StruikGewas
Well-known member
Ergens vanachter tussen uw tandwielen de ketting er verkeerd opgelegd dus 
Wielersport De wielrenners/mountainbike thread (training, materiaal, kledij, etc.)
- Onderwerp starter exCite
- Startdatum
515
Well-known member
De Wahoo Kickr in promotie;
www.bikester.be
Wahoo KICKR V5 Indoor Trainer | Bikester.be
Wahoo KICKR V5 Indoor Trainer Ruim assortiment | Gunstig online bij fietsspecialist BIKESTER ✓ 30 dagen gratis retour
Mr.Fingers
Well-known member
Als je in ERG-mode rondbolt, moet je zelfs niet schakelen.
Geen dedicated fiets hier (vanwege geen plaats, anders zou ik inderdaad ook een cheap ding komen om erop te zetten).
Geen dedicated fiets hier (vanwege geen plaats, anders zou ik inderdaad ook een cheap ding komen om erop te zetten).
Michel Drets
Well-known member
Ik heb dat ja, alhoewel het gewoon de gravel is die ik in de winter niet gebruik
StruikGewas
Well-known member
Bikesterrr godverrr.
'k heb mijn geld nog altijd niet terug, al bijna een maand op aant wachten.
'k heb mijn geld nog altijd niet terug, al bijna een maand op aant wachten.
Mr.Fingers
Well-known member
Valt weinig negatief over te zeggen. Volledige 105 disc groupset (ook crankstel en remschijven), oversized T47 threadfit bottom bracket die stijver is (en minder kans op kraken geeft dan een gewone pressfit), kabels die redelijk weggewerkt zijn onder de stuurpen.
Persoonlijk geen fan van dat type zadelpen (een "mast" op het frame, en dan een huls die erover schuift) waar die mee komt, maar het is wat het is (het is al niet zo'n Giant systeem waar je effectief moet gaan zagen).
Persoonlijk geen fan van dat type zadelpen (een "mast" op het frame, en dan een huls die erover schuift) waar die mee komt, maar het is wat het is (het is al niet zo'n Giant systeem waar je effectief moet gaan zagen).
Monkytiger
Well-known member
Ik heb de ALR5, dus eigenlijk zo goed als identiek buiten het frame dan, alu vs carbon.
Voorlopig kan ik daar weinig slecht over zeggen en ben ik enorm content met die aankoop.
Voorlopig kan ik daar weinig slecht over zeggen en ben ik enorm content met die aankoop.
Snap niet goed wat je hiermee bedoelt. Dat is toch gewoon een standaard zadelpen?
Mr.Fingers
Well-known member
Nee, het is een omgekeerde. Bij een normaal frame verdwijnt de seatpost in een gat in het frame (en wordt die in het frame vastgezet, of met een spankraag juist boven het frame). Bij de Emonda (en sommige Giants) schuift de seatpost over een vaste "mast" die integraal deel uitmaakt van het frame, en wordt die dan met een spankraag vastgezet. Eigenlijk het omgekeerde van normaal (dus het frame schuift in de seatpost).
Zopas terug van de Alps Epic; vijf volwaardige ritten vooraf gegaan door een proloog.
Ik was vertrokken met een ontsteking aan de linkerknie.
Op de proloog heel rustig naar boven gefietst en voelde de pijn al opkomen in mijn knie. De afdaling ging wel ok, niet geweldig.
's Avonds was het dan doorgedrongen dat ik met die knie eigenlijk niet echt kon doorfietsen en ik was gigantisch aan't balen. Ik heb zelfs wat tranen gelaten en zocht al op hoe ik naar huis kon keren (onmogelijk).
De volgende dag, etappe 1, heb ik dan maar geopteerd voor de korte route. 28 kilometer (met ~1200hm) ipv de volle 60 ongeveer met 2000 hm.
Klimmen gebeurde op verzet 32x51 en bijna uitsluitend op mijn rechterbeen. Boven gekomen zonder last in de linkerknie. De afdaling aangevat, en opnieuw, het ging, maar echt proper was het nog niet.
Dag drie, etappe 2, was een verbindingsroute. 46 kilometer met 1650 hoogtemeters, geen optie tot korte route. Zelfde strategie, klimmen (bijna) puur op rechterbeen. Tergend traag, maar opnieuw geen last. Een glimlach kwam tevoorschijn op mijn gezicht.
Het afdalen begon ook vertrouwder aan te voelen en sneller te gaan.
