 afleveringen en zijn er sinds 1956 geen kortfilmpjes meer verschenen. Pas in 1989 kregen Chip ‘n Dale een echte eigen show, Rescue Rangers. Het karakter van beide beestjes werd niet aangepast. Chip bleef de slimme planner en Dale de punchline voor grapjes, maar als duo uitermate goed in het oplossen van allerhande heikele situaties. C&D kwamen op de hielen van het razend populaire Duck Tales, waar men succesvol de familieleden van Donald Duck opvoerde in een waaier aan avonturen. Duck Tales kreeg een paar jaar terug al een reboot met een modernere animatiestijl, iets wat fans van het eerste uur niet echt konden smaken maar toch relatief succes kent bij jongere kijkers.
Ze hebben een nootje te kraken …
Voor Chip ‘n Dale: Rescue Rangers heeft Disney resoluut de creatieve kant gekozen. De film is een combinatie van animatie en live action en de animatie is uitermate gevarieerd. We zien klassieke cartoonstijl personages (denk jaren veertig tot negentig), handpoppen, sokpoppen (yep), kleifiguurtjes, … We zagen dit eerst op het grote scherm in cult klassieker Who Framed Roger Rabbit – al was men daar bijlange niet zo gevarieerd in stijlen – en tegenwoordig bijvoorbeeld in het heerlijke Amazing World of Gumball, je bent dan ook direct mee met de richting die de film hier kiest. Voor jongere kijkers is er zelfs een korte recap van hoe Knabbel en Babbel nu eigenlijk geworden zijn tot wie we nu op film gaan zien. Een goed idee want – en ik had er niet bij stilgestaan – eigenlijk zijn ze toch al een dikke twintig jaar niet meer bij de basis line-up van tekenfilmprogramma’s.
Stemmen van dienst voor de kleine knabbelaars zijn John Mulaney (Saturday Night Live, Netflix comedy specials) en Andy Samberg (Saturday Night Live, Brooklyn 99) en beider persoonlijkheden zijn bijna op maat gemaakt voor hun personages. Bekijk Mulaney Live of Samberg in B99 en je zou Chip en Dale zo kunnen laten invallen mocht één van beiden zich eens overslapen. Als ‘human counterpart’ zien we relatieve nieuwkomer KiKi Layne (geen schrijffout, KiKi. Coming Two America, The Old Guard), een detective en grote fan van de Rescue Rangers. Verder nog stemmen van Will Arnett (Arrested Development, Lego Batman), Eric Bana (300, Star Trek), Dennis Haysbert (24), Seth Rogen (Knocked Up, Pineapple Express) en Rachel Bloom (Crazy Ex-Girlfriend). Producent is Akiva Schaffer, bekend van onder meer The Lonely Island, Pop Star: Never Stop Never Stopping en de Lego-films. De film werd geschreven door Dan Gregor (Crazy Ex-Girlfriend, How I Met Your Mother) en Doug Mand (Dolittle, Pretty Smart)
Dit is geen reboot, het is een comeback!
Inderdaad, de 2022 filmversie van Chip ‘n Dale is geen reboot, geen gekende personages in een nieuw jasje. Deze film is puur nostalgie voor de originele kijkers van Rescue Rangers, een vol smörgåsbord voor kinderen van de jaren negentig. De makers van de film hebben heel lang nagedacht over de kleinste details en voor wie een klein beetje mee is met de tekenfilms van de laatste vijftig jaar is er in elke scène wel iets om op te pikken. Achtergrondpersonages, billboards, zelfs verpakkingen (Frozone Meals in de diepvries). Men pikt in op hedendaagse gebeurtenissen zoals de polemiek rond de eerste incarnatie van Sonic voor zijn film (die tanden … ) of de absolute bizarro world van Cats.
Heel veel van C&D lijkt alsof Disney besloten heeft van zichzelf niet al te serieus te nemen en met zichzelf de draak te steken. Alleen kennen wij Disney en is het bedrijf niet bepaald gekend om een goed gevoel voor humor (denk maar aan het aanspannen van rechtszaken tegen kinderdagverblijven met Mickey op de muur of de huidige ‘Don’t Say Gay’-hetze). Is het daarom dat veel van de humor geforceerd lijkt? Goed mogelijk. Disney is een sterk merk met een heel afgelijnde persoonlijkheid, lekker gek is hoegenaamd geen onderdeel daarvan.
Disney is een sterk merk met een heel afgelijnde persoonlijkheid, lekker gek is hoegenaamd geen onderdeel daarvan.