De derde etappe bestond uit 2340hm over een afstand van 50 kilometer. Afdalen gaat al heel goed. Ondertussen ben ik ook de koning van de switchbacks geworden, later in de week werd ik nog de keizer, één trede onder supreme-leader die met een endo zijn achterwiel 180° kan draaien.
In etappe vier is mijn hart drie of vier keer ei zo na ontploft. 56km met 2630hm, met o.a. één beklimming van 23 kilometer en 2000 hm. Aanvankelijk leek het ok, een brede gravelweg naar boven. Traag maar doenbaar. Op kilometer 11 stuurde men ons het bos in en werd er geklommen via, soms erg steile en technische single track.
Ik ben echter wel de suppreme-leader van het erg steil klimmen over kortere afstanden. Zo goed als alles kan ik op de fiets blijven waar anderen te voet staan. De hartslag klimt wel meermaals naar z'n maximale toerental. Op deze korte neepjes klim ik wel op beide benen, gelukkig blijft de pijn uit.
Na twintig km klimmen is de bevoorrading daar, tijd om even uit te blazen. Erna valt er nog drie kilometer te klimmen, vaak onmogelijk steil of technisch. Hike a bike is the name of the game hier.
Hierna is het echter enkel nog dalen, met op een bepaald punt het allerleukste stuk dat ik ooit heb gedaan. Gigantische rotsen, ruwe stenen en drops volgen mekaar razendsnel op. Tijdens de afdaling ben je gewoon een passagier van je fiets. Wat een fantastiche machines zijn het ook. Het summum van bikeplezier deze afdaling.
Etappe vijf, de laatste van 67km met 2530hm, kan opgedeeld worden twee stukken. Het eerste snelle deel, en de laatste 20km die even lang duren als de voorgaande 47. Na de eerste bevoorrading op km 14 heb ik een ontstekingsremmer genomen. Al de hele week klim ik op ene 70/30 verhouding rechts/links en dat begint ook door te wegen.
Na de bevoorrading, doe ik het nog 15 minuten rustig aan zodat de ibuprofen zijn werk kan doen en dan zet ik eindelijk ook eens kracht met links. Ik laat iedereen in de achterhoede waar ik al een week lang mee fiets achter zonder enige problemen. De laatste klim van de dag echter met iets te veel enthousiasme aangevat. In de laatste stukken zitten er neepjes in zo onnoemelijk steil dat ze enkel te voet kunnen worden afgelegd.
Vanaf kilometer 54 tot het einde is het voornamelijk in dalende lijn over alweer prachtige single tracks, soms flowy, vaak technisch, steeds met veel switchbacks. Aan het begin van de afdaling soms moeten afstappen op vrij onschuldige stukken, uit vrees dat er foutjes gemaakt zouden worden door vermoeidheid.
Het is ongeloofelijk hoeveel je groeit door de week heen in vertrouwen in de afdalingen en het doet een beetje pijn te beseffen dat je dit niveau niet kan vasthouden en er verder op kan bouwen door gebrek aan mogelijkheden.
Het is jammer dat ik mijn goede vorm niet echt heb kunnen testen in de beklimmingen, maar gezien de voorgeschiedenis kan ik enkel maar gelukkig zijn en terugkijken op een prachtige ervaring.
Daarnaast ben ik een veel betere klimmer dan afdaler. Als ik na de klim op mijn 'natuurlijke plek' was aangevat aan de afdaling, zouden er voortdurend snellere dalers achter mij gezeten hebben en veel plaats om ze door te laten is er niet. Dat is dan ook vervelend.
Het evenement is bijzonder goed geregeld. Je moet je nergens iets van aantrekken, alleen fietsen. Je baggage wordt voor je in je hotel gezet. Je fiets geef ja na aankomst af en die wordt voor jou gekuist en gesmeerd. Problemen aan de fiets worden gerepareerd door lokale fietsenmakers. Zelf heb ik nul problemen gehad.
De fietsen worden 24/7 bewaakt in het bikepark en dat is echt een indrukwekkend zicht. Allemaal topfietsen uiteraard.
Met stip op één stond de Scott Spark. Echt bijna een derde van de fietsen was de Scott (het Nino-effect?)
Nummer twee de Orbea Oiz, dan de Specialized Epic S-Works en dan de Canyon Lux.
Hier en daar Cannondale Scalpel en een Trek Superfly. Geen enkele BMC gezien (vreemd) en slechts één Cube.
95% rijdt uiteraard met een dropper; echter niet de winnaar, die reed met een hardtail zonder dropper - weirdo.
Deze ervaring is waarom je met de mountainbike rijdt en oefent waar je kunt. Ik geloof er niets van dat je op een racefiets of gravelfiets evenveel plezier kan halen als op deze trails. Het 'plezierplafond' moet gewoon lager liggen door gebrek aan variatie.
Volgend jaar opnieuw, met kleiner tandblad vooraan, dat zal ook al veel schelen.
Het plan is om nu twee weken niet op de fiets te kruipen (beide knieën voelen toch niet top aan), ook niet om te pendelen en misschien toch eens op zoek te gaan naar een bikefitter met vlekkeloze reputatie (type kinesist met bijscholing, niet iemand met een opleiding van twee dagen)
Ik was vertrokken met een ontsteking aan de linkerknie.
Op de proloog heel rustig naar boven gefietst en voelde de pijn al opkomen in mijn knie. De afdaling ging wel ok, niet geweldig.
's Avonds was het dan doorgedrongen dat ik met die knie eigenlijk niet echt kon doorfietsen en ik was gigantisch aan't balen. Ik heb zelfs wat tranen gelaten en zocht al op hoe ik naar huis kon keren (onmogelijk).
De volgende dag, etappe 1, heb ik dan maar geopteerd voor de korte route. 28 kilometer (met ~1200hm) ipv de volle 60 ongeveer met 2000 hm.
Klimmen gebeurde op verzet 32x51 en bijna uitsluitend op mijn rechterbeen. Boven gekomen zonder last in de linkerknie. De afdaling aangevat, en opnieuw, het ging, maar echt proper was het nog niet.
Dag drie, etappe 2, was een verbindingsroute. 46 kilometer met 1650 hoogtemeters, geen optie tot korte route. Zelfde strategie, klimmen (bijna) puur op rechterbeen. Tergend traag, maar opnieuw geen last. Een glimlach kwam tevoorschijn op mijn gezicht.
Het afdalen begon ook vertrouwder aan te voelen en sneller te gaan.
De derde etappe bestond uit 2340hm over een afstand van 50 kilometer. Afdalen gaat al heel goed. Ondertussen ben ik ook de koning van de switchbacks geworden, later in de week werd ik nog de keizer, één trede onder supreme-leader die met een endo zijn achterwiel 180° kan draaien.
In etappe vier is mijn hart drie of vier keer ei zo na ontploft. 56km met 2630hm, met o.a. één beklimming van 23 kilometer en 2000 hm. Aanvankelijk leek het ok, een brede gravelweg naar boven. Traag maar doenbaar. Op kilometer 11 stuurde men ons het bos in en werd er geklommen via, soms erg steile en technische single track.
Ik ben echter wel de suppreme-leader van het erg steil klimmen over kortere afstanden. Zo goed als alles kan ik op de fiets blijven waar anderen te voet staan. De hartslag klimt wel meermaals naar z'n maximale toerental. Op deze korte neepjes klim ik wel op beide benen, gelukkig blijft de pijn uit.
Na twintig km klimmen is de bevoorrading daar, tijd om even uit te blazen. Erna valt er nog drie kilometer te klimmen, vaak onmogelijk steil of technisch. Hike a bike is the name of the game hier.
Hierna is het echter enkel nog dalen, met op een bepaald punt het allerleukste stuk dat ik ooit heb gedaan. Gigantische rotsen, ruwe stenen en drops volgen mekaar razendsnel op. Tijdens de afdaling ben je gewoon een passagier van je fiets. Wat een fantastiche machines zijn het ook. Het summum van bikeplezier deze afdaling.
Etappe vijf, de laatste van 67km met 2530hm, kan opgedeeld worden twee stukken. Het eerste snelle deel, en de laatste 20km die even lang duren als de voorgaande 47. Na de eerste bevoorrading op km 14 heb ik een ontstekingsremmer genomen. Al de hele week klim ik op ene 70/30 verhouding rechts/links en dat begint ook door te wegen.
Na de bevoorrading, doe ik het nog 15 minuten rustig aan zodat de ibuprofen zijn werk kan doen en dan zet ik eindelijk ook eens kracht met links. Ik laat iedereen in de achterhoede waar ik al een week lang mee fiets achter zonder enige problemen. De laatste klim van de dag echter met iets te veel enthousiasme aangevat. In de laatste stukken zitten er neepjes in zo onnoemelijk steil dat ze enkel te voet kunnen worden afgelegd.
Vanaf kilometer 54 tot het einde is het voornamelijk in dalende lijn over alweer prachtige single tracks, soms flowy, vaak technisch, steeds met veel switchbacks. Aan het begin van de afdaling soms moeten afstappen op vrij onschuldige stukken, uit vrees dat er foutjes gemaakt zouden worden door vermoeidheid.