Als je deze eekhoornfilm wat serieuzer gaat bekijken, zou je eigenlijk een grote aanklacht tegen Hollywood en haar wegwerpcultuur beginnen zien. Knabbel en Babbel hadden drie seizoenen een succesvolle carrière maar dat bleef niet duren. Net als in het echt nu waar veel programma’s niet verder dan seizoen twee komen omdat het dan pas geld begint te kosten. Het verhaal draait om verdwenen toons en wat hun lot is. Wie af en toe eens online een ‘Waar zijn ze nu?’ stuk leest, kan parallellen zien. Ook een fragment over de eindeloze merchandising die bij elk nieuw filmevenement in de rekken komt, is behoorlijk raak. Het zit bijzonder slim in elkaar als je het zo gaat bekijken en op zijn eigen meta-manier is dit er eentje voor filmanalyse die nog jaren mee kan. Wat je er dan wel bij inschiet is het kinder-gehalte. Dit is in mijn ogen geen kinderfilm. Het verhaal is voor 96 minuten te dunnetjes om kinderen te boeien. Daar waar ik als volwassene mijn tijd kon vullen – en zelfs ogen tekort had – met constante referenties, woordspelingen en nostalgie, zal dit voor een kind een stuk minder interessant zijn (tenzij het kind een borderline-obsessie heeft voor tekenfilmgeschiedenis). Ik zie zelfs tieners niet onmiddellijk hier veel mee op hebben.
Uiteindelijk is Disney hier slachtoffer van MegaCorporationitis. Men wou te veel in één film gieten. Zowel heerlijke herinneringen aan de kindertijd als relevante sociale commentaar als het binnenbrengen in een nieuw tijdperk waar grote bedrijven in ons leven willen binnenkomen als Just One of the Guys. In combinatie met de grote verscheidenheid aan animatiestijlen en de niet aflatende ‘even knipperen en je hebt het gemist’-referenties en inside jokes, is het gewoon nogal een aanval op de zintuigen. Als een freak shake is het trop te veel.
Conclusie
Chip ‘n Dale: Rescue Rangers doet heel erg veel goed. Hadden ze die heel erg veel over twee films gespreid of zich tot een concept kunnen beperken, dan was dit absoluut een hit. De hoofdfiguurtjes zijn super schattig en lenen zich tot een typisch Disney overload aan merchandising en spin-offs. Helaas wil de film alles voor iedereen zijn en kom je er uit met een gevoel van ‘that was … a lot’.
Het schrijf -en acteertalent achter de film heeft een achtergrond in meer absurde humor zoals Saturday Night Live of Crazy Ex-Girlfriend en dat is te merken aan de heel goed uitgedachte grappen en grollen. Er zitten rake steken en doordenkertjes tussen, ouders en iets oudere kijkers zullen dit zeker op prijs stellen. Wie vroeger op zaterdagochtend naar beneden sloop om voor de tv tekenfilms te kijken, zal datzelfde behagelijke gevoel weer even kunnen tevoorschijn toveren door hier naar te kijken. Maar net als Who Framed Roger Rabbit – waar ze een flink aantal potten mosterd zijn gaan halen – is dit an sich dus geen kinderfilm. Wie dacht dat dit een kennismaking kon zijn met Knabbel en Babbel zoals wij ze kenden, is er eigenlijk aan voor de moeite. Ik loop nu rond met de vraag of dit een bijtende satire is of een onbeholpen poging tot herlancering van een paar knaagdieren. Over twintig jaar zal de syllabus voor filmstudies ons een antwoord geven.
Het schrijf -en acteertalent achter de film heeft een achtergrond in meer absurde humor zoals Saturday Night Live of Crazy Ex-Girlfriend en dat is te merken aan de heel goed uitgedachte grappen en grollen. Er zitten rake steken en doordenkertjes tussen, ouders en iets oudere kijkers zullen dit zeker op prijs stellen. Wie vroeger op zaterdagochtend naar beneden sloop om voor de tv tekenfilms te kijken, zal datzelfde behagelijke gevoel weer even kunnen tevoorschijn toveren door hier naar te kijken. Maar net als Who Framed Roger Rabbit – waar ze een flink aantal potten mosterd zijn gaan halen – is dit an sich dus geen kinderfilm. Wie dacht dat dit een kennismaking kon zijn met Knabbel en Babbel zoals wij ze kenden, is er eigenlijk aan voor de moeite. Ik loop nu rond met de vraag of dit een bijtende satire is of een onbeholpen poging tot herlancering van een paar knaagdieren. Over twintig jaar zal de syllabus voor filmstudies ons een antwoord geven.
Pro
- Zoveel nostalgie
- Massa inside jokes, referenties
- Eekhoorns zijn toch schattig
Con
- Geen kinderfilm
- Te meta
- Wil alles voor iedereen zijn en mist die doelstelling met verve
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
20 mei 2022
Genre
- Animatie
- Komedie
Speelduur
97 minuten
Regie
Akiva Schaffer
Cast
Andy Samberg, John Mulaney, KiKi Layne, Seth Rogen, Will Arnett, ea
Uitgever
Disney