Het is ongeloofelijk hoeveel je groeit door de week heen in vertrouwen in de afdalingen en het doet een beetje pijn te beseffen dat je dit niveau niet kan vasthouden en er verder op kan bouwen door gebrek aan mogelijkheden.
Het is jammer dat ik mijn goede vorm niet echt heb kunnen testen in de beklimmingen, maar gezien de voorgeschiedenis kan ik enkel maar gelukkig zijn en terugkijken op een prachtige ervaring.
Daarnaast ben ik een veel betere klimmer dan afdaler. Als ik na de klim op mijn 'natuurlijke plek' was aangevat aan de afdaling, zouden er voortdurend snellere dalers achter mij gezeten hebben en veel plaats om ze door te laten is er niet. Dat is dan ook vervelend.
Het evenement is bijzonder goed geregeld. Je moet je nergens iets van aantrekken, alleen fietsen. Je baggage wordt voor je in je hotel gezet. Je fiets geef ja na aankomst af en die wordt voor jou gekuist en gesmeerd. Problemen aan de fiets worden gerepareerd door lokale fietsenmakers. Zelf heb ik nul problemen gehad.
De fietsen worden 24/7 bewaakt in het bikepark en dat is echt een indrukwekkend zicht. Allemaal topfietsen uiteraard.
Met stip op één stond de Scott Spark. Echt bijna een derde van de fietsen was de Scott (het Nino-effect?)
Nummer twee de Orbea Oiz, dan de Specialized Epic S-Works en dan de Canyon Lux.
Hier en daar Cannondale Scalpel en een Trek Superfly. Geen enkele BMC gezien (vreemd) en slechts één Cube.
95% rijdt uiteraard met een dropper; echter niet de winnaar, die reed met een hardtail zonder dropper - weirdo.
Deze ervaring is waarom je met de mountainbike rijdt en oefent waar je kunt. Ik geloof er niets van dat je op een racefiets of gravelfiets evenveel plezier kan halen als op deze trails. Het 'plezierplafond' moet gewoon lager liggen door gebrek aan variatie.
Volgend jaar opnieuw, met kleiner tandblad vooraan, dat zal ook al veel schelen.
Het plan is om nu twee weken niet op de fiets te kruipen (beide knieën voelen toch niet top aan), ook niet om te pendelen en misschien toch eens op zoek te gaan naar een bikefitter met vlekkeloze reputatie (type kinesist met bijscholing, niet iemand met een opleiding van twee dagen)
Mr.Fingers
Well-known member
Alles inzetten op een laag gewicht, en dan met een vrachtwagenlading techniek de moeilijke stukken doen?
Zulke trails doe je dan ook niet met een gravelbike. De fiets is daar niet op voorzien, dus moet je het terrein aanpassen aan de mogelijkheden van de fiets. De inslag is daar ook totaal anders: lange afstanden maken het daar hard. Gravellen is eigenlijk de ultieme endurance-sport op de fiets.
Ik vermoed dat het een local was die reeds in de baarmoeder aan z'n vaardigheden aan't werken was.
Ik heb hem niet bezig gezien alleszins.
Ik weet dat je zulke trails niet met een gravelfiets niet doet. Ik zeg dat je met een gravelfiets nooit evenveel plezier kan halen uit de trails die je er wel mee doet. Voel je vrij om niet akkoord te gaan (wat ik ook vermoed), maar de variatie die je daar vindt, hou je niet voor mogelijk.
poeperman
Well-known member
Ik volg je wel in dat laatste. Echt MTB’en is toch echt wel het leukste wat er is.
Ik heb echter nog nooit een klimkoning zien afstappen op het Pironpad
Mooi verslag T. Het doet een beetje pijn om te lezen, maar het is evenzeer mooi om te zien dat het toch de moeite was.
Ik heb echter nog nooit een klimkoning zien afstappen op het Pironpad
Mooi verslag T. Het doet een beetje pijn om te lezen, maar het is evenzeer mooi om te zien dat het toch de moeite was.
Als mensen vinden dat fietsen zelf duur zijn, wat dan gezegd van die organisaties van Golazo en co? Ik kwam toevallig de 1e Bahamontes Classic tegen. €55 voor een GPX file, een tas koffie vooraf en 1 bevoorrading onderweg 
. Ik zal wel TT's rijden aan 5 a 10 euro, word al fietsend rijk!
. Ik zal wel TT's rijden aan 5 a 10 euro, word al fietsend rijk!
